Siedziałam przy stole z nisko podciągniętymi rękawami, wzdrygając się przy każdym ruchu. Wzrok mojego brata wpatrywał się we mnie, a potem w siniaki. Nie powiedział ani słowa. Jak zawsze, przytulił mnie na pożegnanie. Ale cztery godziny później, gdy w domu było ciemno i cicho… usłyszałam, jak drzwi wejściowe znów się otwierają. I tym razem nie był sam.

„Nie jestem tu dla Caleba” – powiedziała, odwracając się do mnie. Jej wyraz twarzy był pełen ostrych krawędzi. „Jestem tu w sprawie mojego męża”.

‘Dobra…?’

„Ostatnio ma na twoim punkcie obsesję” – warknęła. „Ciągle sprawdza telefon, dzwoni po kryjomu, znika na całe godziny. Cokolwiek manipulujesz, musisz przestać. Nasze małżeństwo i tak wisi na włosku”.

Moją pierwszą reakcją było skurczenie się.

Moim drugim celem było w końcu walczyć.

„Chcesz wiedzieć, dlaczego się martwi?” – zapytałem cicho. „Naprawdę chcesz wiedzieć?”

Skrzyżowała ramiona. „Oświec mnie.”

„Bo Caleb mnie dotyka” – powiedziałam. Słowa były beznamiętne, pozbawione emocji. „Robi to od lat”.

Nie westchnęła. Nie wyglądała na przerażoną.

Westchnęła.

„Zawsze grasz ofiarę, Leno” – powiedziała. „Jeśli twoje małżeństwo się rozpada, to twoja wina. Zostajesz. To twój wybór”.

Jej słowa były mocniejsze, niż jakikolwiek cios.

„Wiedziałeś” – szepnąłem. „Zawsze wiedziałeś”.

„Małżeństwa są skomplikowane” – powiedziała, chwytając torebkę. „Każdy ma problemy. Gdyby naprawdę cierpiałaś, odeszłabyś lata temu. Zamiast tego zostajesz i narzekasz”.

Odeszła nie oglądając się za siebie.

Potem siedziałem na kanapie, otępiały, z cichym dzwonieniem w uszach. Jedyna kobieta, którą miałem nadzieję zrozumieć, właśnie zamieniła mój ból w uciążliwość.

Tego wieczoru zadzwonił Gareth.

„Przepraszam” – powiedział bez wstępu. „Przeszukała mój telefon i znalazła SMS-y od Rosalind. Nie powiedziałem jej wszystkiego, ale wie, że się o ciebie martwię. Myśli, że zmyślam, żeby zwrócić na siebie uwagę”.

„Wszystko w porządku” – skłamałem.

„Nieprawda” – powiedział. Zapadła chwila ciszy. „Lena… jest coś jeszcze. Musisz wiedzieć, że Meera nazywała Caleba”.

Poczułem dreszcz na plecach.

‘Co?’

Wczoraj. Powiedziała mu, że możesz zrobić coś dramatycznego. Że martwi się o twój stan psychiczny.

Ostrzegała go.

Daj mu czas.

„Rosalind mówi, że musimy przyspieszyć ten proces” – powiedział Gareth. „Jeśli masz wyjechać, to musi to nastąpić wkrótce. On jest teraz w pogotowiu. Czas ucieka, Lena”.

Tej nocy obudziłam się i zobaczyłam Caleba siedzącego na skraju łóżka i obserwującego mnie.

Moje serce waliło jak młotem.

„Mówiłeś przez sen” – powiedział spokojnie. „Coś o wyjeździe”.

Zmusiłem się do sennego śmiechu.

„Pewnie śniło mi się, że idę do sklepu spożywczego” – powiedziałem. „Mam ostatnio najnudniejsze sny”.

Jego oczy badały moją twarz.

Potem pochylił się i pocałował mnie w czoło.

„Kocham cię” – powiedział. „Wiesz o tym, prawda?”

„Wiem” – powiedziałem. Słowa smakowały jak kreda.

Następne kilka dni to był wyczerpujący taniec. Caleb wahał się między przesadną czułością a lodowatą podejrzliwością. W jednej chwili przynosił do domu kwiaty, w drugiej przeglądał moje wiadomości, myśląc, że nie patrzę.

Utrzymywałem swój plan dnia dokładnie taki sam. Ten sam sklep spożywczy, ten sam jogging wokół bloku, ten sam wtorkowy wieczór na streamingu. Na zewnątrz nic się nie zmieniło.

W środku wszystko było takie.

