„Wypominasz mi to?” krzyknęła moja siostra i rzuciła się na mnie w chwili, gdy pokazałam jej pierścionek zaręczynowy. Zaraz potem wylądowałam w szpitalu. Moi rodzice płakali, krewni podzielili się na dwie strony, broniąc jej lub mnie. Ślub się rozpadł… wszyscy myśleli, że po prostu zamilknę i dam temu spokój… ale odpowiedź, której jej później udzieliłam, okazała się najboleśniejszą częścią całej tej historii.

„Kiedy ślub?” Pytanie brzmiało, jakby recytowała kwestie, które ktoś jej podał.

„Nie ustaliliśmy jeszcze daty” – powiedziałem. „Prawdopodobnie przyszłej wiosny, jak pogoda dopisze”.

Gwałtownie puściła moją dłoń, jakby ją parzyła. „Gratulacje” – powiedziała, a jej słowo było puste i kruche.

Wstała, chwyciła torebkę z oparcia krzesła i ruszyła do drzwi.

„Cam, kochanie, deser…” zaczęła mama.

„Mam wczesny poranek” – warknęła Cambria, nie oglądając się za siebie. Drzwi wejściowe zamknęły się z taką siłą, że zadrżała szyba.

Mama zmarszczyła brwi. „To było… dziwne”.

Tata wypuścił głęboko powietrze przez nos. „Ona jest po prostu zestresowana. Praca była ciężka, a teraz te randki. Przejdzie jej” – powiedział, jak zawsze, gdy zachowanie Cambrii przekraczało pewną granicę.

Ścisk w żołądku mi się zacisnął, ale go odepchnęłam. To miała być jedna z najszczęśliwszych nocy w moim życiu. Nie zamierzałam pozwolić, żeby huśtawka nastrojów mojej siostry ją zmieniła.

Powinienem był zwrócić uwagę na ten węzeł. To była pierwsza syrena ostrzegawcza.

Następne tygodnie były powolną, niszczącą erozją spokoju, który udało mi się zbudować.

Na początku to były drobiazgi. SMS-y z Cambrii o dziwnych porach.

Ile kosztował pierścionek?

Czy najpierw zapytał twojego ojca o pozwolenie, czy po prostu ci je zarzucił?

Czy on rzeczywiście uklęknął na jedno kolano, czy też była to jakaś dziwna zasadzka na pikniku?

Każde pytanie brzmiało mniej jak ciekawość, a bardziej jak przesłuchanie. Kiedy próbowałam przekierować, wysyłała śmiejące się emotikony albo „Spokojnie, po prostu się cieszę”, co nie pasowało do napiętego, oschłego tonu w telefonie.

Potem zaczęły się telefony. Pewnego wtorku mój telefon wyświetlił się dwadzieścia dziewięć razy w ciągu trzech godzin, wyświetlając jej imię. Kiedy w końcu odebrałem trzydziestego, zdyszany między mailami od klientów, od razu rzuciła się na złość.

„Właśnie się dowiedziałam, że mój były się zaręczył” – powiedziała, słowa płynęły jedna po drugiej. „Zaręczył się, Tee. Z jakąś dziewczyną, która nawet nie jest taka słodka. Uwierzysz? Ja, wciąż singielka, a on gdzieś tam bawi się w dom”.

„Przepraszam, Cam” – powiedziałem szczerze. „To okropne”.

„Ostry?” Jej śmiech był ostry. „To upokarzające. I oczywiście musiałaś się zaręczyć tuż przed tym, więc teraz wszyscy będą nas porównywać. ‘Spójrz na Tianę, tę cichą, ustatkowaną, a biedna Cambria nie potrafi utrzymać mężczyzny’”. Naśladowała głos naszej ciotki.

„Nikt tak o tobie nie mówi” – ​​powiedziałem.

„Proszę cię. Myślisz, że mama nie zadzwoniła do każdego kuzyna na Środkowym Zachodzie, żeby pochwalić się twoim pierścionkiem?”

Przez sekundę prawie jej powiedziałam, że mama nawet jeszcze o tym nie napisała na Facebooku, bo czekała, aż zrobię zdjęcia, które mi się spodobają. Ale przełknęłam te słowa. Nie miało to znaczenia. W głowie Cambrii już przegrywała jakąś rywalizację, na którą żadna z nas się nie zapisała.

„Poprosiłam cię, żebyś została moją druhną, bo chcę, żebyś była przy mnie” – powiedziałam cicho. „Nie dlatego, że próbuję wygrać jakiś wyimaginowany wyścig”.

Zapadła cisza. Kiedy znów się odezwała, jej głos stał się lżejszy.

„Oczywiście, że mnie zaprosiłeś” – powiedziała. „Kto inny miałby to być? Oczywiście, że jestem zaszczycona. Po prostu teraz mam dużo obowiązków”.

Kiedy kilka dni później powiedziała to osobiście, jej uśmiech w ogóle nie pojawił się w oczach.

Planowanie miało być zabawą. Tablice na Pintereście, degustacje ciast, przymiarki sukienek. Zamiast tego, każdy mój wybór stawał się dla Cambrii nową okazją do przekręcania noża.

„Ten lokal w Naperville jest za mały” – powiedziała, przeglądając zdjęcia w moim telefonie. „Twoi goście poczują się ciasno. Albo tanio”.

