„Ty też się zgubiłeś, proszę pana?” – zapytała dziewczynka prezesa siedzącego samotnie przy oknie lotniska. Podniósł wzrok znad telefonu, bardziej wyczerpany niż to, co ważne. Chwilę później wstał, schował telefon… A to, co zrobił, wprawiło wszystkich przy bramce w osłupienie.

„Czy pan też się zgubił?” – zapytała Dziewczynka samotnego prezesa na lotnisku – co zrobił potem…

Michael Warren poprawił krawat po raz trzeci w ciągu kilku minut.

Terminal lotniska rozciągał się przed nim, rozległy i bezosobowy, jasna, nucąca ziemia niczyja między życiami. Nad głowami płaskie głosy ogłaszały opóźnione loty i zmiany bramek. Kółka bagażu podręcznego turkotały po wypolerowanych płytkach. Gdzieś po lewej stronie roześmiało się dziecko. Gdzieś po prawej mężczyzna cicho przeklinał do telefonu o wynikach kwartalnych.

W wieku pięćdziesięciu siedmiu lat Michael spędził na lotniskach więcej godzin, niż był w stanie zliczyć. Ale dziś po raz pierwszy poczuł, że lotnisko pasuje do niego lepiej niż jego własne życie. Siedział w rzędzie plastikowych krzeseł przy bramce B14, z podłokietnikami wbijającymi się w żebra, w wyprasowanym grafitowym garniturze, wypastowanych skórzanych butach, z zegarkiem tykającym gładko i bezszelestnie na nadgarstku.

Powinien czuć się tu jak u siebie. Podróż służbowa. Bezpośredni lot do Seattle. Zamknięte negocjacje w sprawie fuzji, która w poniedziałek trafi na pierwsze strony gazet w dziale biznesowym. To był jego teren. Jego królestwo.

Zamiast tego czuł, że jego życie zostało opuszczone i zostawione gdzieś na punkcie kontroli bezpieczeństwa, obok butów innych osób i na wpół pustych butelek po wodzie.

Dokumenty rozwodowe zostały sfinalizowane trzy tygodnie temu. Po trzydziestu jeden latach małżeństwa jego adwokat przesuwał dokumenty po długim mahoniowym stole niczym kelner podający rachunek.

„Gratulacje” – powiedział prawnik z krzywym półuśmiechem. „Jesteś wolnym człowiekiem”.

Bezpłatny.

To słowo uderzyło go niczym cegła w pierś.

Jego narożny gabinet na czterdziestym trzecim piętrze szklanego wieżowca w centrum miasta przypominał teraz mauzoleum. Czysty. Cichy. Klimatyzowany. Pełen trofeów z życia, które na zdjęciach wyglądało na udane, a w ruchu – na puste.

Jego córka, Sarah, nie oddzwoniła ani razu od sześciu miesięcy. Sześć miesięcy poczty głosowej. Sześć miesięcy SMS-ów w stylu: „Hej, dzieciaku, tylko się odzywam”, „Byłeś w tym tygodniu na Wschodnim Wybrzeżu?” i „Przepraszam, że nie odebrałam, możemy spróbować później?”, mimo że w ogóle nie dzwoniła.

Poruszył się na krześle, lekko luzując krawat. Jedwab rozchylił się o ułamek cala, dając jego gardle akurat tyle miejsca, by mógł oddychać. Przeczesał palcami ciemne włosy, wciąż gęste, wciąż brązowe, ułożone do tyłu w ten sam staranny sposób, którego nauczył się na początku trzydziestki, kiedy po raz pierwszy zaczął prezentować swoje projekty przed zarządami. Jego zegarek – limitowana edycja, którą kupił sobie w zeszłym roku z okazji sfinalizowania ważnej umowy – błysnął w świetle jarzeniówek.

Przypomniał sobie tamtą noc. Stek z obsługi pokoju. Szampan, którego nawet nie lubił. Widok miasta, którego teraz nie pamiętał, całego w szkle i światłach, zupełnie go niepasującego. Stał przy oknie kolejnego apartamentu hotelowego, poluzowując kolejny krawat, wysyłając kolejnego krótkiego maila do żony, w którym tłumaczył, dlaczego opuści kolejny rodzinny obiad.

