O 1 w nocy moja córka upadła pod moimi drzwiami – mój zięć uderzył ją z powodu swojej kochanki. Ja…

Przez chwilę milczał, a potem zapytał:

„Elizabeth, jesteś pewna?”

Odpowiedziałem bez wahania.

„Całkowicie. Przygotuj się.”

Rozłączyłem się i poszedłem do salonu. Wyjąłem aparat cyfrowy z szuflady i podszedłem do łóżka, na którym spała Sarah. Ostrożnie zdjąłem koc i zacząłem fotografować każdą z jej ran: rozciętą wargę, siniak pod okiem, siniak na brzuchu.

Za każdym razem, gdy rozbłysła lampa błyskowa, miałem wrażenie, że dokumentuję nie tylko fizyczne rany, ale także głębokie zniszczenia jej duszy.

Kiedy skończyłem, usiadłem przy stole w jadalni i rozłożyłem wszystkie papiery oraz pendrive z filmem z domu pani Camili. Podłączyłem pendrive do laptopa i starannie zrobiłem kopię zapasową.

Siedząc tam i patrząc, jak ekran się rozświetla, wiedziałem, że od tej chwili nie ma już odwrotu. Rozpocząłem wojnę nie tylko dla Sarah, ale i dla sprawiedliwości, której przysiągłem bronić.

Kiedy skończyłem kopiować nagranie z kamery pani Camili, zegar wskazywał ósmą rano. Sarah wciąż spała twardo w łóżku, z opuchniętą twarzą i suchymi, popękanymi ustami, jakby nie mogła uciec od bólu nawet we śnie.

Cicho poszłam do kuchni i zrobiłam miskę rosołu z kurczaka. W powietrzu unosił się zapach cebuli i ziół. Zaniosłam tacę do jej łóżka i delikatnie ją obudziłam.

Otworzyła oczy, jej wzrok był zmęczony, i była zaskoczona, widząc mnie ubranego w policyjny mundur.

„Mamo” – mruknęła i pokręciła głową. „Nie jestem głodna”.

Usiadłem obok niej i starałem się, aby mój głos brzmiał jak najłagodniej.

„Aby być silnym i iść naprzód, musisz jeść.”

Sarah spojrzała na mnie łzawiącymi oczami i niechętnie wzięła łyżkę, z trudem przełykając. Widok jej w takim stanie ścisnął mi serce.

Jeszcze kilka lat temu Sarah była promienną młodą kobietą, zawsze uśmiechniętą, wypełniającą dom radością. Teraz była tutaj, złamana, niczym cień dawnej siebie.

Postanowiłem zabrać ją z powrotem do szpitala na kolejne badanie. Siniak na jej brzuchu mnie zaniepokoił.

Dr Leticia Figueroa przyjęła nas na oddziale ratunkowym z poważną miną, ale nic nie mówiącą. Zleciła tomografię komputerową, aby upewnić się, że nie ma krwawienia wewnętrznego.

Czekając na wyniki, usiadłem w poczekalni, wyjąłem laptopa i podłączyłem pendrive. Na ekranie pojawił się film.

O 1:02 w nocy Sarah stała u moich drzwi, rozpaczliwie pukając, a jej stłumione szlochy niosły się echem przez mikrofon. Widok tego obrazu sprawił, że znów ścisnęło mi się serce, jakbym przeżywał tamtą noc na nowo.

Skopiowałem film na zewnętrzny dysk twardy i zabezpieczyłem go hasłem, dbając o każdy szczegół. Wiedziałem, że robię to nie tylko po to, by chronić Sarę, ale by zbudować mur dowodów przeciwko Robertowi.

Właśnie wtedy zadzwonił telefon komórkowy Sary. Na ekranie widniał napis: „Robert Mendoza”.

Poczułem, jak moje serce przestaje bić. Chwyciłem telefon, zanim Sarah zdążyła zareagować, i natychmiast go wyłączyłem.

Sarah spojrzała na mnie przerażona.

„Mamo, jeśli dowie się, że rozmawiałam, nie zostawi mnie w spokoju”.

Jej głos drżał, jakby samo wspomnienie jego imienia pogrążało ją w ciemności.

Mocno ścisnąłem jej dłoń, próbując ją uspokoić.

„Jestem tutaj, kochanie. Nic ci się nie stanie.”

