Najlepszy przyjaciel mojego męża upił się na naszym grillu w ogródku i zapytał mimochodem, kiedy „w końcu” odejdę od męża. Cały taras ucichł. Wtedy on mrugnął, jakby powiedział za dużo i mruknął: „Czekaj… Ona nie wie?”. Uśmiechnęłam się, jakby to był żart, ale żołądek mi podskoczył – bo w ułamku sekundy zdałam sobie sprawę, że wszyscy wokół skrywali ten sam sekret i tylko ja nie dostałam wiadomości.

“Ile czasu to zajmie?”

„Zależy od tego, jak bardzo będzie współpracował. Może to być 6 miesięcy, może rok.”

Podziękowałem jej i wyszedłem. Siedziałem chwilę w samochodzie na parkingu. Nie mogłem uwierzyć, że tak teraz wygląda moje życie. Składanie pozwu o rozwód, podział majątku, ustalanie harmonogramu opieki nad dziećmi. Nic z tego nie było w planach.

Kiedy wróciłem do domu, samochodu Kevina nie było. Walizek też nie. Zostawił kluczyk na blacie kuchennym z notatką.

Zatrzymuję się u Brandona. Proszę, zadzwoń, kiedy będziesz gotowy porozmawiać.

Wyrzuciłem notatkę.

Tego popołudnia odebrałem dzieci ze szkoły jak zwykle. Zapytały, gdzie jest tata.

Powiedziałem im, że jest w podróży służbowej. Łatwiej było powiedzieć prawdę niż ją wytłumaczyć.

Przy obiedzie moja córka powiedziała: „Rodzice Mii się rozwodzą. Jej tata się wyprowadził i teraz widuje go tylko w weekendy. To musi być dla niej trudne” – powiedziałam ostrożnie. Powiedziała, że ​​jej rodzice ciągle się kłócą.

„Czy ty i tata się kłócicie?”

Mój syn podniósł wzrok znad nuggetsów z kurczaka i czekał na moją odpowiedź.

„Czasami dorośli się w pewnych sprawach nie zgadzają” – powiedziałem. „Ale to normalne. Czy ty i tata się rozwiedziecie, tak jak ja, jako rodzice?”

Odłożyłem widelec. Nie mogłem ich okłamać. Zasługiwali na coś lepszego.

Tata i ja mamy teraz pewne problemy. Próbujemy coś wymyślić.

„Jakiego rodzaju problemy?”

Problemy dorosłych. Nie ma się czym martwić.

Ale byli zmartwieni. Widziałem to na ich twarzach. W tym, jak na siebie patrzyli. W tym, jak nagle zaczęli się bardzo interesować jedzeniem.

Tej nocy moja córka położyła się obok mnie w łóżku.

„Tęsknię za tatą.”

„Wiem, kochanie. Wkrótce go zobaczysz.”

“Obietnica.”

“Obietnica.”

Trzymałem ją, aż zasnęła, a potem zaniosłem z powrotem do jej łóżka. Byłem wyczerpany, ale nie mogłem spać. Wciąż myślałem o wszystkim, czego się nauczyłem, o wszystkim, czego nie wiedziałem. Ile jeszcze kłamstw było?

Wstałam i systematycznie przeszukałam dom. Sprawdziłam każdą szufladę, każdą szafkę, każdą szafkę. Znalazłam pudełko prezerwatyw w jego szafce nocnej. Nie używaliśmy prezerwatyw od lat. Podwiązałam jajowody po urodzeniu syna. Znalazłam paragony za biżuterię, której nigdy wcześniej nie widziałam, rachunki z restauracji z miejsc, w których nigdy razem nie byliśmy, potwierdzenia rezerwacji hotelowych na weekendy, które, jak twierdził, spędzał na konferencjach.

Dowody piętrzyły się. Każdy kolejny element to kolejna rana, kolejna zdrada.

Do rana miałam trzy pudła pełne dowodów na to, że mój mąż prowadził podwójne życie. Zrobiłam zdjęcia wszystkiego i wysłałam je Patricii. Oddzwoniła do mnie w ciągu godziny.

„To zmienia postać rzeczy” – powiedziała. „Mając tyle dowodów na oszustwo, możemy wywalczyć korzystniejsze warunki. Nie będzie dobrze wyglądał przed sędzią”.

„Nie chcę go zniszczyć. Chcę tylko, żeby to się już skończyło”.

„Rozumiem. Ale powinieneś wiedzieć, jaką masz przewagę.”

Kevin zadzwonił tego popołudnia. Pozwoliłem, żeby włączyła się poczta głosowa. Dzwonił raz po raz. Przy piątym połączeniu odebrałem.

“Co?”

„Czy mogę wrócić do domu? Kanapa Brandona miażdży mnie w plecy”.

„To nie mój problem.”

„Muszę zobaczyć dzieci.”

„Możesz je zobaczyć w ten weekend. Zostawię je u Brandona.”

„Chciałabym widzieć ich w domu, w ich własnym środowisku”.

„Wyprowadzając się, zrzekłeś się prawa do dyktowania warunków.”

„Nie wyprowadziłem się. Wyrzuciłeś mnie.”

“Semantyka.”

