W Boże Narodzenie mama uśmiechnęła się do mnie przez stół i powiedziała: „Sprzedaliśmy twój pusty dom. I tak go nie używasz”. Ojciec natomiast liczył pieniądze jak w grze. Popijałem kawę. Później ktoś zapukał do drzwi: dwóch urzędników z mojego departamentu chciało rozmawiać z „nowymi właścicielami” domu, który w rzeczywistości nigdy do nich nie należał.

„Czekaj” – powiedział tata. „Musimy zadzwonić do naszego prawnika. Mamy swoje prawa”.

„Z pewnością ma pan prawa, proszę pana” – powiedział oficer Walsh. „Ma pan prawo do reprezentacji prawnej. Ma pan prawo do milczenia. Sugeruję, żeby skorzystał pan z tego drugiego, dopóki nie uzyska pan tego pierwszego. To poważna sprawa, panie Peton. Sprzedaż majątku dyplomatycznego bez zezwolenia narusza szereg przepisów federalnych”.

„Zwrócimy ci pieniądze” – powiedziała mama natychmiast. „Podaj nam tylko dane kupującego, a wszystko anulujemy”.

„To nie takie proste, proszę pani” – powiedział inny funkcjonariusz. „Nieruchomość jest objęta ochroną federalną. Sprzedaż jest automatycznie nieważna, ale próba sprzedaży, sfinalizowanie transakcji i otrzymanie środków to osobne przestępstwa”.

„Naruszenia czego?” – zapytał Tata w ostatnim wybuchu swojej dawnej arogancji.

„W szczególności Ustawa o Misjach Zagranicznych” – powiedział agent Walsh. „Może to oznaczać oszustwo, spisek w celu popełnienia oszustwa i wprowadzenie w błąd co do statusu majątkowego. Więcej informacji poznamy po przeprowadzeniu dochodzenia”.

Richard zamilkł w swoim kącie. Jego twarz straciła wyraz zadowolenia.

„Doradzałem im przy sprzedaży” – powiedział nagle słabym głosem. „Pomagałem w organizacji procesu zakładania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nie wiedziałem nic o statusie dyplomatycznym”.

„W takim razie będziemy musieli porozmawiać także z panem, panie Richardzie Chin” – powiedział Walsh.

„Jestem mężem ich córki Natalie” – dodał, jakby to podkreślało jego znaczenie.

„Panie Chin, potrzebujemy od pana oświadczenia dotyczącego pańskiego udziału w tej transakcji” – odpowiedziała krótko.

Agent Walsh zwrócił się w moją stronę.

„Zastępco komendanta Petonie, będziemy potrzebować również oświadczenia dotyczącego własności, pańskiego stanowiska i powodów, dla których pańska rodzina miała dostęp do mienia dyplomatycznego”.

„Zostali zarejestrowani jako współwłaściciele” – powiedziałem. „Dodałem ich, kiedy nabyłem nieruchomość, ponieważ byłem nowy w służbie dyplomatycznej i nie znałem się na kwestiach prawnych. To był błąd w ocenie z mojej strony”.

„Będziemy potrzebować pisemnego potwierdzenia” – powiedział oficer Walsh. „Ale na razie, państwo Peton, proszę jechać za nami”.

„Alexis” – powiedziała mama, odwracając się do mnie, a jej oczy nagle zrobiły się wilgotne. „Napraw to. Pracujesz dla rządu. Powiedz im, że to było nieporozumienie”.

„Nic nie mogę zrobić, mamo” – powiedziałem cicho. „Sprzedałaś własność federalną. To nie nieporozumienie. To przestępstwo”.

„Jesteśmy twoimi rodzicami” – powiedział tata drżącym głosem. „Jesteś nam coś winien”.

„Nic ci nie jestem winna” – powiedziałam, wciąż spokojnym głosem. Lata szkoleń z komunikacji kryzysowej rozproszyły drżenie, które groziło, że mnie przytłoczy. „Przez cztery lata umniejszałeś moją karierę, wyśmiewałeś moje wybory, udając, że wiesz o moim życiu więcej niż ja sama. Sprzedałeś mój dom bez konsultacji ze mną, bo uważałeś, że nie potrafię zarządzać własną nieruchomością. Teraz ponosisz konsekwencje i chcesz, żebym cię przed nimi uchronił”.

