Tata usunął moje portfolio programistyczne w noc przed rozmową o pracę marzeń. „Kobiety nie potrafią programować, przestańcie nas ośmieszać” – powiedział. Mama się zgodziła: „Technologia jest dla prawdziwych mężczyzn, takich jak twój brat”. NIE MIALI POJĘCIA, CO ZROBIŁEM

„Co mam teraz zrobić?” – zapytał. „Jeśli to wyjdzie na jaw, nigdy nie będę pracował w branży technologicznej. Stracę pracę w firmie taty”.

Jennifer gorzko się zaśmiała.

„Nigdy nie pasowałeś do branży technologicznej, Tyler” – powiedziała. „Twoje miejsce jest w sprzedaży, zarządzaniu czy w każdej innej dziedzinie, w której możesz odnieść sukces dzięki swoim prawdziwym umiejętnościom, a nie tym, które ukradłeś. Tragedia nie polega na tym, że cię obnażają. Chodzi o to, że nigdy nie byłeś zmuszony do rozwijania prawdziwych umiejętności, bo wszyscy wokół usprawiedliwiali twoją przeciętność”.

Tata zwrócił się do mnie po raz ostatni.

„Jeśli to zrobisz” – powiedział – „jeśli pozwolisz im wykorzystać to nagranie, jeśli podejmiesz jakiekolwiek kroki prawne, jesteś dla nas martwy. Odetniemy cię. Nie zobaczysz ani centa z naszych pieniędzy”.

Zatrzymał się.

„Wybierz, Lacy” – powiedział. „Twoja rodzina czy ta mściwa ścieżka, którą podążasz”.

Spojrzałam na mojego ojca – człowieka, który nigdy nie był na żadnym targu naukowym. Który śmiał się, kiedy dostałam się na Stanford. Który próbował zniszczyć dorobek mojego życia, bo nie mógł sobie wyobrazić, żeby kobieta była w czymś lepsza od jego syna.

„Wybieram siebie” – powiedziałem. „Wybieram swoją karierę. Wybieram prawdę. I wybieram otaczanie się ludźmi, którzy wspierają mnie za to, kim jestem, a nie za to, kim według nich powinienem być”.

Tata wyszedł, a mama poszła za nim płacząc.

Tyler został jeszcze chwilę, wyglądając na zagubionego.

„Lacy” – powiedział cicho. „Naprawdę zrobiłaś kopię zapasową wszystkiego?”

„Oczywiście, że tak” – odpowiedziałem. „Jestem inżynierem oprogramowania. Redundancja i odzyskiwanie danych po awarii to fundamentalne zasady”.

„Nawet nie rozumiem, co to znaczy” – przyznał.

„Wiem” – powiedziałem. I po raz pierwszy poczułem do niego szczerą litość. „Właśnie o to chodzi, Tyler. Nigdy nie próbowałeś zrozumieć. Po prostu założyłeś, że zasługujesz na to, na co pracowałem”.

Odszedł bez słowa.

Jennifer została i rozmawiałyśmy jeszcze godzinę. Była błyskotliwa, zabawna i od lat ukrywała swoją błyskotliwość, żeby nie urazić męskiego ego. Umówiłyśmy się na lunch, jak tylko obie zaczniemy pracę w Space Forward. Sandra już się z nią skontaktowała w sprawie ponownego ubiegania się o stanowisko, które odrzuciła.

Trzy miesiące później moje życie zmieniło się w sposób, którego nigdy sobie nie wyobrażałem.

W Space Forward odnosiłem sukcesy, kierując wdrażaniem mojego algorytmu optymalizacji trajektorii, który już pozwalał firmie oszczędzać dwa miliony dolarów na każdym wystrzeleniu satelity. Morrison awansował mnie na stanowisko kierownika technicznego nowej inicjatywy bezpieczeństwa odpornej na ataki kwantowe, a mój dwunastoosobowy zespół inżynierów szanował moje kompetencje, nie kwestionując mojej płci.

Konsekwencje prawne tamtej lutowej nocy odbiły się na życiu wielu osób.

