Rodzina zmusiła ją do poślubienia w śpiączce milionera, narzeczonego jej siostry — wydarzyło się coś niewiarygodnego…

„Catalina Monserrat de Velázquez. Jest aresztowana za usiłowanie zabójstwa Damiána Velázqueza”.

„To niedorzeczne! Nie mam pojęcia, o czym mówisz!” krzyknęła. Szarpała się.

Augusto był świadkiem wszystkiego. Jej twarzy, maski bólu. Kobiety, którą kochał. Morderczyni.

Augusto odwrócił się. Nie mógł na nią patrzeć.

Yasmin wybiegła. Zobaczyła Catalinę w kajdankach.

„Co się stało? Znaleźli Damiana?”

Policjant uśmiechnął się. „Tak, proszę pani. Znaleźli go. I żyje”.

Yasmin kurczowo trzymała się ramy. Zapłakała z ulgą. „Dziękuję Ci, Boże!” Pobiegła na przystanek autobusowy.

Klinika szpitalna. Oddział intensywnej terapii dziecięcej.

Rodrigo, bezsilny. Patrzył na swojego brata.

Dr Sandoval, ordynator pediatrii, wyszedł. „Rodrigo, to cud. Trumna miała pęknięcia. Był pogrzebany przez około 15 godzin. Ale będzie dobrze”.

„Jego mózg?”

„Za wcześnie. Ale to wojownik.”

Rodrigo zadzwonił do ojca. „On żyje, tato. Wbrew wszelkim przeciwnościom, on żyje”.

Augusto przybył. Zastał Rodrigiego śpiącego. Wyczerpanego.

Podszedł do okna OIOM-u. Damian. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała. Oddychał. Żył.

Augusto przycisnął dłoń do szyby. „Wybacz mi, synu. Wybacz mi za tę kobietę”.

Yasmin przybyła. Augusto się odwrócił. Czerwone oczy.

„Yasmin, ty… podejrzewałaś coś. Powiedziałaś policji o silniku, prawda?”

Yasmin skinęła głową. Nieśmiało. „Po prostu nie mogłam milczeć”.

Augusto ją przytulił. Ku zaskoczeniu Yasmin. Ojcowskim uściskiem. Mocnym.

„Dziękuję. Uratowałeś życie mojemu synowi.”

Proces był medialnym cyrkiem. Prawda kontra manipulacyjne kłamstwa.

Catalina wyszła na scenę. Krucha. Łzy. Mówiła o depresji, głosach. O aktorstwie.

Prokurator Cortés ją zdemaskował. „Nie przedawkowałaś. Zaplanowałaś to. Byłaś chciwa”.

Yasmin zeznawała. Odważna. Jej prawda. Prosta. Letni silnik. Złość z powodu woli.

Leonor Grimaldi próbowała ją oczernić. „Miałaś tyle do zyskania. Pracownica, która staje się milionerką?”

Yasmín, stanowcza. „Chciałam tylko, żeby Damián był bezpieczny”.

Ława przysięgłych obradowała szybko. Zły omen dla Cataliny.

Wyrok: WINNY.

Catalina upadła. Sprawiedliwość.

Trzy dni później. Wyrok. 35 lat więzienia.

„Nadużyłeś tego zaufania… skazując go na przerażającą i samotną śmierć. Jedynym czynnikiem, który powstrzymuje go przed morderstwem, jest… heroizm kilku osób”.

Catalinę wyprowadzono. Zniknęła za stalową bramą.

Sześć miesięcy później. Rezydencja Velázquezów. Spokój.

Damian biegał po ogrodzie. Miał 18 miesięcy. Był szczęśliwy.

Yasmin ukończyła pierwszy rok pielęgniarstwa. Z wyróżnieniem. Rodrigo był jej nieoficjalnym nauczycielem. Noce w bibliotece. Prawie się stykaliśmy głowami.

Augusto patrzył na nich. Jego syn zasługiwał na szczęście. Yasmin również.

Pewnego popołudnia. Dzielnica Gotycka. Mała kawiarnia.

„Yasmin, muszę ci coś powiedzieć.” Rodrigo wziął ją za ręce.

„W ciągu ostatnich kilku miesięcy… zdałem sobie sprawę, że czuję coś więcej niż przyjaźń”.

Serce Yasmin. Bije jak szalone.

„Jesteś najbardziej niezwykłą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem.”

„Ja też coś do ciebie czuję, ale się boję.”

„O czym?”

„Żebyś widział we mnie kobietę, która uratowała twojego brata, a nie tylko Yasmin.”

„Widzę cię dokładnie jako Yasmín. Tę, która uczy się do trzeciej nad ranem. Tę, która śpiewa Damianowi honduraskie piosenki. Kobietę, w której się zakochuję”.

Łzy napłynęły do ​​oczu Yasmin. „Nigdy nie sądziłam, że ktoś taki jak ty może mnie tak postrzegać”.

Rodrigo uklęknął i wyjął niebieskie aksamitne pudełko.

„Yasmín Isabelo Solórzano, czy uczynisz mi ten wielki zaszczyt i zostaniesz moją żoną?”

„Tak, tysiąc razy tak!”

Pierścionek na palcu. Namiętny pocałunek. Damian klaskał z ogrodu.

Miłość zwyciężyła nad zdradą. Rodzinę nie definiowały więzy krwi. Definiowało ją serce. Sprzątaczka stała się światłem. Ból ustąpił miejsca sile. Odkupienie.

Rok później. Ślub. Kaplica Santa María del Mar.

Doña Carmen, matka Yasmín, płakała ze szczęścia. Dwuletni Damián niósł obrączki. Augusto był ojcem chrzestnym.

Yasmin szła do ołtarza. Biała sukienka. Promienna.

Rodrigo patrzył na nią. Była najpiękniejszą kobietą.

„Uratowałeś mojego brata, ale uratowałeś też mnie” – obiecał Rodrigo w swych ślubach.

„Znalazłam rodzinę, znalazłam cel i znalazłam ciebie” – odpowiedziała Yasmin.

Pocałowali się. Kaplica wybuchła brawami.

Augusto wzniósł toast na przyjęciu. „Dziś zyskuję nie tylko synową, ale i córkę”.

Gdy impreza dobiegła końca, Yasmín i Rodrigo powoli tańczyli. Pod gwiazdami.

„O czym myślisz?” zapytał Rodrigo.

„Że to wszystko było tego warte. Nie boję się. Mam nadzieję.”

Pocałowali się. Przeszłość była już za nimi. Przyszłość nie miała końca. Historia macochy zakończyła się sprawiedliwie. Historia sprzątaczki i syna milionera dopiero się zaczynała.

I to była historia warta przeżycia.