Przez chwilę milczał.

„Dziś mnie obsłużono.”

“Dobry.”

„Naprawdę to zrobisz?”

“Tak.”

„Czy nie mam nic do powiedzenia?”

„Miałeś coś do powiedzenia. Dokonałeś wyboru, kiedy zacząłeś sypiać z Felicity.”

„To był błąd. Jeden błąd. Naprawdę chcesz stracić 10 lat z powodu jednego błędu?”

„To nie był jeden błąd, Kevin. To były tysiące drobnych wyborów. Za każdym razem, gdy do niej pisałeś, za każdym razem, gdy byłeś w tym mieszkaniu, za każdym razem, gdy kłamałeś mi prosto w twarz, to wszystko były wybory”.

“Przepraszam.”

„Wiem. Ale przepraszam tego nie naprawi.”

Rozłączyłem się.

Następne kilka dni było jak we mgle. Powiedziałam dzieciom, że tata i ja się rozstajemy. Córka płakała. Syn pytał, czy to jego wina. Przytuliłam ich oboje i zapewniłam, że nie, że czasami dorośli po prostu nie mogą już być małżeństwem.

„Ale nadal się kochacie, prawda?” zapytała moja córka.

Nie wiedziałam, jak na to odpowiedzieć. Czy nadal kochałam Kevina? Kochałam osobę, którą za niego uważałam. Ale ta osoba okazała się fikcją.

„To skomplikowane” – powiedziałem w końcu.

Mój syn skinął głową, jakby rozumiał, chociaż nie mógł.

W ten weekend zawiozłem dzieciaki do Brandona na wizytę do Kevina. Wyszedł do samochodu, kiedy podjechaliśmy.

„Czy możemy porozmawiać?” zapytał.

„Nie teraz.”

“Gdy?”

“Nie wiem.”

Spojrzał na dzieci na tylnym siedzeniu.

„Czy mogę ich chociaż przytulić na pożegnanie?”

Skinęłam głową. Otworzył tylne drzwi i wziął ich oboje w ramiona. Trzymali się go kurczowo, jakby wybierał się na wojnę.

„Do zobaczenia w niedzielę. Dobrze” – powiedział. „Będziemy się świetnie bawić. Może pójdziemy do salonu gier”.

Wiwatowali. Poczułem ukłucie. Nie zazdrości, raczej żalu za tym, kim byliśmy, kim już nigdy nie będziemy.

Pojechałam do pustego domu. Przez chwilę siedziałam w ciszy. Potem zaczęłam dokładniej przeglądać rzeczy Kevina. Znalazłam pamiętnik w głębi jego szafy. Wiedziałam, że nie powinnam go czytać. Czułam się, jakbym to ja została zgwałcona, ale to on pierwszy zgwałcił mnie. Więc go otworzyłam.

Pierwszy wpis był sprzed 13 miesięcy.

Poznałam dziś kogoś interesującego. Ma na imię Felicity. Jest nowa w biurze. Rozmawiałyśmy ponad godzinę na spotkaniu towarzyskim. Nie pamiętam, kiedy ostatnio prowadziłam tak interesującą rozmowę.

Przewinąłem do przodu.

Felicity i ja poszłyśmy dziś na kawę, jak przyjaciółki, ale nie mogłam przestać o niej myśleć przez całe popołudnie. Czy to źle? Pewnie tak. Ale miło było coś poczuć.

I dalej w głąb,

Pocałowałem dziś Felicity. Powiedziałem sobie, że tego nie zrobię, że zachowam profesjonalizm. Ale kiedy spojrzała na mnie tymi oczami, nie mogłem się powstrzymać. Co ja robię? Kocham swoją, kocham swoją, ale nie mogę przestać o niej myśleć.

Wpisy zajmowały całą stronę, pełne usprawiedliwień, racjonalizacji i wymówek Kevina.

Sprawy z Felicity robią się poważne. Ona chce, żebym odszedł. Część mnie też tego chce. Ale jak mogę porzucić moje dzieci?

Potrzebują mnie, ale najwyraźniej nie na tyle, żeby powstrzymać ich przed oszukiwaniem.

Ostatni wpis był sprzed tygodnia.

Chyba kocham Felicity. Czy to możliwe, żeby kochać dwie osoby naraz? Wiem, że powinnam to zakończyć. Wiem, że wszystko niszczę, ale nie wyobrażam sobie teraz życia bez niej.

Zamknęłam dziennik i rzuciłam go przez pokój. Potem usiadłam na podłodze i rozpłakałam się po raz pierwszy odkąd to wszystko się zaczęło. Nie ciche łzy, ale głośne, okropne szlochy, które wstrząsały całym moim ciałem. Płakałam za małżeństwem, które myślałam, że mam, za przyszłością, którą sobie wyobraziłam. Za moimi dziećmi, które o nic z tego nie prosiły, za sobą i za tym, jaka byłam głupia.

Kiedy w końcu się zatrzymałem, twarz miałem spuchniętą, a gardło podrażnione. Spojrzałem na siebie w lustrze. Ledwo rozpoznałem kobietę, która na mnie patrzyła.

Mój telefon zawibrował. Wiadomość od siostry.

Jak się trzymasz?