Nie mógł sobie przypomnieć, jaką transakcję zawarł tamtej nocy.

Z bolesną ostrością przypomniał sobie wiadomość głosową, którą Sarah zostawiła mu w tym samym tygodniu, jej cichy, napięty głos, gdy powiedziała: „Tato, nie byłeś na mojej obronie. To była moja prezentacja pracy magisterskiej i obiecałeś. Wiem, że jesteś zajęty, ale… nieważne. Do zobaczenia”.

Nie odpowiedział na tę wiadomość. Odsłuchał ją dwa razy, a potem usunął, obiecując sobie, że zadzwoni, jak się „uspokoi”. Nic takiego się nie stało.

A teraz siedział sam na zatłoczonym terminalu, z biletem do Seattle w kieszeni kurtki, drogą walizką na kółkach u stóp, życiem pełnym osiągnięć i bez nikogo, do kogo miałby odwagę zadzwonić.

Pasażerowie krążyli wokół niego w rozmazie sandałów, trampek i znoszonych butów. Młoda para kłóciła się o to, przy której bramce się znajdują. Starszy mężczyzna balansował tekturowym pojemnikiem z czterema kubkami kawy, starając się nie rozlać. Mały chłopiec pociągnął matkę za rękaw i wskazał na samolot za oknem, krzycząc: „Patrz! Leci!”, jakby był pierwszym człowiekiem w historii, który widział taki cud.

Michael spuścił wzrok na podłogę i pozwolił, by jego myśli rozpłynęły się w hałasie otoczenia.

Wpatrywał się w nicość, a świat ograniczał się do wzoru na cętkowanych kafelkach pod jego stopami, gdy nagle przez mgłę w jego głowie przebił się cichy głos.

„Przepraszam pana.”

Zamrugał i spojrzał w górę.

Przed nim stała mała dziewczynka, tak blisko, że mógł wyciągnąć rękę i dotknąć rękawa jej płaszcza. Nie mogła mieć więcej niż cztery, może najwyżej pięć lat. Jej blond włosy opadały miękkimi, nierównymi falami wokół okrągłej twarzy, jakby ktoś je w domu przyciął tępymi nożyczkami i z wielką miłością. Miała na sobie czerwony wełniany płaszcz, który wyglądał na o rozmiar za duży. Rękawy wpijały się w jej nadgarstki, a rąbek ocierał się o cholewki świecących trampek. Na głowie miała krzywo osadzoną, brązową, dzianinową czapeczkę z kocimi uszami, której włóczka lekko zmechaciła się od zbyt wielu prań.

Miętowozielony plecak z kreskówkową twarzą kota zwisał z jej drobnych ramion. Paski były skręcone, jakby włożyła go na siebie w pośpiechu. Jej niebieskie oczy były szeroko otwarte i błyszczały od niewypłakanych łez, a rzęsy sklejone w wilgotne kępki.

Przez dziwną ułamek sekundy Michael zastanawiał się, czy to halucynacja. Jakaś manifestacja tej części jego osobowości, która pamiętała czasy, gdy życie kręciło się wokół meczów softballu i urodzinowych świeczek, a nie marży zysku i rozmów z akcjonariuszami.

„Czy pan też się zgubił, panie?” – zapytała, a jej głos zadrżał na tyle, że słowa zadrżały.

Pytanie to uderzyło go prosto w pierś.

Zaginiony.

Przełknął ślinę.

„Tak” – pomyślał. „Boże, tak”.

Mapy lotniska w żaden sposób tego nie naprawią. Pracownik bramki nie będzie w stanie pomóc.

Ale on tego nie powiedział.

Zamiast tego powoli odłożył teczkę i podniósł się z krzesła. Jego kolana trzeszczały w proteście, gdy uklęknął, by znaleźć się na wysokości jej oczu. Ten ruch wydawał mu się obcy. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz kładł się na podłodze dla kogoś.

„Może i tak” – powiedział łagodnie, zaskoczony szczerością, która mu się wymknęła. Jego głos brzmiał dla niego zardzewiale, jak u kogoś, kto od dawna nie mówił o prawdziwych sprawach. „Zgubiłaś się, kochanie?”

