Moi rodzice podzielili nas jak meble – mama wzięła moją siostrę, tata wziął mojego brata, a ja byłem tą resztką, którą zostawili państwu; szesnaście lat później wrócili, nie po mnie, ale po moje pieniądze, i wkrótce dowiedzą się, co oznacza „nie”…

Tej nocy podzielili nas jak meble.

„Wezmę Emmy” – powiedziała mama.

„Ja wezmę Noaha” – powiedział tata.

Moje nazwisko po prostu zniknęło w ciszy, sprawa, którą prawnicy będą musieli zająć się później. Minęło szesnaście lat. Wrócili, nie po przeprosiny, ale po mój podpis na dokumencie pożyczki. Nie wiedzieli, że dziewczyna, którą zostawili dla państwa, teraz zarządza funduszem artystycznym i że dziś wieczorem w końcu jestem gotowy powiedzieć „nie”.

Nazywam się Alina Price. Miałam czternaście lat i siedziałam na wypaczonej drewnianej podłodze w korytarzu na piętrze naszego domu w Ashbridge, próbując ulepić lisa. Glina była tania, szarawa bryła ze sklepu z artykułami plastycznymi, która nigdy nie robiła się miękka – tylko lepka. Pachniała wilgotną ziemią i chemikaliami.

Próbowałem wtłoczyć w niego wilgoć, ściskając pysk w coś ostrego i inteligentnego, ale on wciąż się osuwał. Miałem czternaście lat i skupiałem się na lisie, jakby to była jedyna rzecz na świecie, która się liczy, bo na dole świat się kończył.

Ich głosy nie były już stłumione. Przestali krzyczeć godzinę temu i przeszli do spokojnej, przerażającej fazy podziału. To był dźwięk umierającego pacjenta, płaski ton ostateczności.

„Emmy idzie ze mną.”

To był głos mojej matki – ostry, zdecydowany, taki sam, jakim mówiła na dyżurach ratownika medycznego. Emmy miała dziewięć lat. Emmy była łatwa.

Zapadła cisza. Słychać było skrzypienie krzesła na kuchennych płytkach.

„Dobrze” – powiedział mój ojciec.

Jego głos był bardziej szorstki, pokryty trocinami jego czasów.

„Noe zostaje ze mną”.

Noe miał szesnaście lat. Noe był już w połowie mężczyzną, przydatnym pracownikiem warsztatu stolarskiego mojego ojca.

Wstrzymałam oddech, czekając. Moje dłonie przestały poruszać się po glinie. Czekałam na swoje imię, Alina. Czekałam, aż któraś z nich powie: Alina.

Cisza ciągnęła się, zapadała. Przerywał ją jedynie odgłos wczesnojesiennego deszczu uderzającego w okno na końcu korytarza. Czułem zapach tego deszczu, a pod nim zapach starej farby na listwach przypodłogowych.

Czekałem tak długo, że sama cisza stała się odpowiedzią. Byłem pustą pozycją. Byłem tym, o czym będzie się mówić później. Byłem problemem, którego nikt nie chciał rozwiązać.

Uświadomienie sobie tego uderzyło mnie do żołądka jak lodowata woda. Moje palce, śliskie od gliny, zadrżały. Mały szary lisek wyślizgnął mi się z dłoni. Nie roztrzaskał się – tania glina była na to zbyt gęsta.

Uderzyło o deski podłogi z mokrym, ciężkim hukiem i pękło idealnie na pół, wzdłuż kręgosłupa. Wpatrywałem się w dwie połówki, czyste pęknięcie.

Mój ojciec był sezonowym stolarzem. Pachniał żywicą sosnową i terpentyną, a jego dłonie były pokryte mapami odcisków i małych srebrzystych blizn. Budował rzeczy, które były mocne, rzeczy, które miały przetrwać.

Nauczył mnie, jak używać poziomicy i jak znaleźć kołek w ścianie.

„Zmierz dwa razy, tnij raz” – mawiał głosem ciepłym i cierpliwym.

