Mój tata naśmiewał się ze mnie w holu: „Ona nawet nie stać tu na parkowanie – te apartamenty kosztują miliony”. Wtedy agent nieruchomości wyszedł i powiedział: „Proszę pani, sprawdza pani dzisiaj swój pierwszy czy drugi apartament? Oba mają już gotowe remonty. Moja rodzina nie mogła nawet wejść do środka”.

Śmiech mojego taty odbijał się od marmuru i szkła, jakby należał do niego. W holu pachniało polerowanym kamieniem i pieniędzmi – prawdziwymi czy pożyczonymi, nie miało to znaczenia. Na przyciemnionym telewizorze nad recepcją, pod maleńką amerykańską flagą, taką przypiętą do plastikowego stojaka, leciał mecz baseballowy. Obok, w blasku świateł, pociła się miseczka czerwono-biało-niebieskich miętówek. Przesunęłam torbę wyżej na ramieniu; tani metal mojego breloczka – małej emaliowanej flagi USA, którą kupiłam za trzy dolary w sklepie z pamiątkami na Times Square, kiedy przeprowadziłam się do miasta – kliknął zamek błyskawiczny. To była jedyna rzecz, która na mnie wyglądała, jakby pasowała gdziekolwiek indziej, tylko nie tutaj.

„Ona nawet nie stać na parkowanie tutaj” – powiedział tata na tyle głośno, żeby parkingowy, konsjerż i para czekająca na windę go usłyszeli. „Te penthousy kosztują miliony”.

Nie wymienił mojego imienia. Nie musiał. Harold Carter zawsze uważał, że głośność jest dowodem na to, że ma rację.

Valerie, jego żona, stała krok za nim, otulona jedwabiem i poczuciem wyższości: kremowa bluzka, ołówkowa spódnica, szpilki, które prawdopodobnie miały francuską nazwę. Jej manicure lśnił, jakby zanurzyła dłonie w szampanie. Roześmiała się, a jej śmiech brzmiał jak brzęk kostek lodu w pustej szklance.

„Och, Haroldzie, przestań” – wycedziła. „Ona tylko próbuje wyglądać na ważną. Pozwól jej mieć swoją małą fantazję”.

Ich syn, Mason, opierał się o marmurową kolumnę, przewijając ekran telefonu z tą znudzoną, uzbrojoną obojętnością, którą doprowadził do perfekcji w wieku szesnastu lat. Nie zadał sobie trudu, żeby podnieść wzrok, tylko dodał: „Chyba teraz wpuszczają koszulki”.

To nie był T-shirt. To była czarna bluzka, którą miałam na sobie tego ranka na wyprzedaży, wpuszczona w dopasowane spodnie, które kupiłam na wyprzedaży dwa lata temu. Ale dla nich, jeśli nie miała markowej metki na tyle dużej, żeby błyszczała na zdjęciach, to się nie liczyła.

Ostatni raz, kiedy mój ojciec patrzył na mnie w ten sposób, miałam dziewiętnaście lat i stałam w naszej kuchni w Pensylwanii, trzymając stos formularzy rekrutacyjnych do college’u, których nie chciał podpisać. Wtedy lodówka była oblepiona magnesami z pamiątkami z jego podróży służbowych – Miami, Chicago, otwieraczem do butelek z gwiazdami i pasami z Vegas. Stuknął w magnes z Vegas i powiedział: „Nie osiągniesz sukcesu, grając na małą skalę, Clare. Celuj wyżej albo nie celuj wcale”.

Minęło już dwadzieścia lat, a on nadal mylił okrucieństwo z mentoringiem.

Mogłam odejść. Powinnam była odejść. Taka zawsze była moja rola w rodzinie Carterów: córka, która łyknęła żart, ta, która wychodziła z pokoju, zanim się rozpłakała, ta, która nauczyła się milczeć, żeby nie być wyśmiewaną za swoje próby.

Ale coś we mnie — ta część, która przez lata była niedoceniana, lekceważona i upokarzana, ta część, która wpatrywała się w ekran komputera o 2:17 nad ranem, nie mając na koncie nic poza siedemdziesięcioma czterema dolarami i marzeniem — wybuchło ogniem.

Zrobiłam krok naprzód, obcasy stukały o marmur, i spojrzałam ojcu w oczy.