Po śmierci mojego ojczyma, mój leniwy, bezrobotny mąż odziedziczył 75 milionów dolarów i natychmiast mnie rzucił. Uśmiechnął się złośliwie, wyrzucił mnie i powiedział z pogardą: „Już cię nie potrzebuję, ty nicponiu!”. Ale kiedy notariusz przeczytał testament, spojrzał na niego dziwnie. „Czy ty w ogóle przeczytałeś testament?” – zapytał. Mój były mąż zbladł… a mnie ogarnęła panika.

„Przepraszam za opóźnienie” – oznajmił Derek tłumowi bez cienia skruchy. „Rozmawiałem przez telefon z brokerem jachtowym na Florydzie. Muszę zacząć myśleć, jak wydać te wszystkie pieniądze, prawda?”

Spojrzał na mnie kątem oka, a jego wyraz twarzy stał się lekko poirytowany. „Co ona tu robi? To sprawa rodzinna”.

Vincent Rodriguez wyszedł z biura, zanim zdążyłem odpowiedzieć. Był to dystyngowany mężczyzna po sześćdziesiątce, z siwymi włosami i pewnością siebie budzącą zaufanie.

„Derek, Calvin, Joanna. Dziękuję wam wszystkim za przybycie. Proszę za mną do sali konferencyjnej.”

Duży mahoniowy stół, otoczony skórzanymi fotelami, dominował w sali konferencyjnej. Vincent usiadł na czele stołu i otworzył grubą teczkę. Derek i Calvin siedzieli z boku, a ja naprzeciwko nich. Odległość wydawała się niemal symboliczna.

„Zanim zaczniemy” – powiedział Vincent, poprawiając okulary – „chcę się upewnić, że wszyscy rozumieją, że to czytanie odbędzie się dokładnie tak, jak określił to Theodore w swoim testamencie. Nie będzie żadnych przerw, żadnych pytań, dopóki nie skończę, i żadnych sprzeciwów, dopóki dokument nie zostanie odczytany w całości”.

Derek pochylił się z zapałem. „Jak pan sobie życzy, panie Rodriguez. Bardzo chciałbym dowiedzieć się więcej o moim pochodzeniu”.

Coś zmieniło się niemal niezauważalnie w wyrazie twarzy Vincenta. „Derek, zanim przejdziemy dalej, muszę cię zapytać: czy zadałeś sobie trud przeczytania kopii testamentu, którą wysłałem ci w zeszłym tygodniu?”

Derek machnął ręką, jakby chciał odrzucić dokument. „Przejrzałem go pobieżnie. Cały ten prawniczy żargon jest niezrozumiały. Myślałem, że mi wszystko dzisiaj wyjaśnisz. W każdym razie wiem, że tata zostawił mi wszystko. Jestem jego synem”.

Brwi Vincenta lekko się uniosły. „Rozumiem. A ty, Calvinie?”

Calvin wzruszył ramionami. „Ja też. Derek i tak powiedział, że to tylko formalność”.

Vincent spojrzał mi prosto w oczy. „Joanno, dostałaś kopię?”

Pokręciłem głową. „Derek powiedział, że nie muszę na niego patrzeć, bo mnie to nie dotyczy”.

Na chwilę profesjonalna opanowanie Vincenta prysło, a na jego twarzy pojawił się grymas, niemal gniewny. „To szkoda. Bo to cię strasznie dręczy”.