Ale nie powiedziałem nic więcej. Po prostu patrzyłem na zegarek w milczeniu.

Była prawie dziesiąta rano.

Wyjąłem kartę SIM z telefonu Sary i włożyłem inną, którą miałem już przygotowaną. Nie chciałem, żeby ją znalazł. Nie chciałem, żeby znowu miał okazję jej zagrozić.

Kilka minut później otrzymano wyniki tomografii komputerowej, które potwierdziły, że u Sarah wystąpiło kilka poważnych stłuczeń tkanek miękkich. Na szczęście nie doszło do krwawienia wewnętrznego.

Wypuściłem oddech, ale ulga była chwilowa. Rany na ciele Sary się zagoją, ale te w jej duszy, wiedziałem, będą potrzebowały znacznie więcej czasu.

Zabrałem ją do domu i zadzwoniłem do Jamesa Ellisona, prawnika.

„Mam dokumentację medyczną i nagranie z kamery sąsiada” – powiedziałem mu wprost.

Zaplanował spotkanie w swoim biurze na popołudnie, aby zebrać dowody.

Tymczasem pani Camila przyszła z garnkiem wciąż gorącego bulionu z kurczaka.

„To dla Sary, żeby odzyskała siły” – powiedziała ciepłym głosem. „Jeśli potrzebujesz świadka, możesz na mnie liczyć”.

Spojrzałem na nią, czując jej szczere wsparcie, i moje serce poczuło się odrobinę silniejsze.

Po południu Sarah próbowała odpocząć, ale budziła się przerażona koszmarami. Siedziałem przy niej, próbując ją uspokoić, ale ona tylko mamrotała coś ze strachu.

„Robert mnie popchnął… a Denise… stała w kącie i ze mnie drwiła.”

Słysząc to, poczułem, jak krew uderza mi do głowy.

„Kim jest Denise?” – zapytałem, a mój głos drżał ze złości.

Sarah słabym głosem powiedziała mi, że Denise jest kochanką Roberta, że ​​przychodziła do ich domu kilka razy, bezczelnie się popisując i prowokując Roberta do wyładowania się na niej.

Jej historia była jak nóż wbity w moje serce. Jadłam z Robertem przy tym samym stole. Myślałam, że to porządny człowiek, który zaopiekuje się moją córką, a teraz okazało się, że nie tylko ją zdradzał, ale też pozwalał innej kobiecie upokarzać się w jej własnym domu.

Siedząc przy łóżku, wyjąłem telefon komórkowy i zrobiłem zbliżenia siniaków na nadgarstkach Sary, w tym zdjęcia zegarka, aby pokazać dokładną godzinę. Z każdym zdjęciem czułem, że dokumentuję nie tylko fizyczne rany, ale także ból, jaki nosiła moja córka.

Wiedziałem, że te zdjęcia będą dowodem, ale były też przypomnieniem tego, co musiałem zrobić, żeby ją chronić.

Po południu zabrałam Sarę do biura Jamesa z teczką zawierającą wszystkie zebrane przeze mnie dowody. Otworzył ją i położył wszystko na stole – zdjęcia obrażeń, raport medyczny i nagranie wideo na pendrive.

James skinął głową, jego głos był stanowczy.

„To całkiem solidny fundament. Teraz musimy tylko udowodnić publiczne cudzołóstwo, a on nie będzie miał dokąd uciec”.

Ścisnęłam rączkę torebki, doskonale wiedząc, co zrobię dalej. Nie byłam już tylko pogrążoną w żałobie matką. Byłam policjantką i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby Robert zapłacił.

Tej nocy nie zabrałem Sary do siebie. Nie chciałem, żeby była w miejscu, gdzie Robert mógłby ją znaleźć. Zamiast tego zostawiłem ją u pani Camili, mojej zaufanej sąsiadki. Otworzyła drzwi, żeby Sarah mogła zostać na noc i obiecała, że ​​będzie miała na nią oko.

Wróciłem do domu sam, z ciężkim sercem. Zdjąłem policyjny mundur i włożyłem starą kurtkę i dżinsy, starając się wyglądać jak zwykły człowiek, a nie jak policjant szukający dowodów.

Wyjąłem aparat cyfrowy z szuflady, sprawdziłem baterię i kartę pamięci, po czym wróciłem do starego samochodu.

