Lekarze śmiali się z „pielęgniarki-nowicjuszki” — dopóki ranny kapitan SEAL nie oddał jej hołdu 20:11

„Tak” – odpowiedziała.

„Jak źle?”

„Urlop administracyjny” – odpowiedziała. „Płatny. Oczekuje na rozpatrzenie przez komisję”.

Zaklął pod nosem.

„Przepraszam” – powiedział.

„Nie zrobiłeś tego” – powiedziała.

„Wciągnąłem cię do tej zatoki” – odparł. „Nazwałem cię imieniem, które próbowałeś ukryć przed ludźmi, którzy nie zasługiwali na to, żeby je znać”.

Zamknęła oczy.

„Nie pozwoliłeś im też wziąć cię za rękę” – powiedziała. „To też nie było w moich planach zawodowych”.

Parsknął cichym śmiechem.

„Lawson przyszedł cię zobaczyć, prawda?” zapytał Cole.

Zacisnęła mocniej dłoń na telefonie. „Wiedziałaś, że przyjdzie?”

„Zadzwonił do mnie pierwszy” – powiedział Cole. „Chciał się upewnić, że jeszcze oddycham, zanim zacznie grzebać w gnieździe os”.

„Więc teraz jesteś gniazdem os?” zapytała.

„Jestem tym facetem, który miał zginąć w wypadku na treningu, a tak się nie stało” – powiedział. „To czyni mnie dla kogoś obciążeniem”.

„Wiesz kto?” zapytała.

„Nie” – przyznał. „Ale mam pewne przypuszczenia. I to nie są ludzie, którzy wysyłają kosze owoców, kiedy się wściekają”.

Powoli wypuściła powietrze.

„Lawson uważa, że ​​śmierć Aarona ma z tym związek” – powiedziała cicho.

„Wiem, że tak”, odpowiedział Cole. „Od lat krążył wokół tej teorii. Nie miał wystarczających dowodów. Po prostu mnóstwo schematów, które zaniepokoiły dowództwo niższego szczebla”.

„A ty?” zapytała.

„Myślę, że Aaron zobaczył coś, czego nie powinien był zobaczyć” – powiedział Cole. „I myślę, że ktokolwiek próbował to zakopać na pustyni, boi się, że możemy to tutaj wykopać”.

Dreszcze przeszły jej po skórze.

„Odpocząłeś trochę” – powiedziała bardziej rozkazująco niż sugerując.

„Ale ty władczyni” – mruknął. „To ja powinienem ci to powiedzieć”.

„Jesteś moim pacjentem” – powiedziała. „Technicznie rzecz biorąc”.

„Jesteś też moim medykiem” – odparł. „I przyjacielem. Czy ci się to podoba, czy nie”.

Ostatnie słowa zabrzmiały z niespodziewanym ciepłem.

Przyjacielu.

Odkąd odeszła z Marynarki Wojennej, jej lista kontaktów się skurczyła. Ludzie się rozproszyli. Ona rozproszyła się szybciej. Tak było łatwiej.

„Nie bądź sentymentalny, Harrison” – powiedziała lekko.

„Za późno” – odpowiedział cicho.

Poczuła ucisk w gardle.

„Dobranoc” powiedziała.

„Noc, Walkirio” – mruknął.

Stary znak wywoławczy wbijał się w jej żebra niczym odłamki i natychmiast przyniósł jej ulgę.

Rozłączyła się, zanim zdążyła odczuć cokolwiek.

Na zewnątrz zawyła syrena i ucichła. Gdzieś w budynku przez otwór wentylacyjny dobiegł śmiech sąsiada.

Ava wzięła zdjęcie, które zostawił jej Lawson i położyła je na stole obok swojej odznaki.

Dwie relikwie z dwóch różnych żyć.

Już nie była pewna, do którego z nich należy.

Nie spodziewała się, że następnego dnia wróci do St. Haven.

Urlop administracyjny oznaczał cofnięcie uprawnień, dezaktywację identyfikatora i wymazanie grafiku. Miała się nie ruszać, dopóki nie zadzwoni dział kadr.