Moja mama była ratownikiem medycznym. Pracowała nocami na zmiany i pachniała antyseptycznym mydłem i stęchłą kawą, którą piła z termosu. Poruszała się szybko, a jej buty zawsze skrzypiały na linoleum – dźwięk, który oznaczał, że jest w domu, że dom jest bezpieczny.

Nasz dom był mały, ale obsesyjnie uporządkowany. Mama panowała nad chaosem życia i śmierci, kontrolując każdy centymetr naszej przestrzeni życiowej. Tata budował półki i szafki, żeby wszystko pomieścić. W tym domu panował porządek.

Tej nocy zamówienie zniknęło.

Kiedy w końcu, kilka godzin później, zszedłem na dół, cisza była cięższa niż krzyki. Salon wyglądał inaczej. Wszystkie oprawione zdjęcia na kominku, na stolikach nocnych i w korytarzu były odwrócone tyłem do przodu.

Srebrne ramki błyszczały beznamiętnie pod lampą. Wycieczka nad morze. Nasza czwórka mrużąca oczy w słońcu. Pierwszy mecz baseballowy Noaha. Zdjęcie Emmy z pierwszej klasy. Wszystkie wymazane, ukryte.

Uczynili dom jałowym, zamieniając go z domu w nieruchomość do podziału. Ułatwili wyprowadzkę.

Schyliłem się i podniosłem dwie połówki złamanego lisa. Glina zaczynała już stygnąć, krawędzie twardniały. Czułem ciężar w dłoni.

Wsunąłem kawałki do głębokiej kieszeni bluzy z kapturem. Zimna, wilgotna glina, która uciskała mój bok, była jak pieczęć, ciche potwierdzenie tego, co się właśnie wydarzyło. Byłem złamany, a to był tego dowód.

Sąd dla Nieletnich w Lake View nie był miejscem dla dzieci. To było miejsce na akta i konsekwencje. W pomieszczeniu unosił się zapach przemysłowej pasty do podłóg i starego papieru – suchy, zakurzony zapach, który drapał w gardle.

Ławki były z ciemnego drewna, wypolerowane na wysoki połysk przez lata nerwowych rąk i ruchów ciała. Odbijały długie, brzęczące świetlówki nad głowami, sprawiając, że całe pomieszczenie wyglądało na zżółkłe i chore.

Siedziałem na jednej z tych ławek, stopy ledwo dotykały podłogi. Mama siedziała trzy rzędy przede mną. Po lewej stronie, dwa rzędy za mną, siedział tata.

Po prawej stronie siedzieli prawnicy. Ja miałam kobietę, którą poznałam rano, pracownicę socjalną z North River Family Services.

Najgłośniejszym dźwiękiem w pokoju był zegar. Był to duży, okrągły zegar z czarnymi cyframi, a jego sekundnik nie poruszał się. Klik.

Ciężkie, osądzające tykanie. Tyk. Brzmiało jak młotek uderzający raz po raz, przecinający minuty.

Sędzia, kobieta z włosami tak mocno spiętymi, że aż bolały, czytała ze stosu papierów. Jej głos był monotonny.

„Przeglądam raport z North River Family Services” – powiedziała, nie patrząc na mnie. „Sprawa numer 749B. Stwierdza się tu: »Żadna ze stron nie przedstawiła konkretnego planu opieki nad małoletnią Aliną Price. Wygląda na to, że rozdzielenie pozostałych dzieci odbyło się nieformalnie«”.

Nieletnia Alina Price.

Poczułam, że się kurczę. Nie byłam córką. Nie byłam siostrą. Byłam niepełnoletnią. Pozostałą.

Sędzia w końcu podniosła wzrok, jej okulary spoczywały na czubku nosa. Jej oczy były zmęczone.

„Pani Price—Alina—Czy chciałaby pani coś powiedzieć sądowi?”

Prawnicy przestali przerzucać papiery. Moja matka zamarła, wpatrując się w ślad zadrapania na lewym bucie. Ojciec wyciągnął telefon z kieszeni i spojrzał na ekran, jakby właśnie otrzymał bardzo ważną wiadomość.

