Przyjęcie zaręczynowe mojej siostry. Rodzice jej narzeczonego zapytali mnie, czym się zajmuję. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, mój ojciec uśmiechnął się i powiedział: „Dostarcza zestawy posiłków! Wiecie, te pudełka? Jeździ furgonetką z zakupami”. Skinęli grzecznie głowami i odwrócili się. Kilka minut później zadzwonił telefon ojca jej narzeczonego. Zbladł. „Tak, proszę pana… Jest z nami. Rozumiem”. Rozłączył się, oszołomiony, i wpatrywał się we mnie, jakby nigdy wcześniej mnie nie widział. Ochrona dyplomatyczna.

Dzień w Departamencie Stanu przebiegał w sposób, który zdumiałby moją rodzinę jeszcze bardziej niż najbardziej dramatyczne wydarzenia. Spotkania, bezpieczne połączenia, e-maile, odręczna notatka z biura Sekretarza z podziękowaniami dla naszego zespołu za szybką reakcję. Incydent w Bethesdzie został już odnotowany jako przypis w cotygodniowym raporcie o zagrożeniach.

Podczas lunchu Jerry zajrzał do mojego biura.

„Przeżyłeś, Fairchild?”

Podniosłem wzrok znad klawiatury.

„Zdefiniuj przetrwanie”.

Wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi i usiadł na krześle dla gości.

„Zadzwonił do mnie dziś rano” – powiedział Jerry.

„Sekretarka?” zapytałem, unosząc brwi.

Jerry pociągnął nosem.

„Nie. Konsultant.”

Zajęło mi to chwilę. Potem zrozumiałem, o kim mówił.

„Gerald Whitley” – powiedziałem.

„Tak”. Jerry wyciągnął nogi, krzyżując kostki, jakbyśmy byli na przerwie na kawę, a nie w strefie bezpieczeństwa. „Nie mówiłeś mi, że ojciec twojego przyszłego szwagra był jednym z nich”.

„Nie wiedziałem” – powiedziałem. „Do wczoraj wieczorem. Słyszałem tylko słowa „konsultant” i „relacje z rządem”. Wiesz, ile ich jest w tym mieście”.

„O kilka tysięcy za dużo” – powiedział. „W każdym razie zadzwonił do mojego biura. Podobno sekretarka podała mu twoje nazwisko. Whitley zbadał sprawę i w końcu się ze mną skontaktował”.

„Czego on chciał?” zapytałem.

„Żeby upewnić się, że nikogo nie uraził, zapraszając cię na przyjęcie zaręczynowe syna” – powiedział Jerry. „Żeby przeprosić, jeśli powiedział coś niemiłego o twojej pracy jako kierowcy dostawczego”. Palcami zrobił cudzysłów w powietrzu. „I żeby powiedzieć mi, że chętnie nam pomoże, jeśli będziemy tego potrzebować”.

Oparłem głowę o krzesło.

„Oczywiście” – mruknąłem.

Jerry się uśmiechnął.

„Powiedziałem mu, że na razie nie mamy żadnych zastrzeżeń operacyjnych i że wszelkie pytania dotyczące jego pracy konsultingowej należy kierować innymi kanałami” – powiedział. „Czyli, mówiąc delikatnie, »Nie jesteśmy waszymi lobbystami i nie jesteśmy pod wrażeniem«”.

„Ma dobre koneksje” – powiedziałem. „Moja mama promieniała, kiedy o tym wspomniała”.

Jerry wzruszył ramionami.

„Posiadanie koneksji nie oznacza bycia nieskazitelnym” – powiedział. „Ale to nie jest nasza specjalizacja, chyba że jego praca bezpośrednio pokrywa się z pracą naszych klientów. Co, według wstępnych ustaleń, nie jest prawdą. Jest bliżej ulicy K niż Kabulu”.

Zgodziłem się, odnotowując tę ​​informację. Dobrze wiedzieć, ale to nie moja specjalizacja.

„Wszystko w porządku?” – zapytał po chwili Jerry, a jego ton głosu uległ zmianie.

„Zdefiniuj „w porządku”” – powtórzyłem, ale tym razem się uśmiechnąłem.

Zbadał mnie tym samym badawczym wzrokiem, jakim ja przyglądałem się około stu lokalnym szefom policji.

„Potrafimy poradzić sobie z incydentem z udziałem procesji i wrogiego tłumu” – powiedział. „Rodzina to wrogi tłum innego rodzaju”.

„Mniej przewidywalne” – zgodziłem się. „Więcej historii. Mniej korzystne zasady walki”.

Jerry zaśmiał się cicho.

„Ciesz się swoim zwycięstwem” – powiedział. „Udało ci się uciszyć Sekretarza Stanu, obalając wersję wydarzeń rodzinnych, która działała na twoją niekorzyść. Większość ludzi po prostu prosi terapeutę o wysłanie e-maila”.

„Nie pytałem go” – powiedziałem.

„Wiem”. Jerry wstał, wygładzając krawat. „Ale czasami wszechświat wyciąga do ciebie pomocną dłoń. Nie marnuj jej, obwiniając siebie”.

Kiedy wyszedł, wróciłem do komputera, ale moje myśli błądziły.

„Uwielbiałam cię” – powiedziała mama. Próbowałam na próżno powiązać to z dziewczyną, która uśmiechała się chytrze, czytając moje świadectwa szkolne i listy z przyjęcia na studia, i która minimalizowała moje wybory, bo były mniej czytelne na serwetce.

Po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że Kaye postrzega mnie jako rywala, gdy mieliśmy trzynaście i jedenaście lat. Zostałem wezwany do gabinetu dyrektora po nagrodę: zwycięzcę stanowego konkursu esejów na temat obywatelstwa. Kaye czekała na mnie na korytarzu, kiedy wyszedłem, mocno ściskając w dłoniach certyfikat.

„Mama powiesi to na lodówce” – powiedziała monotonnym głosem.

„Prawdopodobnie” – odpowiedziałem, wciąż pod wpływem euforii.

„Ona po prostu kładzie twoje rzeczy na lodówce” – powiedziała Kaye.

„To nieprawda” – powiedziałem. „Złożyła tam twój projekt artystyczny w zeszłym miesiącu”.

„Bo jej powiedziałeś” – odparła Kaye. „To dzięki tobie w ogóle to obejrzała”.