Na imprezie z okazji fuzji mojego brata postanowił on „zażartować” moim kosztem i przedstawił mnie, jakbym nie miał żadnego celu ani prawdziwej kariery. Zachowałem spokój – nigdy nie byłem typem, który się popisuje, i zawsze żyłem cicho. Ale tej nocy, obserwując, jak moja rodzina kurczowo trzyma się tych samych starych założeń, coś we mnie zaskoczyło. Nie kłóciłem się. Nie tłumaczyłem. Po prostu pozwoliłem im gadać… Bo mieli się dowiedzieć, kim naprawdę jestem – i co brali za pewnik.

Naśmiewali się ze mnie na imprezie z okazji fuzji mojego brata — ale nie mieli pojęcia, co naprawdę robię i…

Głos mojego brata przeciął salę balową jak nóż przez tanie masło. „To moja śmierdząca siostra. Bez prawdziwej pracy, bez przyszłości, tylko robotnik fizyczny”. Dwieście osób w markowych garniturach odwróciło się, żeby na mnie spojrzeć. Kieliszki szampana zamarły w powietrzu. Ktoś aż westchnął. A ja stałam w swoich najładniejszych dżinsach i jedwabnej bluzce, którą kupiłam specjalnie na tę okazję, czując, jak rumieniec napływa mi do policzków, a tłum zadrżał śmiechem.

Gregory uniósł kieliszek z uśmieszkiem. Mój własny brat, na uroczystości z okazji fuzji, przed wszystkimi, którzy się dla niego liczyli. A najgorsze? Moja mama się uśmiechnęła. Nie szerokim uśmiechem, tylko tym napiętym wyrazem twarzy, który zawsze miała na twarzy, gdy Gregory stawiał mnie do pionu – jakby się zgadzała, ale była zbyt uprzejma, żeby to powiedzieć.

Pozwól mi się cofnąć.

Nazywam się Susie Fowl. Mam 34 lata. I według mojej rodziny jestem nieudacznikiem, który zarabia na życie kopiąc rowy. Oto, czego nie wiedzą: jestem właścicielką Fowl & Company Landscape Architecture. Czterdziestu siedmiu pracowników w trzech stanach. W zeszłym roku osiągnęliśmy jedenaście milionów dolarów przychodu. W tym roku właśnie podpisaliśmy kontrakt z miastem na 4,2 miliona dolarów na projekt renowacji nabrzeża w centrum miasta. Moja firma była dwukrotnie opisywana w Architectural Digest . Zdobyliśmy krajową nagrodę za projekt renowacji Morrison Park. Ale jasne – jestem tylko śmierdzącą siostrą, która bawi się w ziemi.

Nigdy o tym wszystkim nie powiedziałam rodzinie. Ani o pieniądzach. Ani o nagrodach. Ani o tym, że moja tygodniowa pensja wynosi 47 000 dolarów. Chyba naiwnie myślałam, że w końcu zobaczą mnie taką, jaka jestem, bez metki z ceną. Że może – tylko może – pokochają swoją córkę i siostrę, nie musząc najpierw znać mojego majątku.

Uwaga, spoiler: nie zrobili tego.

Gregory ma 38 lat – cztery lata starszy ode mnie i czterysta lat bardziej arogancki. Pracuje w finansach, co w naszej rodzinie oznacza, że ​​chodzi po wodzie. Mama nazywa go swoją małą historią sukcesu, odkąd dostał swój pierwszy staż w wieku 22 lat. Każde Święto Dziękczynienia, każde Boże Narodzenie, każdy przypadkowy telefon we wtorek jakoś wraca do ostatniego awansu Gregory’ego, jego nowego samochodu, ważnych klientów Gregory’ego.

A ja?

„Och, Susie nadal zajmuje się swoim ogrodnictwem.”

To nie jest ogrodnictwo, mamo. Mówiłem jej to już chyba z siedem tysięcy razy. Jestem licencjonowanym architektem krajobrazu. Projektuję przestrzenie zewnętrzne, zarządzam projektami budowlanymi i prowadzę firmę z flotą sprzętu wartą więcej niż dom Gregory’ego.

„To miłe, kochanie” – mawiała mama – „ale kiedy znajdziesz prawdziwą pracę? Wiesz, taką w środku, gdzie się nie ubrudzisz”.

Przestałem się tłumaczyć lata temu. Niektóre bitwy nie są warte walki.

Albo tak mi się wydawało.

Gregory zadzwonił do mnie trzy tygodnie przed swoją wielką imprezą z okazji fuzji. ​​Powiedział, że chce, żebym tam był, co powinno być dla mnie pierwszym sygnałem ostrzegawczym. Gregory nigdy nigdzie mnie nie chce. Jestem tym żenującym krewnym, którego udaje, że nie istnieje na swoich eleganckich spotkaniach networkingowych.

Jego dokładne słowa zapadły mi w pamięć.

„Słuchaj, Susie. To dla mnie naprawdę ważny wieczór. Będą tam poważni ludzie. Więc może nie mów za dużo o tym swoim kopaniu rowów, dobrze? Nie chcę, żebyś mnie zawstydzała”.

Powinnam była odmówić. Powinnam mu powiedzieć dokładnie, gdzie ma włożyć zaproszenie. Ale oto moja fatalna wada: tak naprawdę kocham mojego brata. Gdzieś pod całą jego arogancją kryje się dzieciak, z którym kiedyś budowałam forty z koców. Nastolatek, który nauczył mnie prowadzić. Osoba, o której myślałam, że zawsze będzie mnie wspierać.