W czwartek wieczorem, gdy Caleb był na kolacji w pracy, powiedziałam mu, że spotykam się ze starą koleżanką ze studiów, której nie widziałam od lat. Pokazałam mu nawet sfałszowany wątek tekstowy, który założyłam, o nazwie Jenny.

„Nie wspominałeś o tym wcześniej” – powiedział, mrużąc oczy.

„Właśnie dzisiaj napisała” – powiedziałem lekko. „Jest w mieście na konferencji. To tylko kawa”.

Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę.

„Bądź w domu o dziewiątej” – powiedział w końcu.

‘Oczywiście.’

Poznałem Garetha i Rosalind w małej kawiarni dwadzieścia minut od naszego domu, takiej z żarówkami Edisona i menu na tablicy.

Siedzieli w tylnym rogu, nie ruszając kubków.

Gareth wyglądał na wyczerpanego. Wyprowadził się z domu, który dzielił z Meerą, i zamieszkał u współpracownika.

Rosalind przesunęła po stole kolejny mały telefon.

„To twoja lina ratunkowa” – powiedziała. „Trzymaj ją ukrytą i naładowaną. Kiedy będziesz gotowa do wyjścia, wyślij SMS-a z jednym słowem”.

„Ash” – powiedziałem.

Skinęła głową. „Kiedy to zobaczymy, ruszymy”.

Wsadziłem telefon do torby.

„A potem co?” – zapytałem.

„Wtedy zabierzemy cię do bezpiecznego domu” – powiedziała. „Mamy gotowe miejsce. Nie będziesz sam ani jednej nocy”.

„Chcę dowodu” – wyrzuciłem z siebie.

Gareth zmarszczył brwi. „Twoje zeznania są dowodem, Leno”.

„Za mało” – powiedziałem. „To moje słowo przeciwko jego. Jest czarujący i hojny, i wszyscy go kochają. Potrzebuję czegoś, czego on nie potrafi wymyślić”.

Rosalind przyjrzała mi się przez chwilę, po czym powoli skinęła głową.

„Dokumentacja pomaga” – powiedziała. „Rozmawialiśmy o tym. Nagrywałeś, pisałeś. To dobrze. Ale bądź ostrożny. Jeśli przyłapie cię na zbieraniu dowodów, może to być niebezpieczne”.

„Zdaję sobie sprawę z ryzyka” – powiedziałem. „Ale mam już dość tego, że jedyną historią, jaką ktokolwiek o nim słyszy, jest ta, którą on sam opowiada”.

Następnego dnia wszechświat dał mi dokładnie to, o co prosiłem.

Zszedłem na dół i zobaczyłem, że laptop Caleba stoi otwarty na kuchennym blacie, a ekran świeci.

Nigdy tego nie pomijał.

Prysznic był na górze.

Serce waliło mi jak młotem. Wsunąłem się na krzesło i poruszyłem myszką.

Jego skrzynka odbiorcza była otwarta. Na samej górze widniał folder z niewinną nazwą: Brighton Holdings.

Firma jego ojca. Ta, w której był dyrektorem finansowym.

Kliknąłem.

Arkusze kalkulacyjne. Potwierdzenia przelewów. Liczby, które się nie zgadzały. Pieniądze spływające co miesiąc na konta na Kajmanach.

Sprzeniewierzenie.

Wyjąłem palnik z kieszeni i robiłem zdjęcia tak szybko, jak pozwalały mi na to trzęsące się ręce.

Prysznic na górze został wyłączony.

Zamknęłam wszystko, odsunęłam krzesło i mieszałam cukier w kawie, gdy on zszedł na dół.

„Dzień dobry” – powiedziałem, mając nadzieję, że mój głos zabrzmiał normalnie.

Wewnątrz mój puls przyspieszył.

Później tej nocy Gareth zadzwonił z nowego numeru.

„Przyprowadziłem kogoś jeszcze” – powiedział. „Detektyw Ellis. Od miesięcy bada Brighton Holdings. Uważa, że ​​to, co pan znalazł, może otworzyć sprawę. Mówi też, że pańska historia może dodać wagi ewentualnym zarzutom”.

„Jak mogę się z nim spotkać?”

„Nie zrobisz tego. Jeszcze nie. Tak będzie bezpieczniej. Ale będzie w pobliżu, kiedy nadejdzie czas”.

Nie wiedziałem, jak blisko ostatecznie okaże się to „blisko”.

Dwa dni później to nie cios mnie złamał, ale coś, co mnie ostatecznie złamało.

To był stek.

Przegotowałem. To wszystko.