Zespół prawny Space Forward złożył formalną skargę dotyczącą próby przekupstwa, co doprowadziło do śledztwa FBI w sprawie praktyk biznesowych ojca. Odkryto, że od lat przekupywał urzędników, aby uzyskać kontrakty budowlane, wykorzystując Tylera jako swojego nieświadomego wspólnika, podpisując dokumenty bez ich czytania.

Kradzież własności intelektualnej przez Tylera od Jennifer i pracownic firmy Peterson Construction doprowadziła do pozwu zbiorowego. Siedem kobiet przedstawiło dowody na to, że ich praca została przywłaszczona i przypisana pracownikom płci męskiej. Sprawa zakończyła się ugodą pozasądową za nieujawnioną kwotę, która – jak powiedziała mi Jennifer – wystarczyła na sfinansowanie wielu kobiecych bootcampów programistycznych.

Tyler został po cichu zwolniony z Peterson Construction – oficjalnie z powodu „restrukturyzacji”, ale wszyscy znali prawdę. Fałszywy system oprogramowania, który rzekomo stworzył, uległ awarii podczas ważnej prezentacji dla klienta, uszkadzając trzy lata danych projektu. Klient pozwał Peterson Construction za zaniedbanie, a śledztwo wykazało, że kod Tylera nie tylko został skradziony, ale wręcz niebezpiecznie niekompetentny.

Ku zaskoczeniu wszystkich Tyler zapisał się na legalny obóz szkoleniowy dla programistów.

Zadzwonił do mnie po pierwszym miesiącu, wyczerpany i skromny.

„Naprawdę muszę się tego nauczyć” – powiedział. „To trudne, Lacy. Naprawdę trudne. Nie rozumiem, jak ci się to udało, skoro wszyscy byli przeciwko tobie”.

„Linijka kodu na raz” – powiedziałem mu. „I dużo kawy”.

Pracował teraz jako młodszy programista w małej organizacji non-profit, zarabiając trzydzieści pięć tysięcy dolarów rocznie. Ułamek jego poprzedniej pensji, ale po raz pierwszy w życiu uczciwie zarabiał.

„Debuguję formularze darowizn i aktualizuję treść strony internetowej” – powiedział podczas jednej z naszych nielicznych rozmów telefonicznych. „To podstawowa praca, ale moja. Sam ją napisałem. Rozumiem ją. Kiedy coś się psuje, sam to naprawiam”.

Transformacja moich rodziców trwała dłużej i była bardziej złożona.

Mama zadzwoniła do mnie po sześciu tygodniach milczenia, szlochając tak mocno, że ledwo mogłam ją zrozumieć.

„Chodziłam do terapeuty” – zdołała powiedzieć. „Zdałam sobie sprawę, że stałam się potworem, którego nienawidziłam. Dorastając w latach sześćdziesiątych, chciałam zostać inżynierem, ale moi rodzice mówili, że dziewczyny nie potrafią matematyki. Zamiast tego kazali mi studiować ekonomię domową. Całe życie miałam do tego żal. A potem zrobiłam ci to samo – tylko gorzej”.

Zaczęliśmy jeść lunch raz w miesiącu. Ostrożne spotkania, na których powoli odkrywała marzenia, które pogrzebała. Chciała budować mosty, rozumieć, jak konstrukcje dźwigają ciężar i przetrwają burze. Zamiast tego wyszła za mąż za tatę w wieku dwudziestu dwóch lat i przez czterdzieści lat podtrzymywała jego marzenia, podczas gdy jej własne więdły.

„Byłam zazdrosna” – przyznała przy sałatkach w kawiarni w centrum miasta. „Robiłeś wszystko, co ja chciałam. I zamiast być dumna, próbowałam cię powstrzymać, bo widok twojego sukcesu tam, gdzie ja się poddałam, bolał mnie za bardzo”.

Zaczęła brać udział w internetowych kursach inżynierii budowlanej. Nie po to, by zmienić karierę w wieku sześćdziesięciu dwóch lat, ale dla siebie. Wysyłała mi pełne entuzjazmu SMS-y o obliczeniach nośności i materiałoznawstwie. Tata myślał, że przechodzi kryzys wieku średniego, ale ja dostrzegałem radość z tego, że w końcu nauczyłem się czegoś, o czym zawsze mówiono, że jest poza moim zasięgiem.

