Na Boże Narodzenie moja mama westchnęła: „Znowu jest bezrobotna…”, mój ojciec zgodził się: „Ma prawie 30 lat i nie może utrzymać pracy”, mój brat uniósł kieliszek: „Mam nadzieję, że znajdziesz coś stabilnego w przyszłym roku…”. Spokojnie kontynuowałem ubieranie choinki, aż do momentu, gdy telewizor wyświetlił: „PILNE WIADOMOŚCI: Właśnie ujawniono tożsamość tajemniczego założyciela firmy technologicznej…”, a nazwisko, które prezenter miał zamiar wypowiedzieć, pozostawiło całą moją rodzinę siedzącą przy stole bez słowa.

Pilot leżał na stoliku kawowym, obok skórzanej teczki i białej koperty z napisem „5000 dolarów” wypisanym dużym pismem mojego ojca. Choinka migotała w kącie, a jej czerwone i zielone światełka migały przed tymi samymi szklanymi ozdobami, które znałam od przedszkola. Z kuchni dobiegał głos Binga Crosby’ego z małego głośnika Bluetooth, a wyblakły magnes z amerykańską flagą, krzywo umieszczony na lodówce, przedstawiał tegoroczną listę zakupów.

„Wiadomości z ostatniej chwili, Wigilia!” – zagrzmiał głos prezentera wiadomości, gdy mój siedmioletni siostrzeniec przypadkowo podkręcił głośność zamiast zmienić kanał. „Przerywamy nasz świąteczny program, aby poruszyć ważny temat technologiczny, który rozwijał się przez cały dzień”.

Moja mama chwyciła pilota. „Znajdźmy coś bardziej świątecznego”.

„Czekaj” – powiedział mój brat Michael, prostując się. „Ta nazwa firmy coś mi mówi”.

Na dole ekranu widniał tytuł wydrukowany pogrubionymi czerwonymi literami: TAJEMNICZA ZAŁOŻYCIELKA FIRMY TECHNOLOGICZNEJ JEST LOKALNĄ KOBIETĄ.

Następny wiersz zawierał nazwę mojej firmy.

Moje nazwisko pojawiło się później.

I tak powstała młoda kobieta, która „znowu została bezrobotna”, a która miała stać się miliarderką, w co nikt z obecnych przy tym stole nie wierzył.

Kilka godzin wcześniej wszystko wydawało się dokładnie takie samo.

Lampki choinkowe na choince rodziców migotały na czerwono i zielono, rzucając cienie na salon, w którym spędzałam każde Boże Narodzenie przez ostatnie dwadzieścia dziewięć lat. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniały. Dekoracje były takie same jak w moim dzieciństwie. Anioł na szczycie wciąż lekko przechylał się w lewo, jak zawsze. Opinia rodziców na temat moich życiowych wyborów pozostała niezmienna jak Gwiazda Polarna.

„Sarah, kochanie, czy ostatnio aktualizowałaś swoje CV?” – zawołała mama z kuchni, a w jej głosie słychać było tę znajomą mieszankę troski i rozczarowania, którą nauczyłam się rozpoznawać od dwunastego roku życia.

Starannie powiesiłem srebrny dzwonek na niższej gałęzi. „Nie szukam pracy, mamo”.

„No cóż, powinnaś”. Pojawiła się z tacą ciasteczek cukrowych, tych samych, które piekła co roku, wyciętych w kształty choinek, gwiazdek i bałwanków. „Nie możesz po prostu przeskakiwać z jednej rzeczy na drugą bez zastanowienia. Niedługo skończysz trzydzieści lat”.

„Zdaję sobie sprawę ze swojego wieku” – powiedziałem.

Tata podniósł wzrok znad gazety, okulary do czytania miał na nosie. „Twoja mama ma rację. Czas się ustatkować. Znaleźć stabilną pracę. Może coś w administracji. To twoja kuzynka Linda załatwiła ci tę rozmowę kwalifikacyjną w swojej firmie ubezpieczeniowej, prawda?”

Poprawiłem srebrny dzwonek. „Nie poszedłem na tę rozmowę kwalifikacyjną”.

„Właśnie w tym tkwi problem”. Złożył kartkę papieru z rozmysłem i precyzją. „Nie można być wybrednym, nie mając stałej pracy. Każda praca jest lepsza niż nic”.

Michael wyszedł z garażu, strzepując śnieg pokrywający mu ramiona. Przyjechał z Bostonu z żoną Jennifer i bliźniakami. Michael był dentystą: błyskotliwym, szanowanym, ucieleśnieniem tego, co wyobrażali sobie rodzice, marząc o przyszłości swoich dzieci.

