Moja rodzina powiedziała: „Pewnego dnia zrozumiesz – jej ślub jest po prostu ważniejszy”. Uśmiechnęłam się tylko. Kilka godzin później opadły im szczęki, gdy zorientowali się, że moja ceremonia odbywa się w zamku, transmitowana na żywo dla ponad trzech milionów widzów…

To się działo.

Gdy się rozłączyłam, Ryan oparł się o framugę drzwi i patrzył na mnie, jakby widział, jak moja nowa wersja wychodzi naprzód.

„Co dalej?” zapytał.

Wskazałem na niego. „Dzwonisz do swojego świadka. Powiedz mu, że zmieniamy klasę”.

Zaśmiał się. „Ulepszasz? Lauren, to się zamienia w film”.

“Dokładnie.”

Podczas gdy on wybierał numer, ja wysyłałam SMS-y do twórców wydarzeń na żywo, którzy byli mi winni przysługi.

Po dziesięciu minutach mój telefon się zaświecił.

„Tak, zabierzemy ze sobą zestaw z trzema kamerami.”

„Zapisz mnie. Zajmę się ujęciami lotniczymi.”

„Zbudujemy lejek transmisji na żywo. Zaraz rozwalisz internet, dziewczyno”.

Adrenalina krążyła we mnie jak prąd.

Nie chodziło o popisywanie się. Nie chodziło nawet o zrobienie krzywdy mojej siostrze.

Chodziło o odzyskanie czegoś, co moja rodzina po cichu mi ukradła na przestrzeni lat.

Szacunek.

A może odrobina poetyckiej sprawiedliwości nie zaszkodzi.

Następnego ranka, gdy się obudziłem, zobaczyłem dwadzieścia wiadomości od mamy, dwanaście od taty i sześć od Madison.

Nie otworzyłem ani jednego.

Zamiast tego chwyciłam torbę, pocałowałam Ryana w policzek i ruszyłam do centrum miasta, do naszego małego biura nad sklepem z pączkami.

W korytarzu zawsze pachniało cukrem i olejem do smażenia. Farba łuszczyła się w kątach, a jedna z świetlówek na klatce schodowej brzęczała jak uwięziona pszczoła. Nie było to zbyt olśniewające. Ale to małe biuro – trzy niedopasowane biurka, jedna roślina, o której ciągle zapominaliśmy podlewać, ściana z tablicą inspiracji pokryta próbkami tkanin i wydrukowanymi zdjęciami z Pinteresta – było sercem firmy, którą zbudowałem od zera.

Ashley już tam była, z nogami na krześle, z mrożoną kawą w dłoni, przeglądając maile. Jenna siedziała po turecku na podłodze, otoczona próbkami serwetek, niczym eksplozja papieru.

„Dzień dobry, szefie” – powiedziała Jenna, nie podnosząc wzroku. „Mamy dwie panny młode, które panikują i piszą maile z powodu deszczu, jedną kwiaciarnię, która chce „odwrócić” cenę, i influencerkę, która uważa, że ​​„fantazja w rustykalnym stylu” oznacza żyrandol w stodole”.

Ashley podniosła wzrok, rzuciła mi jedno spojrzenie i niemal zakrztusiła się swoim napojem.

„Okej, z kim mam walczyć?” – zapytała.

Rzuciłam torbę na biurko. „Będziesz musiała usiąść”.

Dziesięć minut później, gdy opowiedziałam jej całą historię – rozmowę telefoniczną, „większe wydarzenie”, kolację w ogródku, SMS-a o „prawdziwym ślubie” – Ashley otworzyła szeroko usta ze zdumienia.

„Żartujesz” – powiedziała w końcu.

„O mój Boże” – wyszeptała Jenna. „Naprawdę tak powiedzieli?”

„Kilka razy” – powiedziałem.

Ashley z hukiem wlała mrożoną kawę do ust, aż część wylała się na jej notes. „Dobra. Po pierwsze, pieprzyć ich. Po drugie, to jest ten moment filmu, w którym główny bohater promienieje i sprawia, że ​​wszyscy łamią sobie język”.

