W moje urodziny siostra roztrzaskała mi tort w twarz, śmiejąc się, gdy się cofnęłam. Wszyscy mówili: „To był tylko żart”. Ale następnego ranka w klinice lekarz wpatrywał się w wyniki mojego skanu i zadzwonił z pilną prośbą – bo to, co zobaczył… ujawniło prawdę, której nikt się nie spodziewał.

Ale teraz, gdy moja czaszka pulsowała, a świat wirował, wymówki nagle wydały mi się kruche.

Kiedy doktor Hanley wrócił, nie był już spokojny.

Przysunął stołek i obrócił monitor, żebym mógł widzieć. Obraz wyglądał jak mapa miejsca, w którym mieszkałem, ale którego nigdy tak naprawdę nie rozumiałem – mojej czaszki, moich żeber, ukrytej architektury mojego wnętrza.

„Avery” – zaczął cicho – „masz pęknięcie włoskowate. Nie jest poważne, ale prawdziwe”.

Poczułem ucisk w żołądku.

„I” – kontynuował – „nie stało się to tylko wczoraj”.

„Co masz na myśli?” Mój głos był słaby.

Kliknął na inny obraz. „To tutaj – twoje żebro po lewej stronie – nosi ślady starszego złamania. Sądząc po gojeniu, stało się to około trzy lata temu”.

Trzy lata temu.

Schody się zawalają.

Rowan za mną.

Potem objęła mnie ramionami i szepnęła: Jesteś taki dramatyczny. Po prostu się poślizgnąłeś.

Poczułem, jak krawędzie stołu zabiegowego wbijają mi się w dłonie, a mój oddech staje się rzadszy.

Doktor Hanley nie odwrócił wzroku.

„Avery” – powiedział ostrożnie – „muszę cię o coś zapytać. I chcę, żebyś odpowiedział szczerze”.

W jego głosie nie było osądu. Był w nim powaga.

„Czy ktoś w twoim życiu cię krzywdził?”

Pytanie zabrzmiało tak mocno, że poczułem je w żebrach.

Żadna siostra nie powinna zadawać takiego pytania.

Otworzyłem usta i nic z nich nie wyszło. Nie dlatego, że nie miałem odpowiedzi, ale dlatego, że całe moje życie opierało się na nienazywaniu jej.

Doktor Hanley odetchnął, podniósł telefon przymocowany do ściany i wypowiedział słowa, które zmieniły cały mój świat.

„Muszę to zgłosić. To konieczne.”

Zatrzymał się, posłuchał, a potem dodał: „Tak, proszę o przysłanie funkcjonariusza. Natychmiast”.

Wymagane, jak w poważnym przypadku.

To nie jest żart.

To nie moja wyobraźnia.

Gdy się rozłączył, jego oczy spotkały się z moimi z cichym poczuciem pewności.

„Avery… ktoś ci to zrobił.”

Przez długą chwilę nie mogłem mówić. Słowa rozbrzmiewały w mojej głowie głośniej niż pikanie na korytarzu, głośniej niż pulsowanie w czaszce.

Ktoś ci to zrobił.

Przez lata pochłaniałam poczucie winy, ograniczałam się, przekonując swój umysł, że obecność Rowana przy każdym urazie to zbieg okoliczności.

Wypadki się zdarzają.

Siostry szaleją.

Jestem po prostu niezdarny.

Ale spokojne spojrzenie doktora Hanleya nie pozostawiło miejsca na historie, które sobie opowiadałem.

Rozległo się ciche pukanie, zanim do pokoju weszła kobieta.

Detektyw Carver.

Przedstawiła się z opanowanym spokojem, takim, który sugerował, że widziała ten schemat zbyt wiele razy. Przysunęła krzesło, usiadła na wysokości oczu i otworzyła mały notes.

„Avery” – powiedziała łagodnie – „jestem tu, bo twoje obrażenia budzą niepokój. Chciałabym zadać ci kilka pytań”.

Ścisnęło mnie w gardle.

O Rowanie.

Jej wzrok nie drgnął.

„O Twoim bezpieczeństwie.”