Jej dolna warga zadrżała.

„Nie mogę znaleźć mojej mamy” – wyszeptała. „Była tuż obok, a potem jej nie było. I teraz nie wiem, dokąd poszła”.

Jedna łza spłynęła po jej policzku.

Serce Michaela ścisnęło się tak mocno, że o mało nie przyłożył ręki do piersi.

Przez chwilę widział Sarę w jej wieku – z krzywo spiętymi warkoczykami, w fioletowej kurtce w gwiazdki, trzymającą pluszowego królika, który stracił jedno oko. Zawsze tak mocno ściskała jego dłoń, gdy przechodzili przez ruchliwe ulice, ufając bezgranicznie, że ochroni ją przed wszystkim.

On także w to wierzył.

Potem zaczęły się późne noce. Wczesne loty. Ten jeden, raz przegapiony recital baletowy, który przerodził się w trzy. Był tak pewien, że zawsze znajdzie czas, żeby jej to wynagrodzić.

Nie zauważył, że jej dłoń w pewnym momencie przestała sięgać po jego dłoń.

„Wszystko będzie dobrze” – usłyszał teraz swój głos, cichy, jakby chciał, żeby ktoś mu to powiedział. Wsunął rękę do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął złożoną białą chusteczkę z monogramem drobnymi granatowymi literami. Staromodny zwyczaj, który odziedziczył po ojcu w innym życiu. „Proszę” – powiedział, podając chusteczkę – „założę się, że twoja mama cię teraz szuka i pewnie bardzo się martwi”.

Dziewczynka wzięła chusteczkę obiema rękami, jakby była czymś kruchym i cennym. Niezgrabnie pocierała policzki.

„Jak masz na imię?” zapytał.

„Emma” – odpowiedziała, jej głos nadal był cichy, ale odrobinę bardziej pewny.

„To piękne imię” – powiedział Michael i nie było to tylko chwytliwe stwierdzenie. Czułem, że to właściwe. „Jestem Michael”.

Przyglądała mu się, jakby próbowała zdecydować, czy „Michael” jest mężczyzną, któremu można powierzyć wielkie sprawy.

„Raz się zgubiłem” – skłamał łagodnie. „Wiesz, co pomogło?”

„Co?” wyszeptała.

„Znalezienie kogoś, kogo praca polega wyłącznie na pomaganiu ludziom, którzy zostali zawróceni” – powiedział. „Na tym lotnisku są tacy ludzie. Może moglibyśmy z jednym z nich porozmawiać. Co ty na to?”

Emma spojrzała przez ramię na morze nieznajomych przechodzących obok nich, a potem z powrotem na Michaela. Po chwili skinęła głową i wyciągnęła rękę.

Jej palce były małe, ciepłe i lekko lepkie. Owinęły się wokół jego dłoni z bezmyślnym zaufaniem. Dotyk przeszył go dreszczem, jakby chwycił za przewód pod napięciem.

Coś w jego piersi, o czym myślał, że już skończył ze wszystkim – zaufaniem, więzią, odpowiedzialnością – poruszyło się słabo, niczym serce budzące się po długim śnie.

„Dobrze” – powiedział ze ściśniętym gardłem. „Znajdźmy twoją mamę”.

Powoli się wyprostował, wciąż trzymając dłoń Emmy w swojej, i po raz pierwszy od bardzo dawna dostosował tempo do czyjegoś kroku. Jej małe nóżki zajmowały dwa szybkie kroki na każdy jego. Zwykle to on był tym człowiekiem, za którym wszyscy starali się nadążyć, krocząc przez terminale z bagażem podręcznym w jednej ręce i telefonem w drugiej.

Teraz szedł wolniej.

Ostrożnie.

Sposób, w jaki mężczyzna chodzi, gdy wie, że trzyma coś kruchego.

