Od profesora do idioty

Profesor i Głupi
To był zwykły dzień w starej podmiejskiej szkole średniej.
Dzwonek właśnie zadzwonił, a uczniowie siedzieli na swoich miejscach, na wpół znudzeni, na wpół zmartwieni: nadszedł czas, aby zabrać swoje prace.

Profesor wszedł powoli. Mężczyzna w pewnym wieku, w wyblakłym garniturze, ale z żywymi oczami. Miał typowy spokój ludzi, którzy widzieli o wiele więcej, niż mówią.

Zaczął rozdawać prace, wykrzykując nazwiska po kolei.
Uczniowie nerwowo przeglądali swoje prace, niektórzy zadowoleni, niektórzy rozczarowani.

Następnie zatrzymał się przed stołem, przy którym siedział chłopiec, którego na korytarzach nazywano „idiotą”.

Zawsze z tyłu, często sam, rzadko przesłuchiwany. Jego spojrzenie było rozbiegane, jego zeszyty były w nieładzie, a jego świadectwa zawsze były czerwone.

Profesor podał mu swój egzemplarz, nie podnosząc głosu, bez żadnego komentarza. Ale kiedy położył je na stole, powiedział po prostu, patrząc mu prosto w oczy:
« Tak trzymaj. Masz coś wyjątkowego. »

Chłopak zamarł. Nigdy wcześniej nie słyszał tych słów.
Nigdy, ani w domu, ani tutaj.
Spojrzał na liczbę: 12/20. Niezbyt dobrze. Ale tym razem liczba nie miała znaczenia.

Tak brzmiało zdanie.

Tego samego wieczoru poszedł do domu, wyrwał część swojej pracy domowej, w której ją napisał, i powiesił ją na ścianie swojego małego pokoju, tuż nad łóżkiem.

Jeśli chcesz kontynuować, kliknij przycisk pod ogłoszeniem ⤵️