Na pogrzebie mojej córki mój zięć dał mi 48 godzin na opuszczenie domu. Skinęłam tylko głową, spakowałam torbę i po cichu wyszłam. Następnego ranka odwiedził go ktoś… szeryf był u jego drzwi.

Derek przegrał tę petycję.

A potem zrobił to, co robią ludzie tacy jak Derek, gdy sąd przestaje poświęcać im uwagę.

Wrócił do kamer.

Zorganizował małą „zbiórkę pieniędzy na pamiątkę” Sarah w sali bankietowej, z zapalonymi świecami i pokazem slajdów.

Stał przy mikrofonie i płakał.

Powiedział całej sali pełnej nieznajomych, że ojciec Sary „kradnie jej spuściznę”.

Zbierał pieniądze.

A każdy zebrany przez niego dolar stał się kolejnym rekordem, jaki Tom Alvarez mógł odnotować.

Tymczasem Tom kopał dalej.

Znalazł paragony za suplementy, które Derek zamówił w Internecie.

Znalazł nagranie z apteki w Hutchinson, na którym widać, jak Derek kupuje związek chemiczny na bazie bromku.

To nie jest broń.

Nic dramatycznego.

Coś, co wyglądało na tyle zwyczajnie, że można było to uznać za podejrzane.

Tom odkrył też coś, czego się nie spodziewałem.

Dziennik.

Dziennik Sary.

Znajdowało się ono w schowku, który Derek wynajął na jej nazwisko.

Tom zdobył klucz legalnie, poprzez wezwanie sądowe.

Przyniósł dziennik do gabinetu Margaret i położył go delikatnie, jakby miał zamiar go ugryźć.

Wpatrywałem się w to.

Okładka była zniszczona.

Rogi były wygięte.

Wyglądało jak coś, co Sarah mogłaby wrzucić do swojej torby na jogę.

Moje ręce drżały, gdy je otwierałem.

Pismo Sary rozlewało się po stronach.

Duże pętle.

Znajomy.

3 maja: Obudziłem się znowu z bólem głowy. Derek mówi, że to stres. Nie czuję się zestresowany. Czuję się… otępiały.

19 maja: Dziś zapomniałem imienia mojego sąsiada. To mnie przestraszyło.

2 czerwca: Derek zrobił mi smoothie. Nalegał. Smakowało… dziwnie. Może mi się wydaje.

28 czerwca: Zadzwoniłem do taty. Nie odebrał. Zadzwoniłem ponownie. Ponownie. Ponownie.

Obok ostatniego wiersza Sarah napisała liczbę.

Przycisnęłam dziennik do piersi.

Słyszałem jej głos.

Tato, odbierz.

Tata.

I wtedy właśnie poczucie winy próbowało mnie pochłonąć.

Bo który ojciec nie odbiera telefonu?

Który ojciec nie odebrał dwudziestu dziewięciu połączeń i mimo to nadal przesypia noce?

Głos Margaret przeciął moją spiralę.

„Raymond” – powiedziała cicho. „To nie twoja wina”.

„Tak mi się wydaje” – wyszeptałem.

Tom mówił cicho.

„Drapieżniki polegają na normalnym życiu” – powiedział. „Liczą na to, że myślisz, że nic się nie dzieje. W ten sposób uchodzą im to na sucho”.

Wytarłem twarz grzbietem dłoni.

Zawias w moim umyśle zaskoczył.

Smutek przerodził się w gniew.

Gniew stał się jasnością.

A jasność przerodziła się w determinację.

Dwa dni później Derek pojawił się w moim budynku mieszkalnym.

Wiem to, bo moja kamera bezpieczeństwa, zainstalowana na prośbę Margaret, złapała go na korytarzu.

Zapukał raz, uprzejmie.

A potem jeszcze raz, jeszcze mocniej.

Gdy nie otworzyłem drzwi, nachylił się do kamery.

„Raymond” – powiedział cicho – „wiem, że tam jesteś”.

Później obejrzałem ten materiał z Margaret.

Na ekranie pojawiła się twarz Dereka.

Wyglądał spokojnie.

Ale jego oczy się myliły.

