Tata usunął moje portfolio programistyczne w noc przed moją wymarzoną rozmową o pracę. „Kobiety nie potrafią programować, przestań nas zawstydzać” – powiedział. Mama się zgodziła: „Technologia jest dla prawdziwych mężczyzn, takich jak twój brat”. Nie mieli pojęcia, co zrobiłem.

Tata musiał się z tym pogodzić najtrudniej. Śledztwo FBI zakończyło się wysokimi grzywnami, ale bez kary więzienia, choć jego reputacja w branży budowlanej została trwale nadszarpnięta. Kilka dużych kontraktów zostało anulowanych, a on musiał zwolnić czterdzieści procent swojej siły roboczej. Początkowo obwiniał mnie, wysyłając pełne gniewu e-maile o tym, jak zniszczyłem rodzinny biznes.

Ale sześć miesięcy po tamtej lutowej nocy był obecny na mojej prezentacji na konferencji technologicznej w Denver. Mówiłem o przezwyciężaniu uprzedzeń w STEM, dzieląc się swoją historią publicznie po raz pierwszy poza filmem dokumentalnym Marcusa, który stał się viralem z dwoma milionami wyświetleń. Nie wiedziałem, że tam jest, aż do sesji pytań i odpowiedzi.

Wstał w ostatnim rzędzie, a jego głos niósł się po sali konferencyjnej. „Jestem Harold Peterson” – powiedział i w sali zapadła cisza. Wszyscy znali to nazwisko z filmu dokumentalnego. „Jestem ojcem Lacy i myliłem się” – kontynuował, a jego głos się łamał. „Pozwoliłem, by moja ignorancja i ego niemal zniszczyły marzenia mojej córki. Wierzyłem w kłamstwo, że kobiety nie mogą odnieść sukcesu w technologii, bo przyznanie się do czegoś innego oznaczało przyznanie, że moja córka jest ode mnie mądrzejsza, bardziej zdolna, bardziej innowacyjna – i taka jest. We wszystkie te rzeczy”.

Spojrzał mi prosto w oczy. „Lacy jest genialna i jestem z niej dumny. Wstydzę się tego, co zrobiłem, ale jestem tu, by publicznie przeprosić i ogłosić, że Peterson Construction finansuje dziesięć rocznych stypendiów dla kobiet studiujących kierunki ścisłe, techniczne i techniczne, przyznawanych przez Fundację Lacy”.

Sala wybuchła gromkimi brawami. Później, w cztery oczy, rozmawialiśmy z tatą godzinami. Wciąż się uczył, wciąż zmagał się z głęboko zakorzenionymi uprzedzeniami, ale starał się. Zatrudnił kobietę na stanowisku dyrektora ds. technologii, aby zmodernizować systemy Peterson Construction, a ona już uratowała firmę przed bankructwem, wdrażając wydajne oprogramowanie do zarządzania projektami, posiadające odpowiednie licencje i uzyskane zgodnie z prawem.

Jennifer i ja wspólnie założyłyśmy Code Without Limits, fundację zapewniającą laptopy, stypendia na boot campy i mentoring młodym kobietom, których rodziny nie wspierały ich aspiracji technologicznych. Nasza pierwsza grupa liczyła dwadzieścia studentek, z których każda miała historię o tym, jak powiedziano jej, że nie może lub nie powinna zajmować się technologią. Sarah – moja przyjaciółka, która pomogła mi tamtej strasznej nocy – dołączyła do Space Forward jako nasza szefowa ds. bezpieczeństwa. David, mimo że mieszkał w Kalifornii, został naszym zdalnym konsultantem ds. systemów rozproszonych.

Film dokumentalny Marcusa zdobył trzy nagrody i zapoczątkował ogólnokrajową dyskusję na temat dyskryminacji ze względu na płeć w dziedzinach STEM (nauka, technika, inżynieria, matematyka).

Rok po tamtej lutowej nocy stanęłam przed drugą grupą absolwentów naszej fundacji: pięćdziesięcioma młodymi kobietami, które ukończyły nasz program pomimo sprzeciwu rodziny, trudności finansowych i uprzedzeń społecznych. Patrząc na ich twarze – podekscytowane i jednocześnie zdenerwowane wejściem do branży technologicznej – pomyślałam o moich zniszczonych dyskach twardych, usuniętych repozytoriach i słowach ojca, że ​​kobiety nie potrafią programować.

