Fryzura, która zmieniła wszystko

W dziewiątej klasie miałam naprawdę długie włosy. Pewnego dnia mama nagle zabrała mnie do fryzjera. „Obetnij jej włosy na krótko jak chłopak” – powiedziała. Płakałam, ale mama wciąż prosiła fryzjera, żeby ściął je jeszcze krócej. Ludzie wokół nas gapili się na mnie. „To wszystko, proszę pani?” – zapytał fryzjer. „Nie” – odpowiedziała mama, wstając. „Obetnij je jeszcze krócej”.

Czułam się jak w koszmarze, z którego nie mogłam się obudzić. Włosy opadały mi na podłogę grubymi kępami. Fryzjer wahał się za każdym razem, gdy zbliżał nożyczki do mojej głowy, patrząc na mnie w lustrze oczami, które zdawały się wyrażać litość. Ale spojrzenie mamy kazało mu kontynuować.

Kiedy w końcu skończył, moje odbicie wyglądało jak obca osoba. W głowie zrobiło mi się lżej, ale serce cięższe niż kiedykolwiek. Łzy spływały mi po policzkach, gdy wstawałam z fotela. Wszyscy w salonie udawali, że nie patrzą, ale ich oczy śledziły mnie, dopóki nie wyszłam.

Na zewnątrz mama nie powiedziała ani słowa. Po prostu złapała mnie za nadgarstek i pociągnęła na przystanek autobusowy. Pamiętam każdą szczelinę w chodniku, każde szczekanie psa w oddali i to, jak szczypała mnie skóra głowy na zimnym wietrze. Pamiętam, jak pomyślałam: „Dlaczego to się ze mną dzieje?”.

Tej nocy godzinami wpatrywałam się w lustro w łazience. Nie rozpoznawałam dziewczyny, która na mnie patrzyła. Moje włosy były tym, co kochałam w sobie najbardziej. Kiedyś spędzałam godziny na ich czesaniu, zaplataniu i pozwalaniu im opadać na plecy. Teraz ledwo zakrywały mi uszy. Czułam się naga, odsłonięta, jakby każda skaza na mojej twarzy wydawała się jeszcze większa bez zasłony z włosów. Kiedy następnego ranka szłam do szkoły, ludzie wstrzymywali oddech. Niektórzy się śmiali, inni szeptali. Chłopak, w którym się podkochiwałam, zakrył usta, żeby ukryć chichot. Chciałam zapaść się pod ziemię.