Podczas ostatniej rozprawy rozwodowej mój mąż uśmiechał się, podpisując papiery, żartując, że odejdę z pustymi rękami, a on w końcu będzie „wolny”, ale zanim atrament zdążył wyschnąć, sędzia otworzył grubą kopertę i oznajmił, że zawiera ona testament mojego ojca, a to, co przeczytał na głos w tej cichej sali sądowej, sprawiło, że zadowolone z siebie przemówienie zwycięskie mojego męża okazało się najkosztowniejszym błędem w jego życiu.

To, jak swobodnie wspomniał o „przewróceniu strony”, sprawiło, że kipiałam ze złości. Był tak pewny swojego planu, przekonany, że udało mu się zatrzymać większość naszych rzeczy, zostawiając mnie praktycznie bez grosza. Nie wiedział, że następnego dnia odkryje, że gra w szachy, podczas gdy ja gram w szachy trójwymiarowe, dzięki genialnej, długoterminowej strategii mojego ojca.

Tej nocy nie spałam, słuchając, jak Derek śpi spokojnie obok mnie, niewątpliwie śniąc o swojej przyszłości z Candace i majątku, który, jak myślał, przede mną ukrył. Myślałam o chwili następnego dnia, gdy sędzia Patricia Harrison odczyta na głos testament mojego ojca w tej sali sądowej, a Derek zrozumie, że wszystko, co myślał, że o mnie wie, to kłamstwo.

Mój ojciec miał rację: byłam jego najlepszą inwestycją. Jutro ta inwestycja miała się opłacić, odmienić moje życie na zawsze i sprawić, że Dererick zapłaci za swoją zdradę. Nie mogłam się doczekać, aż zobaczę jego minę, kiedy zda sobie sprawę, że nie docenił córki Roberta Mitchella.

Rankiem w dniu rozprawy obudziłam się przed budzikiem, z sercem bijącym z niepokoju i zdenerwowania. Derek wciąż spał, wyglądając na spokojnego i pogodnego, zupełnie nieświadomego, że jego świat za kilka godzin się zawali. Wstałam cicho i przygotowałam się w łazience dla gości, wślizgując się w granatowy garnitur, który kupiłam specjalnie na ten dzień. Chciałam wyglądać profesjonalnie i silnie, a nie jak żona, na którą Derek liczył.

Dererick parzył kawę, kiedy zszedłem na dół, ubrany w swój najlepszy grafitowy garnitur i nucił radośnie. Wyglądał jak człowiek, który zaraz sfinalizuje największą transakcję w swoim życiu.

„Gotowa, żeby to się wreszcie skończyło?” zapytał, podając mi filiżankę kawy ze swoim znajomym, zadowolonym uśmiechem.

„Jestem bardziej gotowy, niż ci się wydaje” – odpowiedziałem, podnosząc kubek i unikając jego wzroku.

Pojechaliśmy do sądu osobno, Derek swoim BMW, a ja naszą Hondą. Po zaparkowaniu i podejściu do budynku zobaczyłem panią Patterson czekającą na mnie na schodach. Wyglądała na profesjonalną i pewną siebie. Za nią sędzia Harrison wysiadł z samochodu, trzymając walizkę pełną dokumentów, które miały wszystko zmienić.

„Jak się pani czuje?” zapytała pani Patterson, gdy weszliśmy razem.

„Przerażona i podekscytowana” – przyznałam. „Czy to normalne?”

„To zupełnie normalne. Zaraz przejmiesz kontrolę nad swoim życiem w sposób, którego Derrick się nie spodziewał. To ekscytujące i przerażające zarazem”.

Na sali sądowej Derek siedział już ze swoim prawnikiem, Prestonem. Obaj wydawali się zrelaksowani i pewni siebie. Preston nonszalancko przeglądał dokumenty, jakby czekał na rutynową procedurę. Derek co jakiś czas zerkał na galerię dla publiczności, a ja dostrzegłam Candace wślizgującą się tylnymi drzwiami w czerwonej sukience, prawdopodobnie dla uczczenia ich zwycięstwa.