Miałem sucho w gardle. Czułem zimną bryłkę gliny w kieszeni. Przełknąłem ślinę, a mój głos był cichy, ledwie szeptem.

„Chcę po prostu być tam, gdzie ktoś mnie naprawdę chce”.

Słowa zawisły w powietrzu na jedno uderzenie zegara. Potem sala odpowiedziała zgodnie z procedurą. Sędzia skinął głową, jakbym po prostu potwierdził fakt.

„Dziękuję, Alina.”

Prawnicy znów zaczęli szeptać. Ramiona mojej matki opadły. Ojciec schował telefon.

Moje jedno zdanie niczego nie zmieniło. To była tylko formalność. Kolejne pole zaznaczone w formularzu.

Decyzja została podjęta szybko.

„W przypadku braku wykonalnego planu ze strony któregokolwiek z rodziców i w oczekiwaniu na dalszą ocenę, tymczasowa opieka nad Aliną Price zostaje przyznana państwu. Zostanie ona umieszczona w domu tymczasowym North River Family Services. Ze skutkiem natychmiastowym — Maple Row”.

Rząd Klonowy.

Brzmiało to jak ulica w grze planszowej.

Sędzia uderzyła młotkiem. To był cichy, cichy dźwięk. Zupełnie inny niż zegar.

Pracownica socjalna, kobieta, którą właśnie poznałam, delikatnie położyła mi dłoń na ramieniu.

„Dobrze, Alina. Czas iść.”

Wstałem. Miałem wrażenie, jakby nogi wypełniał mi piasek. Spojrzałem na mamę. Wciąż wpatrywała się w swoje buty, nie chcąc podnieść wzroku.

Spojrzałem na ojca. Stał, chowając portfel z powrotem do kieszeni i już odwracał się, żeby wyjść bocznymi drzwiami ze swoim prawnikiem.

Już go nie było.

Wyszedłem za pracownikiem socjalnym z sali sądowej, innym korytarzem i wszedłem do windy, która pachniała spaloną kawą. Wyszliśmy w wilgotne, szare popołudnie.

Samochód był standardowym sedanem, beżowym i anonimowym. Wsiadłem na tylne siedzenie. Tapicerka była szorstka.

Pracownik socjalny uruchomił silnik samochodu, radio grało cicho – reklama ubezpieczenia samochodowego. Włożyłem rękę do kieszeni bluzy. Glina była zimna i twarda.

Wyciągnąłem go. Była tylko jedna połowa – tylna połowa lisa, jego ogon i tylne nogi. Przednia połowa, ta z pyskiem i pyskiem, którą tak usilnie starałem się naprawić, zniknęła.

Musiało do tego dojść na sali sądowej.

Wpatrywałem się w złamany kawałek w dłoni. Druga połowa leżała tam, na podłodze tego żółtego pokoju, pod lśniącą ławką. Sprzątający ją zmiecie, wyrzuci razem z kurzem i papierowymi opakowaniami.

Samochód odjechał od krawężnika. Patrzyłem, jak znika budynek sądu, ściskając tak mocno jedyny odłamek gliny, że aż zbielały mi kostki.

Dom Hollowayów przy Maple Row nie był domem. To był system. To było najczystsze miejsce, w jakim kiedykolwiek byłem, czystsze niż szpital.

Pani Holloway, szczupła kobieta z włosami tak ciasno związanymi, że napinały skórę na skroniach, powitała mnie, trzymając podkładkę i uśmiechając się idealnie prosto.

„Witaj, Alina” – powiedziała, a jej głos był równie sztywny jak fartuch. „Wierzymy, że struktura jest kluczem do stabilności. Przekonasz się, że trzymamy się razem”.

Statek był nieskazitelny. Linoleum na podłodze w kuchni lśniło w świetle jarzeniówek. W powietrzu unosił się zapach amoniaku i przemysłowych chusteczek do suszenia.