Caleb wpatrywał się w talerz, jakbym go otruła.

„Żartujesz sobie?” warknął, ciskając nim o ścianę. Porcelana roztrzaskała się, mięso osunęło się w plamie sosu. „Jedno, Leno. Proszę cię, zrób jedną rzecz dobrze”.

Cofnęłam się, unosząc ręce. „Przepraszam. Zrobię jeszcze…”

Pierwsze uderzenie przyszło tak szybko, że go nie zauważyłem. Tylko białe światło, dzwonienie i smak miedzi.

Spadając uderzyłam głową o krawędź blatu.

Złapał mnie za ramiona i potrząsnął mną, wylewając z siebie gorące i brzydkie słowa.

Ale tym razem było coś, o czym nie wiedział.

Telefon jednokrotnego użytku miałem w kieszeni i już nagrywałem.

Złapało wszystko.

Jego głos. Jego groźby. Głuche dudnienie i moje zdławione szlochy.

Kiedy w końcu wyszedł, mamrocząc coś o „prawdziwym jedzeniu”, usiadłam na podłodze w kuchni, przyciskając dłoń do nabrzmiałego policzka.

Czekałem na odrętwienie.

Nie nadeszło.

Zamiast tego poczułem coś zimnego i ostrego.

Rozstrzygać.

Wyciągnąłem telefon i ledwo poruszającymi się palcami napisałem jedno słowo do Garetha.

Już czas.

Odpowiedź nadeszła niemal natychmiast.

Czy jesteś teraz bezpieczny?

Tak. Wyszedł. Ale wróci.

Przygotuj wszystko, czego potrzebujesz, napisał. Jutro.

Później tej nocy Caleb wrócił spokojniejszy, z kwiatami w ręku i gotowymi przeprosinami.

Usiadł obok mnie na kanapie i delikatnie wziął moją dłoń, jakby wcale nie była celem ataku.

„Przepraszam za wcześniej” – powiedział gładkim głosem. „Praca była piekielna. Wiesz, że nie chcę jej stracić. Myślałem sobie… że powinniśmy gdzieś wyjechać, tylko we dwoje. Odnowić kontakt”.

Poczułem mrowienie na kręgosłupie.

‘Dokąd uciec?’

„Domek w górach” – powiedział, a jego oczy rozbłysły. „Zarezerwowałem go na ten weekend. Żadnych telefonów. Żadnych rozpraszaczy. Tylko my. Możemy wyjechać w piątek po południu”.

Odległa chata.

Żadnych telefonów.

Jeśli mnie tam zabierze, to mogę już nie wrócić.

„To brzmi…niesamowicie” – powiedziałam, wymuszając uśmiech.

Tej nocy, podczas gdy on spał, ja leżałam i wpatrywałam się w ciemny sufit.

Sięgnąłem pod materac i znalazłem palnik.

Mój kciuk przez długi czas znajdował się nad klawiaturą.

Następnie wpisałem to słowo.

Popiół.

Odpowiedź Rosalind była natychmiastowa.

Zrozumiałem. Proszę czekać.

Mieliśmy mniej niż dwadzieścia cztery godziny.

Świt wdzierał się przez zasłony blady i blady. Caleb obudził się o szóstej, wziął prysznic i pocałował mnie w czoło, jakby nic się nie stało.

„Wyjdę z pracy wcześniej” – powiedział, zapinając koszulę. „Powinniśmy ruszyć w drogę o czwartej, żeby uniknąć korków w górach. Spakujcie się lekko. Nie będzie nam wiele potrzebne”.

Wyszedł o siódmej trzydzieści.

W chwili, gdy jego samochód zniknął, ruszyłem się.

Wyjęłam dziennik z głębi spiżarni, gdzie przykleiłam go taśmą klejącą za pudełkiem płatków śniadaniowych. Wyciągnęłam szarą kopertę z wydrukowanymi zdjęciami, które Rosalind kazała mi zrobić, każde opatrzone datą. Wzięłam paszport, kartę ubezpieczenia społecznego, prawo jazdy – wszystko, co po cichu zebrałam przez ostatnie kilka tygodni.

Spakowałem małą, niepozorną torbę i wcisnąłem ją za płaszcze przy tylnych drzwiach.

W sypialni rozłożyłam weekendową torbę i włożyłam do niej dokładnie to, czego Caleb by się spodziewał – dwa swetry, dżinsy, szczoteczkę do zębów. Nic, co wzbudziłoby jego podejrzenia.

O drugiej Gareth wysłał SMS-a.

Jesteśmy blisko.