Wygrałam 50 milionów dolarów na loterii i zaniosłam mojego synka do eleganckiego biura mojego męża w centrum miasta, aby podzielić się z nim dobrą nowiną. Jednak stojąc przed jego drzwiami i słuchając śmiechu, brzęku szklanek oraz kobiecego głosu nazywającego go „skarbie”, cicho otarłam łzy, mocniej przytuliłam syna i postanowiłam, że od tej chwili wszystko w naszym życiu się zmieni.

“My God, that scoundrel, that animal. With a wife and son like you…” She grabbed her purse. “I’m going to Atlanta. I’ll tear that woman’s eyes out and I’ll have a serious talk with that worthless husband of yours.”

“No, Mama.” I stopped her quickly, grabbing her arm. “If we cause a scene now, I lose everything. I might even lose Jabari.”

“Kemet…”

“Mama.” I looked her directly in the eyes, my voice firm but filled with desperation. “Mama, I’m begging you. You have to help me. Only you can save my son and me.”

I took an object wrapped in several layers of paper from my shirt pocket—the lottery ticket. I placed it in my mother’s hand.

“Mama, I won fifty million dollars in the Mega Millions.”

My mother’s eyes widened. She looked at the ticket, then at me. She thought I was in shock and delirious.

“Kemet, my daughter, what are you saying?”

I started crying again.

“It’s true, Mama. God didn’t abandon me. I won fifty million, but I can’t go collect the prize. If Zolani finds out, he’ll steal everything. Mama, you’re the only person I trust. You can go collect this money for me, claim it, and deposit it into your account.”

I clutched her hands.

“This is the money for me to start my life over, to fight for Jabari. You have to keep this secret. Don’t tell Daddy. Don’t tell anyone. Can you do that, Mama?”

My mother, trembling, took the ticket. She barely knew how to read complex documents, but she recognized the figure of fifty million dollars. She looked at me and her gaze went from shock to compassion and finally to a terrifying determination.

She was a woman, too. She understood her daughter’s pain.

She nodded firmly.

“Yes, I will. Rest easy. This stays between us and God. I won’t let anyone steal a single dime from you. I’ll go collect the money. Tell me what I need to do.”

I hugged my mother tightly. The two of us, two Black women in that small Florida kitchen, now shared a monumental secret. A secret that would change all our destinies.

I meticulously explained every step. She had to first call the state lottery headquarters in Atlanta, schedule an appointment, and arrange the paperwork. She had to bring her ID. When she got there, she could ask to remain anonymous, as allowed by state law in some cases or at least keep publicity minimal. All she had to say was that she wanted to receive the money by bank transfer.

Przygotowałem już nowy telefon na kartę, a następnego ranka miałem ją zabrać na otwarcie nowego konta w kasie oszczędnościowo-kredytowej w pobliskim miasteczku – miejscu, którego Zolani nigdy by się nie spodziewała. Pieniądze – około trzydziestu sześciu milionów dolarów po opodatkowaniu federalnym i stanowym – będą bezpieczne na tym koncie, czekając na dzień, w którym ich będę potrzebował.

Po trzech dniach w rodzinnym mieście, powierzając najważniejsze zadanie matce, wziąłem Jabari i wróciłem do Atlanty. Mama poszła do siedziby loterii w masce na twarzy i za dużych okularach przeciwsłonecznych, kompletnie przebrana, jakby była kolejną anonimową zwyciężczynią z jakiegoś południowego miasta.

Wszystkie formalności załatwiono bez problemu. Pieniądze były na jej koncie.

Odetchnąłem z ulgą.

Broń była załadowana.

Nadszedł czas powrotu na pole bitwy.

Zadbałam o to, żeby wrócić do domu późno, kiedy Zolani już wróci z pracy. Chciałam stworzyć wizerunek zmęczonej, kruchej żony po podróży.

Gdy tylko otworzyłem drzwi, zobaczyłem Zolaniego siedzącego na kanapie i oglądającego ESPN, z na wpół pustą butelką po piwie na stoliku kawowym. Nie wstał, żeby przytulić syna. Spojrzał tylko na nas i zapytał:

„Wróciłeś? Czujesz się lepiej?”

Podniosłem Jabariego, udając, że ledwo chodzę.

„Tak, czuję się już lepiej. Jabari tęsknił za tym miejscem i źle spał.”

