Nigdy nie byłaś jedną z nas. — Przyłapała swojego narzeczonego na całowaniu się z jej kuzynem… i to jego starszy brat, miliarder, uleczył jej złamane serce…

„Nigdy nie byłaś jedną z nas” – to zdanie prześladowało Mię Johnson przez lata.

Ten wieczór miał być najszczęśliwszym momentem w jej życiu.

Jednak gdy przypadkowo otworzyła drzwi szatni w posiadłości Millerów, to, co zobaczyła, w jednej chwili zrujnowało jej świat.

Mia zamarła w drzwiach, a satynowa butonierka wyślizgnęła się z jej palców i upadła na zimną marmurową podłogę.
Przed nią stał Ethan – jej narzeczony, mężczyzna, którego kochała od trzech lat – zdecydowanie zbyt blisko Rachel, jej kuzynki , powierniczki z dzieciństwa, druhny, którą z miłością wybrała.

Ich usta wciąż były niebezpiecznie blisko siebie.
Panika w ich oczach była zbyt realna.

Za zamkniętymi drzwiami strzelały korki od szampana, rozbrzmiewał śmiech, a kwartet smyczkowy grał wesołą melodię. Ale w tym wąskim pomieszczeniu zrobiło się duszno.

Mia przełknęła ślinę i wyszeptała:
„Co… się dzieje?”

Ethan westchnął, jakby mu przeszkadzała.
„Miałem ci powiedzieć po imprezie”.

Te słowa zraniły głębiej, niż jakiekolwiek wyznanie.

„Jak długo?” zapytała Mia.

Rachel siedziała z opuszczoną głową i milczała.
Ethan patrzył Mii prosto w oczy.

„Osiem miesięcy”.

Osiem miesięcy.
Osiem miesięcy zdrady, podczas których nie spała nocami, zbierając kwiaty na ślub, pomagając Rachel wybrać suknię dla druhny, podczas gdy wierzyła, że ​​Ethan należy do niej.

Mia poczuła, że ​​jej serce się rozrywa.

Kiedy Mia wyszła z pokoju, wszystkie pary oczu zdawały się w nią wpatrywać. Bogaci przyjaciele Ethana szeptali zza kieliszków szampana:

„Nigdy nie pasowała do rodziny Millerów”.
„Ethan zasługuje na kogoś bardziej… wyrafinowanego”.
„Rachel pasuje o wiele lepiej”.

A potem odezwał się okrutny głos matki Ethana:

„Dobrze. Mój syn w końcu opamiętał się. Ta dziewczyna, Mia… nigdy nie była jedną z nas.”

Mia poczuła, że ​​wpada w ciemną pustkę.

Ale za to-

Wystąpił Adrian Miller.

Starszy brat Ethana.
Zimny, tajemniczy miliarder.
Człowiek, który zawsze obserwował wszystko z dystansu, niewzruszony.

Narzucił płaszcz na ramiona Mii i powiedział stanowczo i stanowczo:

„Chodź ze mną. Nie pozwól im dłużej cię rozrywać.”

Jego głos był głęboki i spokojny, ale niósł w sobie siłę, której nie mogła się oprzeć.

Adrian zaprowadził Mię do swojego prywatnego gabinetu. W ciepłym, bursztynowym świetle Mia w końcu się załamała.
Nie z nienawiści – ale z powodu widoku, jak dziesięć lat jej młodości rozpływa się w nicość.

„Nie zasłużyłeś na to” – powiedział Adrian.
„Jesteś milszy, bardziej szczery i autentyczny niż ktokolwiek w tej partii”.

Mia podniosła wzrok.
„Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? Jesteś bratem Ethana”.

Adrian uśmiechnął się blado.
„On wybrał zdradę. Ja nie”.

Jego słowa przebiły otaczającą ją ciemność.

Ale Mia nadal zadała pytanie, którego obawiała się najbardziej:
„Czy wiedziałaś o nich?”

Adrian powoli pokręcił głową.
„Wiedziałem, że Ethan jest samolubny. Ale tego… nawet ja się nie spodziewałem”.

Potem dodał, niemal nieświadomie:

„Gdybym był nim… nigdy bym cię nie puścił.”

Zdanie, które sprawiło, że serce Mii zaczęło bić szybciej.