Każdy obrót opon przypominał mi, że toczę wojnę nie tylko za Sarę, ale za sprawiedliwość, którą przysiągłem bronić.

Zaparkowałem samochód w ciemnej uliczce niedaleko baru The Arch’s, miejsca, które – jak mi opowiadała Sarah – Robert często odwiedzał. Neonowe światło z tego miejsca oświetlało fragment ulicy. Siedziałem w samochodzie, zgarbiony, z aparatem w ręku, czekając.

Około ósmej wieczorem pojawiła się srebrna ciężarówka Roberta, oświetlając alejkę reflektorami. Serce waliło mi jak młotem, ale zachowałem spokój i włączyłem kamerę.

Gotowy.

Kilka minut później zza rogu wyłoniła się kobieta. Miała na sobie obcisłą czerwoną sukienkę, usta pomalowane głębokim kolorem, a w dłoni trzymał papierosa. Kroczyła z prowokującą pewnością siebie.

Rozpoznałam ją od razu. To była Denise Salgado, kobieta, o której opowiadała mi Sarah – kochanka Roberta, ta, która sprawiła cierpienie mojej córki.

Robert wyłączył silnik, wysiadł i otworzył drzwi Denise, obejmując ją w talii z przerażającą poufałością.

Na jego widok poczułam, jak krew we mnie wrze. On, ten, który zasiadł do posiłku w moim domu, ten, który nazwał mnie „teściową”, teraz obejmował inną kobietę, podczas gdy moja córka leżała w łóżku pełnym siniaków.

Robiłem zdjęcie za zdjęciem. Neonowe światło z baru wyraźnie oświetlało ich twarze. Każde zdjęcie było jak cios nożem, ale też kolejnym elementem układanki, którą układałem, żeby go zdemaskować.

Podążyłem za nimi z daleka aż do małego hotelu z migającym czerwonym szyldem. Nie zbliżyłem się. Trzymałem się z daleka i zrobiłem jeszcze kilka zdjęć, jak wchodzą do holu, trzymając się za ręce.

Potem poszedłem na parking i zrobiłem zdjęcie tablicy rejestracyjnej ciężarówki Roberta, upewniając się, że pobliski zegar cyfrowy pokazuje godzinę. Każde zdjęcie było strzałem w dziesiątkę i wiedziałem, że mam wszystko, czego potrzebowałem, żeby nie mieć szans na ucieczkę.

Po powrocie do domu otworzyłem laptopa i przeniosłem wszystkie zdjęcia do specjalnego folderu chronionego hasłem. Zadzwoniłem do Jamesa, prawnika, z determinacją, której nie mogłem ukryć.

„Mam zdjęcia jego niewierności. Widać ich twarze. Widać tablice rejestracyjne samochodu”.

James odpowiedział stanowczym głosem.

„Doskonale, Elizabeth. Trzymaj je bezpiecznie. Nie daj mu znać, że je masz.”

Skinęłam głową, choć nie mógł mnie widzieć. Poczułam ulgę, wiedząc, że jestem o krok bliżej sprawiedliwości.

Właśnie wtedy zawibrował mój telefon komórkowy. To Sarah dzwoniła z numeru pani Camili. Jej głos brzmiał niespokojnie.

„Mamo, on właśnie zadzwonił do mojej koleżanki, żeby zapytać, gdzie jestem. Kiedy powiedziała mu, że nie wie, on też jej zagroził. Strasznie się boję”.

Słysząc Sarę, poczułem, jak serce mi się ściska. Moja córka, mimo że uciekła, wciąż była dręczona groźbami Roberta.

Uspokoiłem ją.

„Zachowaj spokój. Zostań w domu pani Camili. Mam go pod obserwacją”.

Ale w głębi duszy wiedziałam, że muszę działać szybciej, zanim znów znajdzie sposób, żeby skrzywdzić Sarę.

Natychmiast skontaktowałem się z komendantem Rosalesem, zaufanym kolegą na stacji. Przedstawiłem mu wszystkie zebrane dowody – nagranie wideo od pani Camili, historię choroby Sary i zdjęcia z niewierności.

„Musisz wysłać patrol, żeby obserwował okolicę, zwłaszcza dom pani Camili” – powiedziałem twardym głosem.

Rosales zgodził się bez wahania, ale najpierw mnie o tym uprzedził.

