„Mama powiedziała, że ​​Mikołaj znowu o nas zapomniał…” — powiedział chłopiec samotnemu miliarderowi na przystanku autobusowym w Boże Narodzenie…

„Mama powiedziała, że ​​Mikołaj znowu o nas zapomniał…” – powiedział chłopiec samotnemu miliarderowi na przystanku autobusowym w Wigilię

Mama powiedziała, że ​​Mikołaj znowu o nas zapomniał.

Powiedział to chłopczyk samotnemu miliarderowi na przystanku autobusowym w noc Bożego Narodzenia.

Miasto rozbłysło świątecznym duchem. Sznury światełek migotały na witrynach sklepowych. Z zatłoczonych restauracji dobiegał śmiech, a rodziny otulone szalikami pędziły ulicami z torbami pełnymi prezentów na ostatnią chwilę. Powietrze było zimne, ale tętniło życiem – rozbrzmiewała muzyka, głosy i zapach pieczonych kasztanów.

Zaledwie dwie przecznice dalej nie było już ani śladu tej radości.

Na skraju cichego chodnika, pod migoczącą latarnią uliczną, stał niemal zapomniany przystanek autobusowy. Ławka była pokryta śniegiem, a metal gryzący w dotyku. Jedynym dźwiękiem był szum przejeżdżających co jakiś czas samochodów i wiatr przecinający grudniową noc.

Mark Grant siedział na samym końcu ławki. Miał na sobie gruby płaszcz, choć nic w nim nie wyglądało na ciepłe. Jego twarz była blada, zmęczona – taka, która sięgała głębiej niż sen. Jego ciemne włosy były potargane, a oczy, puste i siwe, wpatrywały się w dal. W dłoni w rękawiczce trzymał papierowy kubek z kawą, zimny i nietknięty. Wyglądał jak kolejny człowiek czekający na coś, co nigdy nie nadejdzie.

Naprzeciwko niego siedziała zgarbiona młoda kobieta, tuląc syna. Jej długie blond włosy związane były w luźny kucyk, a pasma opadały na zarumienione policzki. Miała na sobie cienki płaszcz i znoszone buty. Pomimo chłodu, uśmiechała się za każdym razem, gdy chłopiec podnosił wzrok. Pocierała jego dłonie między swoimi, starając się go ogrzać.

Chłopiec, około sześcioletni, miał szeroko otwarte oczy i czerwony nos. Jego dżinsy były krótkie, a rękawy swetra ledwo zakrywały ramiona. Siedział niemal nieruchomo, ale co chwila zerkał w stronę drogi.

„Mamo, czy to nasz samochód?” zapytał cicho, obserwując przejeżdżający obok kolejny SUV.

Anna pokręciła głową. „Nie, kochanie. Po prostu ktoś inny wraca do domu”.

Jaime znów zamilkł, wciąż śledząc wzrokiem przejeżdżające samochody. Jego wzrok zatrzymał się na rozświetlonych oknach domów, sylwetkach roześmianych rodzin – na cieple, którego nie mógł dosięgnąć.

Powiał podmuch wiatru. Anna przyciągnęła go mocniej. Oparł się o jej ramię.

Na przystanku autobusowym znów zapadła cisza.

Potem Jaime wyszeptał tak cicho, że ledwo dosłyszał: „Mama powiedziała, że ​​Mikołaj znowu o nas zapomniał”.

Słowa unosiły się niczym delikatna ozdoba — zawieszone.

Ręka Marka zamarła. Nie pił. Powoli odwrócił głowę, jakby przyciągnęło go coś, czego nie mógł zignorować. Jego wzrok padł na Jaime, nie z irytacją, lecz z czymś cięższym.

Coś pękło.

Ten głos — ten cichy głos — brzmiał zupełnie jak jej głos.

Wspomnienie pojawiło się nagle i nieproszone. Jego córka, w tym samym wieku, o tym samym głosie, kiedyś czekała w Wigilię przy oknie. Obiecał, że będzie w domu. Narysowała mu obrazek, ale on został w biurze, goniąc za liczbami zamiast czytać bajki na dobranoc.

Wszystko mu umknęło.

A potem ją stracił.

Mark mrugnął i z trudem przełknął ślinę.

Anna zauważyła, że ​​mężczyzna się jej przygląda, i poruszyła się. Wyciągnęła rękę, żeby przyciągnąć Jaime’a bliżej. Ale zanim zdążyła, Mark odezwał się cicho.

„Uważaj. Ile masz lat?”

Jaime spojrzał na mamę i odpowiedział: „Sześć? Skończyłem sześć w zeszłym tygodniu. Mieliśmy ciasto ze sklepu. Było waniliowe”.

Mark skinął głową. „Wanilia jest dobra”.

Jaime uśmiechnął się szeroko. „Nawet jeśli lukier roztopi się w torbie mamy w autobusie”.

Anna cicho się zaśmiała. „Lubi mówić” – powiedziała. „Zwłaszcza, gdy jest mu zimno”.

Mark spojrzał na nią. Naprawdę spojrzał. Na płaszcz, to nie wystarczyło. Palce lekko drżały. Oczy starały się zachować jasność.

„Mogę wezwać taksówkę” – zaproponował. „Zawiozę cię w jakieś ciepłe miejsce”.

Pokręciła głową. „To miłe. Ale nic nam nie jest. Czekamy na autobus”.

Mark zawahał się, zerkając na pustą ulicę. Śnieg zaczął padać ponownie, tym razem gęściej. Świat poza blaskiem latarni wydawał się przytłumiony, odległy.

Coś w tej scenie – kobieta, dziecko, zimno – poruszyło go. Słabe echo, ostrzeżenie, druga szansa.

