MÓJ MĄŻ PRZEKAZAŁ MI SWOJE IMPERIUM. MÓJ PASIER POZWAŁ MNIE, TWIERDZĄC, ŻE JESTEM „NIEWYKSZTAŁCONĄ PANIE DOMOWĄ”, KTÓRA…

„Ja… Te mogą być niekompletne.”

„Są kompletne, Trevor.”

Pozwoliłem, by mój głos brzmiał spokojnie.

„Odpowiedź brzmi: trzy razy. Trzy rozmowy w ciągu sześciu miesięcy, każda trwająca krócej niż dziesięć minut. Czy to pasuje do twojej definicji słowa „regularnie”?”

Pierce podniósł się na nogi.

„Sprzeciw, Wysoki Sądzie. Pani Stone składa zeznania, a nie przesłuchuje.”

„Podtrzymano” – powiedział sędzia Hamilton, ale w jego głosie nie było dezaprobaty. „Proszę to ująć inaczej, pani Stone”.

Lekko się uśmiechnąłem.

Minęło dwadzieścia lat, ale rytm sądowych walk powracał do mnie jak jazda na rowerze.

„Trevor, czy na podstawie tych zapisów telefonicznych możesz powiedzieć, że utrzymywałeś bliski, regularny kontakt ze swoim ojcem?”

„Mieliśmy skomplikowaną relację” – powiedział w obronie.

“Rzeczywiście.”

„Zeznałeś, że zaplanowałem działania, które miały uniemożliwić ci prywatne rozmowy z ojcem. Czy pamiętasz, o jakie działania chodziło?”

„Zakupy, kolacje, imprezy, filmy.”

„A konkretnie, Trevor, jakie zakupy?”

Wyglądał na zdezorientowanego.

„Nie pamiętam.”

„Zakupy dotyczyły leków dla twojego ojca, co wymagało specjalnej wyprawy do apteki oddalonej o trzydzieści mil, ponieważ tylko tam mogli prawidłowo sporządzać leki przeciwbólowe”.

„Te przyjęcia były tak naprawdę jednym przyjęciem – niespodziewanym świętowaniem siedemdziesiątych urodzin twojego ojca, o których zapomniałeś, dopóki ci nie przypomniałem”.

„A te filmy były z lat 40., które twój ojciec uwielbiał, ale ledwo je słyszał, gdy nie był ustawiony na maksymalny poziom głośności”.

„Czy wiedziałeś, że Twój ojciec w ostatnich miesiącach życia miał poważną utratę słuchu?”

Usta Trevora otwierały się i zamykały.

„Ja… nie.”

„Czyli skoro zinterpretowałeś moją obecność podczas waszych rozmów jako przeszkadzanie, to czy możliwe jest, że tak naprawdę pomagałem twojemu ojcu usłyszeć, co mówisz?”

Na sali sądowej zapadła kompletna cisza.

Widziałem, jak przysięgli — tak, jakoś udało nam się doprowadzić do procesu z udziałem ławy przysięgłych, błąd Pierce’a — pochylają się z zainteresowaniem.

„A Trevor” – kontynuowałem, a mój głos nieco złagodniał – „wspomniałeś, że czułeś się niemile widziany w domu swojego ojca, kiedy przyjechałeś z wizytą świąteczną.

„Gdzie spałeś?”

„W moim starym pokoju.”

„Pokój, który przygotowywałem przez trzy tygodnie na twoją wizytę” – powiedziałem spokojnie. „Ten, w którym powiesiłem twoje szkolne puchary baseballowe, wystawiłem świeże kwiaty i twoje ulubione przekąski”.

Jego twarz była jaskrawoczerwona.

„Teraz ty… Nie pamiętam.”

„Pozwól, że zapytam cię wprost, Trevor.”

„Przez wszystkie lata, kiedy byłam żoną twojego ojca, czy choć raz poprosiłam cię, żebyś nie przychodziła? Czy kiedykolwiek powiedziałam ci, że nie jesteś mile widziana?”

“NIE.”

„Ale czy kiedykolwiek odmówiłem ci ugotowania twoich ulubionych dań, kiedy wracałeś do domu?”

“NIE.”

„Czy kiedykolwiek zapomniałem uwzględnić Cię na zdjęciach rodzinnych, uroczystościach świątecznych lub ważnych wydarzeniach?”

NIE.

Jego głos był ledwo słyszalny.

„Trevor, czy możliwe, że Twoje odczucia dotyczące naszego związku miały więcej wspólnego z żałobą po śmierci matki, niż z tym, co zrobiłam lub czego nie zrobiłam?”

Pierce ponownie poderwał się na nogi.

„Sprzeciw. Pani Stone nie ma kwalifikacji do przeprowadzania ocen psychologicznych”.

Zwróciłem się do sędziego Hamiltona z cieniem uśmiechu na twarzy.

„Wycofany, Wasza Wysokość. Sformułuję to inaczej.”

