Czy w ogóle przeczytałaś dress code?” – zadrwiła córka wiceprezesa pierwszego dnia, machając podręcznikiem. „Jesteś zwolniona!” W holu inwestorka z 3 mld dolarów przytuliła mnie. „Gotowa podpisać umowę o fuzji?” – zapytał. Uśmiechnęłam się. „Przepraszam, właśnie mnie zwolniła. Żadnej umowy”. Odwrócił się do niej zimnym wzrokiem. „Co zrobiłaś?”

„Och?” Podniosłem kubek z herbatą.

„Brzmiała… bez tchu” – powiedział, a błysk rozbawienia rozbłysł w jego oczach. „Powiedziała mojemu głównemu radcy prawnemu, że doznałeś nagłego wypadku medycznego. Skrajnego wyczerpania, powiedziała. Szpitala. Ale poinformowałeś ją dokładnie o umowie i była gotowa do interwencji”.

Moja filiżanka brzęknęła z powrotem do spodka, ale trochę za głośno.

Kłamstwo to jedno. Kłamstwo, które można zweryfikować, takie, które można sprawdzić jednym telefonem na pogotowie, to zupełnie co innego.

„Ona próbuje zyskać na czasie” – powiedziałem. „Myśli, że jeśli uda jej się zwabić cię do pokoju, uda jej się przeforsować klauzule Montany”.

„Uważa mnie za idiotę” – poprawił mnie Marcus. „Uważa mnie za książeczkę czekową z nogami”.

Otarł usta lnianą serwetką i pochylił się.

„Mój asystent James trochę poszperał” – kontynuował. „Dział HR jest w impasie z tą Cassidy. Zarząd otrzymał zawiadomienie o twoim zwolnieniu dopiero dziś rano. Podobno dyrektor finansowy rzuca zszywaczami”.

„Brzmi to całkiem rozsądnie” – powiedziałem.

„Sytuacja jest taka”. Marcus odłożył nóż i splótł palce. „Nie robię interesów z amatorami ani z kłamcami. Od dziś rano umowa ze Sterlingiem Hartem jest martwa. Zamierzam ją zakończyć”.

Ogarnął mnie dziwny spokój. Co innego spalić własny most. Co innego patrzeć, jak ktoś inny uświadamia sobie, że zbudował swój z papieru.

„Ale” – dodał, pozwalając, by słowo zawisło w powietrzu niczym pauza przed werdyktem – „nadal muszę sprzedać. I nadal chcę, żebyś poprowadził proces przekazania”.

Sięgnął do teczki i wyciągnął gruby plik papierów. Nie była to umowa o fuzji. ​​Umowa konsultingowa.

„Moja spółka holdingowa poszukuje Dyrektora ds. Akwizycji Strategicznych” – powiedział. „Pensja jest dwukrotnie wyższa niż twoja. Kapitał własny jest wysoki. Twoim pierwszym zadaniem będzie znalezienie nowego nabywcy dla mojej firmy”.

Przekartkowałem strony. To nie była zwykła oferta pracy. To była klapa bezpieczeństwa. Przycisk resetu. Gigantyczny neon z napisem: Nigdy nie byłeś problemem.

„Jest tylko jedna rzecz” – powiedział Marcus, uśmiechając się jak rekin. „Jeszcze nie odwołałem naszego spotkania w twoim starym biurze. Jest zaplanowane na jutro na dziewiątą”.

„Dlaczego nie?” – zapytałem, choć wiedziałem już, że chciałbym poznać odpowiedź.

„Bo chcę zobaczyć jej twarz” – powiedział po prostu. „Chcę, żeby stała tam, przekonana, że ​​właśnie sfinalizuje największą transakcję w swoim życiu, kiedy zorientuje się, że siedzisz po drugiej stronie stołu… albo, jeszcze lepiej, stoisz w holu”.

Dreszcz oczekiwania przeszedł mi po kręgosłupie.

„Chcesz, żebym przyszedł na spotkanie?” – zapytałem.

„Nie”. Pokręcił głową. „Chcę, żebyś był ostatnią rzeczą, jaką zobaczy, zanim jej kariera się rozpłynie. Ja zajmę się salą konferencyjną. Ty tylko zajmij się wyjściem”.

Mój telefon zawibrował na stole. Automatyczne powiadomienie z serwera Sterling Hart: moje dane uwierzytelniające zostały oficjalnie unieważnione. Potem kolejny alert: na ekranie blokady pojawił się nagłówek wiadomości.

Kłębią się plotki: Fuzja Sterling Hart napotyka na opóźnienia, ponieważ plotkuje się o odejściu kluczowego dyrektora

Rozpoczął się przeciek.

„Akceptuję” – powiedziałem, biorąc długopis.

„Dobrze” – odpowiedział Marcus. „A teraz dokończ jajka. Patrzenie, jak imperium się wali, to ciężka praca”.

Tego popołudnia minąłem wieżowiec Sterling Hart na przeciwległym chodniku, a moje oczy zasłaniały wielkie okulary przeciwsłoneczne. Przez okna na czterdziestym drugim piętrze widziałem przechadzające się postacie. W biurach, które zazwyczaj o szóstej były już ciemne, paliły się światła. Z drugiej strony alei miejsce wyglądało już jak kolonia mrówek, po tym jak ktoś kopnął kopiec.

