Dyrektor generalny próbował wszystkiego, żeby uspokoić dziecko — aż do momentu, gdy kelnerka zadała mu jedno ciche pytanie…

W dniach po tamtym piątkowym spotkaniu nad jeziorem Boston zdawał się wstrzymywać oddech.

Ella szła do domu z rękami głęboko w kieszeniach płaszcza, list grzał ją w żebrach jak żywa istota. Wiatr znad wody podążał za nią ścieżką, szarpiąc luźne pasma włosów i muskając jej policzki zimnymi opuszkami palców.

Nie czuła się zwyciężczynią.

Nie czuła się bezpiecznie.

Poczuła się… niepewnie, tak jak wtedy, gdy zbyt szybko zeszła z krawężnika, a świat przechylił się na pół sekundy przed tym, jak jej stopy dotknęły chodnika.

Za jej plecami słowa Jacksona wciąż odtwarzały się w myślach, rozbrzmiewając w małych, ostrych fragmentach.

Nie będę kandydować.

Bez presji, bez oczekiwań — tylko prawda.

A Leo spał w wózku, nie zdając sobie sprawy, ile ciężaru niósł w zagięciu swojej małej rączki, obejmującej pluszowego lwa.

Kiedy Ella dotarła do swojego budynku nad pralnią, niebo pociemniało do sinego fioletu. Światło jarzeniówek w korytarzu migotało, gdy wchodziła po schodach, a zapach detergentu i wilgotnej wełny wsiąkał w jej ubrania.

Zatrzymała się przed drzwiami.

Przez dłuższą chwilę po prostu tam stała, nasłuchując uspokajających się odgłosów budynku – tykania rur, odległego telewizora stłumionego przez ścianę sąsiada, czyichś kroków na schodach poniżej.

Następnie otworzyła drzwi i weszła do środka.

Jej mieszkanie było małe w sposób, który wciąż ją czasem zaskakiwał. Wąski salon, który służył jej również jako jadalnia. Aneks kuchenny z obtłuczonymi szafkami. W jednej sypialni łóżko stało tuż przy ścianie, bo nie było na nie innego miejsca.

Ale to było jej.

Żadnych marmurowych podłóg. Żadnych okien od podłogi do sufitu. Żadnych kamer bezpieczeństwa ukrytych w kątach.

Po prostu cisza.

Ella rzuciła płaszcz na krzesło i poszła do kuchni. Napełniła czajnik, postawiła go na palniku, a potem oparła czoło o szafkę, czekając, aż się nagrzeje.

Jej telefon zawibrował w kieszeni.

Nie musiała patrzeć, żeby wiedzieć, kim ona jest.

Jednak jej palce poruszyły się, niemal wbrew jej woli.

Na ekranie wyświetlała się pojedyncza wiadomość.

Dziękuję, że dziś przyszliście. Mówiłem poważnie. Jeśli chcecie przestrzeni, dam wam ją. Jeśli chcecie planu, jestem gotowy. Tak czy inaczej… dziękuję.

-J

Ella patrzyła na to, aż słowa stały się niewyraźne.

Ona nie odpowiedziała.

Nie dlatego, że chciała go ukarać.

Nie dlatego, że była okrutna.

Ponieważ czuła, że ​​ma w piersiach zbyt wiele rzeczy naraz i nie ufa żadnej z nich.

Czajnik zagwizdał, przenikliwie i nagle.

Wzdrygnęła się, po czym zamknęła kurek, nalała wody i objęła kubek obiema dłońmi, jakby mógł ją utrzymać w całości.

Po drugiej stronie pokoju, na półce, obok jej łóżka, stało małe drewniane pudełko, częściowo ukryte za stosem złożonych swetrów.

Spojrzenie Elli padło na niego.

Pokrywa nie była otwarta.

Ale i tak widziała to zdjęcie w swojej głowie.

Noah’s tiny face. The curve of his mouth like he was about to yawn. The hospital blanket that swallowed his body.

And then Leo’s face, red with frustration in the cafe, and the way it softened against her shoulder like he’d been waiting his whole short life for that one calm heartbeat.

Ella took a sip of tea that was too hot and let the burn keep her anchored.

By Monday morning, Fern had found her.

Fern wasn’t subtle about anything. Not her bright red lipstick. Not her laugh that filled rooms. The first time Ella met her, Fern had been wearing a beanie with a pom-pom and had declared, “If I’m going to be broke, I’m going to be cute and broke.”

