Mój ginekolog zmarszczył brwi, jakby coś było nie tak, po czym odwrócił się i zapytał, kto mnie wcześniej badał. Odpowiedziałam: „Mój mąż też jest ginekologiem”. Przez chwilę milczał, a potem powiedział bardzo poważnie: „Musimy natychmiast wykonać badania. To, co widzę, nie powinno tam być”.

Witajcie. Nazywam się Dariusz i chcę się z Wami podzielić prawdziwą historią.

Kiedy dr Marcus Oakley zmarszczył brwi podczas badania i ostrożnie zapytał, kto ją leczył przed nim, Elaine odpowiedziała po prostu, że to jej mąż. On również był ginekologiem. Ale lekarz zamilkł. Odłożył instrumenty i powiedział jej, że potrzebuje natychmiastowych badań laboratoryjnych, ponieważ „to, co widzę w środku, nie powinno tam być”.

Jego ton sprawił, że serce zamarło jej z przerażenia. Nie rozumiała jeszcze dokładnie, co tak zaniepokoiło doświadczonego specjalistę. W tej chwili jej znajomy świat, w którym Sterling był nie tylko kochającym mężem, ale i godnym zaufania lekarzem, załamał się po raz pierwszy.

Elaine siedziała na krześle, starając się nie myśleć o tym, jak dziwnie zabrzmiało pytanie lekarza. Marcus Oakley sprawiał wrażenie poważnego, zamyślonego człowieka, a nie kogoś, kto rzuca słowami bezmyślnie. Jego gabinet znajdował się w nowym centrum medycznym na obrzeżach miasta, a ona zdecydowała się przyjść tylko dlatego, że ból stał się nie do zniesienia.

Od sześciu miesięcy cierpiała na ostre skurcze w podbrzuszu, które nachodziły falami, zmuszając ją do zginania się wpół. Jej cykl całkowicie się załamał. Krwawienie było bolesne i nieprzewidywalne. Sterling za każdym razem ją uspokajał, tłumacząc, że takie zmiany są naturalne w wieku czterdziestu dwóch lat i że jej ciało po prostu się przystosowuje.

Ale coś w jej wnętrzu opierało się jego wyjaśnieniom. Intuicja podpowiadała jej, że to, co działo się z jej ciałem, było dalekie od normy. Kiedy Sterling wyjechał odwiedzić chorą matkę w Atlancie, postanowiła potajemnie udać się do lekarza z zewnątrz.

Doktor Oakley uważnie studiował jej wyniki USG, od czasu do czasu kręcąc głową. Jego twarz pozostała profesjonalna i neutralna, ale Elaine zauważyła, jak napinają się mięśnie jego szczęki. Lekarz kilkakrotnie zmieniał kąt nachylenia czujnika, próbując uzyskać wyraźniejszy obraz. W końcu odłożył urządzenie i odwrócił się do niej. W jego oczach było coś, co sprawiło, że instynktownie zacisnęła pięści. Nie było to tylko zawodowe zainteresowanie. Raczej szok wywołany tym, co zobaczył.

„Mówiłaś, że mąż leczy cię od pięciu lat?” – zapytał, przecierając ręce antyseptykiem. „I co dokładnie przepisywał ci przez cały ten czas?”

Elaine próbowała sobie przypomnieć. Zazwyczaj były to hormonalne leki przeciwbólowe, a czasami czopki przeciwzapalne. Sterling zawsze podkreślał, że zna jej ciało lepiej niż jakikolwiek lekarz z zewnątrz.

Doktor Oakley podszedł do monitora USG i wskazał na nieregularnie ukształtowaną ciemną plamę w okolicy macicy.

„Widzisz ten narośl?” – powiedział z napięciem w głosie. „To ciało obce i wszystko wskazuje na to, że jest tam od bardzo dawna. Wygląda jak wkładka wewnątrzmaciczna starego typu, czyli spirala, która utkwiła w tkance”.

Elaine poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy.

„Wkładka domaciczna?” powtórzyła, nie wierząc własnym uszom. „Nigdy nie miałam wkładki. Wiedziałabym, gdyby ktoś mi ją założył”.