Najtrudniejsze było rozliczenie taty.

Śledztwo FBI zakończyło się wysokimi grzywnami, ale bez kary więzienia, choć jego reputacja w branży budowlanej została trwale nadszarpnięta. Kilka dużych kontraktów zostało anulowanych, a on sam musiał zwolnić czterdzieści procent swojej siły roboczej. Początkowo obwiniał mnie, wysyłając pełne gniewu e-maile o tym, jak „zniszczyłem rodzinny biznes”.

Ale sześć miesięcy po tamtej lutowej nocy był obecny na mojej prezentacji na konferencji Denver Tech. Mówiłem o przezwyciężaniu uprzedzeń w STEM, dzieląc się swoją historią publicznie po raz pierwszy poza filmem dokumentalnym Marcusa, który stał się viralem z dwoma milionami wyświetleń.

Nie wiedziałem, że on tam był, aż do sesji pytań i odpowiedzi.

Stał w ostatnim rzędzie, a jego głos niósł się po całej sali konferencyjnej.

„Jestem Harold Peterson” – powiedział i w sali zapadła cisza. Wszyscy znali to nazwisko z filmu dokumentalnego. „Jestem ojcem Lacy. I myliłem się”.

Wziął głęboki oddech.

„Pozwoliłam, by moja ignorancja i ego niemal zniszczyły marzenia mojej córki. Wierzyłam w kłamstwo, że kobiety nie mogą odnieść sukcesu w technologii, bo przyznanie się do błędu oznaczało przyznanie, że moja córka jest mądrzejsza ode mnie – bardziej zdolna ode mnie, bardziej innowacyjna ode mnie. I jest. Wszystkie te cechy”.

Spojrzał mi prosto w oczy.

„Lacy jest genialna i jestem z niej dumny” – powiedział. „Wstydzę się tego, co zrobiłem, ale jestem tu, aby publicznie przeprosić i ogłosić, że Peterson Construction finansuje dziesięć rocznych stypendiów dla kobiet studiujących kierunki ścisłe, techniczne i techniczne, przyznawanych przez fundację Lacy”.

W sali wybuchły pełne zaskoczenia brawa.

Później, w cztery oczy, rozmawialiśmy z tatą godzinami. Wciąż się uczył, wciąż zmagał się z głęboko zakorzenionymi uprzedzeniami, ale starał się. Zatrudnił kobietę na stanowisku dyrektora ds. technologii, aby zmodernizować systemy Peterson Construction, a ona już uratowała firmę przed bankructwem, wdrażając wydajne oprogramowanie do zarządzania projektami – odpowiednio licencjonowane i legalnie pozyskane.

Jennifer i ja wspólnie założyliśmy Code Without Limits, fundację zapewniającą laptopy, stypendia na boot campy i mentoring młodym kobietom, których rodziny nie wspierały ich aspiracji technologicznych. Nasza pierwsza grupa liczyła dwadzieścia studentek, z których każda miała historię o tym, jak powiedziano jej, że nie może lub nie powinna zajmować się technologią.

Sarah, moja przyjaciółka, która pomogła mi tej strasznej nocy, dołączyła do Space Forward jako szefowa ochrony. David, mimo że mieszkał w Kalifornii, został naszym zdalnym konsultantem ds. systemów rozproszonych. Film dokumentalny Marcusa zdobył trzy nagrody i zapoczątkował ogólnokrajową dyskusję na temat dyskryminacji ze względu na płeć w dziedzinach STEM.

Rok po tamtej lutowej nocy stanęłam przed drugą grupą absolwentów naszej fundacji — pięćdziesięcioma młodymi kobietami, które ukończyły nasz program mimo sprzeciwu rodziny, trudności finansowych i uprzedzeń społecznych.

Patrząc na ich twarze – podekscytowane i jednocześnie zdenerwowane perspektywą wejścia do branży technologicznej – pomyślałam o moich zniszczonych dyskach twardych, usuniętych repozytoriach i słowach mojego ojca, że ​​kobiety nie potrafią kodować.

