Moja siostra uśmiechnęła się pod nosem przy deserze. „Może gdyby twój syn miał więcej wsparcia, nie męczyłby się tak bardzo”. Mój syn cicho odsunął talerz. Sięgnęłam do torby, wyciągnęłam teczkę i powiedziałam: „Może gdybyś…”. Zbladła. Tata ostrzegł: „Odpuść sobie”. Ale za długo to w sobie dusiłam…

„Wezwali mnie do posłuszeństwa” – powiedziałem.

Twarz Lauren się zmieniła.

Dezorientacja.

„Teresa Wu” – dodałem. „Pamiętasz ją? Była ulubioną córką sąsiadki mamy. Z Ivy League. Nie gra w gry”.

Lauren zacisnęła usta.

„I?” zapytała.

„A twoja skarga nie ma znaczenia” – powiedziałem. „Bo mam dokumentację”.

Oczy Lauren się zwęziły.

„Myślisz, że jesteś bezpieczny” – syknęła.

Lekko pochyliłem się do przodu.

„Nie jestem bezpieczny” – powiedziałem.

„Jestem przygotowany.”

Lauren wzdrygnęła się.

Zniżyłem głos.

„Nie przychodź więcej do mnie bez zaproszenia” – powiedziałem. „Jeśli to zrobisz, zadzwonię na policję”.

Oczy Lauren rozszerzyły się.

„Zadzwoniłbyś na mnie po policję?” wyszeptała.

Skinąłem głową.

„Już wezwałem policję” – powiedziałem.

„Po prostu o tym nie słyszałeś, bo byłeś zbyt zajęty udawaniem, że jesteś ofiarą”.

Twarz Lauren zrobiła się czerwona.

„Jesteś potworem” – warknęła.

Nie podniosłem głosu.

„Nie” – powiedziałam. „Jestem matką”.

Zamknąłem drzwi.

Zamknąłem to.

Po drugiej stronie usłyszałem podnoszący się głos Lauren.

Ożywiony.

Performatywny.

Ale do mnie to nie dotarło.

Ponieważ zamek wytrzymał.

Minutę później Marcus wyszedł ze swojego pokoju.

Wyglądał na zdenerwowanego.

„Czy to była ciocia Lauren?” zapytał.

„Tak” – powiedziałem.

„Czy ona jest szalona?”

Przykucnąłem, aby być na jego poziomie.

„Ona nie jest twoim problemem” – powiedziałem.

Marcus przełknął ślinę.

„Okej” – wyszeptał.

Potem zapytał łagodniej:

„Czy nadal możemy zobaczyć Emmę i Nolana?”

Moje serce się ścisnęło.

Bo zrozumiałem.

Kochał je.

Nie chciał ich stracić.

I nie powinien tego robić.

Ale miłość nie chroni przed toksycznymi dorosłymi.

„Nie teraz” – powiedziałem łagodnie. „Ale może kiedyś”.

Marcus skinął głową.

Potem zrobił coś, co mnie zaskoczyło.

Wszedł mi w ramiona.

Dziesięcioletni uścisk.

Szybki.

Twardy.

Potem się odsunął.

„Dzięki za ochronę” – powiedział.

Ścisnęło mi się gardło.

„Zawsze” – szepnąłem.

Dwa tygodnie później Marcus i ja siedzieliśmy w biurze, w którym światło słoneczne padało na podłogę, a naprzeciwko nas siedziała kobieta o imieniu dr Patel.

Nie był terapeutą, bo Marcus był „zepsuty”.

Terapeuta, bo nie pozwoliłam, by trucizna mojej rodziny zagnieździła się w jego kościach.

Doktor Patel mówił cicho.

„Marcusie” – powiedziała – „co poczułeś, gdy twoja ciotka powiedziała takie rzeczy?”

Dłonie Marcusa skrzyżowały się na kolanach.

Spojrzał na mnie.

Skinąłem głową.

Jest w porządku.

Marcus przełknął ślinę.

„Poczułem… zawstydzenie” – powiedział.

Doktor Patel skinął głową.

„Zawstydziłaś się, bo to powiedziała?”

Marcus skinął głową.

„A także” – dodał cichszym głosem – „dlatego, że wszyscy słuchali”.

Poczułem ucisk w klatce piersiowej.

Doktor Patel spojrzał na mnie.

„To ważne” – powiedziała.

Następnie zwróciła się do Marcusa.

„Czy wierzysz w to, co ona powiedziała?”

Marcus pokręcił głową.

„Nie” – powiedział.

Doktor Patel uśmiechnął się delikatnie.

“Dlaczego nie?”

Marcus wzruszył ramionami.

„Bo moja mama wszystko robi” – powiedział.

Poczułem, jak łzy napływają mi do oczu.

Marcus kontynuował, a jego głos nabierał siły.

„Ona czyta ze mną” – powiedział. „Przychodzi na moje recitale fortepianowe”.

„Dużo pracuje, ale i tak gotuje obiad.”

„Ona pilnuje, żebym odrobiła pracę domową.”

Zatrzymał się.

„Ona nie pozwala ludziom źle mówić o tacie” – dodał.

Doktor Patel skinął głową.

„To jest miłość” – powiedziała.

Marcus spojrzał na nią.

„Czy to w porządku, że nie mam ojca?” – zapytał.

Pytanie było jak cios pięścią.

Doktor Patel nawet nie drgnął.

„To normalne, że tęsknisz za tatą” – powiedziała. „I to normalne, że jesteś smutny”.

„Lepiej mieć jednego rodzica, który się pojawia, niż dwoje rodziców, którzy się nie pojawiają”.

Ramiona Marcusa się rozluźniły.

Spojrzał na mnie.

Skinąłem głową.

Tak.

Dr Patel dodał:

„A ty masz ojca” – powiedziała.

Marcus mrugnął.

„Umarł” – wyszeptał Marcus.

Doktor Patel skinął głową.

„Tak” – powiedziała. „A to prawdziwa strata”.

„Ale jego miłość nie umarła” – dodała. „Twoja mama ją dla ciebie nosi”.

Przełknęłam ślinę.

Po spotkaniu wsiedliśmy do samochodu.

Marcus wpatrywał się w okno.

„Mamo” – powiedział.

“Tak?”

„Czy możemy przestać chodzić do domu babci?”

Ścisnęło mnie w gardle.

„Już to zrobiliśmy” – powiedziałem.

Marcus skinął głową.

„Ja tak wolę” – wyszeptał.

Tej nocy dostałem e-mail z Edison Academy.

Harmonogram wywiadów.

Lista ocen.

Uwaga dotycząca wyboru stypendiów.

Wydrukowałem wszystko.

Podświetliłem daty.

Kupiłem Marcusowi nowy notatnik.

Nie dlatego, że tego potrzebował.

Ponieważ chciałam, żeby czuł się przygotowany.

Ponieważ jego pewność siebie miała znaczenie.

W dniu wywiadu z Edisonem Marcus miał na sobie koszulę zapinaną na guziki i krawat, który sam wybrał.