Centralnym punktem domu nie był kominek ani portret rodzinny. Była nim masywna, wisząca na ścianie tablica w kuchni, pokryta czarną taśmą izolacyjną.

„To jest harmonogram” – powiedziała, stukając w tablicę czerwonym markerem suchościeralnym. „Uważamy, że pomaga wszystkim trzymać się planu”.

Harmonogram był napięty. Pobudka o 6:00. Prysznice trwały siedem minut, zgodnie z przydziałem czasowym. Śniadanie o 6:40. Cicha nauka od 7:00 do 8:00. Szkoła. Powrót. Obowiązki domowe o 4:30.

Kolacja była dokładnie o 18:15. Podczas kolacji nie rozmawialiśmy.

Pan Holloway, duży, milczący mężczyzna, który sprawiał wrażenie, jakby cały ubrany był w beżowe ubranie, lubił słuchać wieczornych wiadomości.

Zgasić światło o 21:00

Były też inne zasady, niepisane. Jedzenie poza kuchnią było zabronione. I ta, która ścisnęła mi gardło:

„W tym domu nie zamykamy drzwi na klucz, Alino. Wierzymy w przejrzystość i zaufanie”.

To nie było zaufanie. To była inwigilacja.

Państwo Holloway mieli dwoje biologicznych dzieci, chłopca i dziewczynkę, oboje starsi ode mnie. Mieszkali na parterze. Drzwi ich domu były zamknięte.

Przez las słyszałem muzykę i odgłosy gry wideo.

Mój pokój znajdował się na poddaszu. Został niedbale przebudowany. Sufit z jednej strony opadał tak ostro, że nie dało się wyprostować.

Podzieliłam się nim z dwiema innymi dziewczynami, obie z North River. Jedna z nich, Sarah, była wieczną gadułą, a druga, Chloe, drobna i blada, moczyła się w łóżku.

Mieliśmy trzy metalowe łóżka polowe ustawione wzdłuż jednej prostej ściany. Każdy z nas miał jedną komodę.

Moja komoda miała trzy szuflady. Dolna była zablokowana, drewno wypaczone przez wilgoć. Górną zajmowały ubrania zostawione przez dziewczynę, która już wyszła. Dostałem środkową szufladę.

Miała może dziesięć centymetrów głębokości.

Wziąłem małą torbę podróżną, którą dał mi North River — trzy koszulki, dwie pary dżinsów, bluzę i bieliznę — i nauczyłem się ją składać.

Złożyłam koszule w ciasne, precyzyjne kwadraty, zwijając skarpetki w gęste, małe guzki. Spłaszczyłam ubrania, aż stały się cienkie i ściśnięte jak papier.

To była moja pierwsza lekcja dotycząca zajmowania mniejszej przestrzeni.

Uczyłam się origami, ale za cenę życia.

Najważniejsza zasada na strychu nie była wywieszona na tablicy na dole. Wymuszała ją cisza. Światło zgasło dokładnie o 9:00.

A po 9 nie płakałaś.

Pierwszej nocy Chloe jęczała przez sen. Sarah, z łóżeczka obok mnie, syczała w ciemność.

„Zamknij się. Obudzisz ich.”

Strach był absolutny. Obudzenie ich było zbrodnią najwyższą.

Byliśmy trzema myszami mieszkającymi w ścianach nieskazitelnie czystego laboratorium, a naszym jedynym zadaniem było nie zakłócać eksperymentu.

Hollowayowie nie byli źli. Nie byli okrutni. Pan Holloway nigdy nie podnosił głosu. Pani Holloway nigdy nie opuściła posiłku, a nasze ubrania zawsze wracały sztywne i wybielone dokładnie czterdzieści osiem godzin po włożeniu ich do kosza na pranie.

Ale nie było ciepła. Była tylko uległość.

To było uczucie zimnego metalu zimą. Jeśli go dotknąłeś, nie bolało, ale wysysało całe ciepło ze skóry, pozostawiając ją odrętwiałą.