„Wasze rodziny mogą was nie wspierać” – powiedziałem im. „Mogą aktywnie próbować was powstrzymać. Mogą usuwać wasze prace, wyśmiewać wasze marzenia lub próbować dawać wasze szanse innym, których uznają za bardziej godnych. Ale oto, czego nie mogą usunąć: waszej wiedzy, waszej determinacji, waszej zdolności do rozwiązywania problemów i tworzenia rozwiązań”.

Wyciągnąłem laptopa i pokazałem im prosty skrypt kopii zapasowej.

„To najważniejszy kod, jaki kiedykolwiek napiszesz” – powiedziałem. „Nie dlatego, że jest skomplikowany, ale dlatego, że gwarantuje, że nikt nigdy nie zniszczy tego, co stworzyłeś. Ubezpiecz swoją pracę. Ale co ważniejsze, ubezpiecz swoją wiarę w siebie. Twórz redundantne zabezpieczenia dla swojej pewności siebie. Rozłóż swój system wsparcia na wiele węzłów przyjaźni i mentoringu”.

Siedemnastoletnia dziewczyna w pierwszym rzędzie podniosła rękę. Przypominała mi mnie w tym wieku – pełną zapału, ale niepewną siebie.

„A co jeśli nasze rodziny nigdy nie zaakceptują tego, co robimy?” – zapytała.

Myślałem o tacie podczas mojej prezentacji na konferencji. O podręcznikach inżynierii mamy rozrzuconych po kuchennym stole. O szczerej dumie Tylera, gdy z sukcesem wdrożył swój pierwszy niezależny projekt.

„Niektórzy się przekonają” – powiedziałem. „Inni nie. Ale piękno kodu polega na tym, że nie przejmuje się niczyją opinią. Albo działa, albo nie. Twój sukces nie będzie zależał od ich akceptacji, ale od twojego zaangażowania w naukę i rozwój”.

Po ceremonii wręczenia dyplomów dostałem e-mail, który wywołał uśmiech na mojej twarzy. Pochodził od dziewczyny z Pakistanu, której rodzice zabronili studiować informatykę. Obejrzała dokument Marcusa z napisami i potajemnie zaczęła uczyć się kodowania, korzystając z komputerów bibliotecznych. Właśnie otrzymała pełne stypendium na studia inżynierii oprogramowania w Niemczech.

„Pokazałeś mi, że można odnieść sukces, nawet gdy rodzina się sprzeciwia” – napisała. „Moi rodzice usunęli moje projekty, ale nie mogli usunąć mojej determinacji. Dziękuję, że podzieliłeś się swoją historią. Uratowała moją”.

Tej nocy siedziałem w moim nowym mieszkaniu – pięknym, dwupokojowym mieszkaniu w centrum Denver z widokiem na góry. Ściany były pokryte nagrodami, identyfikatorami z konferencji i zdjęciami z wydarzeń fundacyjnych. Moje domowe biuro miało trzy monitory, kilka dysków zapasowych i specjalnie zbudowany serwer, który cicho szumiał w kącie.

Otworzyłem edytor kodu i zacząłem pracować nad nowym projektem: algorytmem uczenia maszynowego, który będzie przewidywał i zapobiegał kolizjom satelitów.

Pisząc, pomyślałem o tamtej nocy, kiedy wszystko wydawało się stracone. Kiedy moja rodzina próbowała wymazać moją przyszłość z bezmyślnym okrucieństwem ludzi, którzy nie potrafili sobie wyobrazić, że marzenia kobiety mają znaczenie.

Ponieśli porażkę, bo źle zrozumieli coś fundamentalnego.

Myśleli, że programowanie polega na pisaniu na komputerze, a więc na czymś, co można sfałszować lub ukraść.

Nie rozumieli, że prawdziwe programowanie polega na rozwiązywaniu problemów. Na dostrzeganiu wzorców i powiązań. Na budowaniu czegoś z samej logiki i determinacji.

Kobiety potrafią kodować.

Zawsze potrafiliśmy kodować.

Począwszy od Ady Lovelace, która napisała pierwszy algorytm, poprzez Grace Hopper, która wynalazła kompilator, aż po tysiące kobiet, które zaprogramowały komputery, dzięki którym ludzie wysłali ludzi na Księżyc, kodujemy, mimo że mówiono nam, że nie umiemy, nie powinniśmy i nie będziemy w tym dobrzy.

