Ostatnio mój mąż codziennie po południu chodził grać w pickleball i wracał dopiero o 23:00. Pewnego wieczoru, kiedy wrócił, znalazłam w jego torbie kawałek damskiej bielizny. Następnego dnia potajemnie za nim poszłam i w końcu odkryłam prawdę…

Poznałem jej imię – Amanda. Pracowała w marketingu. Rozwiedziona. Poznali się w klubie pickleballa, o którym zawsze opowiadał, tym, który, jak twierdził, był pełen mężczyzn w średnim wieku.

Czekałem.

Kilka dni później ugotowałam jego ulubiony obiad. Wyglądał na zaskoczonego, wręcz ulżonego. Jedliśmy razem, jak dawniej, cicho się śmiejąc, udając, że wszystko jest w porządku.

Po posiłku położyłem małą torbę na stole między nami.

„Zapomniałeś tego do torby na siłownię” – powiedziałem spokojnie.

Otworzył ją.

Cała twarz mu odpłynęła.

Nie mógł mówić.

„Nie potrzebuję wyjaśnień” – powiedziałem cicho. „Już wiem”.

Jego ramiona opadły. „Przepraszam…”

Wstałem, zebrałem talerze i powiedziałem z pewnością siebie, która zaskoczyła nawet mnie:

„Jutro się wyprowadzam. Mój prawnik się z tobą skontaktuje. Nie chcę przeprosin. Chcę wolności”.

Zawołał moje imię, ale się nie odwróciłem.

Tej nocy spałem głębiej niż od miesięcy. Bez łez. Bez drżenia. Tylko nieznany spokój.

Kilka tygodni później przeprowadziłem się do małego mieszkania blisko wybrzeża. Każdego ranka spacerowałem wzdłuż brzegu, piłem kawę o wschodzie słońca i uczyłem się na nowo oddychać.

Pewnego popołudnia mijałem boisko do pickleballa na plaży. W powietrzu rozbrzmiewał dźwięk rakietek uderzających w piłki. Ludzie się śmiali. Życie toczyło się dalej.

Zatrzymałem się na chwilę… a potem się uśmiechnąłem.

W niektóre gry nie można grać wiecznie.

Niektóre zakończenia są w rzeczywistości początkami.

Tym razem odszedłem nie oglądając się za siebie.