W 1988 roku okłamałem czterech młodych muzyków, którzy na mnie liczyli. Wziąłem ich stary van zespołu i zrobiłem coś, o czym nigdy im nie powiedziałem. O świcie odprawiłem ich, jakby nic się nie stało. Przez dekady martwiłem się, że prawda mnie dopadnie. Aż pewnego ranka przed moją przyczepą powoli zatrzymał się sznur ciemnych SUV-ów, a do moich drzwi podeszli nieznajomi. „Wiemy, co zrobiłeś w 1988 roku”.

Naprawiłem ich furgonetkę. Trzydzieści pięć lat później czterech milionerów wspominało mechanika, który kłamał

Rozwiązywałem krzyżówkę na ganku, kiedy na podjazd wjechały trzy czarne Escalade’y. Wysiadło z nich czterech mężczyzn po pięćdziesiątce. Drogie ciuchy, pewny krok. Jeden z nich spojrzał na mnie i zaczął płakać.

„Bobby Sullivan?” zapytał.

Powiedziałem: „Tak”.

Powiedział: „Skłamałeś nas w 1988 roku. Wiemy wszystko i przyszliśmy to naprawić”.

Nie miałem pojęcia, o czym mówi. Potem powiedział o dacie i wszystko wróciło.

Zanim przejdziemy do konkretów, zostaw komentarz i powiedz mi, skąd dziś oglądasz.

Był 12 listopada 1988 roku. Sobotnia noc. Zimna, mokra, okropna. Deszcz, który lał strumieniami i zamieniał drogi w rzeki. Noc, w której mądrzy ludzie siedzieli w domach, a na autostradach byli tylko głupcy i desperaci.

Zamykałem warsztat samochodowy Sullivan’s Auto Repair, mój warsztat przy Route 64 między Raleigh a Rocky Mount w Karolinie Północnej. Niewielki lokal, dwa stanowiska, ciasne biuro z ekspresem do kawy starszym niż większość samochodów moich klientów i mieszkanie nad nim, w którym mieszkałem sam. Neon na zewnątrz – czerwone litery z napisem SULLIVAN’S – migotał od trzech tygodni. Ciągle miałem zamiar go naprawić, ale zawsze było coś pilniejszego, zawsze inny silnik, który wymagał uwagi bardziej niż ten napis.

Byłem wtedy mechanikiem od dwudziestu sześciu lat. Nauczyłem się tego w wojsku, pracując przy ciężarówkach dostawczych i jeepach w delcie Mekongu. Wróciłem z Wietnamu w 1969 roku z odłamkami w nodze i olejem na stałe zabrudzonym paznokciami. Otworzyłem warsztat w 1974 roku za zaoszczędzone pieniądze i marzenie o byciu swoim własnym szefem.

To nie było wiele, ale było moje.

Moja żona Melissa zmarła dwa lata wcześniej, wiosną 1986 roku. Choroba zabrała ją w sześć miesięcy. Nie mieliśmy dzieci. Ona nie mogła, a my pogodziliśmy się z tym. Mieliśmy się tylko razem zestarzeć, może wybrać się na tę wycieczkę do Wielkiego Kanionu, o której zawsze rozmawialiśmy. Ale rak nie przejmuje się twoimi planami.

Po jej śmierci sklep stał się wszystkim. Przez pierwszy rok pracowałem siedem dni w tygodniu. Nie mogłem znieść mieszkania na piętrze, gdzie jej kubek do kawy wciąż stał na blacie, a okulary do czytania wciąż leżały na stoliku nocnym. W sklepie było łatwiej. Samochody nie pytają, jak się czujesz. Po prostu się psują, a ty je naprawiasz. Każdy problem ma początek, środek i koniec.

W listopadzie 1988 roku moja rutyna polegała na pracy sześć dni w tygodniu i chodzeniu do kościoła w niedzielę. Nie dlatego, że byłem szczególnie religijny, ale dlatego, że Melissa była, i czułem, że dotrzymuję jej obietnicy. A potem w poniedziałek rano powrót do pracy.

Zamykałem bramę około 10:30, kiedy usłyszałem coś – charczenie silnika, kaszel, a potem cisza. Cisza. Tylko deszcz bębniący o metalowy dach mojego garażu.

Furgonetka zatrzymała się tuż przed moim warsztatem. Stary Ford Econoline, łuszcząca się biała farba, rdza zżerająca nadkola. Typ furgonetki, która widziała lepsze czasy jakieś dziesięć lat temu.

Wysiadło czterech facetów, młodych, może po dwudziestce, przemoczonych do suchej nitki w kilka sekund. Jeden z nich, czarnoskóry chłopak w skórzanej kurtce i afro, podbiegł do mojej bramki.

„Proszę pana, proszę pana. Czy to garaż? Nasz van właśnie padł.”

Spojrzałem na niego, a potem na trójkę pozostałych dzieciaków stojących na deszczu. Wyglądali na przestraszonych i zdesperowanych.

