Na imprezie z okazji fuzji mojego brata postanowił on „zażartować” moim kosztem i przedstawił mnie, jakbym nie miał żadnego celu ani prawdziwej kariery. Zachowałem spokój – nigdy nie byłem typem, który się popisuje, i zawsze żyłem cicho. Ale tej nocy, obserwując, jak moja rodzina kurczowo trzyma się tych samych starych założeń, coś we mnie zaskoczyło. Nie kłóciłem się. Nie tłumaczyłem. Po prostu pozwoliłem im gadać… Bo mieli się dowiedzieć, kim naprawdę jestem – i co brali za pewnik.

„Suzy” – wyszeptał. „Przepraszam bardzo. Nie wiedziałem. Ufałem mu”.

„Wiem, tato. To nie twoja wina. Teraz ja się wszystkim zajmę.”

Ścisnął moją dłoń. „Zawsze byłaś tą dobrą. Powinienem był to zauważyć”.

Siedzieliśmy tam razem, podczas gdy wokół nas wirował chaos. Mama płakała. Richard i Sandra pospiesznie dzwonili. Warren cicho dopijał wino z miną człowieka, który widział upadek wielu imperiów.

Na zewnątrz Gregory’emu pomagano wsiąść do nieoznakowanego samochodu. Bez kajdanek – jeszcze nie. Ale jego kariera, reputacja, małżeństwo, wolność… wszystko się skończyło.

Śmierdząca siostra wygrała.

Miesiąc później stałem na placu budowy w blasku wczesnego poranka, obserwując, jak moja ekipa instaluje ostatnią fontannę w ramach projektu nabrzeża w centrum miasta. W powietrzu unosił się zapach świeżej ziemi i możliwości. Miałem błotniste buty. Brudne ręce. I nigdy nie czułem się bardziej sobą.

Aresztowanie Gregory’ego trafiło do lokalnych wiadomości, chociaż odmawiałem wszelkich próśb o wywiad. Federalne zarzuty dotyczące oszustw papierów wartościowych toczyły się równolegle z zarzutami stanowymi dotyczącymi nadużyć finansowych wobec osób starszych. Jego aktywa zostały zamrożone. Jego poprzednia firma całkowicie upadła. Fuzja była nieudana. Vanessa złożyła pozew o rozwód czterdzieści osiem godzin po kolacji. Słyszałem, że spotyka się już z jednym ze swoich prawników rozwodowych. Niektórzy ludzie naprawdę potrafią spaść na ziemię.

Todd dzwonił do mnie dwa razy, zostawiając coraz bardziej rozpaczliwe wiadomości głosowe, że zawsze we mnie wierzył i że może kiedyś pójdziemy na kawę. Usunąłem obie wiadomości bez odpowiedzi. Niektórych mostów nie warto odbudowywać. Warto patrzeć, jak płoną z bezpiecznej odległości, przy kieliszku dobrego wina.

Pieniądze, które Gregory ukradł ojcu, zostały odzyskane w drodze postępowania sądowego. Ale nie czekałem na to. Natychmiast spłaciłem oszukańczy zastaw na domu rodziców. Z własnych środków ustanowiłem fundusz powierniczy na opiekę nad tatą. Zatrudniłem opiekunkę na pół etatu, która pomagała mamie w dbaniu o jego potrzeby. Pogorszenie funkcji poznawczych taty było realne, ale czuł się lepiej, gdy stres związany z problemami finansowymi minął. Większość dni spędzał w ogrodzie, zajmując się krzakami pomidorów, od czasu do czasu dzwoniąc do mnie, żeby porozmawiać o niczym konkretnym.

Te rozmowy telefoniczne były najlepszą częścią mojego tygodnia.

Kilka dni po kolacji mama i ja odbyliśmy skomplikowaną rozmowę. Nie przeprosiła. To nie w jej stylu. Ale powiedziała coś, co mnie zaskoczyło.

„Nigdy nie rozumiałam, co robisz” – przyznała. „Wydawało się, że po prostu bawisz się w błocie. Gregory tłumaczył mi wszystko w sposób, który mogłam zrozumieć. Liczby, tytuły, rzeczy, które brzmiały imponująco”. Zrobiła pauzę. „Powinienem był zadać ci więcej pytań”.

Nie było to dokładnie przebaczenie, ale był to początek.

Warren Beckford i ja jedliśmy lunch raz w tygodniu. Stał się kimś w rodzaju mentora, oferując porady biznesowe i zapoznając mnie z kontaktami, które mogłyby pomóc Fowl & Company w dalszym rozwoju. Powiedział, że obserwowanie upadku Gregory’ego było dla niego najlepszą rozrywką od czasu przejścia na emeryturę.

Ten mężczyzna ma czarne poczucie humoru.

Doceniam to.

Mój telefon zawibrował. SMS od brygadzisty: fontanna jest gotowa do ostatecznej próby. Podszedłem do panelu sterowania i wcisnąłem włącznik. Woda wystrzeliła idealnymi łukami, odbijając poranne słońce i tworząc maleńkie tęcze we mgle. Ekipa wiwatowała. Kilkoro z nich poklepało mnie po plecach.

To właśnie zbudowałem. Nie tylko fontanny i ogrody, ale firmę pełną ludzi, którzy mi zaufali. Projekty, które przetrwają dekady. Piękno stworzone z surowych materiałów, ciężkiej pracy i upartej determinacji.

Gregory spędził całą karierę, przerzucając pieniądze między arkuszami kalkulacyjnymi, niczego nie tworząc, niczego nie budując, nikomu nie pomagając. I w końcu stracił wszystko.

Poświęciłam całą swoją karierę na brudzenie się, tworzenie przestrzeni, które przynosiły ludziom radość, budowanie czegoś prawdziwego i ostatecznie osiągnęłam wszystko, co miało znaczenie.

Zadzwonił mój telefon. Nowy klient, chcący omówić projekt komercyjny wart trzy miliony dolarów. Spojrzałem na swoje zabłocone buty, zrogowaciałe dłonie, na moją ekipę świętującą kolejną udaną instalację.

Niektórzy ludzie tak dużo czasu spędzają patrząc na innych z góry, że nigdy nie zauważają, że stoją na grząskim piasku.

Uśmiechnęłam się i odebrałam telefon.

„Tu Susie Fowl. W czym mogę pomóc?”