MÓJ MĄŻ ZADZWONIŁ DO MNIE PRZEZ GŁOŚNIK: „FINALIZUJĘ ROZWÓD”, JEGO KUMPLE SIĘ ŚMIALI, A JA ZAPYTAŁAM…

W gotówce operacyjnej.

Gdyby on pierwszy złożył pozew o rozwód, sędzia zamroziłby jego majątek.

Albo, co gorsza, Gary opróżniłby konto przed złożeniem wniosku, twierdząc, że są to długi małżeńskie lub koszty utrzymania, a ja musiałabym walczyć latami, żeby je odzyskać.

Nie zamierzałem do tego dopuścić.

Spotkałem się ze Stevem, moim księgowym i Hendersonem wczesnym rankiem w poniedziałek.

„Zaufanie” – powiedziałem. „Czy jest gotowe?”

„Fundusz Rodzinny Brendy Miller został utworzony” – Henderson skinął głową. „To nieodwołalny fundusz powierniczy ustanowiony z myślą o edukacji i przyszłym dobrobycie twojej siostrzenicy. Całkowicie legalne planowanie spadkowe. Jesteś powiernikiem”.

„Dobrze” – powiedziałem. „Przelej dziś siedemdziesiąt pięć tysięcy ze wspólnego konta czekowego do funduszu powierniczego”.

Steve wyglądał na zdenerwowanego.

„Brenda, zostaje pięć tysięcy na wspólnym koncie. Gary to zauważy”.

„Właśnie o to chodzi” – powiedziałem. „Chcę, żeby te pieniądze były poza jego zasięgiem. Jeśli zapyta, powiem mu, że przeniosłem je na obligacje wysokodochodowe ze względów podatkowych. On nie zna się na podatkach. Uwierzy”.

„A karta kredytowa, którą mu dałeś?” – zapytał Henderson. „Ta z limitem pięćdziesięciu tysięcy dolarów?”

Uśmiechnąłem się.

„To jest najlepsze. To subkonto w mojej firmie. Mam uprawnienia administratora. Mogę obniżyć limit lub zawiesić kartę natychmiast z telefonu”.

„Więc dałeś mu kartę, która działa, dopóki nie stwierdzisz, że nie działa” – powiedział Henderson, chichocząc.

“Brutalny.”

„Konieczne” – poprawiłam. „Planuje użyć tej karty, żeby wpłacić zaliczkę za mieszkanie. Zamknięcie transakcji jest zaplanowane na ten piątek. Widziałam zaproszenie w kalendarzu na jego iPadzie”.

„Piątek” – zamyślił się Henderson. „To za trzy dni”.

„Dokładnie” – powiedziałem. „Musisz mieć gotowy nakaz ochrony w trybie nagłym, który złożysz w piątek rano. Mam nagranie z jego wybuchu z zeszłego tygodnia – tego, w którym rzucił wazonem i groził, że spali dom, jeśli nie przestanę zadawać pytań. Czy to wystarczy?”

Henderson przejrzał plik.

„W połączeniu z nagraniem jego planu oszustwa i nagraniem groźby przemocy w hrabstwie Cook, tak. To wystarczy, żeby wydać nakaz natychmiastowy. To oznacza, że ​​idziemy do sędziego pod nieobecność Gary’ego. Sędzia wydaje nakaz na podstawie bezpośredniego zagrożenia. Szeryf doręcza mu sprawę, a on ma dziesięć minut, żeby wziąć szczoteczkę do zębów i opuścić lokal”.

„Doskonale” – powiedziałem.

Wyszedłem z biura i sprawdziłem aplikację bankową.

Transfer został zakończony.

Wspólne konto — które Gary uważał za swoją osobistą skarbonkę na nowe życie — zamieniło się w szkielet.

Pieniądze były bezpieczne w funduszu powierniczym.

Niedotykalny.

Kiedy wróciłem do domu, Gary był w dobrym humorze.

Za dobre.

Nucił w kuchni, robiąc kanapkę.

„Hej, szanowny” – powiedział. „Widziałeś dziś rynek? Wzrost o pięćdziesiąt punktów”.