Jenna energicznie skinęła głową. „Czekaliśmy na ten wątek”.

Uśmiechnęłam się mimowolnie. „Zabawne, że mówisz „film”. Bo przenosimy ślub”.

Twarz Ashley zrzedła. „Nie. Ani się waż.”

„Nie chodzi o datę” – powiedziałem. „Chodzi o wagę”.

Opowiedziałem im o zamku Willowcrest. O Ethanie. O całym weekendzie, o ofercie opróżnienia posiadłości. O twórcach transmisji na żywo, o firmie produkcyjnej.

Oczy Ashley zrobiły się wielkie jak spodki. „Bierzesz ślub w zamku Willowcrest za dwanaście dni?”

„Tak” – powiedziałem. „I transmitujemy to na żywo”.

„Duży?” – zapytała.

„Bardzo duży.”

Na jej twarzy pojawił się powolny, łobuzerski uśmiech. „Wreszcie” – powiedziała. „Klient, który pozwala nam szaleć”.

„Jestem klientem” – przypomniałem jej.

„Dokładnie” – powiedziała Jenna. „Nikt nie zasługuje na to bardziej niż ty”.

Wyciągnęłam teczkę z torby i przesunęłam ją po biurku w stronę Ashley. „Oto twoja szansa. Stwórz estetykę. Wysoki poziom romantyzmu. Delikatne złoto. Szampan. Dramatyczne oświetlenie. Ślub, którym goście nie mogą się powstrzymać”.

Jenna uderzyła obiema dłońmi w stół. „Już płaczę, a nawet nie widziałam tej sukienki”.

„A propos” – powiedziałam, chwytając telefon – „o sukience”.

Przewinęłam do kontaktu, który zapisywałam od lat: Harper Lane.

Harper była niezależną projektantką, którą uwielbiałam, kobietą, która przemieniała jedwab i koronki w coś, co wyglądało, jakby miało uczucia. Pracowałam przy małym ślubie, który ubrała w zeszłym roku, i zbliżyłyśmy się do siebie przy czerstwych croissantach i wspólnej zabawie z trudnymi matkami panny młodej.

Odebrała po drugim dzwonku, w tle słychać było skrobanie ołówka.

„Lauren, zniknęłaś na kilka miesięcy” – powiedziała. „Czy żyjesz?”

„Jestem więcej niż żywa” – powiedziałam bez tchu. „Wychodzę za mąż. I chcę, żebyś zaprojektowała mi suknię”.

Ołówek przestał się drapać.

„Żartujesz” – powiedziała.

„Chcę czegoś niezapomnianego.”

Rozległ się szelest materiału. „Przyjdź do mojego studia za dwie godziny” – powiedziała. „Zaraz zniszczymy wszystkie inne sukienki na zawsze”.

O zachodzie słońca stałam na niskim podeście w pracowni Harper, przypięta do makiety z jedwabiu, koronek i potencjału. W pomieszczeniu unosił się zapach pary i nici. Na ścianach wisiały bele materiału. Wszędzie wisiały szkice, zawijające się na krawędziach.

Harper krążyła wokół mnie, trzymając szpilki w zębach.

„Będziesz wyglądać, jakbyś unosiła się w powietrzu” – wyszeptała, poprawiając długi, lśniący tren. Na manekiach obok nas czekała kolejna, niedokończona suknia, której gorset lśnił w świetle reflektorów.

Zamrugałam szybko, żeby powstrzymać łzy.

Całe życie spędziłam na zdjęciach, będąc na drugim planie, wciśniętą w cień Madison. Zawsze nosiłam to, co mi zostało – ubrania z drugiej ręki, sukienki wybrane po tym, jak Madison wybrała swoją.

Teraz po raz pierwszy stałem w pokoju, który został zaprojektowany tak, aby uczynić mnie centrum.

Harper złapała moje spojrzenie w lustrze. „Ktokolwiek ci powiedział, że na to nie zasługujesz” – powiedziała cicho – „mylił się”.

