Mój teść dał mi 5 miliardów dongów, żeby zmusić jego wnuczka do wykonania testu DNA — w dniu, w którym otrzymał wyniki, zamarł z szoku.

Jego usta lekko się wygięły. Ani śladu uśmiechu.

„Przyjmiesz to” – powiedział. „Samotne macierzyństwo nie jest tanie. A jeśli test potwierdzi twoje słowa, te pieniądze i tak będą twoje”.

„A jeśli nie?” – zapytałem.

„Wtedy odejdziesz po cichu” – powiedział. „A ja uchronię wnuka przed skandalem”.

Zacisnąłem dłonie w pięści.

„Myślisz, że kłamałbym w takiej sprawie?”

„Myślę, że smutek sprawia, że ​​ludzie popadają w rozpacz” – odpowiedział.

Wstałem.

„Wynoś się” – powiedział spokojnie. „Albo zrób test. Zdecyduj”.

Wyszedłem bez pieniędzy.

Tej nocy płakałam, aż mnie serce bolało. Nie z powodu zniewagi – ale dlatego, że uświadomiłam sobie coś przerażającego.

Richard nigdy nie przestanie.

Zawsze uważał mnie za zagrożenie. Za balast. Za kobietę, która mogła ukraść to, co uważał za swoje.

Tydzień później zadzwonił mój prawnik.

„Richard Whitmore składa wniosek” – powiedziała ostrożnie. „Wnosi o przeprowadzenie sądowego badania DNA, powołując się na ochronę spadkową”.

Moje kolana się ugięły.

Już nie pytał.

Zgodziłem się na test.

Nie dla niego.

Dla mojego syna.

Potrzebowałam prawdy na papierze, podstemplowanej i opieczętowanej, aby nikt nigdy więcej nie mógł kwestionować miejsca Ethana na świecie.

W dniu testu Richard nie przyszedł.

Tylko jego prawnik to zrobił.

Zimny. Wydajny. Cichy.

Trzymałam Ethana, kiedy pielęgniarka pobierała próbkę. Płakał, zdezorientowany i przestraszony, a ja szeptałam przeprosiny przez łzy.

„Przepraszam bardzo” – mruknęłam. „Mama jest tutaj”.

Potem zadzwonił Richard.

„Wyniki za dwa tygodnie” – powiedział. „Spotkamy się wtedy”.

„Nie” – odpowiedziałem. „Otrzymasz wyniki. Nie chcę cię więcej widzieć”.

Zapadła cisza.

„Jesteś pewny siebie” – powiedział.

„Jestem pewien” – odpowiedziałem.

Te dwa tygodnie wydawały się trwać dwa lata.

Prawie nie spałam. Każde pukanie do drzwi przyprawiało mnie o szybsze bicie serca. Wyobrażałam sobie najgorsze scenariusze – nie dlatego, że wątpiłam w prawdę, ale dlatego, że wiedziałam, że Richard nigdy nie pogodzi się z utratą kontroli.

Potem zadzwonił telefon.

„Pan Whitmore prosił o twoją obecność” – powiedział jego asystent. „Dzisiaj. O 16:00”.

Wbrew rozsądkowi poszedłem.

Majątek wyglądał tak samo — nieskazitelnie, imponująco, nieprzejednanie.

Richard już siedział, kiedy wszedłem. Na stole między nami leżała zapieczętowana koperta.

Nie zaproponował mi miejsca.

„Otwórz” – powiedział.

Nie ruszyłem się.

„Chciałeś mieć pewność” – powiedziałem. „Otwórz to”.

Zacisnął szczękę. Powoli sięgnął po kopertę, rozerwał ją i rozłożył raport.

Obserwowałem, jak jego oczy skanują stronę.

Raz.

Dwa razy.

Wtedy wydarzyło się coś niezwykłego.

Richard Whitmore zamarł.

Jego twarz zbladła. Ręka zaczęła mu się trząść.

„To…” mruknął. „To niemożliwe”.

Pochyliłem się do przodu.

„Co tu jest napisane?” zapytałem cicho.

Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami – nie z triumfem, lecz z przerażeniem.