Postawiłem Jabariego na ziemi, a on pobiegł do swojego ojca i poprosił, żeby go podniósł.

„Tato, Tato!”

Zolani niechętnie go podniósł, szybko pocałował w policzek i odstawił z powrotem.

„Idź się tam bawić, żeby tatuś mógł pooglądać telewizję.”

Spojrzałem na tę scenę z bólem serca, ale szybko opanowałem emocje. Cicho zaniosłem walizki do sypialni.

Zolani poszedł za mną i zamknął drzwi sypialni. Przestraszyłem się, myśląc, że chce coś zrobić, ale nie chciał. Stał ze skrzyżowanymi ramionami i patrzył na mnie z poważnym wyrazem twarzy.

„No to zaczynamy” – pomyślałem. „On zacznie”.

„Kemet” – powiedział poważnym głosem. „Usiądź. Muszę z tobą porozmawiać”.

Udawałem, że jestem zdezorientowany i zmartwiony.

„Co się stało, kochanie? Firma znowu ma problemy?”

Zolani westchnął głęboko, widziałem, że ćwiczył to wiele razy.

„To bardzo trudne, kochanie. Będę z tobą szczery. Najwięksi klienci zerwali kontrakty. Materiał, który właśnie sprowadziliśmy, został zatrzymany na odprawie celnej i nie mogę znaleźć pieniędzy. Zaraz zbankrutuję”.

Otworzyłem szeroko oczy i zakryłem usta dłońmi. Mój występ był tak przekonujący, że nawet ja byłem zaskoczony.

„Boże, jak to się stało? Co my teraz zrobimy, kochanie?”

Zolani spojrzał na mnie badawczo.

„Pożyczałem pieniądze wszędzie. Już poprosiłem wszystkich znajomych. Teraz został mi tylko bank, ale żądają zabezpieczenia, a nasz dom nadal jest obciążony hipoteką”.

Zatrzymał się, jakby mówienie kosztowało go wiele wysiłku.

„Słyszałam, że polisy na życie dla dzieci są bardzo dobre, kochanie. Chronią ich zdrowie w razie choroby, a także pozwalają gromadzić pieniądze na studia.”

Podniosłam na niego wzrok pełen łez i szlochałam.

Miałem ci powiedzieć, kiedy będziesz w lepszym humorze i praca będzie szła dobrze. Nie wiedziałem, że w firmie jest tak źle. Nic mi już nie zostało. Wydałem wszystko, kochanie.

„Co?” krzyknął Zolani. Złapał mnie za ramiona i mocno potrząsnął. „Co ty mówisz? Na co to wydałeś? To były tysiące dolarów. Mówiłem ci, żebyś zachował na czarną godzinę”.

Ból fizyczny był niczym w porównaniu z bólem serca. Płakałam, szlochałam i jąkałam się.

„To było dla Jabariego. Był chory. Tak mi go żal. Ja… zainwestowałam to w polisę na życie dla niego. Myślałam, że postępuję słusznie. Popełniłam błąd, prawda, kochanie? Przepraszam. Chciałam tylko zabezpieczyć przyszłość naszego syna”.

Wyraźnie dostrzegłem przez sekundę błysk ulgi w oczach Zolaniego, może nawet radości. Wierzył w to. Wierzył, że ja, jego głupia żona, właśnie odcięłam mu ostatnią drogę ucieczki. Te pieniądze, zainwestowane kiedyś w ubezpieczenie, praktycznie przepadły. Nie dało się ich tak łatwo wypłacić, żeby podzielić przy rozwodzie.

Wszystko szło dokładnie zgodnie z jego planem — przynajmniej tak mu się wydawało.

Puścił mnie i westchnął. Udawał, że przykłada dłoń do czoła, masując skronie z wyrazem bólu i rozczarowania.

„Boże, co ty zrobiłeś? Te pieniądze miały uratować firmę. Czemu mnie najpierw nie zapytałeś? Teraz naprawdę jesteśmy skończeni. Straciliśmy pieniądze, a firma jest bliska bankructwa” – mruknął, krążąc tam i z powrotem po pokoju.

Kończył swoją rolę oddanego męża, biednego reżysera.

Mogłam tylko siedzieć i płakać.

