Dziesięć lat wychowywania dziecka bez ojca — wszyscy we wsi się ze mnie naśmiewali, aż pewnego dnia przed moim domem zatrzymał się luksusowy samochód… i ojciec dziecka doprowadził ich wszystkich do płaczu.

„Przegapiłeś wszystko” – powiedziała. „Jego pierwsze kroki. Jego pierwsze słowa. Jego pierwszy dzień w szkole. Jego koszmary. Jego urodziny”.

„Wiem” – wyszeptał Gabriel. „I będę to nosił w sobie do końca życia”.

SERCE PĘKA TYLKO TAM, GDZIE KOCHA

W miarę upływu tygodni Gabriel i Jamie stawali się sobie bliżsi – dwie części pewnej historii w końcu spotykały się w połowie.

Ale Elena pozostała ostrożna.

Gabriel był bogactwem.
Władzą.
Światem dalekim od Meadowbrook.
Światem, który mógł złamać jej serce po raz drugi.

A jednak nie mogła zaprzeczyć ciepłu w jego oczach, gdy patrzył na ich syna.
Ani łagodności, gdy patrzył na nią.

Pewnej nocy Gabriel znalazł ją siedzącą samą na ganku.

„Eleno” – powiedział łagodnie. „Nigdzie się nie wybieram”.

Ona się nie odwróciła.

„Mówisz tak teraz.”

Podszedł bliżej.

Mówię tak, bo w to wierzę. I bo chcę mieć szansę być… kimkolwiek mi pozwolisz.

Jej głos był cichy.

„A co jeśli twój świat cię wezwie z powrotem?”

„Zabiorę cię ze sobą.”

Elena zaśmiała się cicho i smutno.

„Nie pasujesz tutaj” – powiedziała.
„A ja nie pasuję tam”.

Gabriel uklęknął obok jej krzesła.

„Znajdźmy więc miejsce pośrodku”.

W końcu na niego spojrzała.

„Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać.”

Spojrzał jej w oczy.

„Nie mam zamiaru żadnego złamać.”

W środku Jamie poruszył się przez sen, marząc o życiu, w którym niczego by mu już nie brakowało.

Na zewnątrz brzęczały cykady — chór stary jak świat.

POCZĄTEK CZEGOŚ NIEDOKOŃCZONEGO

Lato przeszło w wczesną jesień.

Gabriel spędzał więcej czasu w Meadowbrook – pomagając Jamiemu w odrabianiu lekcji, naprawiając płot Eleny, choć miał niezdarne ręce, i ucząc się smażyć naleśniki pod nadzorem Jamiego.

Więcej się śmiał.
Mniej pracował.
Oddychał głębiej.

Elena patrzyła na niego spokojnie, niepewna, czy ból w jej piersi to strach… czy coś łagodniejszego.

Pewnego wieczoru, gdy słońce chowało się za horyzontem, Jamie pociągnął Gabriela za rękaw.

„Tato” – powiedział cicho.
Słowo przyszło mu teraz naturalnie, lekko jak powietrze.

„Tak, kolego?”

Jamie wskazał na Elenę.

„Czy ty i mama zamierzacie wziąć ślub?”

Elena zakrztusiła się napojem.
Gabriel zamarł.

Jamie wzruszył ramionami.

„Wygląda na to, że się lubicie.”

Elena odchrząknęła, a jej policzki pokryły się rumieńcem.

„Jamie—”

Gabriel się uśmiechnął.

„Rozumiemy pewne rzeczy” – powiedział. „Niektóre rzeczy wymagają czasu”.

Jamie skinął głową.

„Dobrze. Mogę poczekać.”

Elena spojrzała w oczy Gabriela —
w oczy pełne nadziei, przeprosin, tęsknoty i czegoś, co ją przerażało, bo wydawało się prawdziwe.

Wyciągnął do niej rękę.

Tym razem nie odsunęła się.

Ale i ona nie wytrzymała.

Jeszcze nie.

Wiatr zaszeleścił drzewami wokół nich.
Świetliki ożyły na podwórku.

Jamie przytulił się do boku Eleny.
Gabriel położył dłoń na ramieniu Jamiego.

W tej spokojnej, pełnej czułości chwili wyglądali niemal jak rodzina.

Prawie.

Bo niektóre historie nie kończą się na jednym rozdziale.
Niektóre serca goją się powoli.
Niektóre cuda wymagają czasu.

A niektórzy
ludzie wracają dokładnie wtedy, gdy życie postanawia, że ​​drzwi powinny się znów otworzyć.

Luksusowy samochód zniknął.
Szepty ucichły.

A jaka będzie dalsza podróż?

Nadal niezapisane.
Nadal niepewne.
Nadal ich.

Cokolwiek miało nastąpić…
stawią czoła razem.

Albo przynajmniej będą próbować.

I to wystarczyło.

Na razie.