Mam 73 lata, choruję na płuca. Gdy tylko delikatnie poprosiłam synową, żeby nie paliła w kuchni, mój syn ryknął: „ZAMKNIJ SIĘ, ŚMIERDZISZ GORSZEJ NIŻ DYM!”, po czym uderzył mnie mocno na oczach swojej uśmiechającej się żony… 15 minut później zamknęłam drzwi pokoju gościnnego, otworzyłam kontakty i wybrałam kilka numerów, które skierowały ich życie jako pary w kierunku, jakiego nigdy sobie nie wyobrażali.

Nie mogłem już pracować. Fabryka mnie zwolniła.

Zaczęły napływać czeki rentowe: 1100 dolarów miesięcznie.

Mój czynsz wynosił 700 dolarów. Media, kolejne 150 dolarów. Leki, kolejne 200 dolarów.

Matematyka się nie zgadzała. Liczby się nie zgadzały.

Próbowałam. Boże, naprawdę próbowałam. Jadłam jeden posiłek dziennie. Czasami pomijałam leki. Siedziałam po ciemku, żeby oszczędzać prąd. Zimą nosiłam swetry zamiast włączać ogrzewanie.

Ale mój gospodarz chciał pieniędzy. Zakład energetyczny nie przejmował się moimi płucami. Apteka nie chciała realizować recept bez zapłaty.

Wytrzymałem trzy miesiące.

Potem zadzwoniłem do Deacona.

Telefon był ciężki w mojej dłoni. Wstyd palił mnie w piersi, gorętszy niż jakikolwiek kaszel.

„Potrzebuję pomocy” – powiedziałem.

Cisza po drugiej stronie. Na tyle długa, że ​​pomyślałem, że się rozłączył.

„Jakiej pomocy?” Jego głos był ostrożny i ostrożny.

„Nie stać mnie już na mieszkanie. Lekarz powiedział, że potrzebuję leczenia. Zastanawiałem się…” Nie mogłem dokończyć. Nie mogłem wydusić z siebie tych słów.

„Chcesz się do nas wprowadzić”. Nie pytanie, tylko stwierdzenie. Płaskie. Ciężkie.

„Tylko tymczasowo, dopóki czegoś nie wymyślę.”

Więcej ciszy. „Pozwól mi porozmawiać ze Sloanem.”

Oddzwonił trzy godziny później.

„Dobrze. Możesz zostać w pokoju gościnnym.”

Poczułam ulgę. „Dziękuję. Bardzo dziękuję. Zapłacę czynsz. Pomogę w domu. Nie będę sprawiać kłopotów”.

„Porozmawiamy o szczegółach, kiedy tu dotrzesz.”

Rozłączył się zanim zdążyłam powiedzieć, że mnie kocha.

Wprowadziłem się w majową sobotę. Wszystko, co miałem, zmieściło się w dwóch walizkach i trzech kartonach.

Deacon nie pomógł mi się spakować. Nie przyszedł do mojego mieszkania. Podał mi tylko adres i kazał być tam do południa.

Dom był piękny. Piękny jak z magazynu. Taki, obok którego przechodziłam i o którym marzyłam, gdy Deacon był mały.

Biała elewacja, czarne okiennice, ganek z bujanymi fotelami, które wyglądały, jakby nikt na nich nie siedział.

Drzwi otworzyła Sloan. Miała na sobie białe dżinsy i jedwabną bluzkę. Jej makijaż był idealny. Uśmiech nie sięgał oczu.

„Loretta, wejdź” – powiedziała.

Odsunęła się. Nie zaproponowała pomocy z moimi walizkami.

Wnętrze było jeszcze bardziej imponujące. Drewniane podłogi, wysokie sufity, wszystko białe, szare i nieskazitelne. Jak muzeum. Jak miejsce, w którym tak naprawdę nie mieszkają ludzie.

„Pokój gościnny jest na górze, drugie drzwi po prawej”. Sloan wskazał gestem schody. „Deacon jest w biurze. Będzie w domu około szóstej”.