Przemieszczali się razem przez terminal, lawirując między walizkami i wózkami dziecięcymi, mijając kiosk z kolorowymi magazynami i poduszkami na szyję, mijając kawiarnię, w której unosił się zapach spalonego espresso i cukru. Uścisk Emmy zacieśniał się, gdy ktoś za bardzo się o nią otarł. Michael instynktownie przesunął ciało na zewnątrz, ustawiając się między nią a chaosem tłumu.

„Kiedy ostatni raz widziałeś swoją mamę?” zapytał łagodnie.

Emma zmarszczyła nos i zamyśliła się.

„Powiedziała mi, żebym usiadła na niebieskich krzesłach” – powiedziała w końcu, kiwając głową w stronę grupy zniszczonych siedzeń przy oknach. „Powiedziała: »Zostań tutaj, Emmie, a ja pójdę po bilety« i zostałam, obiecuję, ale potem jakaś pani upuściła telefon i się zepsuł, wszyscy się gapili, a potem pojawił się mężczyzna z dużym psem, który kichnął, a ja patrzyłam na psa i…” Jej głos ucichł.

„A potem, kiedy się obejrzałaś, twojej mamy już tam nie było” – dokończył Michael cicho.

Emma skinęła głową, a jej oczy znów się zaszkliły.

„Hej” – powiedział, ściskając jej dłoń bardzo delikatnie. „Zrobiłaś, co mogłaś. Dorośli też czasem się mylą. Dlatego musimy znaleźć kogoś, kogo jedynym zadaniem jest pomaganie w rozwiązywaniu problemów”.

Dotarli do punktu informacyjnego, zakrzywionej wyspy z imitacji drewna i laminowanych map, w pobliżu środka holu. Za nim siedziała kobieta po sześćdziesiątce z siwymi włosami spiętymi w gładki kok. Miała na sobie granatową marynarkę z maleńką przypinką w kształcie samolotu i identyfikatorem z drukowanymi literami PATRICIA.

Jej oczy uniosły się, gdy Michael i Emma podeszli. Jej twarz natychmiast złagodniała, gdy zobaczyła dziewczynkę.

„Och, kochanie” – powiedziała, poprawiając okulary do czytania na głowie. „Czy kogoś brakuje?”

Emma otworzyła usta, ale słowa utknęły jej w gardle. Spojrzała na Michaela.

„Jej mama poszła po karty pokładowe i się rozdzieliła” – powiedział szybko Michael. „Znalazłem ją przy B14. Powiedziała, że ​​kazano jej czekać na niebieskich krzesłach, ale wiesz, jak to jest”. Starał się mówić lekkim tonem.

Patricia skinęła głową, a kąciki jej ust zacisnęły się w sposób mówiący, że dokładnie wie, jak to wygląda.

„Dobrze, Emmo” – powiedziała życzliwie Patricia. „Pomożemy twojej mamie cię znaleźć, dobrze? Możesz mi powiedzieć, jak ma na imię?”

„Jennifer” – powiedziała Emma. „Jennifer Foster. A moja babcia ma na imię Nana, ale to nie jest jej prawdziwe imię. Naprawdę ma na imię Diane, ale tak jej nie nazywamy”.

„Jennifer Foster” – powtórzyła Patricia, przesuwając palcami po klawiaturze, gdy przeglądała listy pasażerów i najnowsze ogłoszenia. „I wylatujesz dzisiaj?”

Emma skinęła głową.

„Do Phoenix” – powiedziała, a wypowiedziane przez nią słowo zabrzmiało jak nazwa miejsca, o którym słyszała jedynie w opowieściach.

„Phoenix” – powtórzyła Patricia. „Mam. Zadzwonimy do twojej mamy. Nie martw się, kochanie. Pewnie już demoluje to miejsce, szukając ciebie”.

Michael cofnął się trochę, pozwalając Patricii działać. Czuł Emmę wciąż tulącą się do jego boku, z ramieniem przyciśniętym do jego nogi, jakby był meblem, który uznała za bezpieczny.

Terminal brzęczał wokół nich. Grupa studentów w bluzach przeszła obok, śmiejąc się zbyt głośno. Jakiś biznesmen warknął do telefonu o marżach. Gdzieś w pobliżu syknął ekspres do kawy.

Następnie, przez te wszystkie dźwięki, przebił się głos z systemu nagłaśniającego.