Nie byliśmy dziećmi. Byliśmy zadaniami do wykonania w ich harmonogramie.

Moją nową szkołą była Maple Row High. Zostałem zapisany jako uczeń tymczasowy. Dostałem legitymację wydrukowaną na jaskrawożółtym kartonie.

Moje nazwisko brzmi ALINAPRIC E.

Wyglądałem w nim jak niebezpieczny sprzęt.

Mój plan zajęć był wydrukowany na pasującej żółtej kartce: angielski, algebra, historia powszechna, wychowanie fizyczne i ostatnia lekcja — plastyka.

Obiad okazał się planową porażką. Stołówka była niczym ryczący ocean hałasu i stałych wysp towarzyskich. Wziąłem tacę – kwadratowy kawałek bladej pizzy, plastikowy kubek z więdnącymi marchewkami, karton mleka – i znalazłem wolne miejsce na samym końcu stolika przy oknie.

Siedziałem sam, tyłem do pokoju, i obserwowałem, jak drużyna futbolowa trenuje na boisku. Krzyczeli i rozgrywali akcje pod szarym niebem.

Zjadłem pizzę metodycznie, łącznie z ciastem, po prostu żeby zabić czas.

Byłem niewidzialny, jak duch w pożyczonej bluzie.

Cisza, w którą zostałem wtłoczony, potrzebowała ujścia. Moje ręce musiały pracować. Złamany gliniany lis wciąż tkwił w mojej kieszeni, ale teraz był już tylko twardym, bezużytecznym kawałkiem szarej skały.

Potrzebowałem czegoś innego.

Zacząłem wracać okrężną drogą z przystanku autobusowego do domu Hollowayów. Dwie przecznice dalej jakaś rodzina się wyprowadzała.

Ich podjazd był zawalony śmieciami dla śmieciarzy. Wśród porzuconych lamp i spleśniałych pudeł leżał stos starych ramek do zdjęć. Ktoś je roztrzaskał.

Szkło roztrzaskało się, pokrywając beton.

Serce zabiło mi mocniej. Rozejrzałem się. Ulica była pusta.

Uklękłam, udając, że zawiązuję but, i zacisnęłam palce na kawałku szkła. Był ostry, trójkątny i miał kolor jasnoniebieskiego nieba. Wsunęłam go do kieszeni.

Wydawało się, że to kradzież, ale to były po prostu śmieci.

Wziąłem kolejny, ciemnozielony odłamek czegoś, co mogło być butelką po piwie.

Następnego dnia wróciłem. Stos nadal tam był. Zebrałem więcej: przezroczyste szkło, kawałek starego, falistego lustra, które odbijało świat w krzywiznach, kawałek bursztynu.

Schowałem je w skarpetce wewnątrz buta, aż wróciłem do domu.

Za wolnostojącym garażem Hollowayów stał pojemnik na odpady do recyklingu. Wyjąłem z kartonu duży, płaski kawałek tektury.

Tej nocy czekałem. Cyfrowy zegar na komodzie wskazywał 9:01. Światła w domu zgasły.

Oddechy pozostałych dziewcząt w pokoju na poddaszu zwolniły.

Wyciągnąłem tekturę spod łóżeczka. Ułożyłem odłamki szkła i śmieci.

The shape emerged instantly—the sharp snout, the listening ear, the coiled tail.

It was the fox.

I had no glue. For now, I just arranged the pieces, memorizing their pattern. I was building a new fox, this time out of things that had been broken and thrown away.

I started sketching it in the back of my algebra notebook, planning the mosaic, the lines of grout. I kept the notebook tucked under my pillow, the only private space I had.

One afternoon, I came back from school. The house was supposed to be empty. Mrs. Holloway was at the grocery store and Mr. Holloway was at work.

But I heard a sound from the attic.

I walked up the narrow stairs slowly. The attic door was ajar.

Justin, the Holloways’ son, was in our room. He was sixteen, with the same pale, dismissive eyes as his mother. He was holding my algebra notebook.

My notebook.

I stopped breathing.