Ale pacjentów nie interesowało HR.

O godzinie 15:07 jej telefon zawibrował, a na ekranie pojawiła się wiadomość tekstowa od nieznanego numeru.

Pokój 1412. Harrison. Coś jest nie tak.

Brak nazwy. Brak kontekstu.

Jej puls przyspieszył.

Złapała kluczyki, kurtkę i swój instynkt i wybiegła za drzwi, zanim jej racjonalny umysł zdążył wyrazić swoją opinię.

Droga do szpitala rozmywała się. Zaparkowała za szybko, szła za szybko, jej stopy automatycznie znajdowały drogę, którą zawsze podążały.

Przy wejściu głównym jej identyfikator zniknął, a skaner wydał głuchy, czerwony sygnał dźwiękowy.

Prawidłowy.

Urlop administracyjny.

Ominęła wejście dla personelu i zamiast tego przeszła przez drzwi publiczne, lawirując między gośćmi i bukietami kwiatów, kiwając głową w punkcie informacyjnym, gdy wolontariusz zawołał za nią: „Proszę pani, czy potrzebuje pani…”

„Nic mi nie jest” – powiedziała. „Rodzina”.

To nie było do końca kłamstwo.

Podróż windą na czternaste piętro wydawała się dłuższa niż jakikolwiek lot medyczny, w jakim kiedykolwiek uczestniczyła.

Kiedy drzwi się otworzyły, przed nią rozpościerał się korytarz ortopedyczny, sterylny i jasny. Pielęgniarki przemieszczały się między salami z kartami i uśmiechami, które nigdy nie sięgały ich oczu.

Pokój 1412 znajdował się w połowie wysokości, drzwi były uchylone.

Ava zwolniła.

Jej uszy nie słyszały niczego poza tym, co działo się po drugiej stronie drzwi.

Brak alarmów monitorujących.

Żadnych wywołań kodów.

Tylko cichy pomruk.

Podeszła bliżej i zajrzała do środka.

Cole leżał w łóżku z półotwartymi oczami i bladą skórą w świetle jarzeniówek. Ręka wciąż była w temblaku, ale wenflon, który wczoraj miał w prawej dłoni, teraz znajdował się w zgięciu łokcia. Na stojaku wisiał nowy worek, z którego nieprzerwanie sączył się płyn.

Obok łóżka stał mężczyzna w niebieskim fartuchu, którego nie rozpoznawała.

Pod koniec trzydziestki. Ogolony. Odznaka przypięta do piersi: LPN. Pod spodem imię i nazwisko: „Matthews”.

Miał w ręku strzykawkę.

„Po prostu będę naciskał jeszcze trochę, żeby uśmierzyć ból” – powiedział cicho.

Oczy Cole’a były szkliste.

„Myślałem, że już… osiągnąłem maksimum” – mruknął Cole.

„Doktor zaktualizował twoje zalecenia” – powiedział Matthews. „Chcemy, żebyś czuł się komfortowo”.

Coś w jego tonie było nie tak.

Zbyt kojące. Zbyt gorliwe.

Ava weszła do pokoju.

„Od kiedy ortopedowie pozwalają pielęgniarkom praktycznym podawać narkotyki dożylnie żołnierzom SEAL?” – zapytała.

Matthews lekko się wzdrygnął, a jego ręka zamarła w połowie pchnięcia.

Odwrócił się.

„Czy mogę w czymś pomóc?” zapytał, a jego uśmiech powoli zaczął dorównywać jego twarzy.

Ava podeszła bliżej, jej wzrok padł na worek z kroplówką.

Etykieta była prawidłowa. Ale rura była niewłaściwa – poprowadzona przez port, którego wczoraj tam nie było, zaklejona taśmą w sposób niestandardowy dla tej podłogi.

„Już jesteś” – powiedziała łagodnie. „Przestając.”

Skinęła głową w stronę jego dłoni.

„Puść strzykawkę.”

Zmarszczył brwi.