Dziwne było to, jak te dwa pojęcia się nakładały.

Zaczęła od prostych pytań. Kto był na urodzinowej kolacji? Czy był alkohol? Gdzie dokładnie stał Rowan? Czy ktoś wcześniej doznał urazu?

Każda kolejna odpowiedź była dla mnie cięższa od poprzedniej, bo każda była niczym kamień wyciągnięty ze stosu, który utrzymywałam w równowadze przez lata.

Pracownik socjalny szpitala wpadł na chwilę, wręczył mi wizytówkę i powiedział tym samym spokojnym głosem, co detektyw Carver – zasoby, planowanie bezpieczeństwa, miejsca noclegowe, gdybym potrzebował. Wpatrywałem się w wizytówkę, jakby była napisana w obcym języku. Tak długo udawałem, że wszystko jest w porządku, że myśl o tym, że coś jest nie tak, wydawała mi się czymś, czego nie wolno mi twierdzić.

A gdy Carver zapytał, czy kiedykolwiek ktoś odwiódł mnie od pójścia do lekarza po wypadku, coś we mnie pękło.

„Tak” – wyszeptałem. „Moja siostra. Za każdym razem”.

Detektyw Carver pisał coś cicho, po czym podniósł wzrok.

„Czy uwierzyłeś jej argumentom?”

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć.

Czy ja?

Czy po prostu chciałem im wierzyć, bo alternatywa była nie do zniesienia?

Wpatrywałam się w drżące dłonie, przypominając sobie, jak Rowan przykładała mi worek z lodem do żeber trzy lata temu, upierając się, że nie potrzebuję rachunków za leczenie, i nazywając mnie przesadnie dramatyczną. Przypominając sobie, jak kpiła, kiedy się przewróciłam na parkingu, głośno żartując, że powinnam być owinięta folią bąbelkową. Przypominając sobie, jak szybko sprzątała bałagan po moich obrażeniach, zawsze udając, że jest tą, która mi pomaga.

„Wygląda na to, że chciała być pierwszą osobą, do której się zwrócę” – powiedziałem cicho – „i ostatnią, co do której będę miał wątpliwości”.

Detektyw Carver skinął głową, jakby to miało sens i było tragiczną katastrofą.

Zanim zdążyła zadać następne pytanie, drzwi gwałtownie się otworzyły.

Głos mojej matki rozległ się w pokoju, zanim zdążyłem zarejestrować jej twarz.

„Avery Lynn Dalton, co ty do cholery mówisz tym ludziom?”

Weszła do środka prowadząc Geralda, a na jej twarzy malowała się burza oburzenia i strachu, jakby wciągnięto ją w dramat, którego nie aprobowała.

Rowana jeszcze z nimi nie było.

W jakiś sposób jej obecność i tak przylgnęła do pokoju.

„Złamanie?” – zapytała mama. „Od żartu urodzinowego? To niedorzeczne. Powiedz im, że jesteś zdezorientowana. Łatwo się siniaczysz. Zawsze byłaś wrażliwa”.

Wrażliwy.

Dramatyczny.

Przesadna reakcja.

Słowa, które ukształtowały całe moje dzieciństwo, teraz ścierały się z poranionymi krawędziami mojej dorosłości.

Detektyw Carver stał, zachowując spokojną, lecz nieustępliwą postawę.

„Pani Dalton, proszę się odsunąć. Pani córka rozmawia ze mną na osobności”.

Szczęka mamy zacisnęła się, gdy spojrzała na mnie gniewnie, a na jej twarzy malował się wyraz zdrady — nie zdrady tego, co mógł zrobić Rowan, ale zdrady tego, że odważyłam się odezwać.

I w tym momencie coś we mnie znów się poruszyło.

Tym razem nie pęknięcie, lecz ustabilizowanie.

Decyzja.

Po raz pierwszy w życiu się nie skurczyłem.

„Mamo” – powiedziałam spokojnym głosem, mimo że drżał pod jego ciężarem – „nie jestem zdezorientowana”.

Jej oczy rozszerzyły się, pełne wściekłości i niedowierzania.

Odwróciłem się w stronę detektywa Carvera.