„Przepraszam. Nie wiedziałem. Co mam teraz zrobić? Co jeśli pojadę do rodzinnego miasta i poproszę rodziców o pieniądze?”

„Zapomnij o tym” – wtrącił natychmiast Zolani. „Twoi rodzice na wsi na Florydzie ledwo mają pieniądze. Nawet gdyby sprzedali całą ziemię, to i tak by nie wystarczyło. To już koniec. Nic nie da się zrobić”.

Usiadł na łóżku z wyrazem całkowitego zniechęcenia na twarzy.

„Umiesz tylko czuć się jak u siebie w domu. Nie masz pojęcia, jaki okrutny jest świat. Po prostu zostaw to. Ja się tym zajmę”.

Po tych słowach wstał, wziął kurtkę i wyszedł.

„Wychodzę zaczerpnąć świeżego powietrza. Siedzenie w domu mnie denerwuje.”

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Usłyszałem dźwięk odpalanego samochodu. Pewnie jechał do Zahary, żeby przekazać jej dobre wieści i świętować, że udało mu się mnie oszukać.

Natychmiast przestałam płakać. Otarłam łzy, a na moich ustach pojawił się zimny uśmiech.

„Zolani, jesteś świetnym aktorem” – wyszeptałem – „ale nie wiesz, że ja też właśnie odkryłem swój talent aktorski. Będziemy jeszcze długo grać w tej sztuce. Myślisz, że mnie zapędziłeś w kozi róg? Nie. Właśnie wpadłeś w pułapkę, którą na ciebie zastawiłem”.

W dniach, które nadeszły tej nocy, kiedy Zolani wychodził „na powietrze”, a wiedziałem doskonale, że chodziło o spotkanie z kochanką, atmosfera w domu stawała się ciężka jak na pogrzebie.

I started cooking simpler, cheaper meals. I cut all unnecessary expenses, wore the oldest clothes at home, and always walked around looking sad and worried. I looked at him with a mixture of compassion and guilt—my “I know I messed up” expression, which pleased him even more after the insurance episode.

He believed I had completely fallen into his trap.

When I felt the time was right, one night after Jabari was asleep, I brought him a glass of warm water.

“Honey, I can’t stand seeing you like this anymore. I’m sorry for my mistake. I know I can’t do much, but… but what if I help you at the company?”

He knew perfectly well that my presence wouldn’t help at all. But the idea of me working for free, and my humble attitude of someone wanting to redeem herself, probably pleased him. Plus, I figured he thought having me at the company under his nose—and under Zahara’s—was a way to control me. He wanted me to see with my own eyes how badly the company was doing so that when they presented the divorce papers, I would sign without hesitation.

He wanted to subject me to double humiliation.

After a long moment, he clicked his tongue.

“Fine. If that’s what you want, it’s okay with me. But I’m warning you, the office isn’t our house. You do what I say without complaint. And don’t talk about problems at home or the kid at the company. Do you hear me?”

I nodded hastily, as happy as if I had won gold.

“Yes, yes, I know. Thank you, honey. I promise I won’t disappoint you. I’ll do everything right.”

“And Jabari?” he asked.

“I’ve already thought about that. In the morning, I’ll drop him off at a private daycare near the company, and I’ll pick him up in the afternoon. I’ll try to organize everything.”

Zolani nodded.

“Okay. You start on Monday. And don’t dress like a slob so you don’t embarrass anyone.”

With that, he stood up and went to the bedroom, leaving me alone in the living room.

I quickly wiped away my tears, but they weren’t tears of humiliation. They were tears for the first successful step.

“Zolani, you’re the one who opened the door to the tiger’s cage for me,” I thought. “You think I’m a meek little sheep, but you don’t know that I’ve entered to unmask the wolf in sheep’s clothing that you are.”

The following Monday, I dropped Jabari off at a private daycare two blocks from the company. My heart broke seeing him cry, clinging to me. I promised him,

“Jabari, be good and wait for Mommy. Mommy is going to work and will come back for you. Mommy promises to give you the best life ever.”

I purposely chose my oldest clothes, a yellowish-white shirt and faded black pants. I put my hair up in a bun and didn’t wear makeup. Looking at myself in the mirror, I was the perfect image of a country bumpkin.

I had to maintain that image.

Entering the company, my heart pounded uncontrollably.

It was the same receptionist as the other day. Seeing me, she was surprised.