„Tak, to garaż” – powiedziałem. „Ale jest zamknięty”.

„Proszę”. Głos chłopaka załamał się. „Mamy dziś wieczorem koncert w Raleigh. Jesteśmy zespołem. To nasz pierwszy prawdziwy koncert. Przyjechaliśmy z Atlanty. Jeśli nie zdążymy…” Urwał.

Spojrzałem na zegarek. 10:30. Do Raleigh było czterdzieści minut. Jeśli mieli koncert, to już byli spóźnieni.

Westchnąłem i otworzyłem bramę.

„Wciągnijcie go do zatoki” – powiedziałem. „Dajcie mi spojrzeć”.

Wsadzili furgonetkę do garażu. Od razu wiedziałem, że jest źle. Silnik nawet nie chciał zapalić. Podniosłem maskę i zacząłem sprawdzać.

Podczas gdy pracowałem, stały tam, kapiąc na moją betonową podłogę. Czarny chłopak się przedstawił.

„Jestem Dennis” – powiedział. „Dennis Johnson. To Dave, Ray i Tommy”.

Dave milczał. Ray wyglądał na cholernie zdenerwowanego. Tommy próbował się uśmiechnąć, mimo paniki.

„Jesteśmy Punktem Przełomu” – powiedział Dennis. „To nazwa naszego zespołu. Gramy rocka, soul, trochę funku. Gramy od dwóch lat, stary – graliśmy w barach, na weselach, gdziekolwiek. Ten dzisiejszy koncert odbędzie się w prawdziwym klubie. Facet od A&R z wytwórni powinien tam być. To może wszystko zmienić”.

Nic nie powiedziałem. Byłem zbyt zajęty oglądaniem ich skrzyni biegów.

Zniknął. Był kompletnie zniszczony. Zębatki były wytarte. Płyn był czarną mazią. Całość trzymała się razem tylko dzięki nadziei i taśmie klejącej.

To nie była naprawa. To była odbudowa. Może osiem godzin pracy. Części nie miałem na stanie.

Wstałem i wytarłem ręce szmatką.

„Ile macie pieniędzy, chłopcy?” zapytałem.

Spojrzeli na siebie. Tommy wyciągnął portfel i policzył.

„Czterdzieści siedem dolarów” – powiedział cicho.

Czterdzieści siedem dolarów dla czterech facetów, którzy pojechali z Atlanty do Karoliny Północnej. To były pieniądze na benzynę i jedzenie. To było wszystko, co mieli na świecie.

Przyjrzałem się im. Naprawdę im się przyjrzałem. Byli jak dzieciaki, przemoczeni do suchej nitki, drżący z zimna, z marzeniami większymi niż ich konta bankowe. Ja też kiedyś byłem tym dzieciakiem. Inne marzenie, ta sama desperacja.

Podjąłem decyzję.

„Alternator szwankuje” – powiedziałem. „Prawdopodobnie od deszczu. Czasami dostaje się tam woda i się ślizga. Mogę go dokręcić i wyczyścić połączenia. Powinieneś dojechać do Raleigh”.

Oczy Dennisa rozszerzyły się.

„Serio? Ile?”

„Bezpłatnie” – powiedziałem. „Daj mi dwadzieścia minut”.

Nie wiedzieli, że kłamię.

Wysłałem ich, żeby poczekali w moim biurze, gdzie było ciepło. Powiedziałem im, że jest ekspres do kawy. „Częstujcie się”. Zniknęli na górze, rozmawiając szybko, z ulgą, już planując swoją listę utworów.

Wróciłem do furgonetki.

Dwadzieścia minut. Powiedziałem dwadzieścia minut. Miałem przed sobą może siedem godzin pracy.

Miałem Forda Econoline na parkingu. Ten sam model, ten sam rocznik. Kupiłem go za czterysta dolarów dwa miesiące wcześniej, planując rozebrać go na części i sprzedać. Skrzynia biegów była dobra. Wszystko inne to szajs, ale skrzynia biegów była solidna.

Zakasałem rękawy.

Pracowałem całą noc, wyciągnąłem zepsutą skrzynię biegów z ich furgonetki, wyciągnąłem sprawną z mojego samochodu na części i wymieniłem je.

To nie jest prosta robota. Leżysz na plecach pod samochodem na podjeździe, śruby wszędzie, płyn przekładniowy cieknie po rękach, dłonie drętwieją od zimnego betonu i jesiennego chłodu, który przenika przez ściany garażu. Pierwsza godzina to po prostu poluzowanie starej skrzyni biegów. Czterdzieści dwie śruby. Policzyłem każdą. Niektóre z nich były zardzewiałe, zatarte przez lata soli i rozprysków na drodze. Musiałem użyć klucza udarowego przy trzech z nich, a i tak stawiały opór. Palą mnie ramiona. Bolą mnie plecy.