Ścisnęło mnie w gardle. „Nie wiesz nawet połowy”.

„Nie muszę” – powiedziała. „Widzę twoją twarz”.

W drodze do domu mój telefon znów zawibrował.

Czat grupowy rodzinny.

Tata: Proszę, odpowiedz. Twoja mama jest zdenerwowana.

Mama: Musimy porozmawiać o twoim nastawieniu.

Madison: Teraz zachowujesz się głupio. Nie chcieliśmy cię urazić.

Ryan zerknął mi przez ramię, gdy siedziałem w metrze, a wagon kołysał się i piszczał wokół nas.

„Nie odpowiadaj jeszcze” – powiedział.

Wsunęłam telefon z powrotem do torby.

Nie dlatego, że byłem małostkowy.

Bo ich poczucie winy przyszło za późno. Nie chcieli mnie. Chcieli mojego posłuszeństwa.

Wyjątkowo chciałem czegoś większego, niż ich aprobata.

Mój własny głos.

Trzy dni później wszystko było gotowe.

Zamek. Ekipa produkcyjna. Wystrój. Lista gości – mała, kameralna, pełna ludzi, którzy naprawdę nas kochali.

I zwiastun.

Ashley sama nakręciła zwiastun, siedząc o północy zgarbiona nad laptopem, z paczką precli i kocem owiniętym wokół ramion. Wyciągnęła fragmenty z materiału promocyjnego Willowcrest, nakręciła kilka krótkich ujęć B-roll, jak spaceruję po wynajętym studiu w prostej białej sukience na ramiączkach, i dodała do tego muzykę, która przyprawiła mnie o ból w piersi.

Na ekranie pojawił się tekst:

„Ślub jak z bajki. Na żywo w zamku Willowcrest. Zarezerwuj termin.”

Zamieściliśmy tę informację na stronie naszej agencji.

W ciągu dwunastu godzin film został obejrzany 1,2 miliona razy, udostępniony czterysta tysięcy razy, a sekcja komentarzy wyglądała jak fajerwerki.

Przewijałem oszołomiony.

„To wygląda jak film.”

„Ktokolwiek to zaplanował, potrzebuję cię.”

„Nie znam tej panny młodej, ale już się w nią zaangażowałem”.

„Śledząc transmisję na żywo, kocham miłość”.

Ryan objął mnie od tyłu, gdy w ciemnym biurze obserwowaliśmy, jak liczby rosną na ekranie mojego laptopa.

„Ty to zrobiłaś” – wymamrotał w moje włosy.

„Nie” – powiedziałem. „Tak, zrobiliśmy”.

A moja rodzina nie miała pojęcia, co nas czeka.

Cztery dni przed ślubem Ashley nalegała, abym przynajmniej obejrzał ich reakcję.

„Po prostu otwórz czat grupowy” – powiedziała. „Potraktuj to jako… rozrywkę przedślubną”.

Tak też zrobiłem.

Treść komunikatów zmieniła się z poczucia winy w poczucie paniki.

Mama: Lauren, o co chodzi z tym zamkiem? To jakiś żart?

Tata: Twój kuzyn zobaczył coś w internecie. Zadzwoń do nas.

Mamo ponownie: Zasługujemy na to, żeby usłyszeć to od ciebie, a nie z internetu.

Madison: Dlaczego ludzie oznaczają mnie w zwiastunie twojego ślubu? Co ty robisz?

Wpatrywałem się w ekran przez dłuższą chwilę. Mój kciuk zawisł nad klawiaturą.

Następnie przesłałem link do transmisji na żywo z odliczania.

Nic więcej.

Po kilku sekundach zadzwonił mój telefon.

„Mamo” – powiedziałam, włączając głośnik, aby Ashley i Jenna mogły usłyszeć.

Jej głos rozbrzmiał w ciasnym biurze. „Zamek? Na żywo? Co ty sobie myślisz? Nie możesz tak przyćmiewać swojej siostry”.