„Nie wiedzieliśmy” – powtórzyła mama z rozpaczą.

„O nic mnie nie pytałeś” – poprawiłam. „Nigdy nie pytałeś, czym właściwie się zajmuję. Nigdy nie pytałeś, dlaczego potrzebuję tej konkretnej rzeczy. Nigdy nie pytałeś, dlaczego przez większość roku stoi pusta. Zakładałeś i działałeś zgodnie z nimi. A teraz uczysz się, że założenia mają konsekwencje”.

Oficer Walsh gestem wskazał drzwi.

„Panie i pani Peton, chodźmy.”

Gdy eskortowano ich w stronę wyjścia, Natalie odwróciła się w moją stronę, a tusz do rzęs spływał jej po kącikach oczu.

„Naprawdę pozwolisz im zabrać naszych rodziców?” – zapytała.

„Nie zostali aresztowani” – powiedziałem. „Są przesłuchiwani. To różnica”.

„Ale mógłbyś temu zapobiec” – nalegała. „Jesteś wysoko postawionym dyplomatą. Powiedz im, że to nic takiego, że mama i tata popełnili błąd”.

„To niedopuszczalne” – powiedziałem. „I nie mogę prosić agentów federalnych, żeby ignorowali naruszenie protokołów bezpieczeństwa dyplomatycznego. To tak nie działa”.

„Więc wybrałaś pracę ponad rodzinę” – powiedziała Natalie oskarżycielsko.

„Wybieram rzeczywistość zamiast twojej fantazji” – powiedziałem. „Wszyscy przez lata traktowaliście mnie jak niekompetentnego, jak gdybym nie rozumiał prawdziwego świata. Teraz prawdziwy świat udowadnia wam, że rozumiem go lepiej niż wy”.

Richard rozmawiał przez telefon, pewnie dzwoniąc do swojego prawnika. Natalie płakała, oddychając ciężko. Siedząc pośród resztek świątecznego obiadu, patrzyłem, jak Bentley moich rodziców podąża za trzema federalnymi SUV-ami po podjeździe.

Mój telefon zawibrował. Wiadomość od Morrisona.

Sytuacja jest pod kontrolą. Twoi rodzice są przesłuchiwani, ale jeszcze nie aresztowani. To będzie zależało od wyników śledztwa. Jak się czujesz?

Odpowiedziałem na piśmie.

Wszystko w porządku. Dziękuję za profesjonalizm.

Dotarła kolejna wiadomość, tym razem od Agenta Walsha.

Twoje oświadczenie jest wymagane jutro rano. Siedziba Departamentu Stanu, godz. 9:00. Proszę przynieść wszystkie dokumenty związane z zakupem nieruchomości oraz umowę współwłasności.

„Będę tam” – odpowiedziałem.

Natalie podeszła do mnie ponownie, jej łzy były szczere, ale jej zachowanie wyrachowane. Usiadła na stoliku kawowym naprzeciwko mnie, jak dwie siostry zwierzające się sobie nawzajem, a nie jak przeciwniczki ubrane w markowe ciuchy.

„Alexis, proszę” – powiedziała. „Dla naszych rodziców. Popełnili błąd. Czy możesz coś zrobić?”

„Czego ode mnie oczekujesz?” – zapytałem. „Mam skłamać federalnym śledczym? Udawać, że to nie naruszenie? Udawać, że sprzedaż majątku dyplomatycznego jest nieistotna?”

„Chciałabym, żebyście pamiętali, że oni są częścią rodziny” – powiedziała Natalie.

„Chciałabym, żebyś pamiętał, że przez cztery lata traktowałeś mnie jak głupca” – powiedziałam. „Jakby moja kariera była żartem. Jakbym dokonywała złych wyborów. Jakbym potrzebowała, żebyś zarządzał moim życiem, bo sama jestem zbyt niekompetentna, żeby to zrobić”.