„Proszę pani, to prywatny pokój” – powiedział. „Tylko upoważniony personel…”

„Mam upoważnienie” – powiedziała cicho. „A raczej miałam, do jakichś osiemnastu godzin temu. Tak czy inaczej, to mój pacjent”.

Cole zmrużył oczy, jakby walczył ze snem.

„Ava?” wyszeptał.

Spojrzenie Matthewsa stało się wyostrzone.

„Musisz wyjść” – powiedział. „Natychmiast”.

Uśmiechnęła się. Uśmiech nie dotarł do jej oczu.

„Zabawne” – powiedziała. „Właśnie miałam powiedzieć to samo”.

Jej wzrok powędrował na jego odznakę.

Odznaki St. Haven miały w rogu małą holograficzną ikonę – zarys oryginalnego ceglanego budynku. U Matthewsa też ją było.

Jednak laminacja miała pęcherzyki powietrza na krawędziach, jakby ktoś przy niej manipulował.

Poczuła ucisk w żołądku.

„Puść” – powtórzyła.

Poruszył kciukiem.

Nie z dala od tłoka.

W dół.

O ułamek cala więcej pchnięcia.

Fala zimna uderzyła w Avę.

Ona nie myślała.

Ona grała.

Jej ręka wystrzeliła, palce zacisnęły się na jego nadgarstku i szarpnęły go z dala od portu z szybkością, która sprawiła, że ​​jego oczy się rozszerzyły.

Strzykawka się zsunęła i krople przejrzystego płynu rozprysły się na prześcieradle zamiast na żyłę Cole’a.

Jednym ruchem Ava przekręciła mu nadgarstek na tyle, by syknął, i wytrąciła mu strzykawkę z dłoni, zakrywając ją dłonią.

„Kod szary” – powiedziała zimnym głosem. „Natychmiast”.

Matthews próbował się uwolnić.

„Puść mnie” – warknął.

„Z przyjemnością” – odpowiedziała. „Jak tylko ochrona przyjedzie”.

Drugą ręką sięgnął po wenflon.

Zablokowała jego rękę swoim barkiem i łokciem uderzyła w przycisk połączenia na ścianie.

W pokoju rozległ się dźwięk domofonu.

„Tak?” – rozległ się trzeszący głos urzędnika.

„Pokój 1412” – powiedziała Ava, wciąż mocując się z Matthewsem. „Ochrona i lekarz prowadzący. Już.”

Matthews obrócił się, próbując ją odepchnąć.

„Szaleństwo” – warknął.

Przeniosła ciężar ciała, obróciła się i wykorzystując jego pęd, przycisnęła go do ściany przedramieniem na jego klatce piersiowej, tuż pod obojczykiem. Nie na tyle, żeby go zranić. Na tyle, żeby uniemożliwić mu ruch.

„Przestań walczyć” – powiedziała cicho.

Jego oczy płonęły.

„Nie masz pojęcia, co robisz” – syknął.

„Och, mam świetny pomysł” – powiedziała. „Po prostu nie sądzę, żeby ci się spodobało zakończenie”.

Cole cicho jęknął.

„Ava… Czuję się… dziwnie.”

Spojrzała na worek z kroplówką. Nie mogła go szarpnąć, nie wiedząc, co już jest w jego organizmie, ale przynajmniej mogła go spowolnić.

Wolną ręką odchyliła zacisk do połowy, zatrzymując strumień.

W holu rozległy się kroki.

Wpadł ochroniarz z ręką na radiu na ramieniu. Za nim podążył drugi ochroniarz.

„Co się dzieje?” zapytał pierwszy.

Ava odsunęła się od Matthewsa, ale nadal trzymała jego strzykawkę.

„Ta pielęgniarka próbowała podać dodatkowe leki, których nie ma w dokumentacji medycznej” – powiedziała rzeczowo. „Pacjent już przyjmuje maksymalną dawkę morfiny w stosunku do swojej wagi. Próbował zignorować moje polecenie zaprzestania”.

„To kłamstwo” – powiedział szybko Matthews. „Ona nawet nie jest pracownikiem. Już tu nie pracuje”.

Strażnik spojrzał to na jednego, to na drugiego.