I forced a smile.

“Hi. Starting today, I’m coming here to work. Mr. Jones got me a position doing cleaning.”

Oczy dziewczyny rozszerzyły się, a jej wyraz twarzy zmienił się ze zdziwienia na współczucie. Było oczywiste, że już coś usłyszała. Oczywiście historia dyrektora na skraju bankructwa, którego żona musiała przyjść do pracy za darmo, żeby pomóc spłacić długi, musiała być wzruszającą opowieścią, którą Zolani wymyślił, żeby opowiedzieć pracownikom.

Zolani wyszedł z gabinetu i nie był sam. Obok niego stała Zahara.

Tego dnia miała na sobie obcisłą, bordową sukienkę od projektanta, która podkreślała jej krągłości, falowane włosy, perfekcyjny makijaż i drogie perfumy. Razem, obok siebie, wyglądali jak udana para prosto z kolorowego magazynu o Atlancie, a ja, w kącie biura, wyglądałam jak pokojówka.

Zolani odchrząknął i zaczął klaskać, aby zwrócić na siebie uwagę.

„Pracownicy, chciałbym wam przedstawić Kemet, moją żonę. Jak wszyscy wiecie, nasza firma przeżywa pewne trudności”.

Rozpoczął swoje dramatyczne przemówienie.

„Kemet, aby podzielić się ciężarem z mężem, zaoferowała się, że przyjdzie i nam pomoże. Zajmie się drobnymi zadaniami w biurze, takimi jak podawanie kawy, robienie kserokopii i sprzątanie. Jeśli czegoś potrzebujesz, możesz ją zapytać.”

Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Była w nich ciekawość, litość i odrobina pogardy.

Spuściłem głowę.

„Liczę na twoją pomoc” – mruknąłem.

Następnie Zolani zwrócił się do swojej kochanki.

„Zahara, jesteś moją asystentką i najbardziej pomysłową osobą tutaj. Czy możesz udzielić pani Jones wstępnych instrukcji? Jeśli chodzi o miejsce do pracy, może skorzystać z tego małego stolika w kąciku archiwalnym”.

Zahara uśmiechnęła się krzywo, uśmiechem, którego znaczenie rozumiałem tylko ja. Uśmiechem zwycięzcy.

Podeszła do mnie, jej czerwona sukienka olśniewała. Wyciągnęła rękę z paznokciami pomalowanymi na jaskrawoczerwono.

„Cześć, jestem Zahara, asystentka reżysera. Od teraz to przyjemność z tobą pracować. Jeśli czegoś nie rozumiesz, możesz mnie zapytać. Nie krępuj się.”

Sposób, w jaki podkreślała słowa „z tobą”, sposób, w jaki mówiła „asystentka reżysera” — to wszystko było prowokacją.

Wziąłem głęboki oddech, wyciągnąłem szorstką dłoń i ścisnąłem jej miękką dłoń.

„Dziękuję. Postaram się zrobić, co w mojej mocy.”

Moja praca się zaczęła.

Jak powiedziała Zolani, byłam tylko pokojówką. Rano musiałam przyjść przed wszystkimi, żeby posprzątać biurka i napełnić dystrybutory wody. Kiedy wszyscy się pojawili, musiałam podać każdemu kawę i herbatę.

Jako pierwsi podano Zolani i Zaharę.

„Kemet” – zawołała Zahara, siedząc z nogami założonymi na nogę przy biurku. „Moja kawa dzisiaj musi być dobrym espresso. Nie piję byle czego”.

„Kemet, skseruj te dokumenty. Dwadzieścia kopii każdego. I pospiesz się, dyrektor Jones ma spotkanie za dziesięć minut”.

Zolani był jeszcze gorszy. Starał się być wobec mnie chłodny i zdystansowany w obecności wszystkich. Traktował mnie jak pracownika niższego szczebla. Bez wahania zawołał Zaharę do swojego biura i zatrzasnął drzwi. Czasami, gdy szedłem po wodę, słyszałem ich śmiech w środku.

Musiałem czekać przy drzwiach. W pewnym momencie Zahara wyszła z lekko opuchniętymi ustami i źle dopasowanym kołnierzykiem. Spojrzała na mnie wyzywająco.

Zacisnąłem zęby i wytrwałem. Każde upokorzenie, jakiego doznałem dzisiaj, zamieniło się w cios, który później im zadam.

