Po 14 latach małżeństwa znalazłam drugi telefon mojego męża i pojawiła się na nim wiadomość: „Nie mogę się doczekać, aż zobaczę cię dziś wieczorem”.

„Otwórz” – powiedziałem po prostu.

Całe ciało Chada znieruchomiało.

Krew odpłynęła mu z twarzy tak szybko, że zrobiło mi się niedobrze. Jego gardło poruszyło się, gdy przełknął ślinę, a wzrok przesunął się z telefonu na moją twarz. W jego oczach błysnął ból, ale nie poczucie winy. Coś cięższego.

Coś, co sprawiło, że zrobiło mi się niedobrze.

On wiedział.

A to potwierdzenie uderzyło mnie jak strzał w pierś.

„To nie tak, jak myślisz, Heleno” – powiedział.

„Odblokuj teraz, a ja zadecyduję” – powiedziałem.

Jego palce się zacisnęły. Szczęka się zacisnęła.

I  ta mała przerwa  coś we mnie złamała.