Lekarka wyjęła przyniesioną ze sobą dokumentację medyczną i zaczęła ją przeglądać.

„Nie ma tu żadnych zapisów o wszczepieniu wkładki domacicznej” – potwierdził. „Ale takie rzeczy nie pojawiają się same z siebie. Ktoś musiał ją włożyć i nie stało się to wczoraj”.

Elaine próbowała się skupić, przypomnieć sobie cokolwiek, co mogłoby wyjaśnić, co się dzieje, ale jej pamięć niczego nie podpowiadała. Zawsze bała się wkładek wewnątrzmacicznych, uważając je za inwazyjne i niebezpieczne. Sterling wiedział o jej obawach i nigdy nie zasugerował tej metody antykoncepcji.

„Muszę wykonać dodatkowe badania” – powiedział dr Oakley, wstając od biurka. „Markery stanu zapalnego, markery nowotworowe, pełne spektrum. To, co widzę na USG, budzi poważne obawy. Tkanki wokół ciała obcego są zmienione. Widoczne są oznaki przewlekłego stanu zapalnego”.

Wyszedł z gabinetu, zostawiając ją samą z przerażającymi myślami. Elaine próbowała się uspokoić, szukając racjonalnego wytłumaczenia. Może lekarz się mylił. Może to było coś innego, a nie wkładka domaciczna.

Kilka minut później do pokoju weszła pielęgniarka z tacą do pobierania krwi. Młoda kobieta pracowała w milczeniu, ale Elaine zauważyła, że ​​wymieniła spojrzenia z lekarzem, gdy ten wrócił. Toczyła się między nimi cicha rozmowa, pełna zawodowego niepokoju.

„Panie doktorze, wskaźniki stanu zapalnego są naprawdę bardzo wysokie” – powiedziała cicho pielęgniarka, pokazując mu wyniki szybkiego testu.

Elaine usłyszała te słowa i poczuła, jak wszystko w jej wnętrzu zaciska się ze strachu. Coś było poważnie nie tak z jej ciałem, czego nigdy by się nie spodziewała.

Doktor Oakley usiadł naprzeciwko niej i skrzyżował ręce na biurku.

„Ela Tames” – powiedział poważnie. „Muszę być z tobą absolutnie szczery. To, co znajduje się w twojej macicy, stanowi realne zagrożenie dla twojego zdrowia. To nie tylko ciało obce. To źródło przewlekłego stanu zapalnego, który mógł wywołać poważne zmiany w tkankach”.

Wyciągnął formularz skierowania i zaczął go wypełniać.

„Konieczna jest natychmiastowa hospitalizacja w County General Medical Center w celu chirurgicznego usunięcia tego przedmiotu. Operacji nie można opóźniać. Każdy dzień oczekiwania zwiększa ryzyko”.

Elaine wpatrywała się w niego, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje. Jeszcze dziś rano była zwykłą kobietą z przewlekłym bólem, a teraz usłyszała o pilnej operacji i poważnym ryzyku. Jak to możliwe? Jak mogła nie wiedzieć, co dzieje się w jej własnym ciele?

„I jeszcze jedno” – dodał lekarz, wręczając jej skierowanie. „Biorąc pod uwagę okoliczności, w jakich to ciało obce mogło znaleźć się w pani organizmie bez pani wiedzy, zdecydowanie zalecam kontakt z organami ścigania. To, co pani się przydarzyło, może kwalifikować się jako przestępstwo”.

Te słowa zabrzmiały jak wyrok śmierci. Elaine przyjęła skierowanie drżącymi rękami, wciąż nie do końca rozumiejąc skalę tego, z czym się mierzyła. Zbrodnia. Kto mógł popełnić wobec niej przestępstwo? Kto miał dostęp do jej ciała, gdy była bezbronna?

W głębi jej umysłu zaczęła już formować się jedna myśl, przerażająca i niemożliwa. Myśl, którą niechętnie rozważała, ale która wszystko wyjaśniała. Myśl, że osoba, której ufała najbardziej na świecie, mogła zdradzić to zaufanie w najbardziej potworny sposób.