„Proszę pani, proszę się odsunąć” – powiedział.

„Sprawdź zamówienia” – odpowiedziała. „I sprawdź strzykawkę”.

Wyciągnęła go.

Druga strażniczka, kobieta o warkoczach i spokojnym spojrzeniu, wzięła go ostrożnie i przeczytała etykietę.

Jej brwi uniosły się.

„To nie jest morfina” – powiedziała.

„O co chodzi?” zapytała Ava.

Strażnik zmrużył oczy.

„Wygląda na… deksmedetomidynę” – powiedziała powoli. „Ale stężenie jest nie takie. Nigdy nie widziałam tak wysokiej dawki”.

Krew w żyłach Avy zrobiła się zimna.

Deksmedetomidyna. Środek uspokajający.

Przy takim stężeniu, w połączeniu z narkotykami, może spowodować spadek ciśnienia krwi, zahamować oddychanie i sprawić, że kod będzie wyglądał jak naturalny wypadek.

Po prostu pacjent, który „nie mógł tolerować leków”.

„Kto zatwierdził tę dawkę?” zapytała Ava.

Usta Matthewsa otwierały się i zamykały.

„Ja… ja postąpiłem zgodnie z notatką” – wyjąkał. „Zgodnie z zaleceniami lekarza”.

Ava podeszła do wykresu stojącego obok łóżka i otworzyła go.

Były zalecenia dotyczące podania środków uspokajających.

Ale charakteru pisma nie rozpoznała żadna z obecnych osób.

A miejsce na podpis było puste.

„To sfałszowany rozkaz” – powiedziała.

„To poważne oskarżenie” – powiedział strażnik.

„Tak samo jak usiłowanie zabójstwa” – odpowiedziała Ava.

W pokoju zapadła cisza.

Cole mrugnął, próbując się skupić.

„Czy ktoś… powiedział morderstwo?” – wybełkotał.

„Idź spać” – powiedziała Ava łagodniejszym głosem. „Najlepiej w zwykły sposób”.

Strażniczka włączyła radio.

„Tu oficer Daniels z Czternastki” – powiedziała. „Potrzebujemy nadzorcy i osoby zarządzającej ryzykiem w 1412. Potencjalne manipulacje lekami”.

Matthews zbladł.

„Zrobiłem to, co było napisane w karcie” – powtórzył. „Jestem tylko pielęgniarzem”.

Ava spojrzała na niego.

„Nie” – powiedziała cicho. „Jesteś kimś innym”.

Spojrzał na nią gniewnie.

„Nie wiesz, z kim masz do czynienia” – wyszeptał.

Jej kręgosłup się wyprostował.

„Już to słyszałam” – powiedziała. „I tak pochowali Aarona w Arlington”.

Jego oczy zamrugały.

Tylko na sekundę.

Potem korytarz wypełnił się odgłosami kroków, głosów i pytań.

Dwie godziny później Ava siedziała w innej sali konferencyjnej.

Ten był mniejszy, bez okien, z delikatnym zapachem środka dezynfekującego i starej kawy. Na środku stołu stał dyktafon, którego czerwone światełko migało.

Naprzeciwko niej siedzieli prawnik zajmujący się zarządzaniem ryzykiem, kierownik ds. bezpieczeństwa i Lawson.

Wyglądał na zmęczonego i niezaskoczonego.

„No więc” – powiedział po formalnym przedstawieniu się, zastrzeżeniach i obietnicach mówienia prawdy – „mieliśmy rację”.

Ava wpatrywała się w dyktafon.

„Nie powiedziałam tego” – odpowiedziała.

„Nie musiałeś” – powiedział Lawson. „Zmodyfikowane zlecenia. Źle oznakowane dawkowanie. Pielęgniarka, której nikt nie pamięta na rozmowie kwalifikacyjnej, a która jakimś cudem ma pełny dostęp do oddziału intensywnej terapii. To nie przypadek. To naruszenie”.

Kierowniczka ochrony, szczupła kobieta o imieniu Patel, złożyła ręce.

