Zapomnieli o mnie na pięć świąt Bożego Narodzenia, więc kupiłem dom w górach za 1,2 miliona dolarów. Tydzień później pojawili się z bagażem, zapasowym kluczem… i zastali policjanta, prawnika i wszystkie kamery skierowane na nich.

Po raz piąty zapomnieli zaprosić mnie na święta. Kupiłem więc dom w górach tylko dla siebie. Tydzień później pojawili się z zapasowym kompletem kluczy, żeby włamać się do mojego domu, myśląc, że jestem sam. Nie wiedzieli, że towarzyszy mi policjant, kamery monitoringu i prawnik.

Nie miałem się dowiedzieć o ich planach świątecznych w tym roku. Zaproszenie, które nigdy nie dotarło, nie miało być wspomniane w mojej obecności. Ale kiedy ośmioletni wnuczek dzwoni do ciebie na FaceTime, bo za tobą tęskni, sekrety zawsze w końcu wychodzą na jaw.

„Babciu, dlaczego tym razem nie przyjedziesz na święta?” Na ekranie mojego iPada pojawiła się niewinna twarz Ethana, a jego czoło zmarszczyło się w wyrazie szczerego zdziwienia.

„Co masz na myśli, kochanie?” Starałam się mówić lekkim tonem, chociaż w żołądku czułam chłód.

„Tata powiedział mi: »Jesteś zajęty w tym roku. Może zamiast tego zrobisz coś fajnego? Mogę iść z tobą?«”

Za nim widziałem znajomą tapetę z salonu mojego syna Michaela. Świąteczne dekoracje zdobiły już każdą powierzchnię. Był dopiero 1 grudnia.

„Nie jestem pewien, co twój ojciec ma na myśli, Ethan. Nikt mi jeszcze nie powiedział o planach świątecznych”.

Jej mała buzia się skrzywiła. „Ale wszyscy przychodzą do nas. Mama robi listy. Ma specjalny folder o nazwie Boże Narodzenie 2023 z imionami wszystkich. Widziałam go”.

„Czy moje nazwisko jest na tej liście, Ethan?”

Zanim zdążył odpowiedzieć, pojawiła się ręka i wyrwała mu iPada z rąk. Idealnie umalowana twarz mojej pasierbicy Victorii zastąpiła twarz Ethana.

„Ethan, wiesz, że nie wolno ci używać iPada bez pytania” – zbeształa mnie, po czym zwróciła na mnie uwagę. „Och, Eleanor, przepraszam. On przechodzi fazę, w której testuje granice”.

„Victoria, właśnie pytałem Ethana, jak mijają święta. Wygląda na to, że to ty je organizujesz”.

Jej uśmiech lekko się zwęził. „Och, wciąż dopracowujemy szczegóły. Nic jeszcze nie jest przesądzone”.

„Rozumiem”. Zachowałem przyjemny, neutralny wyraz twarzy – umiejętność, którą doskonaliłem przez 62 lata życia i 39 lat pracy na uniwersytecie. „No cóż, daj mi znać, kiedy wszystko się dogadamy. Bardzo chciałbym zobaczyć wnuki”.

„Oczywiście. Muszę iść. Ethan musi skończyć pracę domową. Pożegnaj się z babcią, Ethan.”

Usłyszałem jej stłumione „Do widzenia, babciu” zanim połączenie się zakończyło.

Siedząc sama w moim zbyt cichym domu, wpatrywałam się w pusty ekran długimi minutami. To miały być piąte święta Bożego Narodzenia z rzędu. Pięć lat od śmierci Davida. Pięć lat coraz bardziej przejrzystych przeprosin.

„W tym roku nie będziemy się rozrastać.”

„Mamo, dzieci miały kontakt z czymś w szkole. Nie chcemy ryzykować, że się rozchorujesz”.

„Och, Michael nie powiedział ci, że zmieniliśmy plany w ostatniej chwili?”

Spojrzałem na dom, który dzieliliśmy z Davidem przez czterdzieści lat, gdzie wychowaliśmy trójkę dzieci i urządziliśmy niezliczone przyjęcia. Ten dom, niegdyś pełen śmiechu, kłótni i życia, teraz przypominał muzeum wspomnień.

W tym właśnie momencie coś we mnie – coś, co uginało się i dostosowywało przez pięć lat samotności – w końcu pękło. Otworzyłam laptopa i zalogowałam się na konto bankowe. Stan mojego konta wciąż mnie czasami zaskakiwał. David był wyjątkowym zarządcą finansowym, systematycznie inwestując przez całe nasze małżeństwo. Do tego dochodziła rodzinna spuścizna, która dzięki jego zarządzaniu znacznie wzrosła. Nasze dzieci nic o tym nie wiedziały, głównie dlatego, że David i ja postanowiliśmy żyć skromnie, ceniąc doświadczenia bardziej niż dobra materialne. Zakładały, że moja nauczycielska emerytura to wszystko, co mam. Wierzyły, że potrzebuję ich wsparcia finansowego, co czyniło ich zaniedbanie jeszcze bardziej nie do zniesienia. Nie zaniedbały mnie, bo uważały, że jestem biedna. Zaniedbywały mnie pomimo tego przekonania.

Mój palec zawahał się na chwilę nad touchpadem, zanim kliknąłem na stronę internetową z nieruchomościami. Od miesięcy bezmyślnie przeglądałem oferty nieruchomości w górach – marzenie, sposób na wyobrażenie sobie innego życia. Ale nagle to przestało być marzeniem.

Trzy godziny później byłam umówiona na wizytę w nieruchomości, którą podziwiałam w internecie od tygodni: nowoczesny dom w górach z panoramicznym widokiem, oknami od podłogi do sufitu i pełną prywatnością na pięcioakrowej, zalesionej działce. Cena wynosiła 1,2 miliona dolarów – cena, która zaparłaby dech w piersiach moim dzieciom.

Agentka nieruchomości, Diane, wydawała się sceptyczna, gdy następnego dnia przyjechałem sam na oglądanie nieruchomości.

„Ta nieruchomość to poważna inwestycja” – powiedziała ostrożnie, obserwując moje wygodne buty i prosty płaszcz. „Większość naszych nabywców w tym przedziale cenowym to pary lub rodziny poszukujące drugiego domu”.