1. Na ślubie mojej siostry publicznie ze mnie naśmiewała się — po czym jej narzeczony skłonił się i powiedział: „Proszę pani…”

Słaby wiosenny wiatr poruszył flagą przed moimi kwaterami w koszarach Patch w Stuttgarcie, poruszając liną, która zastukała o maszt niczym metronom. Wewnątrz wszystko było na tyle schludne, że przeszło inspekcję – stalowe łóżko szczelnie zamknięte jak bęben, mundury galowe ułożone w rzędzie, szafka, która mogłaby służyć za sejf. Na biurku: biała koperta z podniesionymi brzegami i pełnym imieniem.

GENERAŁ MAJOR REBECCA COLE.

Nie nazywali mnie Rebeccą od lat. Ani w tym domu, ani w tym mieście, ani od dnia, w którym dowiedziałam się, że można być jednocześnie rodziną i duchem. Obracałam kopertę w dłoniach, aż papier rozgrzał się pod palcami. Już wiedziałam, co zawiera – szepty płyną prosto, gdy ludzie tego chcą – a mimo to musiałam to zobaczyć: ślub Haley. W Wirginii. Z majorem Andrew Fosterem.

Ironią losu mogło być przecięcie szkła.

Simmons zapukał dwa razy i wkroczył do środka, jak to zwykle robił — precyzyjny, niewzruszony, człowiek ukształtowany przez dobre buty i lepsze nawyki.

„Idziesz?” zapytał, spoglądając na kopertę.

Przesunąłem go po biurku. Przeczytał nazwiska i wypuścił powietrze przez nos.

„Foster, czy to ten porucznik, którego wyciągnąłeś w pobliżu Helmand?”

„To samo” – powiedziałem.

Odchylił się do tyłu, otaczając nas ciszą, taką, jaka panuje między ludźmi, których dotknęła ta sama burza. Simmons nie wtrącał się. Nigdy nie wtrącał.

„To zależy” – powiedział w końcu. „Będziesz walczyć na wojnie czy pogrzebać ducha?”

„Może po prostu zobaczę, jak jeden płonie” – powiedziałem.

Nie uśmiechnął się. „Noś swoje gwiazdy jak pamięć, nie jak zbroję”.

Spojrzałem ponad nim, przez wąskie okno na boisko treningowe, gdzie nowa grupa ćwiczyła – gorliwie, głośno i wciąż nieświadoma wagi swoich imion. Kiedy wiatr zadrżał w szybie, do pokoju wdarł się zapach zimnego metalu i dzień, który zamknąłem w odległej szufladzie, otworzył się sam: grób z orkiestrą grającą wolne nuty, puste krzesło w pierwszym rzędzie, na którym powinno widnieć moje nazwisko. „Nie powinieneś był przychodzić w mundurze” – powiedziała moja matka, kładąc lekko dłoń na moim rękawie, jakby uprzejmość mogła ukryć ranę.

To było sześć lat temu.

Zarezerwowałem nocny lot na Dulles, spakowałem mundur, zostawiłem lakoniczny list do działu operacyjnego i nikomu więcej o tym nie mówiłem. Nie leciałem do domu po to, żeby mnie powitano. Leciałem, żeby mnie zauważono.

W Dulles pachniało kawą, woskiem do podłóg i ludźmi próbującymi poczuć się gdzie indziej. Wirginia nosiła wczesną wiosnę jak z pocztówki: derenie w białym kwiecie, wiśnie unoszące się nad chodnikami, ślepe uliczki przycięte z dumą. Alexandria przemknęła przed oknami mojego wynajętego samochodu, znajoma w sposób, który przyprawił mnie o ból szczęki.

Pani Langford podlewała hortensje, kiedy wjechałem w starą ślepą uliczkę. Jej wąż ogrodowy zwijał się na trawie niczym znak zapytania.

„Rebecco” – zawołała, mrużąc oczy, jakbym była promieniem słońca, którego się nie spodziewała. „Nadal jesteś w wojsku?”

„Tak, proszę pani” – powiedziałem. Uprzejmie. Opanowany.

„Po tym wszystkim można by pomyśleć… cóż.” Pozwoliła tej myśli odejść, zanim mogłaby ją zawstydzić.

Dom wyglądał na nietknięty zębem czasu – okiennice świeże, wieniec sezonowy, światło na ganku migotało delikatnie, jakby skrywało jakąś tajemnicę. Po otwarciu drzwi poczuł najpierw cytrynowy zapach pasty do zębów, który zawsze oznaczał, że meble zostały wyszorowane z aprobatą.

Barbara Cole — w beżowych spodniach, bluzce z perłowymi guzikami, o postawie osoby, która potrafi rozładować emocje — stanęła w drzwiach i obrzuciła mój mundur spojrzeniem, które równie dobrze mogłoby być kontrolą.

„Proszę, nie psuj tego Haley” – powiedziała.

Kiedyś mówili, że moje milczenie jest lekceważące. Teraz podoba im się, jakie to wygodne.

Jadalnia lśniła pod żyrandolem: piętnaście nakrytych miejsc, czternaście zamówionych, ostatnie krzesło wciśnięte w kredens, gdzie kuchenne ciepło muskało kark. Przyjąłem to bez komentarza.

„Za rodzinę” – oznajmiła Haley, podnosząc kieliszek.

„Za nowe początki” – dodała Barbara, patrząc na mnie, jakbym była przecinkiem, którego chciałaby się pozbyć.

„Za majora Fostera i przyszłą pannę młodą” – wtrącił wujek Dean. Ani słowa o kobiecie, która przeleciała nad oceanem, by nie zostać zignorowaną zgodnie z planem. Ani słowa: „Generał Cole przyjechał z Niemiec”. Tylko cisza odziana w kryształy i lniane płótno.

Emerytowany pułkownik naprzeciwko Barbary nie przestawał mnie studiować, jakby miał słowo na końcu języka.