„Elizabeth, to, co robisz, jest bardzo niebezpieczne. Ale jeśli masz wystarczająco dużo dowodów, jestem pewien, że wygrasz”.

Podziękowałam mu i dałam mu kopię zdjęć z aktu niewierności na wypadek, gdyby coś mi się stało.

Tej nocy nie mogłam zmrużyć oka. Siedziałam przy stole w jadalni, porządkując wszystkie dane w plikach – dowody obrażeń, nagrania z kamery i zdjęcia z niewierności.

Każdy plik był jak oskarżenie, kolejny krok w kierunku wyciągnięcia Roberta na światło dzienne.

Ale w głębi serca nie mogłem pozbyć się bólu. Kiedyś uważałem go za syna. Wierzyłem, że ochroni Sarę. A teraz nie dość, że ją zdradził, to jeszcze odważył się podnieść na nią rękę, grozić jej, a wszystko dla innej kobiety.

Ten ból, niczym głębokie cięcie, sprawiał mi ból za każdym razem, gdy myślałam o siniakach Sary.

Następnego ranka zabrałam Sarę do Anais Kurogi, psycholog, którą polecił mi James. Sarah potrzebowała pomocy, aby przezwyciężyć traumę tamtych dni przemocy.

Zostałam w poczekalni z ciężkim sercem. Patrzenie, jak moja córka wchodzi do gabinetu, poruszając się powoli z opuszczonymi ramionami, było jak kamień wbity w moją pierś.

Ja, która myślałam, że jestem silną matką i twardą policjantką, nie potrafiłam jej ochronić przed mężczyzną, któremu ufałam.

Ten ból, niczym głębokie cięcie, sprawiał mi ból za każdym razem, gdy przypominałem sobie posiniaczoną twarz Sary.

Kiedy tak siedziałem, mój telefon zawibrował. Dzwonił Romero Alcazar, kierownik urzędu stanu cywilnego, którego znałem z wcześniejszych kontaktów. Jego głos brzmiał poważnie i nieco nerwowo.

„Pani Ariaga, nierozsądnie jest dużo rozmawiać przez telefon, ale właśnie zobaczyłem pani nazwisko i nazwisko pani córki w aktach przeniesienia własności. Coś dziwnego. Jeśli ma pani czas, powinna pani wpaść”.

Zmarszczyłem brwi, nie rozumiejąc, o czym mówi. Sarah i ja nie załatwiliśmy jeszcze żadnych formalności związanych z przeniesieniem, ale złe przeczucie kazało mi natychmiast wstać. Powiedziałem Anais, że wrócę po Sarę później.

Kiedy dotarłem do urzędu stanu cywilnego, Romero gestem zaprosił mnie do swojego biura. Otworzył teczkę, marszcząc brwi.

„Coś tu jest dziwnego. Ta ziemia została przeniesiona na Denise Salgado w zeszłym tygodniu, ale ponieważ nie zadzwoniłeś do mnie, żeby to potwierdzić, wydało mi się to dziwne”.

Zamarłem. Poczułem, jak krew mi zamarza.

„To niemożliwe” – wykrzyknęłam zdławionym głosem. „Sarah i ja niczego nie podpisałyśmy”.

Romero pokręcił głową i podał mi plik.

„Podpisy są tutaj, z twoim imieniem i nazwiskiem twojej córki, a transakcja została już sfinalizowana”.

Wziąłem papier i zobaczyłem chwiejne podpisy, które w niczym nie przypominały naszych.

Natychmiast zapytałem: „Kto przyszedł dostarczyć te dokumenty?”

Romero odpowiedział cicho.

„Pracownik powiedział mi, że to twój zięć, Robert. Powiedział, że poprosiłeś go o zajęcie się tą sprawą, bo byłeś zajęty.”

Słysząc to, poczułem, że krew we mnie wrze.

Robert nie tylko uderzył Sarę, nie tylko ją zdradził, ale odważył się również podrobić nasze podpisy, żeby ukraść ziemię – dziedzictwo mojego ojca, o które moja rodzina dbała przez lata.

Starałem się zachować spokój i poprosiłem Romero o kserokopię akt. Westchnął.

„Ktoś stąd na pewno pomagał mu z papierkową robotą. Zanim wyjdziesz, proszę… uważaj, żeby nikt w biurze nie wiedział, że ci powiedziałem”.

