Reklama Moje przemówienie pożegnalne zostało przerwane: „Nie mamy na to czasu”. Zamknąłem laptopa… Wtedy inwestorzy poprosili o rozmowę ze mną.

„Chroniłem ją” – poprawiłem. „A to różnica”.

Nie odpowiedział.

Kontynuowałem.

„Jeśli Rainer chce walczyć o tę nieruchomość”, powiedziałem, „przegra”.

W głosie Bennetta słychać było zmęczenie.

„Chodź” – powiedział – „proszę. Nie możemy dłużej tak krwawić”.

Prawie mi go było żal.

Prawie.

„To przestańcie” – powiedziałem. „Przestańcie atakować społeczności. Przestańcie traktować pacjentów jak narzędzie nacisku. Przestańcie pozwalać ludziom takim jak Rainer zmieniać historię”.

Bennett mruknął: „On nie jest tak opanowany, jak ci się wydaje”.

To zdanie wywołało u mnie gęsią skórkę.

„Co masz na myśli?” zapytałem.

Bennett nie odpowiedział bezpośrednio.

„Uważaj” – powiedział. „I… jeśli masz dowody, wykorzystaj je”.

Po czym się rozłączył.

Natychmiast zadzwoniłem do Mai.

Jego głos był spokojny, ale słyszałam, co się dzieje w jego umyśle.

„Sytuacja właśnie się nasiliła” – stwierdziła.

„Wiem” – odpowiedziałem.

„Dobrze” – powiedziała. „W takim razie będziemy się tak zachowywać”.

Odkrycie było brutalne.

Audiovance zażądało naszych plików.

Zażądaliśmy ich.

Zaplanowano zeznania.

Wiadomości e-mail uzyskano w drodze wezwania sądowego.

I gdzieś w tym natłoku dokumentów znaleźliśmy to.

Nie tylko porządek obrad posiedzenia zarządu.

Nie tylko slajdy optymalizacyjne Rainera.

E-maile, które Gustaf pokazał mi na lotnisku, były zaledwie wierzchołkiem góry lodowej.

Odbyły się całe dyskusje.

Reiner do działu finansowego: Gdy Rodus będzie poza krajem, będziemy mogli ponownie zintegrować dział pod moim nadzorem i na nowo rozdysponować zasoby kliniki.

Reiner do Bennetta: Jego klauzula autonomii to tymczasowe ustępstwo. Możemy o tym porozmawiać ponownie, gdy tylko finansowanie zostanie zabezpieczone.

Reiner, w dziale relacji inwestorskich: Programy społecznościowe zostaną wycofane; obecnie priorytetowo traktujemy partnerstwa ze szpitalami o wyższej marży. Rodus wesprze tę transformację, jeśli będzie dobrze zarządzana.

Zarządzane prawidłowo.

Jak pies na smyczy.

Maya siedziała z rozłożonymi na składanym stole wydrukowanymi e-mailami.

„To celowe” – powiedziała. „To oszustwo”.

Teresa przeczytała je, a jej wyraz twarzy był nieodgadniony.

„Okłamali konsorcjum” – powiedziała.

Wpatrywałem się w słowa, aż stały się niewyraźne.

„Oni mnie okłamali” – wyszeptałem.

Głos Leny był ochrypły.

„Zawsze kłamią” – powiedziała. „Różnica jest taka, że ​​teraz zostawili ślady”.

Zeznania Rainera zaplanowano na piątek.

Przybył ubrany w garnitur, który wyglądał na drogi i był za ciasny w ramionach.

Usiadł naprzeciwko Mai i uśmiechnął się, jakby szedł na rozmowę kwalifikacyjną.

Gdy mnie zobaczył, jego uśmiech zniknął.

„Doktorze Rodus” – powiedział. „Czy nadal grasz rolę zbawcy?”

Ręka Mai lekko się uniosła.

„Po prostu odpowiedz na pytania” – powiedziała.

Rainer zaśmiał się cicho.

„Zrobię to” – powiedział, nie odrywając ode mnie wzroku.

Urzędnik odebrał od niego przysięgę.

– zaczęła Maya.

„Proszę podać swoje imię i nazwisko oraz stanowisko” – powiedziała.

„Rainer…” zaczął.

„Imię i nazwisko” – poprawiła Maya.

„Rainer Holt” – powiedział. „Były dyrektor techniczny Audiovance”.

“Stary?” zapytała Maya.

Rainer zacisnął szczękę.

„Zrezygnowałem” – powiedział.

“Jaka data?” zapytała Maya.

Rainer odpowiedział.

Maya kontynuowała.

„Czy przedstawił Pan strategię reintegracji autonomicznego oddziału dr. Rodusa podczas jego pobytu za granicą?”

Rainer się uśmiechnął.

„Zaprezentowałem strategię optymalizacji” – powiedział. „Dlatego mnie zatrudniono”.

„Czy to obejmowało reintegrację?” zapytała Maya.

„To obejmuje również wydajność” – odpowiedział.

Głos Mai pozostał spokojny.

„Odpowiedz tak lub nie” – powiedziała.

Oczy Rainera zabłysły.

„Tak” – powiedział.

Maya skinęła głową.

„Czy poinformowałeś inwestorów, że programy społecznościowe są wycofywane?”

Rainer wzruszył ramionami.

„Przekazałem realia funkcjonowania firmy” – powiedział.

Maya wręczyła mu wydrukowanego e-maila.

„Czy to twój adres e-mail?” zapytała.

Rainer rzucił na to okiem.

„Tak” – powiedział.

„Przeczytaj zaznaczony wiersz” – powiedziała Maya.

Rainer zacisnął usta.

Przeczytał to.

Programy społecznościowe zostaną wycofane; przechodzimy na bardziej opłacalną współpracę ze szpitalami.

Maya odchyliła się do tyłu.

„Czy doktor Rodus wiedział, że mówi pan to inwestorom?” – zapytała.

Na twarzy Rainera znów pojawił się uśmiech, mały i ostry.

„Ona nie ma zielonego pojęcia o świecie biznesu” – powiedział.

Poczułem narastające ciepło.

Spojrzenie Mai padło na mnie — nie reaguj.

Odetchnąłem.

Maya kontynuowała.

„Czy próbowałeś złożyć wniosek patentowy na modyfikacje modeli dr. Rodusa pod własnym nazwiskiem?”

Wyraz twarzy Rainera uległ zmianie.

„Złożyłem wnioski patentowe na swoją pracę” – powiedział.

Maya przesunęła do przodu kolejny dokument.

„Tymczasowy wniosek patentowy” – powiedziała. „Widnieje na nim twoje nazwisko jako wynalazcy. Opisane modyfikacje odpowiadają zmianom w kodzie znalezionym w zgłoszeniu dr. Rodusa kilka miesięcy przed twoim dołączeniem do Audiovance”.

Rainer zmrużył oczy.

„To jedna z interpretacji” – powiedział.

Maya skinęła głową.

„Porozmawiajmy o harmonogramie” – powiedziała. „Zostałeś mianowany dyrektorem technicznym sześć tygodni przed zwolnieniem dr. Rodusa, prawda?”

„Tak” – powiedział.

„W zaledwie sześć tygodni przejęłaś odpowiedzialność za zmiany wprowadzone w siedmioletnim projekcie” – powiedziała Maya. „Czy zdajesz sobie sprawę z wpływu, jaki to miało?”

Usta Rainera wygięły się w uśmiechu.

„To wygląda na kompetencje” – powiedział.

Maya nawet nie drgnęła.

„Wygląda to na napad” – odpowiedziała.

Rainer pochylił się do przodu.