Mój ojciec próbował usunąć moje portfolio programistyczne w noc przed rozmową kwalifikacyjną. Powiedział, że kobiety nie potrafią programować i że powinienem przestać ośmieszać rodzinę.

Ale nie rozumiał, że każda kobieta, której powiedziano, że czegoś nie może zrobić, ma wewnętrzny system zapasowy — silny rdzeń, który chroni jej marzenia pomimo wszelkich prób ich zniszczenia.

Nie tylko tworzymy kopie zapasowe naszego kodu. Wspieramy się nawzajem, tworząc sieci wsparcia, których żadne uprzedzenia nie są w stanie trwale zniszczyć.

A gdy przywracamy dane z tych kopii zapasowych, jesteśmy silniejsi — z lepszym przetwarzaniem błędów i bardziej niezawodnymi protokołami bezpieczeństwa.

Prawdziwym triumfem nie było samo zdobycie pracy w Space Forward czy dostąpienie sprawiedliwości. To przekształcenie bólu w cel, dyskryminacji w determinację, a usunięcia w rozrywkę.

Każda młoda kobieta, która przekracza próg naszej fundacji z laptopem, który jej zapewniliśmy, to przywrócone marzenie. Ukryta ambicja, którą ktoś próbował wymazać, ale nie zdołał jej zniszczyć.

Kiedy skończyłem kodować na noc i przesłałem moje commity do wielu repozytoriów na różnych platformach — wszystkie zaszyfrowane i potajemnie skopiowane w różnych miejscach na całym świecie — uśmiechnąłem się.

Niech spróbują to usunąć.

Nie piszemy już tylko kodu. Piszemy historię. Jedna funkcja na raz. Jedna dziewczyna na raz. Jedno marzenie na raz.

I w przeciwieństwie do skradzionego kodu Tylera, który rozbił się i spłonął, nasz będzie działał wiecznie. Elegancki i niezniszczalny – dowód na to, co się dzieje, gdy kobiety nie pozwalają nikomu usunąć swojej przyszłości.

Nie tylko przetrwamy próby wymazania nas z pamięci. Wykorzystujemy je jako doświadczenie debugowania, odnajdując i naprawiając luki w zabezpieczeniach systemu, który nigdy nie został zaprojektowany z myślą o nas, ale który przeprojektowujemy z każdą linijką kodu, którą piszemy.

Serwer szumiał w kącie, tworząc kopie zapasowe wszystkiego, zachowując nie tylko kod, ale i samą możliwość.

A gdzieś tam, dziewczyna, której rodzina twierdzi, że nie potrafi programować, potajemnie uczy się Pythona w swoim pokoju. Tworzy własne systemy kopii zapasowych. Przygotowuje się na dzień, w którym będzie musiała wszystko przywrócić i udowodnić im, że się mylą.

Ona tak zrobi.

Zawsze tak robimy.

Końcowe przemyślenia i wezwanie do działania:

Jeśli kiedykolwiek powiedziano ci, że nie możesz realizować swoich marzeń z powodu tego, kim jesteś… jeśli ktoś próbował usunąć twoją pracę, ukraść twoje zasługi lub musiałeś walczyć z własną rodziną, aby stać się tym, kim powinieneś być… chcę, żebyś wiedział, że nie jesteś sam.

Jeśli ta historia poruszyła Cię, kliknij „Lubię to” i zasubskrybuj, aby usłyszeć więcej historii o pokonywaniu przeciwności losu. Podziel się tym z kimś, kto potrzebuje usłyszeć, że jego marzenia mają znaczenie, że jego praca ma wartość i że nikt nie może trwale wymazać swojej przyszłości, jeśli się nie podda.

Dziękuję za wysłuchanie mojej historii.

Pamiętaj: najważniejsza kopia zapasowa nie znajduje się na żadnym dysku twardym ani serwerze w chmurze. To niezachwiana wiara w siebie, której żadne usuwanie nie jest w stanie zniszczyć.

Kontynuuj kodowanie, twórz i twórz kopie zapasowe swoich marzeń.