Skinęłam głową, podziękowałam i obiecałam, że go nie zdradzę. Ale w głębi duszy czułam się, jakbym chodziła po igłach. Robert nie był po prostu człowiekiem agresywnym. Był manipulatorem, gotowym zrobić wszystko, żeby postawić na swoim.

Po południu pojechałem odebrać Sarę z terapii. Wyglądała na zmęczoną, ale w jej spojrzeniu nie było już czystej paniki. Zabrałem ją prosto do kancelarii prawnika Jamesa z kserokopią sfałszowanych dokumentów.

James uważnie je przejrzał, stukając palcami w stół, i powiedział stanowczo:

„To ostatni gwóźdź do trumny. Teraz mamy też dowody oszustwa – wystarczająco dużo, żeby nie miał szans na ucieczkę”.

Sara, siedząca obok mnie, słuchała w milczeniu, lecz jej oczy napełniły się łzami.

„Mamo, on odważył się sfałszować podpisy, żeby ukraść ziemię dziadka” – powiedziała drżącym głosem, pełnym bólu i oburzenia.

Wziąłem ją za rękę i ścisnąłem, próbując dodać jej trochę siły. Ale jednocześnie walczyłem z własnym bólem.

Ta ziemia nie była tylko własnością. To było wspomnienie. To był pot mojego ojca, coś, o co nasza rodzina dbała od pokoleń, a Robert odważył się go zdeptać tylko dla własnej ambicji i zdrady.

Tej nocy spotkałem się z komandorem Rosalesem i dałem mu kopię fałszywych dokumentów. Skinął głową, jego wzrok był poważny.

„Twoje dowody są bardzo mocne. Zapewniam cię, że on nie ucieknie.”

Podziękowałem mu, ale nadal czułem ciężar na sercu.

Po powrocie do domu zamknąłem wszystkie dokumenty w małym sejfie w sypialni. Zegar wskazywał prawie północ, ale wcale nie byłem senny.

Siedziałem w ciemności, myśląc o Robercie, o tym, co zrobił Sarze, naszej rodzinie. Ten ból, niczym powolny ogień, palił mnie i jednocześnie napędzał.

Wiedziałem, że nadszedł czas, żeby stanąć z nim twarzą w twarz. Nie było innego wyjścia.

W sobotę rano zostawiłem Sarę w domu pani Camili, najbezpieczniejszym dla niej miejscu w tamtym momencie. Komandor Rosales miał kogoś na oku na zewnątrz i wiedziałem, że będzie chroniona, ale moje serce nie było spokojne.

Założyłem cywilne ubranie – starą kurtkę i dżinsy – ale w torbie ukryłem teczkę z dowodami, które starannie przygotowałem: zdjęcia obrażeń Sary, nagranie z kamery sąsiada, raport szpitalny i kserokopię fałszywych dokumentów dotyczących gruntu.

Pojechałem swoim starym samochodem do lombardu Roberta, miejsca, w którym prowadził interesy i popisywał się swoją władzą w mieście. Każdy obrót opon przypominał mi, że to nie była zwykła podróż, ale nieunikniona konfrontacja.

Lombard był otwarty. Zapach oleju maszynowego i dymu papierosowego uderzył mnie w twarz. Dwóch pomocników Roberta układało rzeczy na półkach i spojrzało na mnie kątem oka, gdy wszedłem. Jeden z nich uśmiechnął się kpiąco.

„Patrz, teściowa przyjechała.”

Zignorowałem ich i poszedłem prosto do tylnego biura, gdzie Robert siedział i liczył pieniądze ze stosów banknotów dolarowych ułożonych na drewnianym biurku.

Spojrzał w górę i uśmiechnął się fałszywie.

„Co tam, teściowa policjantko? Aż tak ci się nudzi, że masz czas odwiedzić zięcia?”

W jego głosie słychać było sarkazm, ale nie zwracałam na niego uwagi. Nie przyszłam tu, żeby się kłócić czy rozmawiać.

Położyłam teczkę na jego biurku. Każda strona była jak oskarżenie: zdjęcia siniaków Sary, nagranie z kamery pani Camili z płaczem mojej córki wczesnym rankiem, raport szpitalny ze szczegółowym opisem jej obrażeń i kserokopia fałszywych dokumentów, które odważył się podpisać dla mnie i dla Sary.