She was also the only person at the cafe who had ever looked at Ella and asked if she was okay—and waited long enough for the truth.

Now she stood in the laundromat downstairs, one hand on her hip, the other holding her phone up like evidence in a courtroom.

“Tell me you saw this,” Fern said.

Ella kept her voice flat. “Fern, I’m not doing this.”

Fern’s eyes narrowed. “You’re doing it. Because the internet is doing it without you.”

Ella glanced at the screen.

Another headline. Another grainy photo. Another thread of strangers tearing apart her face, her clothes, her posture, as if any of those things were permission to decide who she was.

Fern’s expression shifted.

Her tone softened, just a little.

“Hey,” she said quietly. “Come upstairs with me. I brought bagels.”

Ella let out a short, humorless breath. “You can’t bribe me with carbs.”

Fern grinned. “Watch me.”

Up in Ella’s apartment, Fern kicked off her boots, dropped a paper bag on the counter, and started unloading everything like she belonged there.

Sesame bagels. Cream cheese. Two Dunkin’ cups. A little container of grapes like she’d remembered Ella didn’t always eat real food.

Ella watched her, chest tight.

Finally Fern turned, leaned back against the counter, and said, “Okay. Talk to me.”

Ella didn’t answer right away.

Because she didn’t know where to start.

With the cafe?

With Jackson?

With Noah?

With the way her hands had shaken when she read “gold digger,” not because it hurt her pride, but because it made her feel unseen in the exact way she’d always been unseen.

Fern waited, chewing on the inside of her cheek.

When Ella still didn’t speak, Fern said, “If you want to tell me to mind my business, go ahead. I’ll be mad for like… seven minutes.”

A laugh tried to rise in Ella’s throat and failed halfway.

She set her mug down and said, “I don’t know what I’m doing.”

Fern nodded like that was the most honest sentence in the world. “Yeah. Same. But you’re allowed to not know.”

Ella stared at the bagels. “He asked me to come back.”

Fern raised an eyebrow. “The billionaire?”

Ella didn’t correct her. “He asked me to come back… as me.”

Fern’s face softened. “And you want to?”

Ella’s throat tightened. “I want Leo to be okay.”

Fern shrugged. “That’s not an answer.”

Ella swallowed. “I don’t know if I can be in that world again. I don’t know if I can… survive being watched.”

Fern tapped her phone. “Then don’t be watched. Make him fix it.”

Ella looked up sharply.

Fern held her gaze. “I’m serious. If he wants you, he doesn’t get you in secret. He doesn’t get to send you away the first time people get loud.”

Ella’s fingers curled around the edge of the counter. “People don’t just… fix this.”

Fern stepped closer, lowering her voice. “Maybe he can’t fix everything. But he can stop acting like you’re disposable.”

Ella flinched like the words had landed somewhere tender.

Fern’s expression turned apologetic. “I didn’t mean—”

“I know what you meant,” Ella said quietly.

Fern nodded, then reached into her tote bag and pulled out a small notebook.

She pushed it across the counter.

“What’s this?” Ella asked.

Fern shrugged. “You always look like you’re holding a thousand things inside your head. Put some of them on paper. Before they eat you alive.”

Ella stared at the notebook.

It was plain, spiral-bound, nothing special.

But the gesture—someone giving her a blank space and saying it belonged to her—made her chest ache in a new way.

That night, Ella sat on her bed with the notebook open in her lap.

She stared at the first page until the lines blurred.

Then she wrote one sentence.

A baby cried, and nobody moved.

She stopped, pen hovering.

Then she wrote another.

Until a woman in a frayed apron remembered what it felt like to lose everything.

Tears slid down her cheeks before she realized she was crying.

Not loud.

Not dramatic.

Just steady, like rain on a window.

On Wednesday, she went to the penthouse.

Not because she’d forgiven Jackson.

Not because she’d decided anything.

Because Leo had been the one thing she hadn’t been able to stop thinking about.

She took the elevator up with her heart pounding in her throat.

When the doors opened, the hallway was quiet and too bright, the kind of brightness that made you aware of every flaw in your skin.

Ella stepped out, smoothed her sweater, and walked to the door.

She knocked once.

It opened almost immediately.

Jackson stood there, eyes tired but alert, like he’d been waiting behind the door.

For a second, neither of them spoke.

Then Leo’s little voice rose from inside, sharp with excitement.

“Ma!”