„Wasze rodziny mogą was nie wspierać” – powiedziałem im. „Mogą aktywnie próbować was powstrzymać. Mogą usuwać wasze prace, wyśmiewać wasze marzenia lub próbować dawać wasze szanse innym, których uznają za bardziej godnych. Ale oto, czego nie mogą usunąć: waszej wiedzy, waszej determinacji, waszej zdolności do rozwiązywania problemów i tworzenia rozwiązań”.

Wyciągnąłem laptopa i pokazałem im prosty skrypt do tworzenia kopii zapasowej. „To najważniejszy kod, jaki kiedykolwiek napiszecie” – powiedziałem. „Nie dlatego, że jest skomplikowany, ale dlatego, że gwarantuje, że nikt nigdy nie zniszczy tego, co stworzyliście. Twórzcie kopie zapasowe swojej pracy, ale co ważniejsze, wzmacniajcie swoją wiarę w siebie. Twórzcie redundantne zabezpieczenia dla swojej pewności siebie. Rozłóżcie swój system wsparcia na wiele węzłów przyjaźni i mentoringu”.

Siedemnastoletnia dziewczyna w pierwszym rzędzie podniosła rękę. Przypominała mi mnie w tym wieku – pełną zapału, ale niepewną siebie. „A co, jeśli nasze rodziny nigdy nie zaakceptują tego, co robimy?”

Pomyślałem o tacie podczas mojej prezentacji na konferencji, o podręczniku inżynierii mamy rozrzuconym po kuchennym stole, o szczerej dumie Tylera, gdy z powodzeniem wdrożył swój pierwszy samodzielny projekt. „Niektórzy się przekonają” – powiedziałem. „Inni nie. Ale piękno kodu polega na tym, że nie przejmuje się niczyją opinią. Albo działa, albo nie. Twój sukces nie będzie zależał od ich akceptacji, ale od twojego zaangażowania w naukę i rozwój”.

Po ceremonii wręczenia dyplomów dostałem e-mail, który wywołał uśmiech na mojej twarzy. Pochodził od dziewczyny z Pakistanu, której rodzice zabronili studiować informatykę. Obejrzała dokument Marcusa z napisami i potajemnie zaczęła uczyć się kodowania, korzystając z komputerów bibliotecznych. Właśnie otrzymała pełne stypendium na studia inżynierii oprogramowania w Niemczech.

„Pokazałeś mi, że można odnieść sukces, nawet gdy rodzina się sprzeciwia” – napisała. „Moi rodzice usunęli moje projekty, ale nie mogli usunąć mojej determinacji. Dziękuję, że podzieliłeś się swoją historią. Uratowała moją”.

Tej nocy siedziałem w moim nowym mieszkaniu – pięknym, dwupokojowym mieszkaniu w centrum Denver z widokiem na góry. Ściany były pokryte nagrodami, identyfikatorami z konferencji i zdjęciami z wydarzeń fundacyjnych. Moje domowe biuro miało trzy monitory, kilka dysków zapasowych i specjalnie zbudowany serwer, który cicho szumiał w kącie.

Otworzyłem edytor kodu i zacząłem pracować nad nowym projektem: algorytmem uczenia maszynowego, który przewidywałby i zapobiegał kolizjom satelitów. Pisząc, myślałem o tamtej nocy, kiedy wszystko wydawało się stracone – kiedy moja rodzina próbowała wymazać moją przyszłość z bezmyślnym okrucieństwem ludzi, którzy nie potrafią sobie wyobrazić, że marzenia kobiety mają znaczenie.

Ponieśli porażkę, ponieważ źle zrozumieli coś fundamentalnego. Myśleli, że programowanie polega na pisaniu na komputerze, czymś, co można podrobić lub ukraść. Nie rozumieli, że prawdziwe programowanie polega na rozwiązywaniu problemów, dostrzeganiu wzorców i powiązań, budowaniu czegoś z samej logiki i determinacji.

Kobiety potrafią programować. Zawsze potrafiłyśmy programować – od Ady Lovelace, która napisała pierwszy algorytm, przez Grace Hopper, która wynalazła kompilator, po tysiące kobiet, które zaprogramowały komputery, dzięki którym ludzie polecili na Księżyc. Programowałyśmy, mimo że mówiono nam, że nie umiemy, nie powinnyśmy lub nie będziemy w tym dobre.

