Ponieważ MĄŻ I PANI, JEGO TEŚCIOWA WYPUKLI MNIE I MOJE 3-DNIOWE DZIECKO W ŚNIEŻYCĘ…

„Dr Anderson, czas przybycia: 8 minut. Mam 28-letnia kobieta, trzeci dzień po cesarskim cięciu, z aktywnym wampirem, możliwym zwichnięcie barku, umiarkowaną hipotermią i trzydniowe dziecko z hipotermią w stanie krytycznym.

Ratownik medyczny sprawdzający temperaturę Charlotte.

„Jest nisko” – powiedział cicho.

„Musimy ją stopniowo ogrzewać. Norma dla noworodków do około 98,6. Gdyby się narodziła, jej narządy zaczęłyby ulegać uszkodzeniu”.

Patrzyłam, jak leczą katastrofa, zbyt wyczerpana, przez zabezpieczenie poza tym obcym, którzy pojawią się znikąd.

Dotarliśmy do awaryjnego medycznego Davenport o 4:15 rano

To nie był szpital Mercy General, w którym rodziłam.

To było zupełnie coś innego.

Prywatny szpital dla ultrabogatych.

Marmurowe podłogi, dzieła sztuki na ścianach, pokoje wyglądające jak apartamenty hotelowe.

Charlotte natychmiast przewieziono na oddział leczenia noworodków.

reaguje na nią sześcioosobowy zespół specjalistów.

Podczas pracy rozmawiałem ze specjalistą pediatrą, doktorem Andersonem.

„Przywiozłeś ją w sieci komórkowej. Jeszcze pięć minut i otrzymasz wiadomość o prawidłowych danych”.

Zabrano mnie do prywatnego apartamentu, który stanowi luksusowy pokój hotelowy.

Nastawili mi ramię, co było bardzo trudne, ale konieczne.

zdarzenie zszyli mi ranę po cesarskim cięciu, przetoczyli mi krew i podali wtórne, ponieważ ryzyko wystąpienia było bardzo wysokie.

W końcu dali środki przeciwbólowe, które naprawdę zadziałały.

Obudziłem się o 11:00 rano, siedem godzin później, przy blasku słońca wpadającego przez okna.

Przez chwilę dozwolony, że to wszystko był koszmar.

Ale potem podaj swoje zabandażowane ramię, kroplówki i cały sprzęt medyczny.

Ogarnęła mnie panika.

„Charlotte. Gdzie jest moje dziecko?”

Zaraz poszedł dr Miller, ten sam położnik ze szpitala Mercy General Hospital.

„Olivio, oddychaj. Charlotte jest stabilna. Jest na OIOM-ie pod obserwacją. Wszystko będzie dobrze”.

„Co tu robisz? Jak?”

„Pan Blackwell powiedział mi wszystko. Dziś rano spadłem z pracy w Mercy General. Nie mógłbym pracować w szpitalu, który mógłby coś ci się przytrafiło”.

wtedy wbiegła Jessica.

Przytuliła mnie bardzo delikatna i płacząc:

„O mój Boże, Olivio, kiedy nie odebrałeś telefonu, poszłam do rezydencji Sterlingów. Zobaczyłam krew na śniegu i pomyślałam…”

Załamałem się całkowicie.

„Nic mi nie jest” – powiedziałem.

„Wszystko w porządku.”

Richard Blackwell wyszedł z teczki skórzanej w ręce.

„Panie, natychmiast sam na sam z Olivią. To, co jej powie, jest poufne”.

Jessica i dr Miller odeszli, choć było jasne, że nie można tego uwzględnić.

Richard przy fotelu do mojego łóżka.

Przywieźli Charlotte w inkubatorze na wózkach.

Nadal był pod obserwacją, ale jej stan był wcześniej.

Widząc ją żyli i całą, ponownie się rozpłakałem.

„Olivio” – zaczął Richard – „twoja matka zwała się Catherine Davenport, zanim stała się Catherine Hayes. Twój dziadek Williamowi Jamesowi Davenportowi, założycielowi i prezesowi Davenport Global Industries”.

Pokazałem mi zdjęcie.

Był starszym mężczyzną o miłych mężczyzn i imponującą postawę.

Nigdy w życiu nie jest zależne.

Nigdy go nie widziałam. Moja mama nigdy nie mówiła o swojej rodzinie. Mówiła, że ​​wszyscy nie żyją.

Richard opowiedział mi tę historię.

Moja matka uciekła z domu w wieku 19 lat po kłótni z ojcem z powodu mojego ojca, człowieka z o wiele skromniejszego środowiska.

William był przekonany, że wykorzystuje ją wyłącznie ze względu na pieniądze i miał rację.

Ale Katarzyna była uparta i bardzo dumna.

Odeszła z niczym.

Zmieniła nazwisko i przeprowadziła się do innego stanu.

Pracowała nawet na trzech etatach, żeby mnie samotnie wychować, po tym jak mój ojciec porzucił nas, gdy miałem dwa lata.

Jej duma nie pozwoliła jej go szukać.

Duma nie pozwoliła Williamowi na przeprosiny.