Spojrzał ponownie na Jaimego, który siedział teraz cicho, obserwując śnieg. A w piersi Marka coś dawno pogrzebanego, dawno zamarzniętego, poruszyło się.

Śnieg padał coraz mocniej. Płatki, niegdyś lekkie i radosne, zgęstniały w cichą zasłonę, spowijając ulicę bielą. Migocząca latarnia uliczna nad przystankiem autobusowym ledwo przebijała się przez mgłę.

Anna ponownie sprawdziła telefon, jej zamarznięte palce próbowały odświeżyć harmonogram. Jaime drzemał na jej ramieniu, a jego oddech zaparowywał przód jej płaszcza.

„Brak zasięgu” – szepnęła i ponownie spojrzała na ulicę.

Mark stał kilka stóp dalej i obserwował. Jego oddech wił się w małe obłoczki, zanim rozpłynął się w zimnym powietrzu. Zauważył cichą panikę na jej twarzy – taką, jaka kryje się w oczach matki, gdy świat staje się niepewny.

„Autobus nie przyjeżdża” – powiedział spokojnym, ale nie zimnym głosem.

Anna spojrzała na mnie niepewnie. „Jesteś pewna?”

Skinął głową. „Burza jest wystarczająco silna. Pewnie odwołali ostatnie trasy”.

Przełknęła ślinę i mocniej przytuliła Jaime. „Poczekamy jeszcze trochę, na wszelki wypadek”.

Mark nie sprzeciwiał się. Wpatrywał się w zaśnieżony chodnik, po czym powiedział łagodniej: „Mój dom jest kilka przecznic stąd. Jest pusty. Mógłbyś przyjść, żeby się ogrzać”.

Anna się wyprostowała. „Nic nam nie jest. Jesteśmy do tego przyzwyczajeni”.

„To tylko dom” – powiedział. „Bez presji. Nie musisz zostać długo. Tylko nie tutaj”.

Jaime poruszył się, unosząc głowę. Przetarł oczy, po czym spojrzał na Marka i szepnął do mamy: „Wygląda jak Święty Mikołaj. Taki, którego narysowałem”.

Anna zaśmiała się cicho. Spojrzała na Marka. Nie uśmiechnął się, ale też nie odwrócił wzroku. Jej wzrok błądził między mężczyzną a chłopcem, szarpiąc ją za rękę.

Zawahała się. Instynkt ją ostrzegał. Ale inna część – starsza, bardziej zmęczona – coś w nim rozpoznała. Nie zagrożenie, ale samotność. Tę, którą znała aż za dobrze.

„Dobrze” – powiedziała. „Tylko na chwilę”.

Jaime klasnął. „Czy to zamek, panie Mikołaju?”

Mark mrugnął, a potem skinął głową. „Nie do końca, ale ma ściany i ciepło”.

Jego dom stał niedaleko, przy cichej uliczce – kamienne schody, żelazne balustrady, szerokie okna. Elegancki, ale mroczny. Miejsce czekające na coś.

Jaime biegł naprzód, jego buty chrzęściły na śniegu. Anna szła za nim, wciąż niepewna.

W środku ciepło otuliło ich niczym koc. Mark zapalił kolejne światła. W domu unosił się delikatny zapach kurzu i kawy – czysty, ale martwy. Żadnego wieńca, żadnej choinki, żadnej muzyki.

Jaime rozejrzał się. „Gdzie są twoje świąteczne rzeczy?”

Mark zrobił pauzę. „W tym roku niczego nie wystawiłem”.

“Dlaczego nie?”

Anna spojrzała na Marka, ale on tylko powiedział: „Już dawno nie miałem ochoty świętować”.

Jaime przyjął to do wiadomości i odszedł.

Anna zatrzymała się przy drzwiach. „Jesteś pewien, że możemy tu być?”

Skinął głową. „Oczywiście. Herbata? Kawa?”

„Herbata byłaby miła.”

Przeszli do kuchni, eleganckiej, ale zimnej. Anna została przy drzwiach, podczas gdy Mark napełniał czajnik.

Głos Jaime’a rozbrzmiał echem. „W szafie jest duże drzewo!”

Mark spojrzał w górę. Znalazł pomieszczenie magazynowe.

„Drzewo?” zapytała Anna.

Mark zawahał się. „Moja córka kiedyś to dekorowała”. Nie dokończył. Nie musiał.

Wyraz twarzy Anny złagodniał. Nie naciskała.

Mark odwrócił się z powrotem do czajnika. Jego ręce drżały.

„Przyjechali, żeby mnie zaskoczyć” – powiedział cicho. „Moja żona i córka. Mówiłem im, żeby tego nie robili. Droga była oblodzona”.

Cisza.

„Poszedłem do szpitala dopiero następnego ranka” – dodał. „Miałem spotkanie, które, jak myślałem, nie mogło czekać”.

Oczy Anny zaszły łzami. „Przepraszam”.

Mark skinął głową. „Od tamtej pory nikt nie był w tym domu”.

Podeszła bliżej. „Nie jesteś mi winien tej historii”.

„Nie” – powiedział. „Ale potrzebowałem kogoś, kto by to usłyszał”.

Skinęła głową. „Ja też straciłam. Nie to samo, ale… marzenia, plany, rodzinę”. Jej głos się zaostrzył. „Kiedy powiedziałam swoim, że jestem w ciąży, przestali dzwonić. Nie skończyłam szkoły. Pracuję na nocną zmianę. Skłamałam Jaime w sprawie Świętego Mikołaja”.

Mark spojrzał na nią. Naprawdę spojrzał. Nie jak ktoś przechodzący, ale jak ktoś, kto stał tam, gdzie on kiedyś stał.