Mój ojciec próbował usunąć moje portfolio programistyczne w noc przed rozmową kwalifikacyjną. Powiedział, że kobiety nie potrafią programować i że powinnam przestać zawstydzać rodzinę. Ale nie rozumiał, że każda kobieta, której powiedziano, że czegoś nie potrafi, ma wewnętrzny system zapasowy – niezłomne jądro, które chroni jej marzenia pomimo wszelkich prób ich zniszczenia.

Nie tylko tworzymy kopie zapasowe naszego kodu. Tworzymy kopie zapasowe siebie nawzajem, tworząc sieci wsparcia, których żadna ilość uprzedzeń nie jest w stanie trwale zniszczyć. A kiedy przywracamy dane z tych kopii zapasowych, wracamy silniejsi, z lepszą obsługą błędów i bardziej niezawodnymi protokołami bezpieczeństwa.

Prawdziwym triumfem nie było samo zdobycie pracy w Space Forward czy dostąpienie sprawiedliwości. To przekształcenie bólu w cel, dyskryminacji w determinację, a usuwania w rozrywkę. Każda młoda kobieta, która przekracza próg naszej fundacji z laptopem, który jej dostarczyliśmy, to przywrócone marzenie, skrywana ambicja, którą ktoś próbował wymazać, ale nie zdołał jej zniszczyć.

Kiedy skończyłem kodować na noc i przesłałem moje commity do wielu repozytoriów na różnych platformach – wszystkie zaszyfrowane i potajemnie zarchiwizowane w różnych lokalizacjach na całym świecie – uśmiechnąłem się. Niech spróbują to usunąć. Nie piszemy już tylko kodu. Piszemy historię, jedną funkcję na raz, jedną dziewczynę na raz, jedno marzenie na raz.

I w przeciwieństwie do skradzionego kodu Tylera, który uległ awarii i spłonął, nasz będzie działał wiecznie – elegancki i niezniszczalny, co jest świadectwem tego, co się dzieje, gdy kobiety nie pozwalają nikomu usunąć swojej przyszłości. Nie tylko przetrwamy próby wymazania nas. Wykorzystujemy je jako doświadczenie debugowania, odnajdując i naprawiając luki w systemie, który nigdy nie został zaprojektowany z myślą o nas, ale który przeprojektowujemy z każdą linijką kodu, którą piszemy.

Serwer szumiał w kącie, tworząc kopie zapasowe wszystkiego, zachowując nie tylko kod, ale i samą możliwość. A gdzieś tam, dziewczyna, której rodzina twierdzi, że nie potrafi programować, potajemnie uczy się Pythona w swoim pokoju, tworząc własne systemy kopii zapasowych, przygotowując się na dzień, w którym będzie musiała wszystko przywrócić i udowodnić im, że się mylą. Zrobi to. Zawsze to robimy.

Ostatnie przemyślenia i wezwanie do działania: Jeśli kiedykolwiek powiedziano Ci, że nie możesz realizować swoich marzeń z powodu tego, kim jesteś, jeśli ktoś próbował usunąć Twoją pracę lub ukraść Twoje zasługi, albo jeśli musiałeś walczyć z własną rodziną, aby stać się tym, kim masz być, chcę, żebyś wiedział, że nie jesteś sam. Podziel się swoją historią w komentarzach poniżej. Jakie systemy zapasowe stworzyłeś dla swoich marzeń? Jak odzyskałeś to, co inni próbowali usunąć? Jeśli ta historia do Ciebie przemówiła, kliknij przycisk „Lubię to” i zasubskrybuj, aby usłyszeć więcej historii o pokonywaniu niemożliwych przeciwności. Podziel się tym z kimś, kto potrzebuje usłyszeć, że jego marzenia mają znaczenie, że jego praca ma wartość i że nikt nie może trwale wymazać swojej przyszłości, jeśli się nie podda.

Dziękuję za wysłuchanie mojej historii. Pamiętaj, że najważniejsza kopia zapasowa nie znajduje się na żadnym dysku twardym ani serwerze w chmurze. To niezachwiana wiara w siebie, której żadne usuwanie nie jest w stanie zniszczyć. Kontynuuj kodowanie, twórz i twórz kopie zapasowe swoich marzeń. Do następnego razu, Lacy przypomina Ci, że jedynym pozwoleniem, jakiego potrzebujesz, aby realizować swoją pasję, jest Twój…