Musiałem to znieść.

Pracowałam w milczeniu – sprzątałam, obsługiwałam. Celowo zachowywałam się niezdarnie i powoli, żeby jeszcze bardziej mnie znienawidzili.

Ale nie tylko sprzątałam. Moje oczy obserwowały wszystko. Moje uszy słuchały wszystkiego. Zwracałam uwagę na to, kto z kim się przyjaźni, kto o kim źle mówi, a moim głównym celem był dział księgowości, gdzie pracowała główna księgowa, pani Eleanor.

Biuro nie było duże. Zatrudniało około tuzina pracowników. Księgowość mieściła się w kącie, a zajmowały ją trzy osoby: świeżo upieczona absolwentka o imieniu Mia, księgowy o imieniu Dennis i główna kierowniczka, pani Eleanor. Miała około czterdziestki, była krzepką kobietą o wiecznie poważnym wyrazie twarzy i niewielu słowach. Była najstarszą pracownicą, pracowała tam od początku istnienia firmy.

Na początku byłem trochę zdezorientowany. Pamiętałem, jak Zolani powiedział Zaharze: „Kierownik ds. księgowości to osoba godna zaufania”. Gdyby pani Eleanor była powierniczką Zolaniego i pomagała mu fałszować księgi, nie miałbym szans. Ale postanowiłem, że muszę się do niej zbliżyć.

Zastosowałem swoją starą taktykę: szczerość i postawę biednego człowieka.

Każdego ranka, oprócz kawy dla Zolani i Zahary, przygotowywałam filiżankę herbaty ziołowej dla Pani Eleanor.

„Zauważyłem, że trochę kaszlesz. Wypij to, żeby ukoić gardło” – powiedziałem cicho.

Pani Eleanor spojrzała na mnie ze zdziwieniem, ale skinęła głową i przyjęła moje słowa.

“Dziękuję.”

W porze lunchu wszyscy wyszli na obiad do pobliskich kanapkarni i barów. Ja zostałem w biurze, przynosząc z domu pojemnik Tupperware – biały ryż, trochę gotowanych na parze warzyw i smażone jajko. Zrobiłem to celowo.

Pani Eleanor też zazwyczaj przynosiła pojemnik Tupperware. Spojrzałem na jej i zobaczyłem, że jest równie prosty.

Podszedłem, żeby pogadać.

„Pani Eleanor, smacznego. Moje jedzenie nie jest zbyt obfite, ale przywiozłam trochę marynowanej okry, którą mama przysłała mi z Florydy. Chciałaby pani spróbować?”

Zaoferowałem jej mały słoik.

Pani Eleanor spojrzała na mnie, a jej wzrok nieco złagodniał.

„Masz trudne życie, opiekując się synem, a do tego ostatnio przychodzisz tu do pracy w firmie…” Westchnęła.

Skorzystałam z okazji, a moje oczy napełniły się łzami.

„Pani Eleanor, czy firma naprawdę źle prosperuje? Bardzo się martwię. Zolani ciągle wraca do domu poirytowany. Czasami nawet nie wraca. Strasznie się boję. Co jeśli firma naprawdę zbankrutuje? Nie wiem, jak ja i mój syn damy radę”.

Chciałem, żeby zobaczyła, że ​​jestem godny zaufania, a jednocześnie głupi i nie mam pojęcia o księgowości.

I zaczęłam zauważać napięcie między panią Eleanor a duetem Zolani–Zahara.

Zahara, będąc kochanką dyrektora, często chodziła do działu księgowości, aby wydawać polecenia.

„Pani Eleanor, dlaczego ten budżet tak długo trwa? Dyrektor Zolani czeka.”

„Eleanor, moja zaliczka na koszty reprezentacji jeszcze nie została zatwierdzona. Nie wiesz, że jestem zajęty?”

Pani Eleanor, będąc starszą i doświadczoną pracownicą, poczuła się urażona przez odważną młodą kobietę, która traktowała ją w ten sposób. Czerwieniła się ze złości, ale przełykała dumę.

„Wiem. Możesz iść. Jak będzie gotowe, zadzwonię” – odpowiadała chłodno.

Stałem nieopodal, sprzątając stół i widziałem wszystko. Po wyjściu Zahary, pani Eleanor mruknęła pod nosem:

„Zadufany w sobie bachor, który uważa się za kogoś ważnego. Co za brak szacunku”.