Po powrocie do domu w mojej skrzynce odbiorczej czekał jeszcze jeden e-mail z datą 16:03

Od: Cassidy
Temat: Możemy to naprawić

Emily, proszę, zadzwoń do mnie. Damy radę to naprawić. Nie miałem tego na myśli. To była reakcja na stres. Mój ojciec zadaje pytania. Proszę.

Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w ekran.

Następnie kliknąłem „Usuń”.

W wielkiej lidze nie ma cofania decyzji. Przeczytałeś podręcznik, Cassidy. Powinieneś był przeczytać to, co mówiło całe towarzystwo.

Ranek w dniu spotkania nad centrum miasta był purpurowy, zachmurzony, z nisko zawieszonymi chmurami i groźbą deszczu. Pasowało.

Siedziałem w kąciku w The Grind, kawiarni naprzeciwko budynku Sterling Hart z odsłoniętą cegłą, żarówkami Edisona i zimnym naparem o mocy wystarczającej, by ożywić trupa. Była 8:30. Spotkanie w sprawie fuzji było zaplanowane na dziewiątą.

Nie byłem sam.

James siedział naprzeciwko mnie, każdy włos na swoim miejscu, grafitowy garnitur skrojony na miarę. Na stole między nami leżał kolejny schludny stosik dokumentów: mój pakiet rekrutacyjny do Sterling Holdings. Nowy kontrakt.

„Marcus jest w drodze” – powiedział James, patrząc na zegarek. „Za pięć minut. Prosił mnie, żebym upewnił się, że jesteś… widoczny”.

„Widoczne?” powtórzyłem.

Przechylił głowę w stronę okna z tafli szkła. „Do wieży”.

Podążyłem za jego wzrokiem.

Widziałem ją przez przezroczystą ścianę holu Sterling Hart. Cassidy, w kolejnym białym garniturze, krążyła obok stanowiska ochrony. Wskazywała windy, rozmawiała za szybko z recepcjonistką, nerwowo kartkując skórzane portfolio.

Potem się zatrzymała.

Jej wzrok powędrował po drugiej stronie ulicy, skanując chodnik, ruch uliczny, a w końcu witryny kawiarni. Przemknął obok baristów, pary z laptopami i ściany kubków na sprzedaż.

A potem wylądowali na nas.

Na mnie.

O Jamesie.

O tym, że prawa ręka Marcusa Sterlinga siedziała w miejscu publicznym, śmiejąc się z czegoś, co przed chwilą powiedziałam, i podsuwając mi długopis.

Cassidy zamarła, jakby ktoś wcisnął pauzę.

Potem przycisnęła dłoń płasko do szyby w holu, a jej oddech zaparował w ciasnym kółku. Jej usta otworzyły się na słowo, którego nie dosłyszałem. Sięgnęła po telefon i zaczęła wybierać numer.

Mój telefon się nie poruszył.

Zablokowałem jej numer godzinę temu.

„Ona nas widzi” – powiedziałem, biorąc powolny łyk cappuccino.

„Doskonale” – odpowiedział James, nie odwracając się. „Niech się poci. Panika sprawia, że ​​ludzie stają się niechlujni, a Marcus nienawidzi niechlujstwa”.

Patrzyliśmy, jak się odwraca, wraca do recepcji, wskazuje na nas, na wieżę, na sufit. Recepcjonistka wyglądała na przerażoną. W końcu Cassidy pobiegła w stronę wind, stukając obcasami o wypolerowaną podłogę.

„Ona biegnie na górę” – wyjaśniłem.

„Oczywiście, że tak” – powiedział James. „Będzie próbowała wyprzedzić wydarzenia. Niestety dla niej, wczoraj artykuł opuścił budynek razem z twoją zniszczoną skórzaną torbą”.

Przesunął w moją stronę ostatnią stronę mojego kontraktu. „Witamy w Sterling Holdings, Emily. Podpisz tutaj”.

Podpisałem.

O 8:55 czarny limuzyna zjechał na krawężnik przed wieżą. Kierowca wysiadł, otworzył tylne drzwi, a Marcus wysiadł ze skórzanego wnętrza i poprawił krawat. Na klapie błyszczała mu maleńka przypinka z amerykańską flagą.

Nie patrzył na kawiarnię.

Poszedł prosto do jaskini lwa.

„Czas na pokaz” – mruknął James.

Czekaliśmy dziesięć minut. Deszcz zaczął cętkować szkło, zamieniając ulicę w akwarelową szarość i chrom. Wewnątrz wieży ochroniarze się zmieniali. Recepcjonistka co chwila zerkała w stronę wind, jakby chciała być gdzie indziej.

Wziąłem torbę, schowałem w niej bezpiecznie mój nowy kontrakt i przeszedłem przez ulicę.

Nadszedł czas, aby stać się widocznym.

Hol Sterling Hart został zaprojektowany tak, aby ludzie czuli się mali.