Sędzia Patricia Harrison weszła punktualnie o 9:00, wyglądając surowo i profesjonalnie za swoim krzesłem. Choć niższa od męża, emanowała niezaprzeczalnym autorytetem.

„Dzień dobry” – powiedziała sędzia Harrison, rozsiadając się na krześle i przeglądając akta sprawy. „Zebraliśmy się tu dzisiaj, aby sfinalizować postępowanie rozwodowe w sprawie Thompson przeciwko Thompson. Panie Preston, sądzę, że chciałby pan przedstawić ostateczną propozycję ugody swojego klienta”.

Preston stał prosto i pewnie. „Tak, Wysoki Sądzie. Mój klient przygotował bardzo hojną umowę, którą uważamy za uczciwą dla obu stron”.

Zaczął szczegółowo opisywać proponowany przez Derricka podział majątku. Ja zatrzymałbym dom z pokaźnym kredytem hipotecznym, starą Hondę i miesięczne alimenty w wysokości 1500 dolarów. Derek zatrzymałby swoją firmę, BMW, łódź i konta emerytalne. Według prezentacji Prestona, był to równy podział majątku małżeńskiego.

„Wysoki Sądzie” – podsumował Preston – „mój klient wykazał się wielką uczciwością w tej umowie. Pani Thompson będzie otoczona dobrą opieką, a pan Thompson zachowa aktywa firmy, które zbudował dzięki swojej ciężkiej pracy i doświadczeniu”.

Derek skinął głową na znak zgody, wyraźnie zadowolony z prezentacji swojego prawnika. Na galerii zauważyłem uśmiechniętą Candace.

Sędzia Harrison spojrzał na mnie. „Pani Thompson, czy akceptuje pani tę umowę w przedstawionej formie?”

Wstałem powoli. „Nie, Wysoki Sądzie, nie zrobię tego”.

Uśmiech Dereka lekko zbladł. To nie było zaplanowane.

Pani Patterson stała obok mnie. „Wysoki Sądzie, mamy ważne nowe informacje, które znacząco zmieniają podział majątku w tej sprawie”.

Preston zerwał się na równe nogi. „Sprzeciw, Wysoki Sądzie. To ewidentna taktyka zwlekania. Pani Thompson miała miesiące na przedstawienie wszystkich istotnych informacji”.

„Właściwie” – odpowiedziała spokojnie pani Patterson – „ta informacja została udostępniona mojej klientce dopiero wczoraj z powodu opóźnień administracyjnych w rozliczeniu majątku jej ojca”.

Sędzia Harrison pochylił się do przodu, zainteresowany. „O jakich informacjach mówimy, pani Patterson?”

„Mamy dokumenty potwierdzające, że pani Thompson odziedziczyła znaczny majątek, o którym wcześniej nie ujawniono, ponieważ postępowanie spadkowe zakończyło się prawnie dopiero wczoraj”.

Na sali sądowej zapadła całkowita cisza. Pewna mina Dereka zmieniła się w zmieszanie, a potem w zaniepokojenie.

„Co więcej” – kontynuowała pani Patterson – „mamy dowody na to, że pan Thompson ukrył znaczne aktywa małżeńskie za pośrednictwem zagranicznych kont i firm-wydmuszek”.

Dererick wpadł we wściekłość. Preston szeptał mu coś gorączkowo do ucha, ale Dererick nie słuchał. Wpatrywał się we mnie, jakby nigdy wcześniej mnie nie widział.

Sędzia Harrison zapoznała się z dokumentami, które przedstawiła jej pani Patterson. „To wydaje się dość skomplikowane. Myślę, że musimy dokładnie rozważyć te nowe dowody, zanim przejdziemy dalej”.

Wtedy właśnie na galerii odezwał się sędzia Harrison, sędzia w stanie spoczynku.

„Wysoki Sądzie, jeśli mogę zwrócić się do Pana, jestem administratorem majątku Roberta Mitchella i mogę udzielić Panu szczegółowych informacji na temat dokumentów spadkowych”.