„Znowu mówisz o sytuacji zawodowej Sary?” – zapytał, sięgając po ciastko. Uśmiechnął się do mnie. „Więc o co chodzi tym razem? Niezależny konsultant, przedsiębiorca, cyfrowy nomada?”

„Mam pracę, Michaelu.”

„Ach tak. Ta tajemnicza rzecz, której nigdy nie wyjaśniasz”. Ugryzł ciasteczko. „Mamo, są idealne, jak zawsze”.

Jennifer pojawiła się za nim, prowadząc siedmioletnie bliźnięta w stronę tacy z ciasteczkami. „Sarah, widziałam na Facebooku, że nie aktualizowałaś swojego profilu na LinkedIn od dwóch lat. To nie jest idealne miejsce na znalezienie pracy. Mogę ci pomóc go zoptymalizować, jeśli chcesz. Brałam udział w warsztatach z budowania marki osobistej”.

„Doceniam to” – powiedziałem.

„Ona jest uparta” – wtrąciła matka. „Robi to od trzech lat. Trzy lata pracuje z domu na laptopie, nigdy nie tłumacząc, czym się właściwie zajmuje. Bez stałej pensji. To oczywiste, że to się nie opłaca”.

Próbowałem to wyjaśnić – kilkakrotnie – w te pierwsze święta Bożego Narodzenia po odejściu ze stanowiska starszego inżyniera oprogramowania w Microsoft, aby założyć DataFlow Solutions. Opisywałem, co rozwijaliśmy: platformę analizy danych opartą na uczeniu maszynowym, która ma pomóc systemom opieki zdrowotnej przewidywać wyniki leczenia pacjentów i lepiej alokować zasoby.

Moja matka uśmiechnęła się uprzejmie i zapytała, czy rozważałam kontynuację nauki i zostanie pielęgniarką.

„System opieki zdrowotnej jest stabilny, moja droga” – powiedziała. „A ty będziesz pomagać ludziom”.

„Mamo, pomagam ludziom. Nasza platforma pomaga szpitalom ratować życie poprzez…”

„Ale to nie jest prawdziwa praca, prawda?” – przerwała. „Praca z domu, bez biura, bez świadczeń. Co się stanie, gdy zachorujesz? A co z emeryturą?”

To było trzy lata temu.

Od tamtej pory nie próbowałem się już tłumaczyć.

DataFlow Solutions, firma, która zaczynała jako mała firma z moją współzałożycielką Lisą pracującą w moim mieszkaniu w Seattle, zatrudnia obecnie 85 pracowników w trzech biurach. Osiem miesięcy temu pozyskaliśmy 180 milionów dolarów w rundzie finansowania serii B. Wśród naszych klientów znalazły się Johns Hopkins, Mayo Clinic i Cleveland Clinic. W zeszłym miesiącu Centra Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) przyznały nam kontrakt na opracowanie krajowego systemu gotowości na pandemię.

Moja rodzina zawsze myślała, że ​​jestem bezrobotny.

„Sarah mogłaby przyjść do mnie do pracy w biurze” – zasugerował Michael, rozwalając się na sofie. „Potrzebuję kogoś do obsługi recepcji. To nie jest praca marzeń, ale stabilna. Benefity. Płatny urlop”.

„To bardzo miłe, Michaelu”. Poprawiłem kolejny element dekoracyjny. „Ale jestem szczęśliwy tu, gdzie jestem”.

„Tam, gdzie jesteś, nie masz perspektyw na przyszłość” – powiedział tata, wcale nie złośliwie, tylko neutralnym tonem. „Błądzisz w kółko. W twoim wieku twoja matka i ja mieliśmy stabilną pracę, dom, oszczędności. Ty nadal mieszkasz w tym malutkim mieszkaniu. Bez męża, bez jasnych perspektyw zawodowych”.

Moje „malutkie mieszkanie” to dwupokojowy loft w dzielnicy Capitol Hill w Seattle, który kupiłem w zeszłym roku za 1,2 miliona dolarów. Widział je raz, krótko, i przez większość wizyty tłumaczył mi, jak mógłbym lepiej wykorzystać drugą sypialnię, gdybym znalazł współlokatora, który dzieliłby czynsz.

Nie zadałem sobie trudu, żeby ich poprawić.

„Obiad jest już prawie gotowy” – oznajmiła mama. „Sarah, mogłabyś nakryć do stołu?”