„Dane z działu kadr wskazują, że Matthew Reilly został zatrudniony trzy tygodnie temu jako pracownik agencji” – powiedziała. „Umowa podpisana, przeszłość zweryfikowana, referencje zweryfikowane”.

„I co z tego?” – zapytał Lawson.

„A agencja nie ma żadnego zapisu o tym, żeby kiedykolwiek przysłała nam pielęgniarkę o takim nazwisku” – powiedział Patel. „Numery referencyjne prowadzą do telefonów jednorazowych. Firma zajmująca się weryfikacją przeszłości jest wiarygodna, ale raport, który otrzymaliśmy, został sfałszowany. W ich oryginalnych aktach nie ma takiej osoby”.

„Więc przyszedł tu z fałszywą tożsamością, sfałszowaną odznaką i wystarczającą wiedzą farmakologiczną, by zainscenizować subtelne przedawkowanie” – powiedział Lawson. „Wszystko po to, by zbliżyć się do jednego pacjenta”.

Dłoń Avy zacisnęła się w pięść pod stołem.

„Gdzie on teraz jest?” zapytała.

„Zniknął” – powiedział Patel beznamiętnie. „Zanim skończyliśmy weryfikować jego uprawnienia, wymknął się spod kamer w windzie dla personelu i wyszedł wyjściem służbowym. Mamy jego twarz i pseudonim. To wszystko”.

Szczęka Lawsona się zacisnęła.

„On jest wyszkolony” – powiedział. „Nie jest zwykłym płatnym zabójcą. Zna szpitale. Wie, jak się wtopić w tłum”.

Adwokat nerwowo odchrząknął.

„Musimy skupić się na tym, co możemy kontrolować” – powiedział. „Powstrzymanie. Dokumentacja. Sprawozdania organów regulacyjnych. To nie może trafić do prasy w formie: »Navy SEAL omal nie zginął w szpitalu z rąk nieuczciwego pielęgniarza«”.

Śmiech Avy był pozbawiony humoru.

„Nie martw się” – powiedziała. „Ja też wolałabym inny nagłówek”.

Lawson pochylił się do przodu.

„Opowiedz mi, co zauważyłeś” – powiedział. „Od momentu, gdy wszedłeś do 1412”.

Tak, zrobiła to.

Opisała wiadomość tekstową. Wadliwy identyfikator. Błędny ton Matthewsa. Sposób podłączenia kroplówki. Pęcherzyk w laminacie identyfikatora, który nie zgadzał się ze specyfikacją producenta.

„Widziałeś to wszystko w niecałe trzydzieści sekund” – powiedział Patel, unosząc brwi.

„Spróbuj poniżej dziesięciu” – mruknął Lawson.

Ava lekko wzruszyła ramionami.

„Kiedy spędzasz lata na patrolach, gdzie każdy cień może być ładunkiem wybuchowym, uczysz się dostrzegać, co jest nie na miejscu” – powiedziała. „Kąt nachylenia skały. Odcisk stopy tam, gdzie nie powinno go być. Nowy port dożylny na starej linii”.

Adwokat wyłączył dyktafon.

„Myślę, że na razie wystarczy” – powiedział. „Pani Hayes, z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej muszę pani doradzić, aby nie wracała pani do żadnego obszaru klinicznego bez wyraźnego zezwolenia”.

Uśmiechnęła się lekko.

„Nawet jeśli ktoś będzie próbował zamordować któregoś z twoich pacjentów?” – zapytała.

„W tej chwili nie jesteś członkiem personelu” – powiedział. „Zakres opieki szpitala nie obejmuje…”

Lawson wtrącił się.

„Ona będzie ze mną” – powiedział.

Adwokat mrugnął. „Ty?”

„Wojna Specjalna Marynarki Wojennej” – powiedział Lawson. „Rozpoczynamy wspólne śledztwo z NCIS i lokalnymi organami ścigania. Pani Hayes jest teraz konsultantką w tym śledztwie”.

Ava gwałtownie odwróciła głowę w jego stronę.

„Naprawdę?” – zapytała.

Lawson spojrzał jej w oczy.