„Trevor, jak mnie nazywałeś, kiedy miałeś dwanaście lat i po raz pierwszy wyszłam za mąż za twojego ojca?”

Trevor wyglądał, jakby chciał zniknąć.

„Nie pamiętam.”

„Nazwałeś mnie zastępcą” – powiedziałem cicho.

„A później, kiedy twój ojciec poprosił cię, żebyś spróbował być dla mnie milszy, powiedziałeś – cytuję –”

„Ona nigdy nie będzie moją prawdziwą mamą. Więc dlaczego miałbym udawać, że ją lubię?”

Cisza na sali sądowej była ogłuszająca.

Widziałem łzy w oczach wielu przysięgłych.

„Trevor, nie próbuję cię upokorzyć. Ale chcę, żeby ten sąd zrozumiał, że spędziłem dwadzieścia lat, próbując zdobyć twoją miłość, a nie próbując ukraść miłość twojego ojca”.

„Nigdy nie prosiłam go, żeby wybierał między nami. Po prostu poprosiłam go, żeby pozwolił mi kochać was oboje”.

Trevor zaczął płakać — jego szloch był okropny, urywany i wstrząsał całym ciałem.

„Nie rozumiesz” – wykrztusił. „Kochał cię bardziej niż kiedykolwiek kochał mnie. Bardziej niż moją matkę. Widziałem to za każdym razem, gdy na ciebie patrzył”.

I tak to się stało.

Prawda, która narastała przez dwadzieścia lat.

„Trevor” – powiedziałem łagodnie – „miłość nie jest zasobem skończonym. Miłość twojego ojca do mnie nie umniejszyła jego miłości do ciebie.

„Dzięki temu nasza rodzina się powiększyła”.

Sędzia Hamilton obserwował tę wymianę zdań z czymś na kształt zdziwienia.

Pierce wyglądał, jakby chciał wpełznąć pod stół i zniknąć.

Ale Trevor…

„Nie jesteś tu, bo tęsknisz za ojcem albo czujesz się niekochany. Jesteś tu, bo chcesz jego pieniędzy”.

„Pozwól więc, że zadam ci jeszcze jedno, ostatnie pytanie.”

„W tygodniu poprzedzającym śmierć twojego ojca, kiedy dzwoniłam do ciebie sześć razy, błagając, żebyś przyszedł i się pożegnał… dlaczego nie przyszedłeś?”

Szlochy Trevora stały się silniejsze.

„Byłem… byłem zajęty. Miałem pracę.”

„Byłeś w Las Vegas, Trevor” – powiedziałem spokojnym głosem – „ze swoją dziewczyną, grałeś o pieniądze, które twój ojciec dał ci miesiąc wcześniej na czynsz”.

Pierce gorączkowo przerzucał papiery, prawdopodobnie szukając sposobu, żeby wyrazić sprzeciw.

Ale co mógł powiedzieć?

To były fakty — udokumentowane i sprawdzalne.

„Podczas gdy twój ojciec umierał, pytając o ciebie każdego dnia, zastanawiając się, dlaczego jego syn nie wraca do domu… ​​ty siedziałeś przy stołach pokerowych i przegrywałeś ostatnie pieniądze, jakie ci kiedykolwiek dał”.

Pozwoliłem, by te słowa opadły na chwilę, obserwując, jak ława przysięgłych w pełni przyswaja to, co usłyszeli.

„Więc kiedy staniesz przed tym sądem i będziesz twierdził, że manipulowałem twoim ojcem, że ukradłem ci spadek, że nastawiłem go przeciwko tobie… Chcę, żebyś pamiętał, że sam to wszystko zrobiłeś”.

„Kochałam go na tyle, że trzymałam go za rękę, gdy czekał na syna, który nigdy nie wrócił do domu”.

Trevor załamał się całkowicie, całe jego ciało trzęsło się z powodu żalu i wstydu.

Sędzia Hamilton zarządził krótką przerwę.

Ale szkoda już została wyrządzona.

Gdy sala rozpraw opustoszała, Pierce podszedł do mojego stołu z miną człowieka, który czeka na własną egzekucję.

„Sędzio Stone” – powiedział cicho – „sądzę, że będziemy musieli omówić ugodę”.

Spojrzałem na niego z chłodną precyzją, która kiedyś wprawiała doświadczonych prawników w nerwowy dreszcz.

„Panie Pierce, dwadzieścia cztery godziny temu nazwał mnie pan niewykształconą gospodynią domową, która manipulowała umierającym mężczyzną. Podważył pan moją inteligencję, moją uczciwość i moje prawo do miłości.

„Teraz chcesz się ustatkować.”

Przełknął ślinę.

„Być może byliśmy… zbyt gorliwi na początku”.

„Być może” – zgodziłem się.

„Ale nie jestem już zainteresowany ustatkowaniem się.”

„Interesuje mnie sprawiedliwość. I jestem w tym bardzo, bardzo dobry”.

Kiedy Pierce odszedł, poczułem, jak ostatnie ślady pogrążonej w żałobie gospodyni domowej całkowicie znikają.