Więc powiedziałem, że tak, bo najwyraźniej jestem łakomczuchem na karę.

Spędziłam trzy dni na szukaniu odpowiedniego stroju. Nie za eleganckiego, bo Gregory by się ze mnie nabijał, że się za bardzo staram. Nie za swobodnego, bo wtedy wyglądałabym na niechluja, który nie potrafi się ubrać. Zdecydowałam się na ciemne dżinsy, kremową jedwabną bluzkę i jedyną parę szpilek, które mam i które nie wywołują u mnie płaczu po dwudziestu minutach.

Kiedy weszłam do tej sali balowej, poczułam nadzieję. Może teraz będzie inaczej. Może Gregory mnie odpowiednio przedstawi i będę mogła normalnie porozmawiać z normalnymi ludźmi, którzy nie będą już zakładać, że jestem nic niewarta.

Potem zobaczyłem to miejsce i prawie parsknąłem śmiechem.

Hotel Grand Metropolitan. A konkretnie, niedawno odnowiony hotel Grand Metropolitan z nagradzanym tarasem zewnętrznym, ekologicznymi elementami ogrodu i niestandardową instalacją wodną.

Powinienem wiedzieć.

Moja firma zaprojektowała i zbudowała to wszystko. Zakończyliśmy projekt czternaście miesięcy temu. Przy fontannie, w holu, stoi tablica z brązu z nazwą naszej firmy – Fowl & Company. Mój brat przeszedł obok niej, nie zwracając na nią uwagi.

Wziąłem kieliszek szampana i próbowałem znaleźć cichy kącik. Wtedy zobaczyłem moją mamę w wielkim stylu, zmierzającą prosto do Gregory’ego niczym ćma do płomienia. Przytuliła go na dobre trzydzieści sekund. Kiedy w końcu mnie zauważyła, pomachała mi krótko i spojrzała w oczy, które mówiły: „ Nie sprawiaj dziś kłopotów”.

Cześć, mamo. Wszystko w porządku. Dzięki, że pytasz. Mój biznes prosperuje. Właśnie zatrudniłem trzech nowych kierowników projektów. Ale tak, zdecydowanie porozmawiajmy więcej o garniturze Gregory’ego.

Układałem w myślach plan ucieczki, gdy poczułem pukanie w ramię.

I tam stał Todd Brennan.

Mój były chłopak. Mężczyzna, który rzucił mnie osiem lat temu, bo, cytuję, „do niczego nie doszłam z tym twoim koszeniem trawnika”, koniec cytatu. Mężczyzna, który powiedział mi, że nie mam ambicji i nigdy niczego nie osiągnę.

Przeszczepiono mu włosy, odkąd go ostatnio widziałam. Wyglądało to tak, jakby ktoś przykleił mu do czoła małe, przestraszone zwierzątko, ale jasne – to ja dałam się ponieść emocjom.

„Suzy” – powiedział, zachowując się, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi, a nie byłymi, z którymi nie rozmawialiśmy od prawie dekady. „Wow. Wyglądasz tak samo”.

„Dziękuję, Todd. Wyglądasz… inaczej. Zupełnie inaczej. Jak zupełnie inna linia włosów.”

Nie wyczuł sarkazmu. Nigdy nie wyczuł.

Okazało się, że Todd był potencjalnym inwestorem Gregory’ego. Oczywiście, że tak, bo ta noc nie zapowiadała katastrofy.

Zanim zdążyłem się przeprosić i pójść gdziekolwiek indziej, Gregory stuknął kieliszkiem i zwrócił uwagę wszystkich. Przyciągnął mnie do siebie jedną ręką, a na jego twarzy pojawił się ten wielki, sztuczny uśmiech.

A potem to powiedział.

„Wszyscy, chcę, żebyście poznali moją rodzinę. To moja piękna żona, Vanessa. Moja cudowna matka, Diane… a to… to moja śmierdząca siostra. Żadnej prawdziwej pracy, żadnej przyszłości, tylko robotnik fizyczny”.

Sala wybuchnęła śmiechem. Moja mama się uśmiechnęła. Todd wciągnął szampana nosem, co było jedyną satysfakcjonującą chwilą całego wieczoru. A ja stałam tam jak sparaliżowana, zastanawiając się, jak mogłam spędzić 34 lata kochając ludzi, którzy nawet nie potrafili udawać, że mnie szanują.

Ale chodzi o to, że przez całe życie jesteś niedoceniany. Uczysz się obserwować. Uczysz się czekać. I zauważasz rzeczy, które inni ludzie umykają.

Jak to, jak Gregory co chwila sprawdzał telefon z ledwo skrywaną paniką. Jak to, jak jego uśmiech nie sięgał oczu. Jak to, jak wypił trzy kieliszki szampana w dwadzieścia minut.

Coś było nie tak.

Zauważył to także starszy pan siedzący w kącie.

Nie śmiał się z żartu Gregory’ego. Obserwował mojego brata z uwagą jastrzębia wypatrującego ofiary. Nasze oczy spotkały się przez pokój. Uniósł w moją stronę kieliszek – tylko lekko.

Nie miałem pojęcia kim on był.

Ale miałem się o tym przekonać.