„Możesz, jeśli chcesz” – powiedział.

Patel wyglądał na zaintrygowanego. Adwokat wyglądał, jakby marzył o nowej karierze.

„Będziemy potrzebować dokumentacji” – powiedział słabo.

„Dostaniesz je” – odpowiedział Lawson. „W trzech egzemplarzach”.

Wstał.

„Więc” – powiedział do Avy. „Nadal myślisz, że jesteś po prostu pielęgniarką na urlopie?”

Spojrzała na swoje dłonie.

Byli stabilni.

„Nie” – powiedziała cicho. „Myślę, że jestem w tym, czy chcę, czy nie”.

„Witaj ponownie w walce, Walkirio” – powiedział.

Słońce zachodziło nad parkingiem, gdy Ava w końcu wyszła na zewnątrz.

Niebo płonęło pomarańczowo na krawędziach, przechodząc w głęboki błękit nad szklaną fasadą szpitala. Zatrzymała się na chodniku, wciągając powietrze, które po raz pierwszy tego dnia nie pachniało antyseptycznie.

Jej telefon zawibrował.

Nowy tekst.

Jak źle jest? – C

Odpowiedziała.

Już wystarczająco złe jest to, że nie opuścisz szpitala bez uzbrojonej eskorty.

Pojawiły się trzy kropki.

No więc… normalny wtorek.

Parsknęła śmiechem.

Nie jesteś zabawny.

Ktoś musi być. Wszystko w porządku?

Zawahała się.

Nie wiem.

Kropki pojawiały się, znikały, a potem pojawiały się znowu.

Cokolwiek się wydarzy, nie zrobisz tego sam.

Ścisnęła mocniej telefon.

Siedem lat temu wysiadła z samolotu transportowego z torbą podróżną i dokumentem zwolnienia ze szpitala, przekonana, że ​​jedynym sposobem na przeżycie jest samotna walka z duchami.

Teraz przeszłość podążyła za nią do cywilnego szpitala, nosząc fałszywą odznakę i trzymając strzykawkę.

Mogła dalej biec.

Albo mogła się odwrócić.

Samochód podjechał do krawężnika.

Rządowa limuzyna.

Lawson pochylił się z fotela kierowcy i otworzył drzwi pasażera.

„Gotowa?” zawołał.

„Gotowa na co?” zapytała.

Uśmiechnął się.

„Wrócić do punktu wyjścia” – powiedział. „Spotykamy się z kimś, kto wie o Route Anbar więcej niż którykolwiek z nas”.

„Kto?” zapytała.

„Stary przyjaciel Aarona” – powiedział Lawson. „I ostatnia osoba, która widziała ten dysk twardy, zanim zaginął”.

Jej puls przyspieszył.

„Przeszłość, którą próbowała pogrzebać, nie tylko teraz się obudziła.

Pozostawiało ślady.

Wślizgnęła się do samochodu.

Drzwi zamknęły się z głośnym, ostatecznym dźwiękiem.

Gdy odjeżdżali, St. Haven znikało w bocznym lusterku, a szkło i stal kurczyły się na tle ciemniejącego nieba.

Ava na chwilę oparła głowę o siedzenie i pozwoliła sobie poczuć wszystko – strach, gniew, iskierkę czegoś na kształt celu.

Przez lata wmawiała sobie, że nie jest już Walkirią.

Ale może Walkiria nigdy nie była znakiem wywoławczym.

Może po prostu taka była, kiedy ktoś potrzebował ratunku.

„Opowiedz mi wszystko” – zwróciła się do Lawsona, gdy miasto rozmywało się przed jej oczami.

Uśmiechnął się ponuro.

„Och, dopiero zaczynamy” – powiedział.

A teraz nadszedł moment, który określi twoje zakończenie.

Jeśli ta historia Cię poruszyła, zasubskrybuj. Nie proszę o to lekko. Twoje wsparcie to jedyny powód, dla którego istnieją historie takie jak historia Avy. Jeśli nadal to czytasz, proszę Cię z głębi serca:

Zapisz się zanim wyjdziesz.

Nie przegap następnej historii.