Dwie uparte osoby, które się kochały, ale nie potrafiły pokonać własnego ego.

Kiedy pięć lat temu moja matka zginęła w wypadku samochodowym, William był załamany.

Śledził ją od lat, stale ją obserwując, ale nigdy się do niej nie zbliżając.

Potem zaczął mnie szukać.

„Znalazł cię dwa lata temu” – powiedział Richard.

„Zaraz po tym, jak poślubiłaś Ethana Sterlinga.”

Zaparło mi dech w piersiach.

„William obserwował cię przez dwa lata. Miał ochronę, która cię śledziła, i kamery monitorujące rezydencję Sterlingów. Widział wszystko, co ci robili”.

Richard pokazał mi nagrania, na których Victoria zmuszała mnie do obsługiwania przyjęć, James zmuszał mnie do pracy jako nieodpłatny pracownik, okrucieństwa Chloe, obojętność Ethana – dosłownie wszystko.

„Dlaczego mi nie pomógł?” Mój głos się załamał.

Richard wyjaśnił.

William chciał interweniować ze wszystkich sił, ale jego prawnicy, w tym Richard, doradzili mu, żeby poczekał.

Potrzebowali całkowicie bezwzględnej ochrony prawnej spadku.

W ten sposób Sterlingowie nie mieliby możliwości, żeby powiedzieć, że wyszłam za mąż za Ethana wiedząc o pieniądzach, nie mieliby możliwości zakwestionowania czegokolwiek.

Tworzyli strukturę zaufania, która miała mnie chronić przed wszystkimi.

Plan był taki, że William miał mi się przedstawić dzień po moim porodzie.

15 lutego.

Dzisiaj.

„Ten telefon z nieznanego numeru wczoraj wieczorem” – wyszeptałam.

Richard skinął głową.

„To był William. Leciał z zagranicy. Chciał ci powiedzieć, że będzie dziś rano w szpitalu, żeby cię w końcu poznać”.

Głos Richarda drżał.

To był pierwszy raz, kiedy pokazał prawdziwe emocje.

„Jego samolot wylądował o 6:03. Poszedł prosto do samochodu. Zadzwoniłem do niego, żeby potwierdzić godzinę spotkania. Zapytał, jak się czujesz. Powiedziałem mu, że zostałeś wypisany ze szpitala i nie wiemy, gdzie jesteś. Lokalizator GPS zlokalizował cię w rezydencji Sterlingów”.

„Lokalizator GPS?”

„Bransoletka twojej matki. Ta, którą nosiłeś codziennie od lat. William miał w niej wbudowany medyczny chip GPS” – powiedział Richard.

„Wodoodporny, z baterią wystarczającą na pięć lat i czujnikami ciepła”.

Dotknąłem nadgarstka.

Bransoletka zniknęła.

„Zgubiłam go w śniegu, gdy amulet przestał działać”.

„Tak cię znaleźliśmy. O 3:47 rano czujnik ciepła uruchomił alarm. Podmiot wszedł w strefę hipotermii. Natychmiast zadzwoniłem do Williama. Powiedziałem mu, że jesteś w niebezpieczeństwie. Uzyskał dostęp do transmisji na żywo z monitoringu, którą mieliśmy na posesji Sterling.”

Richard pokazał mi nagranie na swoim tablecie.

Cały atak.

Chloe transmituje na żywo.

Mnie ciągną.

Zrzucony ze schodów.

Krew na śniegu.

Charlotte prawie umiera.

Wszystko oznaczone znacznikiem czasu.

Od 3:47 do 3:50 rano

„William zobaczył to nagranie o 7:05 rano w swoim samochodzie”.

Głos Richarda całkowicie się załamał.

„O 7:15 rano zadzwonił do mnie jego kierowca. William stracił przytomność – rozległy zawał serca. Ratownicy medyczni przyjechali o 7:21. Stwierdzono zgon o 7:43.”

Ta miażdżąca ironia uderzyła mnie niczym cios w brzuch.

„Olivio, kiedy zrzucili cię ze schodów o 3:47 rano, byłaś nikim. Byłaś dokładnie taka, jak mówili – biedna, bezradna. Ale o 7:43 rano, cztery godziny później, kiedy śmierć została prawnie zarejestrowana, zostałaś jedyną spadkobierczynią imperium wartego 2,3 miliarda dolarów”.

„Wrzucili cię w śnieg, kiedy nie miałeś nic. Ale kiedy upadłeś na ziemię, a zegar zaczął odliczać do 7:43, byłeś już multimiliarderem. Tylko jeszcze o tym nie wiedzieli”.

Wpatrywałam się w niego, nie mogąc zrozumieć, co do mnie mówił.

„Twój dziadek umarł, widząc, jak cię krzywdzą, wiedząc, że zaraz da ci moc, dzięki której będziesz mógł ich wszystkich zniszczyć”.

Richard podał mi kopertę.

To było pismo Williama na grubym papierze.

Przeczytałam list ze łzami w oczach.

Moja najdroższa Olivio,

Jeśli to czytasz, mnie już nie ma.

