W Boże Narodzenie mama uśmiechnęła się do mnie przez stół i powiedziała: „Sprzedaliśmy twój pusty dom. I tak go nie używasz”. Ojciec natomiast liczył pieniądze jak w grze. Popijałem kawę. Później ktoś zapukał do drzwi: dwóch urzędników z mojego departamentu chciało rozmawiać z „nowymi właścicielami” domu, który w rzeczywistości nigdy do nich nie należał.

Samochód wjechał na autostradę, a na horyzoncie rysowała się sylwetka Waszyngtona: Pomnik Waszyngtona był bladym obelisk na tle nieba, a kopuła Kapitolu ledwo widoczna w oddali.

W lusterku wstecznym obserwowałem, jak Georgetown się kurczy: kamienice, sklepy, ten świat, który kiedyś sprawiał, że czułem się nic nieznaczący. Przede mną majaczył Departament Stanu, przysadzisty betonowy budynek, który jakimś sposobem miał w sobie więcej władzy niż jakikolwiek dom, którym kiedykolwiek zachwycali się moi rodzice.

Uważali, że jestem niekompetentny. Uważali, że jestem skazany na porażkę. Uważali, że nic nie rozumiem z rzeczywistości. I dowiedzieli się, dzięki oskarżeniom federalnym i dyplomatycznym śledztwom bezpieczeństwa, że ​​to oni niczego nie rozumieją.

Zbudowałem karierę, która zmusiła ich do konfrontacji z własną arogancją. Zbudowałem życie bez potrzeby ich aprobaty.

Tam, pomyślałem, gdy autostrada rozciągała się przede mną, a miasto się zbliżało, był prawdziwy sukces. Taki, który naprawdę się liczył. Taki, który trwał. Taki, którego nigdy nie zrozumieli, aż było za późno, by być jego częścią.

I to mi odpowiadało idealnie.

Doskonały.

Byłem wolny.