Skórzane Buty na Strychu

👞 Skórzane Buty na Strychu

Na starym strychu, wśród zakurzonych pudeł i zapomnianych wspomnień, stała para skórzanych butów. Ich czarna, popękana powierzchnia nosiła ślady wielu przejść – długich spacerów, krótkich biegów, drogi do pracy i powrotów do domu.

Były ostatnią rzeczą, jaka została po dziadku.

Emilia znalazła je pewnego jesiennego poranka, gdy szukała starego koca na chłodne noce. Gdy tylko dotknęła skóry butów, w jej głowie pojawił się głos dziadka – niski, ciepły, pełen spokoju.

– „Jeszcze nie skończył się świat, Emilko. Pamięć jest wieczna jak wiatr.”