„Nigdy tego nie powiedzieliśmy” – zaprotestowała Natalie.

„Ciągle to powtarzałeś” – poprawiłem. „Za każdym razem, gdy naśmiewałeś się z mojej Hondy. Za każdym razem, gdy pytałeś mnie, czym tak naprawdę się zajmuję. Za każdym razem, gdy bagatelizowałeś moje podróże, nazywając je zwykłymi ucieczkami. Za każdym razem, gdy bagatelizowałeś moją nieobecność, uznając ją za zaniedbanie, zamiast uznać ją za warunek poważnej kariery”.

„Nigdy nas nie poprawiałeś” – powiedziała słabym głosem.

„Poprawiałem cię dziesiątki razy” – powiedziałem. „Nie słuchałeś. Miałeś już jasne pojęcie o tym, kim jestem, więc interpretowałeś wszystko, co mówiłem, przez ten pryzmat. Powiedziałem ci, że jestem zastępcą dowódcy misji. Rozumiałeś, że pracuję jako konsultant. Powiedziałem ci, że nieruchomość jest przeznaczona do celów biznesowych. Rozumiałeś, że jej nie używam. Powiedziałem ci, że moja podróż była niezbędna. Rozumiałeś, że po prostu się włóczę.”

Richard rozłączył się i ostrożnie podszedł, ściskając telefon jak koło ratunkowe.

„Mój prawnik twierdzi, że to poważna sprawa” – powiedział. „Twoi rodzice mogą zostać oskarżeni na szczeblu federalnym o oszustwo i naruszenie Ustawy o Misjach Zagranicznych. Twierdzi, że grozi im więzienie”.

„To możliwe” – zgodziłem się. „To zależy od tego, co śledztwo wykaże na temat ich intencji i wiedzy”.

„Musisz im pomóc” – nalegał.

„Dlaczego?” – zapytałem po prostu.

„Bo to rodzina”.

„Rodzina nie sprzedaje twojego domu bez twojej zgody” – powiedziałem. „Rodzina nie pobiera prowizji w wysokości 560 000 dolarów od twojej nieruchomości. Rodzina nie umniejsza twojej kariery, nie wyśmiewa twoich wyborów ani nie traktuje cię jak niekompetentnego. Zrobili to wszystko. Teraz płacą za to cenę”.

„Więc pozwolisz im iść do więzienia?” zapytała przerażona Natalie.

„Powiem prawdę federalnym śledczym” – powiedziałem. „To, co stanie się później, jest poza moją kontrolą. Jeśli zostaną oskarżeni, będą mieli adwokatów. Jeśli zostaną skazani, odwołają się. Ale nie będę kłamał, nie będę nimi manipulował i nie będę nadużywał swojej pozycji, aby chronić ich przed konsekwencjami ich czynów”.

„Jest zimno” – powiedział Richard.

„To profesjonalizm” – poprawiłem. „Jestem dyplomatą. Oczekuje się ode mnie wzorowego zachowania. Nie mogę wykorzystywać swojej pozycji do utrudniania śledztw federalnych i nawet gdybym mógł, nie zrobiłbym tego. Złamali prawo. To jest ważniejsze niż lojalność wobec rodziny”.

Zadzwonił mój telefon. Znowu Morrison.

„Alexis, potrzebujemy cię natychmiast w Wiedniu” – powiedział. „Sytuacja się pogarsza i potrzebujemy zastępcy szefa misji na miejscu. Czy możesz wylecieć dziś wieczorem?”

„Tak” – powiedziałem. „Jadę teraz na lotnisko”.

„Dobrze. Przykro mi z powodu twojej sytuacji rodzinnej.”

„Tak to jest” – powiedziałem. „Dokonali wyboru”.

Rozłączyłem się i wstałem.

„Muszę iść” – powiedziałem Natalie i Richardowi. „Potrzebują mnie w Wiedniu”.

„Teraz?” Natalie wydawała się niedowierzająca. „Alexis, mama i tata są przesłuchiwani przez agentów federalnych, a ty po prostu tak wychodzisz?”