Opuszczając ośrodek medyczny, Elaine poczuła, jak świat, w którym żyła przez ostatnie piętnaście lat, rozpada się. Świat, w którym Sterling był kochającym mężem i troskliwym lekarzem, a ich małżeństwo wydawało się solidne i niezawodne. Teraz ten świat pękał, a ona z przerażeniem wyobrażała sobie, co się stanie, gdy w końcu się rozpadnie.

Sala operacyjna w County General Medical Center była zalana jasnym światłem. Kiedy chirurg, dr Vernon Harmon, zaczął usuwać ciało obce z macicy Elaine, to, co zobaczył, sprawiło, że na chwilę zamarł z narzędziami w dłoni. Wkładka domaciczna, sczerniała z upływem czasu, była tak mocno osadzona w tkance, że jej usunięcie wymagało zachowania szczególnej ostrożności. Metalowe ramiona wkładki dosłownie wcinały się w ściany macicy, pozostawiając ślady martwicy i stanu zapalnego.

„O rany” – mruknął, uważnie badając wyjęty przedmiot. „To wkładka domaciczna Serif. Została zakazana do stosowania ponad dziesięć lat temu ze względu na wysokie ryzyko zachorowania na raka”.

Pielęgniarka asystująca podała mu sterylny pojemnik, a chirurg umieścił w nim wkładkę domaciczną. Nawet pod warstwą nagromadzonego materiału biologicznego widoczny był charakterystyczny kształt wkładki, niegdyś okrzykniętej rewolucyjną metodą antykoncepcji.

Dr Harmon kontynuował operację, dokładnie oczyszczając uszkodzone tkanki i zatrzymując krwawienie. Proces zapalny objął znaczny obszar, a w niektórych miejscach tkanki wyglądały podejrzanie. Pobrał kilka próbek do badania patologicznego, rozumiejąc, że wyniki mogą być wyjątkowo niekorzystne. Osiem lat obecności urządzenia wywołującego raka w jej ciele nie mogło minąć bez konsekwencji.

Po zakończeniu operacji chirurg osobiście odprowadził pacjenta na oddział intensywnej terapii. Elaine powoli odzyskiwała przytomność po znieczuleniu. Jej umysł stopniowo się rozjaśniał. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła po otwarciu oczu, była zaniepokojona twarz dr. Harmona pochylającego się nad jej łóżkiem.

„Operacja zakończyła się sukcesem” – powiedział cicho, ale w jego tonie słychać było ostrzeżenie. „Usunęliśmy ciało obce, ale to, co znaleźliśmy, budzi poważne obawy”.

Pokazał jej przezroczysty pojemnik z zaciemnioną wkładką domaciczną w środku.

„Urządzenie ma numer seryjny N3847. Na pewno sprawdzimy je w bazie danych, żeby dowiedzieć się, skąd pochodzi”.

Elaine spojrzała na kawałek metalu, który zatruwał jej organizm od ośmiu lat i nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Wkładka domaciczna wyglądała złowrogo. Jej powierzchnia była pokryta ciemną powłoką, a ostre krawędzie wyraźnie uszkodziły otaczające tkanki. Jak coś takiego mogło się w niej znaleźć bez jej wiedzy? Jak mogła nie poczuć tego obcego ciała?

Dr Harmon wyjaśniła, że ​​wkładki starego typu były często zakładane bez odpowiedniego znieczulenia, a pacjentki mogły nie pamiętać zabiegu, zwłaszcza jeśli był on wykonywany w znieczuleniu ogólnym podczas innej operacji. Głównym zmartwieniem nie była jednak sama obecność wkładki wewnątrzmacicznej, ale konsekwencje jej długotrwałego utrzymywania się w organizmie pacjentki. Wkładka wewnątrzmaciczna Serif została wycofana z rynku właśnie ze względu na jej zdolność do wywoływania nowotworów złośliwych.

Kilka godzin później do pokoju weszła kobieta w surowym garniturze i przedstawiła się jako detektyw Nia Blount. Wyjęła dyktafon i notatnik, po czym usiadła na krześle obok łóżka. Jej pojawienie się oznaczało, że sprawa uzyskała oficjalny status, a to, co się wydarzyło, jest traktowane jako potencjalne przestępstwo.