Przykro mi.

Czekałem za długo.

Leciałem do domu, żeby w końcu cię spotkać, żeby powiedzieć ci, jak bardzo mi przykro, że zawiodłem twoją matkę, że nie znalazłem cię wcześniej, że patrzyłem, jak ta rodzina cię krzywdzi, nic nie robiąc.

Najpierw chciałem mieć przygotowaną ochronę prawną.

Chciałem mieć pewność, że nikt nigdy nie będzie mógł odebrać ci tego, co ci daję.

Ale najpierw powinnam cię chronić.

Widziałem nagranie z monitoringu dziś rano.

Patrząc jak wyrzucają ciebie i Charlotte w śnieg, zdałem sobie sprawę, że popełniłem straszny błąd.

Moje serce nie wytrzymało, dosłownie.

Ale nawet w chwili śmierci mogę cię chronić.

Wszystko co zbudowałem jest Twoje.

2,3 miliarda dolarów.

40 firm.

Nieruchomości w 18 krajach.

Wszystko.

Weźmy to imperium.

Użyj tego.

Pokaż im, co naprawdę oznacza krew Davenportów.

Nigdy więcej nie kłaniaj się nikomu.

Niech zapłacą za każdy cios, każdą łzę, każdą chwilę, w której sprawili, że czułeś się nic nieznaczący.

Nie jesteś śmieciem.

Jesteś moją wnuczką.

Masz ogromną moc i żałuję, że nie będę tam, aby zobaczyć Twój sukces.

Z całą moją miłością,

Twój dziadek,

William.

Przytuliłam list do piersi i szlochałam.

Charlotte spała bezpiecznie w swoim łóżeczku obok mnie. Wreszcie bezpieczna.

„Zaufanie już zostało ustanowione” – powiedział Richard.

„Wszystko przechodzi na ciebie natychmiast. Bez postępowania spadkowego, bez opóźnień. Podatek spadkowy jest już pokryty. Rada dyrektorów została poinformowana. Olivio, od godziny 8:00 rano jesteś przewodniczącą rady nadzorczej Davenport Global Industries, a rodzina Sterling nie ma o tym pojęcia”.

Spojrzałam w górę, wciąż ze łzami w oczach, ale w moich oczach pojawiło się coś innego.

Coś zimnego, coś nieustępliwego.

„Opowiedz mi wszystko o ich biznesach” – poprosiłem.

„Każda słabość, każda podatność.”

Richard po raz pierwszy się uśmiechnął.

„Teraz brzmisz jak twój dziadek.”

Następnego dnia, 16 lutego, siedziałem na wózku inwalidzkim w prywatnej sali konferencyjnej Davenport Global.

Nadal dochodziłam do siebie, ale musiałam zrozumieć, co teraz mogę kontrolować.

Charlotte siedziała obok mnie w designerskim wózku, którym opiekował się personel Davenport Medical.

Była zdrowa.

Żółtaczka ustępowała, a koloryt skóry wracał do normy.

Richard wręczył mi oprawione w skórę dokumenty dotyczące rodziny Sterling.

„Sterling Industries jest w katastrofalnym zadłużeniu” – zaczął.

„Łącznie 83 miliony dolarów”.

Pokazał mi dokumenty finansowe.

James przywłaszczył 12 milionów dolarów z funduszu emerytalnego na swoje wydatki osobiste.

Nieudane przedsięwzięcia biznesowe kosztowały ich 31 milionów dolarów.

Łączna wartość kredytów operacyjnych wyniosła 40 milionów dolarów.

Gdyby nie udało im się pozyskać nowego kapitału, pozostałyby im trzy miesiące od całkowitego bankructwa.

„James złożył w zeszłym miesiącu wniosek o kontrakt z Davenport Global o wartości 75 milionów dolarów” – powiedział Richard.

„Rządowy kontrakt obronny, w którym jesteśmy pośrednikami. To ich jedyna nadzieja na przetrwanie, a my kontrolujemy, czy go zdobędą, czy nie. Ty go kontrolujesz. Jesteś prezesem.”

Potem pojawiły się informacje o Victorii.

Butiki Sterling Style, projekt, który ją tak pasjonował.

Pięć lokalizacji, wszystkie w budynkach należących do Davenport.

„Umowy najmu wygasają za 47 dni, a ona zalega z czynszem 480 000 dolarów. Ale najlepsze jest to, że zaniża swoje dochody w urzędzie skarbowym. Mamy dowody na 2,3 miliona dolarów uchylania się od płacenia podatków”.

„Czy możemy ją zgłosić?” zapytałem.

„Już przygotowałem anonimowy cynk. Czekam tylko na twoją autoryzację”.

Prywatny detektyw przedstawił akta Chloe.

„Chloe Sterling, 32-latka, na wszystkich swoich profilach w mediach społecznościowych twierdzi, że ma 26 lat”.

Pokazał mi jej prawo jazdy obok jej opisu na Instagramie.

Daty urodzenia się nie zgadzały.

Wiele operacji plastycznych, żadna nie została zadeklarowana.

Rynochirurgia w 2019 roku.