Właśnie urodziłam, gdy moja ośmioletnia córka wbiegła do sali szpitalnej, oczy szeroko otwarte i pełne czujności. Szybko zasunęła zasłony, a potem szepnęła mi prosto do ucha: „Mamo… schowaj się pod łóżkiem. Natychmiast.” Serce zamarło mi w piersi, ale zrobiłam, co kazała. Leżałyśmy razem pod łóżkiem, starając się oddychać jak najciszej. Nagle w sali rozległy się ciężkie kroki. Kiedy próbowałam zajrzeć, ona delikatnie przyłożyła mi dłoń do ust—jej oczy były pełne strachu, którego nigdy wcześniej u niej nie widziałam. I wtedy…

Detektyw Mark wyjaśnia, że zachowanie Daniela jest przemyślane i niebezpieczne, a nie impulsywne.

Tego wieczoru, gdy funkcjonariusze pozostają na zewnątrz, w domu chwilowo wyłącza się prąd, co potęguje ich strach.

Mark decyduje się zostać z rodziną i tłumaczy, że prześladowcy tacy jak Daniel eskalują działania, gdy czują, że tracą kontrolę.

Nakłania ich, aby przestrzegali wszystkich zasad bezpieczeństwa i pozostali chronieni.

Pomimo terroru matka odnajduje w sobie iskrę determinacji.

Dzięki wsparciu policji, zapewnieniom Marka i obecności dzieci, przysięga, że nie pozwoli, aby strach zwyciężył, i będzie walczyć o bezpieczeństwo oraz przyszłość swojej rodziny.