Wiedziałem. Moja szansa nadeszła.

Pani Eleanor nie była powiernicą Zolaniego. Pracowała dla niego, bo jej płacił, ale gardziła nim i jego kochanką. Gardziła sposobem, w jaki Zolani traktował mnie, swoją żonę na całe życie.

Kilka dni później zostałem dłużej w biurze. Powiedziałem Zolaniemu, że Jabari ma gorączkę i zostawiłem go u sąsiada. Musiałem zostać, żeby dokończyć sprzątanie.

Zolani skinął głową. On również spieszył się do wyjścia – najwyraźniej z Zaharą.

W biurze zostały tylko pani Eleanor i ja.

Pani Eleanor spojrzała na mnie ze współczuciem.

„Mężczyźni… ich kariera jest zawsze na pierwszym miejscu. Nie myśl o tym za dużo. No, jedz” – powiedziała, otwierając pojemnik.

Nie powiedziała nic więcej.

Komputer uruchomił się ponownie, ale zamiast otworzyć plik Excel ze spodziewanymi stratami, otworzył się inny plik o nazwie GOLDMINE.xlsx.

Pani Eleanor zapomniała zamknąć system przed ponownym uruchomieniem.

Serce waliło mi jak oszalałe. Spojrzałem w stronę drzwi. Nadal siedziała w kawiarni i robiła sobie herbatę.

Drżąc, chwyciłem myszkę i kliknąłem plik.

Otworzyło się.

Mój Boże.

Mój wzrok stał się niewyraźny.

To nie były raporty o stratach. To był zupełnie inny świat. Podpisane umowy, otrzymane realne wartości, przelewy pieniężne na konto firmy Cradle and Sons LLC.

Przypomniałem sobie – Cradle to nazwisko ojca Zolaniego. To była spółka zależna, którą założył, żeby przekierować aktywa.

Rezultatem nie była strata wynosząca pięćdziesiąt tysięcy dolarów, lecz zysk netto przekraczający dwa miliony dolarów.

Zacząłem się trząść.

Szybko poszukałem pendrive’a w szufladzie pani Eleanor. Wiedziałem, że zazwyczaj go tam trzyma, ale go tam nie było.

Cerować.

Usłyszałem jej zbliżające się kroki. Szybko zminimalizowałem plik GOLDMINE i zostawiłem ekran z raportem o stracie.

Stało się to w samą porę.

Pani Eleanor weszła z filiżanką kawy.

„Co za nuda” – westchnęła.

Usiadła i ponownie otworzyła plik Excela ze stratami, kontynuując pracę, jakby nic się nie stało. Nie wiedziała, co zobaczyłem.

Czy to było celowe?

Nazwa pliku – GOLDMINE – zapomnienie o jego zamknięciu, wyjście po kawę. Nie byłem pewien, ale wiedziałem jedno.

Znalazłem skarb. Wiedziałem, gdzie jest. Potrzebowałem tylko jeszcze jednej szansy, szansy, żeby go skopiować.

Spojrzałem na komputer i zapamiętałem ścieżkę dostępu do pliku. Kupię pendrive jeszcze tego wieczoru. Jutro zacznę działać.

Tej nocy, w drodze do domu, po odebraniu Jabari, zatrzymałem się w małym sklepie z elektroniką w galerii handlowej. Kupiłem najtańszy pendrive, jaki udało mi się znaleźć – czarny 16 GB. Schowałem go starannie w staniku.

I couldn’t sleep all night, my heart pounding. I had seen the treasure, but how would I get it? I couldn’t count on luck a second time. I couldn’t expect Mrs. Eleanor to randomly go get coffee again. I had to create my own opportunity.

I thought intensely. I needed a reason for her to step away long enough for me to copy that GOLDMINE file. The file had to be heavy. It contained all the real financial data for several years. A few seconds wouldn’t be enough.

The next morning, I arrived at the company with a plan. I had prepared a small bottle of water hidden in my cleaning bucket.

I continued with my tasks—cleaning, serving coffee, observing like a predator.

Zahara seemed tired that day. She didn’t give me as many orders as usual. Zolani was constantly on the phone. He seemed worried about something.

Only the accounting department remained quiet at lunchtime.