Trzy piętra kremowego marmuru, ściana wodospadu, która kosztowała więcej niż całe moje studia prawnicze, reflektory ustawione pod kątem, by każda powierzchnia lśniła. Nawet kroki brzmiały tam bardziej donośnie.

Gdy przepchnęłam się przez obrotowe drzwi, owiało mnie chłodne powietrze. Huk wodospadu wypełnił moje uszy. Moje obcasy stukały o marmur – miarowo, równo, ani o jedno uderzenie szybciej niż zwykle.

Marcus stał przy bramkach kontrolnych, z rękami w kieszeniach i nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Nie szedł w stronę wind. Czekał.

Cassidy też tam była.

Musiała zbiec po schodach dla służby; kosmyk włosów przylepił się jej do policzka, a biały garnitur stracił szykowność. Jej jaśminowy zapach uderzył mnie nawet z odległości sześciu metrów, teraz podszyty kwaśną nutą paniki. Obok niej stali Henderson, nasz dyrektor finansowy, z przekrzywionym krawatem, i David z działu prawnego, z już przepoconym kołnierzykiem.

„…nieprzewidziane komplikacje” – mówiła Cassidy, a jej głos był zbyt wysoki, odbijając się od kamienia. „Ale jak już mówiłam, Emily jest niedysponowana. Jest w szpitalu. Nie chcieliśmy pana martwić szczegółami, panie Sterling, ale jestem w pełni poinformowana i gotowa do działania”.

„W szpitalu” – powtórzył Marcus tak łagodnym głosem, że potrzebował chwili, by usłyszeć czające się pod spodem niebezpieczeństwo.

„Tak”. Cassidy skinęła głową jak kiwająca głową. „Skrajne wyczerpanie. Ale dała mi wszystko, czego potrzebowałam”.

Marcus wyjął telefon z kieszeni, stuknął raz w ekran i zmrużył oczy.

„To dziwne” – powiedział. „Bo właśnie dostałem od niej SMS-a”.

Uśmiech Cassidy się wydłużył. „Od… Emily?”

Marcus podniósł wzrok, rozglądając się po holu. Jego wzrok spoczął na mnie. Nie uśmiechnął się. Skinął tylko raz głową.

„Mówi” – ​​kontynuował – „i cytuję to tutaj – że kawa po drugiej stronie ulicy była doskonała”.

Cassidy się odwróciła.

Jej wzrok padł na mnie — stoję w marynarce, całkiem wyprostowana, zupełnie niepodłączona do żadnego szpitalnego sprzętu, z przetartą skórzaną torbą przewieszoną przez ramię, jakbym miała nieograniczony czas.

Kolor odpłynął z jej twarzy tak szybko, że wyglądała, jakby ktoś włączył ściemniacz.

„Ona… ona kłamie” – wyjąkała Cassidy, wskazując na mnie drżącą ręką. „Ona… musiała… zwolniłem ją”.

Ostatnia część wypowiedziała się tak, jakby nie mogła jej powstrzymać.

Głowa Hendersona obróciła się w jej stronę tak szybko, że spodziewałem się usłyszeć trzask.

„Co zrobiłeś?” – zagrzmiał.

Akustyka holu zamieniła jego głos w grzmot. Wszyscy ochroniarze na służbie nagle znaleźli coś interesującego na swoich notatnikach. Recepcjonistka udawała, że ​​pisze na martwej klawiaturze.

„Powiedziałaś mojemu zespołowi prawnemu, że jest chora” – powiedział Marcus, skupiając całą uwagę z powrotem na Cassidy. „Okłamałaś mnie, mój zarząd i swoich partnerów. I zwolniłaś kierownika projektu czterdzieści osiem godzin przed zamknięciem… za co właściwie?” Przesunął wzrokiem po moim stroju, a potem z powrotem. „Za guziki?”

„Złamała zasady ubioru!” – Cassidy niemal krzyknęła. „To jest w podręczniku. Jej guziki, jej torebka – wszystko tam jest. Reprezentujemy doskonałość”.

Marcus zaśmiał się raz; był to krótki, pozbawiony humoru śmiech.

„Zwolniłeś architekta kontraktu wartego trzy miliardy dolarów przez perłowe guziki i porysowaną torbę” – powiedział. Następnie zwrócił się do Hendersona: „Czy to jest jakość osądu, którą kupuję?”

„Panie Sterling, proszę”. Henderson zrobił krok naprzód, unosząc ręce w uspokajającym geście. „To nieporozumienie. Cassidy jest… nowa. Nadgorliwa. Możemy to naprawić. Możemy przywrócić Emily. Możemy ją natychmiast przywrócić do pracy, z premią, z…”

Marcus uniósł rękę i zwrócił się do mnie.

„Emily” – zapytał, a jego głos wyraźnie niósł się po marmurze – „czy jesteś zatrudniona w tej firmie?”

Wszystkie oczy w holu zwróciły się na mnie.

Zrobiłam krok do przodu, a odgłos moich obcasów rozbrzmiewał na kilka sekund przed uderzeniem.

„Nie, panie Sterling” – powiedziałem. „Zostałem tu zwolniony z powodu zwolnienia we wtorek rano”.