Robert spojrzał na nich. Jego twarz zmieniła się na moment, ale szybko odzyskał pewność siebie, ukrywając ją pod pogardliwym uśmieszkiem.

„A co z tymi papierkami? Mam lepszych prawników niż ty.”

Spojrzałam mu w oczy, a mój głos był zimny.

„Nie przyszedłem się z tobą kłócić. Jeśli chcesz się przekonać, kto ma rację, spotkamy się w sądzie”.

Podskoczył, jego głos był spokojny, jakbym dotknęła jego dumy.

„Kto odważy się mnie dotknąć? Kto w tym mieście stanie mi na drodze?”

Nie drgnęłam. Spojrzałam mu prosto w jego aroganckie oczy.

„Postaram się. Nie myśl, że wszyscy się ciebie boją.”

Dwóch facetów przy wejściu próbowało podejść, ale włożyłem rękę do kieszeni kurtki i pokazałem policyjną odznakę. Zatrzymali się w miejscu, ich spojrzenia nagle się odwróciły.

Robert zrobił się czerwony, uderzył mocno w stół i prawie krzyknął:

„Twoja córka to słabeusz. Zasłużyła na karę. I nie myśl, że ta odznaka zawsze cię uratuje”.

Słysząc to, poczułam, jak krew we mnie wrze. Odważył się powiedzieć, że Sara – moja córka, którą kochałam ponad życie – „zasługiwała na karę”. Odważył się usprawiedliwić siniaki, noc, w której Sara musiała uciekać w bólu.

Miałam ochotę na niego krzyczeć. Chciałam rzucić się na niego i złapać go za szyję.

Ale powstrzymałem się. Nie odpowiedziałem. Po prostu w milczeniu zebrałem teczkę, włożyłem ją do torby i odwróciłem się, żeby wyjść.

Zanim odszedłem, odwróciłem się i powiedziałem stanowczo:

„Żeby było jasne, od teraz zasady gry się zmieniły. To nie ty będziesz kogokolwiek karał. To prawo będzie karać ciebie”.

Robert krzyknął do mnie:

„Jeśli wyjdziesz za te drzwi, przestaniesz być moją teściową, a potem nie będziesz narzekać, gdy zacznę być niemiła”.

Zatrzymałem się i spojrzałem na niego po raz ostatni, bez cienia strachu.

„No cóż, weź pod uwagę, że od tej chwili nie jesteś już mężem mojej córki.”

Wyszedłem na ulicę, gdzie wiatr wzbijał kurz z polnej drogi. Wsiadłem do samochodu i od razu zadzwoniłem do Jamesa.

„Czas złożyć pozew.”

James odpowiedział spokojnym, lecz ostrożnym głosem.

„Dobra. Przygotujcie się. Zamierza kontratakować z całych sił.”

Skinęłam głową, choć mnie nie widział, z sercem zimnym jak stal. Wiedziałam, że ta wojna nie będzie łatwa, ale byłam gotowa.

Kilka dni po mojej konfrontacji z Robertem w lombardzie, plotki zaczęły rozprzestrzeniać się po okolicy lotem błyskawicy.

Wczesnym rankiem poszedłem na targ po warzywa, starając się zachowywać normalnie, ale szepty dotarły do ​​moich uszu. Dwie panie przy stoisku na rogu szemrały.

„Ta Sara pewnie to wszystko zmyśliła. Mówią, że często pyskowała mężowi. Dlatego ją bił”.

Przeszedłem obok nich, a oni zamilkli, ale ich oczy śledziły mnie, jakbym to ja był sprawcą kłopotów.

W kawiarni obok starszy mężczyzna popijał kawę i kręcił głową.

„Elizabeth teraz wykorzystuje swoją odznakę, żeby oszukać swojego zięcia”.

Słysząc to, poczułem się jak sztylet w piersi. Ci ludzie, którzy witali mnie każdego ranka, którzy uśmiechali się do Sarah, gdy była dzieckiem, teraz tak łatwo uwierzyli w kłamstwa Roberta.

Pochyliłam głowę i przyspieszyłam kroku, starając się nie pokazać im, jak moje oczy wypełniają się łzami.

W południe James wezwał mnie do swojego biura. Położył przede mną stos papierów, jego głos był poważny.