Wlokłem walizki po schodach. Płuca paliły. Nogi drżały. Musiałem dwa razy się zatrzymać, żeby złapać oddech.

Pokój gościnny był urządzony w bieli i szarościach: łóżko małżeńskie z nadmiarem poduszek, komoda, szafka nocna, pojedyncze okno z widokiem na podwórko. Wszystko do siebie pasowało. Wszystko było skoordynowane. Nic nie sprawiało wrażenia ciepłego.

Rozpakowałem walizki. Moje ubrania wyglądały nędznie w drogiej komodzie – znoszone, wyblakłe, w kiepskim stanie.

Sloan pojawiła się w drzwiach. Oparła się o framugę, krzyżując ramiona.

„Musimy omówić pewne zasady domowe” – powiedziała.

“Oczywiście.”

„Główna łazienka na dole jest nasza. Możesz skorzystać z toalety obok pralni. Nie schodź na dół przed dziewiątą w weekendy – cenimy sobie prywatność. Nie dotykaj termostatu. I będziemy potrzebować 400 dolarów miesięcznie na wydatki domowe”.

400 dolarów. Ponad jedna trzecia mojego świadczenia rentowego.

„Wydaje się, że to dużo” – powiedziałem ostrożnie.

Jej uśmiech stał się ostry. „Korzystasz z naszej wody, prądu, przestrzeni. Czterysta to więcej niż sprawiedliwe”.

Co mogłem powiedzieć? Nie miałem dokąd pójść.

“Dobra.”

„Świetnie. Pierwsza rata płatna w poniedziałek”. Odepchnęła się od framugi drzwi. „A, i postaraj się trzymać sprzęt medyczny w swoim pokoju – nebulizator i całą resztę. Przygnębiający widok”.

Odeszła. Jej kroki rozbrzmiewały echem na korytarzu.

I sat on the edge of the bed. The photograph of Deacon at graduation sat on the nightstand. I’d placed it there first thing—before my clothes, before my medications.

That boy in the picture looked so happy, so proud, so loved.

I didn’t recognize him anymore.

The first month in their house, I tried to make myself useful.

I cooked dinner three nights a week, cleaned the bathrooms, did laundry, vacuumed the spotless floors.

Sloan complained about everything. The food was too salty, too bland, too “ethnic.” I used the wrong cleaning products, left streaks on the mirrors, folded the towels wrong.

I started doing less, staying in my room more, making myself invisible.

Deacon came home every night at 6:30. He’d kiss Sloan, pour bourbon, disappear into his office.

Sometimes I’d try to talk to him—to tell him about my day, about the book I was reading, about the cardinals I watched from my window.

“That’s nice, Mom,” he’d say. His eyes never left his phone. His voice carried no interest, no warmth, no love.

I stopped trying.

Sloan got worse. She’d wrinkle her nose when I entered a room, make comments about “old people smells,” about feeling cramped in her own house, about how they never used to have to worry about someone overhearing their private conversations.

I started showering twice a day—three times some days—washing my clothes constantly, using so much soap my hands cracked and bled.

My “water bill,” which I paid them for, went up. Sloan complained about that, too.

They went out often—fancy restaurants, wine tastings, weekend trips to Chicago, New York, Miami.

I stayed home, ate microwave dinners alone in my room, tried not to exist too loudly.

I had physical therapy appointments twice a week—exercises to keep my lungs working, to keep me mobile, to keep me alive a little longer.

The first time I asked Deacon for a ride, he sighed long and heavy like I’d asked him to donate a kidney.

“I have meetings all day, Mom.”

“It’s just twenty minutes there and back. The appointment is at two.”

“Fine, but you need to be ready at 1:30 exactly. I can’t be late.”

He drove me in silence. The radio played soft jazz. His jaw was tight. His hands gripped the steering wheel like he was angry at it.