Wiedział, że gra się wymyka spod kontroli.

Próbował odwrócić uwagę za pomocą groźby.

Na nagraniu widać, że się uśmiecha.

„Odwołajcie psy bojowe” – powiedział. „Albo dopilnuję, żeby wszyscy wiedzieli, kim naprawdę jesteście”.

Zatrzymał się.

„I powiedz Margaret Chen, że się jej nie boję”.

Potem odszedł.

Margaret zacisnęła szczękę.

„Jest zdenerwowany” – powiedziała.

„Albo jest niebezpieczny” – odpowiedziałem.

„Oba” – powiedział Tom.

I wtedy Margaret zrobiła coś, co mnie zaskoczyło.

Zadzwoniła do prokuratora okręgowego.

Nie po to, żeby się popisywać.

Nie grozić.

Prosić o ochronę.

Bo jeśli Derek był gotów sfałszować dokumenty i oprzeć publiczną kampanię na kłamstwach, nie było granicy, której nie przekroczyłby, jeśli uważał, że to go uratuje.

Potem sprawa potoczyła się szybciej.

Lekarz sądowy ponownie otworzył akta Sary.

Zlecono przeprowadzenie pełnego panelu badań toksykologicznych.

Nie takie szybkie.

Głębokie.

Takie, które kosztuje pieniądze i czas i wymaga, żeby ktoś głośno przyznał, że pierwsza historia być może nie wystarczyła.

Kiedy przyszły wyniki, Margaret nie zadzwoniła do mnie.

Poprosiła mnie, żebym wszedł.

Siedziałem naprzeciwko jej biurka, a serce waliło mi jak młotem gwoździarki.

Przesunęła w moją stronę pojedynczą stronę.

Jej głos był spokojny.

„Były tam śladowe ilości związków chemicznych” – powiedziała. „Zgodne z przewlekłą ekspozycją. Nie na tyle, żeby udowodnić wszystko, ale wystarczająco, żeby ponownie otworzyć narrację”.

Wpatrywałem się w tę stronę.

„Co się teraz stanie?” zapytałem.

Margaret nie mrugnęła oczami.

„Teraz” – powiedziała – „stan wnosi oskarżenie”.

Dwa poranki później oglądaliśmy konferencję prasową.

Ten sam reporter, który przytakiwał, gdy Derek opowiadał wzruszającą historię, teraz stał przed budynkiem sądu i opisywał aresztowanie Dereka Morrisona – oskarżonego o celowe spowodowanie śmierci żony, co było częścią planu mającego na celu zdobycie majątku i pieniędzy.

Derek wyszedł w kajdankach.

Bez chusteczki.

Brak łagodnych oczu.

Jego twarz była maską wyrażającą szok i wściekłość.

Spojrzał na kamery i krzyknął: „To ustawka! Stary to zrobił! Wrobił mnie!”

Ale tłum nie ruszył się z miejsca.

Odchylili się do tyłu.

Ponieważ historia się zmieniła.

A Derek nie mógł już kontrolować scenariusza.

Proces, który nastąpił, nie był tak dramatyczny jak ten pokazywany w telewizji.

Światła świetlówek, sztywne krzesła i powolny, zgrzytliwy dźwięk kłamstwa porównywanego z dowodami.

Margaret nie pozwoliła mi usiąść w pierwszym rzędzie.

„Staniesz się częścią tej historii” – powiedziała. „Niech historia pozostanie o Sarze”.

Więc usiadłem trochę dalej.

Wystarczająco blisko, żeby zobaczyć Dereka.

Wystarczająco blisko, żeby widzieć, jak on obserwuje ławę przysięgłych.

Miał na sobie garnitur, który leżał na nim zbyt dobrze, jakby chciał pokazać wszystkim, że nadal jest człowiekiem z gustem.

Co chwila zerkał za siebie, jakby szukał wyjścia, którego nie było.

Oskarżenie przedstawiło motyw jak drewno na placu budowy — wymierzone, ułożone w stos, niemożliwe do zignorowania.

Dokumentacja finansowa.

Długi hazardowe.

Karty kredytowe.

Obietnica 2,3 miliona dolarów.

Wiadomości tekstowe.