„Ela Tames” – zaczął detektyw – „muszę zadać pani kilka pytań o to, jak to urządzenie mogło znaleźć się w pani ciele. Czy pani mąż miał dostęp do pani dokumentacji medycznej? Kiedy ostatni raz była pani pod znieczuleniem ogólnym?”

Te pytania uderzały w nią niczym ciosy młotem, a każde z nich przybliżało ją do straszliwej prawdy. Elaine próbowała się skoncentrować, przypominając sobie wszystkie zabiegi medyczne z ostatnich lat. Tylko raz, osiem lat temu, była pod narkozą, podczas zabiegu usunięcia wyrostka robaczkowego. Sterling nalegał wówczas, aby operacja odbyła się w jego prywatnej praktyce, a nie w szpitalu miejskim.

„Po co mielibyście potrzebować zewnętrznych lekarzy? Sam będę wszystkim nadzorował. Będę przy tobie na każdym kroku”.

Detektyw skrupulatnie zapisywał każde słowo, od czasu do czasu dodając sprostowania.

„Kto jeszcze był na sali operacyjnej? Jak długo trwała operacja? Jak wyglądał okres pooperacyjny?”

Elaine odpowiedziała mechanicznie, ale z każdym pytaniem w jej duszy narastało straszne podejrzenie. Sterling rzeczywiście kontrolował wszystko. Był przy tym od początku do końca.

Detektyw Blount wyjaśnił, że założenie wkładki wewnątrzmacicznej bez zgody pacjentki stanowi poważne przestępstwo przeciwko osobie, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że używane urządzenie było uznawane za niebezpieczne dla zdrowia. Maksymalna kara za takie działania może wynosić do dziesięciu lat więzienia federalnego.

Następnego dnia zadzwonił telefon w sali szpitalnej. To był laboratorium dokumentacji medycznej. Głos w słuchawce brzmiał oficjalnie i sucho, ale informacja była jak porażenie prądem. Wkładka domaciczna o numerze seryjnym N3847 została zarejestrowana jako wyrzucona 15 marca, osiem lat temu, w tej samej klinice zdrowia kobiet, którą prowadził Sterling Tames.

Detektyw Blount, obecna podczas rozmowy, natychmiast skontaktowała się ze swoimi kolegami, aby uzyskać dokumentację dotyczącą usunięcia. Elaine leżała w łóżku, czując, jak ostatnia nadzieja, że ​​to wszystko było okropnym nieporozumieniem, pryska. Fakty ułożyły się w przerażający obraz zdrady ze strony mężczyzny, któremu powierzyła swoje życie.

Dr Harmon wrócił z wynikami pilnego raportu patologicznego, a jego twarz była ponura. Wycinki tkanek pobrane podczas operacji wykazały obecność komórek atypowych, charakterystycznych dla stanu przedrakowego. Dysplazja w stadium 3 wymagała natychmiastowego leczenia uzupełniającego i stałego monitorowania onkologicznego.

„To bezpośrednia konsekwencja długotrwałego narażenia na działanie rakotwórczego urządzenia” – wyjaśnił chirurg. „Gdyby wkładka domaciczna pozostała w pani organizmie jeszcze rok lub dwa, mielibyśmy do czynienia z zaawansowanym rakiem. Miała pani niesamowite szczęście, że trafiła pani do dr. Oakleya”.

Jego słowa brzmiały jak wyrok śmierci, nie tylko dla jej zdrowia, ale i dla jej małżeństwa.

Elaine poprosiła o telefon, żeby zadzwonić do Sterlinga i powiedzieć mu, co się stało. Ale kiedy wybrała jego numer, odebrała nieznajoma kobieta.

„Halo, kto tam?” – zapytał kobiecy głos z lekką irytacją. „Sterling jest teraz zajęty. Zajmuje się chorym pacjentem”.

Elaine w milczeniu się rozłączyła, zdając sobie sprawę, że oszustwo jej męża sięga o wiele dalej, niż mogła sobie wyobrazić.