At the physical therapy office, he stayed in the car, kept the engine running. When I came out forty-five minutes later, sweating and exhausted, he didn’t ask how it went.

The next appointment, he texted at the last minute.

Can’t make it. Take an Uber.

I didn’t have money for an Uber. I’d already given them $400 that month, plus another $50 for groceries I’d bought, plus my portion of the water bill Sloan said was “too high.”

I took the bus instead.

It came late. I stood at the stop for twenty minutes. My chest ached. My legs trembled.

When the bus finally arrived, all the seats were full. I stood for forty minutes, holding a pole, trying to breathe, trying not to cough, trying not to pass out.

The therapy session was hard—harder than usual. My muscles wouldn’t cooperate. My lungs wouldn’t expand. The therapist kept asking if I was okay.

I lied and said yes.

The bus ride home was worse. Rush hour. Packed. Hot.

Someone’s cologne made my throat close up. I coughed until I tasted blood.

By the time I got back to the house, it was six. I could barely walk. My hands shook as I unlocked the door.

My inhaler was upstairs in my room. I needed it. Needed air. Needed to breathe.

I made it to the kitchen, leaned against the counter, fumbled with my inhaler.

Two puffs. Wait. Two more.

My chest loosened slowly. So slowly.

That’s when Sloan walked in.

She wore yoga pants and a designer tank top, her hair in a perfect ponytail. She looked fresh, rested, beautiful.

She went straight to the cabinet, pulled out a pack of cigarettes, lit one right there in the kitchen.

The smoke hit me like a fist to the chest. My throat closed. I started coughing—deep, wet, painful. The kind that makes your ribs feel like they’re being pulled apart by invisible hands.

“Sloan.” My voice came out as a whisper. A plea. “Could you… could you please not smoke in here? My lungs…”

She took another drag and blew blue smoke in my direction. The cloud drifted toward me, wrapped around my face.

“It’s my house, Loretta. I’ll smoke where I want.”

My chest was on fire. I couldn’t get air. Each attempt to breathe felt like drowning.

“Please,” I begged, hating myself for it. “I can’t… I can’t breathe.”

“Then go to your room.” She flicked ash into the sink. My clean sink—the one I’d scrubbed that morning.

I stood up, holding on to the counter with both hands.

“Just for a minute, please. I need the front door opened—”

Deacon walked in, loosening his tie, his briefcase in one hand. He took in the scene: me hunched over the counter, Sloan with her cigarette, smoke hanging in the air like a curse.

“What’s going on?” His voice was tired. Annoyed.

Sloan gestured at me with her cigarette like I was the problem, like I was the one being unreasonable.

“Your mother is complaining again.”

“I just—” A cough ripped through me, deep and rattling. “I just asked if she could smoke outside because my lungs—”

“Shut up!”

The word cracked through the kitchen like a gunshot.

I froze.

Deacon had never spoken to me like that. Never. Not even as a teenager. Not even when his father died and everything fell apart.

He crossed the space between us in three strides. His face was red, twisted, ugly with rage.

“You stink worse than smoke. Every day it’s something with you. You’re always sick, always needing something, always making problems—”

“Deacon—”

His palm connected with my cheek before I could finish.

Sharp. Fast. Hard.

Pain exploded across my face. My head snapped to the side. My vision went white, then black, then white again.

I tasted copper. My teeth had cut the inside of my cheek. The taste filled my mouth. Warm, metallic, real.

I stood there, frozen, one hand rising slowly to touch my face. The skin burned, throbbed. I could feel it swelling already.

Sloan laughed—that quiet, satisfied sound. A smirk curled her lips. She took another drag of her cigarette, watching me like I was entertainment, like this was the best part of her day.

“Maybe now you’ll learn to keep quiet,” Deacon said.

His voice was cold, flat, empty of anything that looked like love, like regret, like humanity.

He turned away from me, walked to Sloan, kissed her forehead—gentle, tender, everything he refused to give his own mother.

“Dinner out tonight?” he asked her.