„Zawarłam pakt z moim przyjacielem z dzieciństwa: jeśli nie wyjdę za mąż przed czterdziestką, to go poślubię. Minęły lata i w moje czterdzieste urodziny, gdy jadłam samotnie kolację, ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia i powiedział…”

Kiedy Ben przedstawił Eleanor Carli, Eleanor uśmiechnęła się i powiedziała: „Benjamin buduje piękne rzeczy”.

Gardło Bena się ścisnęło. Szybko skinął głową, ukrywając emocje pod poprawionymi rękawami.

Później, gdy tłum się przerzedził, Ben poprowadził Olivię na balkon z widokiem na czytelnię. Panowała tam cisza, dźwięki dochodzące z dołu tłumiła odległość.

Olivia oparła się o barierkę i spojrzała w dół, w przestrzeń.

„Tak właśnie się czuję” – powiedziała – „kiedy coś nie kończy się stratą”.

Ben stał obok niej, z rękami w kieszeniach i wzrokiem wbitym w jej twarz. „Liv” – powiedział cicho.

Olivia się odwróciła.

Ben wziął oddech, który przypominał akt odwagi.

„Wiem, że poruszaliśmy się powoli” – powiedział. „I wiem, że wciąż dochodzisz do siebie. I wiem, że moje życie jest… skomplikowane”. Skinął głową w stronę pokoju na dole, gdzie Eleanor siedziała z Denise, uśmiechając się do dziecięcego rysunku, jakby to było dzieło sztuki. „Ale nie chcę, żeby ta powolność przerodziła się w unikanie”.

Serce Olivii waliło. „No cóż…”

Wyjął coś z kieszeni – nie było to jeszcze pudełko na pierścionek, ale mała, złożona kartka papieru.

Podał mu to.

Olivia rozłożyła ją i odkryła zakładkę. Nie jedną z tych metalowych zakładek w kształcie gwiazdek, ale ręcznie robioną zakładkę z papieru ze starannie przyciętymi krawędziami. Na niej, pięknym pismem Bena, widniał napis:

15 maja. Czterdzieści lat. Nadal singiel.

A poniżej:

Przykro mi, ale nie miałem wyboru.

Olivia roześmiała się bez tchu, ze łzami w oczach. „Zrobiłeś mi zakładkę?”

Ben zmrużył oczy. „Zawsze miałeś słabość do dramatycznej symboliki”.

Olivia przycisnęła zakładkę do piersi. „No cóż…”

Ujął jej dłonie w swoje. „Wyjdź za mnie” – powiedział po prostu. „Nie z powodu paktu. Nie dlatego, że jesteśmy komuś cokolwiek winni. Wyjdź za mnie, bo chcę budzić się każdego ranka i wybierać cię na resztę naszego życia”.

Gardło Olivii się ścisnęło. Wpatrywała się w niego, w mężczyznę, który został, w chłopca, który pamiętał, w dorosłego, który nie prosił go, żeby był gorszy.

Strach narastał w niej odruchowo, lecz nie zwyciężył.

„Tak” – mruknęła.

Ben odetchnął z ulgą. Zaśmiał się drżącym, radosnym śmiechem i przytulił ją. Olivia mocno go objęła i na chwilę świat w dole rozpłynął się w delikatnym cieple.

Nie poinformowali od razu miasta. Nie dlatego, że się ukrywali, ale dlatego, że Olivia chciała mieć chwilę prywatności tylko dla nich.

Tego wieczoru, w aneksie, Ben siedział przy biurku, podczas gdy ona otwierała starą, niebieską książkę i wsuwała ręcznie wykonaną zakładkę między jej strony.

„Czujesz się dziwnie?” zapytała Olivia.

Ben się uśmiechnął. „Jakbym miał się obudzić i stwierdzić, że to był tylko sen? Tak.”

Olivia skinęła głową. „Ja też”.

Ben wziął ją za rękę. „Więc będziemy się budzić i podejmować ten wybór” – powiedział.