Moja rozpieszczona, „złota siostra”, moja młodsza siostra, celowo wyznaczyła swój ślub na dokładnie ten sam dzień, który już wybrałam, moi rodzice się zaśmiali i powiedzieli: „Cała rodzina pójdzie do niej, żeby się dobrze bawić”, a ja po prostu powiedziałam: „Tak, rozumiem” – a w dniu ślubu pobiegli jak szaleni do mojej sali weselnej i zamarli na ten widok, gdy tylko otworzyły się drzwi.

Odpowiedziała niemal natychmiast.

Możemy iść na kawę? Na neutralnym gruncie. Jutro? Jest takie miejsce na State Street, to z czerwonymi krzesłami na zewnątrz.

Znałem tę jedną. Mała kawiarnia z dobrymi latte i kiepskimi akustycznymi coverami popowych piosenek.

Daję ci godzinę, napisałem.

Następnego dnia w mieście panował rześki, wczesnojesienny chłód. Na balkonach kilku mieszkań wciąż wisiały maleńkie flagi, pozostałe po Święcie Pracy. Przybyłem pięć minut wcześniej i usiadłem przy oknie, z planerem w torbie, z przyzwyczajenia.

Sienna zjawiła się na miejscu z siedmiominutowym opóźnieniem, w okularach przeciwsłonecznych i ciasno zapiętym płaszczu.

Wyglądała na zmęczoną w sposób, którego makijaż nie był w stanie całkowicie ukryć.

„Hej” – powiedziała, siadając na krześle naprzeciwko mnie.

“Cześć.”

Zamówiliśmy. Kawę dla obojga. Bez jedzenia.

Przez chwilę po prostu tam siedzieliśmy, a przestrzeń między nami wypełniał cichy gwar kawiarni.

Na koniec zdjęła okulary przeciwsłoneczne.

„Zrujnowałeś mi życie” – powiedziała.

No i stało się. Żadnej rozgrzewki.

Wziąłem łyk kawy.

„Nie” – powiedziałem. „Dokonałeś serii wyborów. Po prostu przestałem amortyzować lądowanie”.

Wzdrygnęła się.

„Masz pojęcie, co ludzie o mnie mówią?” – zapytała. „Liczba moich obserwujących spadła. Marki wycofały się z umów. Szef Noaha poddał go jakiejś wewnętrznej kontroli. Wszyscy uważają mnie za jakiegoś… potwora”.

Spojrzałem jej w oczy.

„Umówiłaś się na ślub w moim dniu i powiedziałaś wszystkim, że nasi krewni oczywiście wybiorą ciebie” – powiedziałam. „Wkroczyłaś do pokoju, który nie należał do ciebie i założyłaś, że oklaski są dla ciebie. Ludzie nie reagują na mój ślub. Reagują na twoje odbicie”.

Jej oczy zabłysły, a ona szybko mrugała.

„Brzmisz dokładnie jak te komentarze” – wyszeptała. „Jak obcy, którzy mnie nie znają”.

„Znam cię lepiej niż ktokolwiek z nich” – powiedziałem. „W tym tkwi problem”.

Pochyliła się.

„Mógłbyś to naprawić” – powiedziała. „Jesteś dobry w… strategii. Mógłbyś coś opublikować. Powiedzieć ludziom, że to wszystko było nieporozumieniem. Że pan Carter przesadził. Że zaplanowaliśmy to w ten sposób, jak jakiś… niespodziewany crossover”.

Wbrew sobie, prawie się roześmiałem.

„Chcesz, żebym kłamał” – powiedziałem.

„Chcę odzyskać swoje życie” – warknęła.

Barista podał komuś zamówienie, a ciszę przerwał syk ekspresu do kawy.

„Pamiętasz moje trzynaste urodziny?” – zapytałem.

Zmarszczyła brwi, zaskoczona.

„Co to ma wspólnego z czymkolwiek?”

„Posłuchaj mnie” – powiedziałem.

Wzruszyła ramionami, zirytowana.

„Zjedliśmy ciasto” – powiedziała. „Podzieliliśmy się nim. Mama pomyślała, że ​​będzie słodko”.

“I?”

„I… zdmuchnęłam świeczki.”

„Wszystkie” – powiedziałem. „Zanim zdążyłem choć jednego dotknąć”.

Przewróciła oczami. „Wciąż jesteś zły o tort z gimnazjum?”

„Nie chodzi o tort” – powiedziałem. „Chodzi o wzór. Za każdym razem, gdy coś mogło być moje, ty to brałeś. I za każdym razem nic nie mówiłem, żebyś nie wypadł źle”.

Potrząsnęła głową.

„Dramatyzujesz” – powiedziała. „Zawsze przekręcasz sytuację, żeby zrobić z siebie ofiarę”.

Poczułem odruch, by się poddać, pozwolić, by jej wersja wydarzeń pozostała aktualna, bo była łatwiejsza niż udowodnienie mojej.

Zamiast tego sięgnęłam do torby i wyciągnęłam planer.

Przerzuciłam do przezroczystej kieszonki z tyłu i wyjęłam wydrukowany zrzut ekranu z nieodebranymi połączeniami. Potem kopię umowy ślubnej z zaznaczoną datą. A potem notatkę sporządzoną ręką mamy kilka miesięcy wcześniej, przypiętą pod naklejką z flagą, gdzie napisała: „Nie mogę uwierzyć, że to ty wychodzisz za mąż pierwszy! Jestem z ciebie taka dumna”.

Położyłem je na stole między nami jak karty.

„Dowód” – powiedziałem spokojnie. „Na ciąg decyzji, które nas tu doprowadziły”.

Wpatrywała się w papiery, jakby były napisane w obcym języku.

„Czego ode mnie chcesz?” wyszeptała.

„Nic” – powiedziałem. „Właśnie o to chodzi. Już niczego od ciebie nie potrzebuję”.

Jej oczy znów się zaszkliły.

„Jesteś moją siostrą” powiedziała.

„I zawsze będę dzielić z tobą DNA” – odpowiedziałem. „Ale bycie rodziną to wybór. Ty dokonałeś swojego. Ja dokonuję swojego”.

Oparła się wygodnie i skrzyżowała ramiona.

„I to tyle?” – zapytała. „Dostaniesz idealne wesele prezesa, awans, bogatego męża, a ja zostanę odwołana?”

Skrzywiłem się na to słowo.

„Nie chodzi o to, żeby cię wyrzucili” – powiedziałem. „Chodzi o to, żeby cię zauważono”.

Spojrzała przez okno, zaciskając szczękę.

„Mama mówi, że masz wyprany mózg” – mruknęła.

„Mama mówi, że robi wszystko, co pozwala jej czuć się mniej odpowiedzialną” – powiedziałem.

Przełknęła ślinę, wciąż patrząc na ulicę.

„Czy jesteś szczęśliwy?” zapytała w końcu.

Pytanie było tak proste i szczere, że zaskoczyło mnie.

Myślałam o tym, jak się budzę obok Liama, o jego stałym bezpieczeństwie. O tym, jak moje imię wyglądało na nowym schemacie organizacyjnym. O ciszy mojego mieszkania, kiedy odwracałam telefon ekranem do dołu i nie nastawiałam się na uderzenie.

„Tak” – odpowiedziałem. „Przez większość dni”.

Skinęła głową raz, jakby czekała na odpowiedź, która zaboli bardziej, niż była w rzeczywistości.