„Mój narzeczony i jego rodzina nazwali mnie na naszym ślubie „pieniężną suką/łowczynią fortuny”, więc odwołałam ślub, ujawniłam swój majątek i odeszłam. Teraz mnie błagają, ale to już koniec”.

Gry rodzinne.

Nazywam się Emily Carter i jeszcze kilka tygodni temu myślałam, że wyjdę za mąż za miłość mojego życia, Ryana Mitchella.

Poznaliśmy się cztery lata temu na małej konferencji technologicznej w Seattle.

Był czarujący, zabawny i zaskakująco skromny w porównaniu do aroganckich facetów, których często spotykałam w swojej branży.

Ryan nigdy się nie dowiedział – a ja wolałem nie ujawniać tego publicznie – że byłem większościowym udziałowcem w firmie zajmującej się cyberbezpieczeństwem, którą założyłem z ojcem.

Zawsze dbałem o to, aby moje finanse były ściśle tajne.

Chciałam partnera, który kocha mnie, a nie moje konto bankowe.

Między nami wszystko było dobrze.

Przynajmniej tak myślałem.

Ale rodzina Ryana zawsze była…trudna.

Jego matka, Sharon, nigdy nie ukrywała swojego sceptycyzmu wobec mnie.

Jego starszy brat, Mark, rzucał złośliwe uwagi na temat „kobiet w branży technologicznej, które żyją dzięki pieniądzom tatusia”, chociaż nie miał zielonego pojęcia o moim prawdziwym życiu.

Zawsze ignorowałam takie rzeczy, ponieważ Ryan zapewniał mnie, że z czasem się do mnie przyzwyczają.

Nie przyzwyczaili się do tego.

Dzień ślubu musiał być piękny.

I na początku tak było — przyćmione światła, kwiaty bzu i kwartet smyczkowy grający piosenkę, przy której marzyłam, by iść do ołtarza.

Ale zmiana zaczęła się subtelnie.

Kiedy przybyłam wcześniej na miejsce ceremonii z moją druhną, usłyszałam szepty od krewnych Ryana.

W powietrzu unosiły się słowa takie jak „oportunista” i „poszukiwacz szczęścia”.

Na początku pomyślałem, że się przesłyszałem — nie znali nawet mojej sytuacji finansowej.

Ale szmery stawały się coraz głośniejsze, coraz pewniejsze, jakby powtarzały się już wcześniej.

Potem nastąpił punkt krytyczny.

Podczas spotkania przed ceremonią wyszłam chwilę przed czasem i zamarłam, gdy usłyszałam Ryana — mojego narzeczonego — śmiejącego się ze swoją mamą i bratem.

Sharon powiedziała na tyle głośno, że usłyszało ją pół ogrodu: „Cóż, przynajmniej jest ładna. Może to zrekompensuje fakt, że tam na górze ewidentnie wychodzi za mąż”.

Mark roześmiał się i dodał: „Zdecydowanie czuć tu klimat polowania na wróżby”.

Ryan mnie nie bronił.

On się zaśmiał.

Nawet się śmiał.

Moja klatka piersiowa zamieniła się w lód.

Moje ręce zaczęły się trząść.

Ale milczałem, czekając, mając nadzieję, że ich poprawi, że powie coś – cokolwiek – co pokaże, że mnie szanuje.

Nie, nie zrobił tego.