W pewnym momencie upuściłem klucz nasadowy i z brzękiem rozbił się o podłogę. Leżałem tam przez chwilę, zastanawiając się, czy to głupie, czy powinienem ich po prostu obudzić i powiedzieć im prawdę.

Ale tego nie zrobiłem.

Około północy wyjąłem zepsutą skrzynię biegów. Uderzyła o podłogę z hukiem, który zabrzmiał jak dzwon pogrzebowy – trzysta funtów zniszczonego metalu i roztrzaskane marzenia. Odsunąłem ją na bok łomem.

Potem poszedłem na tyły parkingu. Furgonetka z częściami stała tam w deszczu, woda spływała po wgniecionej masce. Kupiłem ją na aukcji dwa miesiące temu za czterysta dolarów. Planowałem ją rozebrać, sprzedać silnik do warsztatu w Durham za dwieście pięćdziesiąt, sprzedać skrzynię biegów za jakieś sto siedemdziesiąt pięć, resztę rozmontować. Gdybym był cierpliwy, pewnie zarobiłbym w sumie siedemset albo osiemset dolarów.

Teraz miałem zamiar oddać to wszystko czwórce dzieci, których już nigdy nie zobaczę.

Otworzyłem maskę i rozpocząłem wyciąganie.

Ten też dał mi popalić. Kolejne czterdzieści dwie śruby. Więcej rdzy, więcej walki. Deszcz kapał przez dziurę w dachu garażu, którą zamierzałem załatać, uderzając mnie w czoło co trzydzieści sekund niczym metronom, odliczający czas mojej głupoty.

Około drugiej w nocy odebrałem sprawną skrzynię biegów, podjechałem nią pod górę w stronę ich furgonetki, ustawiłem ją i rozpocząłem montaż.

To najtrudniejsza część. Skrzynia biegów waży więcej, niż większość ludzi jest w stanie unieść, a ty musisz trzymać ją pod idealnym kątem, wsuwając ją na miejsce i ręcznie dokręcając śruby. Jeden stopień odchylenia i nie będzie pasowała do silnika. Ręce ci się trzęsą, plecy krzyczą, zaczynasz zawierać układy z Bogiem, których wiesz, że nie dotrzymasz.

Myślałam o Melissie w pracy. Kiedyś zostawała ze mną do późna, kiedy miałam pracę do późna, siedziała w biurze i czytała swoje romanse, od czasu do czasu schodziła, żeby przynieść mi kawę albo po prostu sprawdzić, czy nie wpadłam pod samochód. Martwiła się o to. Kazała mi obiecać, że będę ostrożna.

„Bobby Sullivan” – mawiała – „jesteś moim jedynym mężem. Potrzebuję cię w jednym kawałku”.

Zastanawiałem się, co ona o tym pomyśli. Pewnie nazwie mnie miękkim głupcem, ale uśmiechnie się, kiedy to powie.

O czwartej rano skrzynia biegów była gotowa. Wszystkie czterdzieści dwie śruby dokręcone zgodnie ze specyfikacją. Zalałem świeżym płynem. Musiałem użyć własnego. Kolejne czterdzieści dolarów poszło na marne. Podłączyłem wał napędowy, drążek zmiany biegów i wiązkę przewodów. Każde połączenie musiało być idealne. Jeśli to zepsuję, znowu się zepsują po osiemdziesięciu kilometrach i cała ta noc pójdzie na marne.

Sprawdziłem wszystko trzykrotnie i poświęciłem temu sporo czasu.

O 5:30 uruchomiłem silnik, zostawiłem go na biegu jałowym, zmieniłem wszystkie biegi, trzymając furgonetkę na kobyłkach, obserwując skrzynię biegów pod kątem wycieków, nasłuchując zgrzytów, sprawdzając wibracje podłogi. Nic.

Gładki jak masło. Może gładszy niż wtedy, gdy zjechał z linii montażowej Forda w 1979 roku.

Wyłączyłem silnik, opuściłem furgonetkę, usiadłem na podłodze, opierając plecy o szafkę z narzędziami i zamknąłem oczy. Moje dłonie krwawiły w trzech miejscach. Koszula była przesiąknięta potem, płynem przekładniowym i deszczem, który kapał przez dziurę w dachu. Bolał mnie każdy mięsień. Miałem czterdzieści dwa lata, a czułem się na osiemdziesiąt.

Ale furgonetkę naprawiono.

Umyłem ręce w zlewie gospodarczym. Woda była czerwona, potem różowa, a potem czysta. Założyłem opatrunki na najgorsze skaleczenia, przebrałem się w czystą koszulę z szafki w biurze i starałem się wyglądać, jakbym nie pracował przez siedem godzin bez przerwy.

Około szóstej rano sprawdziłem, co u nich, i powoli wszedłem po schodach. Kolano mnie bolało, to z odłamkami wbitymi w ziemię. Cicho otworzyłem drzwi do biura.