„Chcemy tylko około osiemdziesięciu osób” – powiedziałem. „Będzie przytulnie”.

„Przytulne to synonim budżetu” – odparła.

Kiedy pokazałam jej zdjęcie sukienki, w której się zakochałam – sukni o kroju litery A z koronkowymi rękawami, w której czułam się najlepszą wersją siebie – zmarszczyła nos.

„Jest… w porządku” – powiedziała. „Po prostu myślę, że coś o większej strukturze lepiej pasowałoby do twojej sylwetki. To się przykleja w dziwnych miejscach”.

Nie. Wiedziałam, że nie. Mama płakała, kiedy wyszłam z przymierzalni. Serena dosłownie piszczała. Ale przez resztę dnia w lustrze widziałam tylko „dziwne miejsca”.

Wybrana przeze mnie paleta kolorów, czyli przydymiony błękit i krem, została potraktowana w ten sam sposób.

“Boring. Everyone does those colors,” Cambria said, flicking through swatches. “If you wanted to be original, you’d pick something like emerald and gold. But it’s your day, I guess.”

Every conversation left me feeling smaller and more uncertain. Every time I hung up the phone with her, I stared at the sapphire ring, its steady blue glow suddenly feeling like a target.

Mom noticed before I admitted it out loud.

“Cambria seems…unhappy about your wedding,” she said one afternoon while we sat at the kitchen table addressing invitations. The little American-flag magnet stared back at me from the fridge, holding up the guest list I’d printed.

“She’s stressed,” I said automatically.

“She’s being unkind,” Mom replied, her voice firmer than usual. “And that’s not acceptable. Even from her.”

Her words hung between us, heavier than any centerpiece.

The bridal shower was supposed to be a turning point, the day Cambria finally leaned in and celebrated with me. Instead, it was the first time I realized how far away I’d drifted from my sister.

Mom and Serena hosted it at my parents’ house, all dusty-blue balloons and cream-colored streamers, platters of finger sandwiches and a big glass drink dispenser full of pink lemonade. Sinatra crooned softly from a Bluetooth speaker in the corner, the same playlist Mom used every time she wanted the house to feel like a movie.

Cambria arrived forty minutes late in a red bodycon dress and sky-high heels, hair perfect, lipstick even more so. Every head turned when she walked in. Of course it did. It always had.

“Sorry, traffic,” she said, not sorry at all. She kissed Mom’s cheek, air-hugged Serena, and gave me a once-over from veil to flats. “You look…sweet.”

Sweet. Like a cupcake. Something to pat on the head, not to envy.

She poured herself a heavy mimosa and started working the room, being charming and loud and just a little too much. The games went well enough. People laughed as they guessed how many years Dalton and I had known each other and tried to wrap me in toilet-paper “gowns.” For a little while, with tissue paper under my nails and my friends’ faces glowing around me, I let myself believe everything might actually be okay.

Then Serena tapped her glass for toasts.

“To Tiana,” she said first, “who somehow managed to find a guy who’s even kinder than she is—” everyone laughed “—and to Dalton, who clearly has great taste.”

There were other toasts, sweet and silly. And then Cambria stood.

“To Tiana,” she said, raising her glass. Her smile was sharp as glass. “My baby sister, who has managed to find what the rest of us apparently can’t.” A ripple of awkward laughter moved through the room. “Must be nice to be so lucky.”

Her eyes met mine over the rim of her glass, and for the first time, I saw it clearly: not just hurt, not just insecurity, but a cold, resentful hatred she hadn’t bothered to hide.

Later, as we loaded gifts into Mom’s car, Serena muttered, “Your sister has serious issues.”

“I know,” I said, the admission tasting like metal. “I don’t know what to do about it.”

“Set boundaries,” she said. “You don’t have to let her torch your happiness just because you’re related.”

That became another hinge in my head: I don’t have to let her torch my happiness.

Two weeks before the wedding, the phone rang at 11 p.m. Dalton was half asleep on the couch, the TV painting his face blue. Cambria’s name lit up my phone.

“Don’t,” Dalton murmured. “It can wait until morning.”

“If I don’t pick up, she’ll just keep calling,” I said, already swiping to answer.

She was sobbing so hard I could barely understand her.

“He left,” she choked out.

“Who?” I asked.

“Evan. The guy I’ve been seeing. Three weeks, Tee. Three! And now he says I’m ‘too intense’ and ‘it’s a lot.’” She spit the words out like they were poison. “Why does this keep happening to me? Why can’t I find what you have?”

I leaned against the kitchen counter, rubbing my temple. “Maybe you’re coming on too strong,” I said gently. “It takes time to build something real. You can’t force it in—”

“Like you’d know anything about it,” she snapped, tears turning to acid. “You got lucky with Dalton. He’s just desperate enough to settle for someone like you.”

The words sliced straight through whatever patience I had left.

“I’m hanging up,” I said, voice shaking.

“Don’t you dare—” she started, but I was already pressing end.

I stood there in the dark kitchen, the fridge humming, the flag magnet catching a sliver of streetlight. Dalton padded in behind me and wrapped his arms around my waist.

“You okay?” he asked.

“No,” I said honestly. “But I will be.”

An hour later, when my anger had cooled into something cold and clear, I called her back.