„Nie zauważyłem” – powiedziałem, wkładając klucze do miski.

„Gary, przesunąłem dziś trochę funduszy. Tylko podatki. Konto wspólne będzie wyglądało na niskie, ale nie martw się. To zainwestowane.”

Zatrzymał się.

Błysk paniki w jego oczach.

„Przeprowadziłeś się? Gdzie? Za ile?”

„Większość” – powiedziałem swobodnie, otwierając lodówkę. „Steve powiedział, że musimy zrekompensować zyski kapitałowe z działalności. Pieniądze są zablokowane na sześć miesięcy. Ale masz tę kartę kredytową, którą ci dałem, prawda? Więc na codzienne wydatki starczy nam pieniędzy”.

Na jego twarzy odmalowała się ulga.

Faktycznie wypuścił powietrze.

„Och, okej. Tak, karta kredytowa. W porządku. Mądry ruch, kochanie. Inwestowanie jest mądre.”

Nie zależało mu na gotówce, bo myślał, że ma magiczny plastik.

Uważał, że karta kredytowa to jego złoty bilet.

Nie zdawał sobie sprawy, że właśnie przeciąłem mu główną tętnicę i podałem mu opaskę uciskową, którą mogłem zaciskać kiedy tylko chciałem.

„A tak przy okazji” – powiedział, odgryzając kęs kanapki – „w piątek po południu chłopaki urządzają imprezę w barze. Świętują urodziny Mike’a. Mogę się spóźnić”.

„Piątek” – powtórzyłem.

„Jasne. Baw się dobrze.”

Wiedziałem, że Mike nie ma dziś urodzin.

W piątek miał nastąpić ostateczny termin zakupu apartamentu.

W piątek planował podpisać papiery, pobrać moją kartę i wpłacić zaliczkę, a następnie w weekend wręczyć mi dokumenty rozwodowe.

„Zrobię to” – uśmiechnął się szeroko. „To będzie wielki dzień”.

„Tak” – zgodziłem się, patrząc na blok na noże na blacie. „Z pewnością”.

Nie miał pojęcia, że ​​podczas gdy on planował przyjęcie, ja planowałam eksmisję.

Dwa dni przed końcem odbył się nasz ostatni publiczny występ.

Nasi sąsiedzi, Johnsonowie, organizują coroczne grillowanie na rozpoczęcie lata. To lokalna instytucja. Burgery, tanie piwo, dzieciaki biegające przez zraszacze i plotki latające szybciej niż komary.

Zwykle Gary by to pominął, twierdząc, że ma pracę.

Ale w tym roku nalegał, żebyśmy pojechali.

„Powinniśmy się pokazać” – powiedział, poprawiając koszulkę polo przed lustrem. „Wyglądać jak szczęśliwa para. Zachowajmy pozory, dobrze?”

Chciał świadków.

Chciał, żeby ludzie widzieli, że zachowujemy się normalnie, bo gdy mnie zaskoczy, będzie mógł powiedzieć o tym wszystkim.

„Nie wiem, co się stało. Po prostu pękła.”

Przeszliśmy tamtędy około drugiej.

Impreza trwała w najlepsze.

A przy chłodziarce stała Linda, trzymając w ręku kieliszek białego wina ze szprycerem.

Oczywiście, że tam była.

Mieszkała trzy ulice dalej, ale zawsze była na naszych imprezach osiedlowych.

Miała na sobie sukienkę letnią, która była trochę za krótka i trochę za obcisła na rodzinnego grilla.

„Brenda! Gary!” – pomachała piskliwym głosem.

Podeszliśmy.

Gary od razu chwycił piwo i stanął odrobinę za blisko niej.

„Hej, Linda” – powiedziałem, zakładając okulary przeciwsłoneczne, żeby ukryć obrzydzenie w oczach.

„Świetna frekwencja” – powiedział Gary, rozglądając się. Mówił głośno, podnosząc głos. „Stary, dobrze jest się zrelaksować. Brenda dała mi popalić, prawda, kochanie?”

Objął mnie ciężką ręką.

To było jak jarzmo.

„Wszyscy ciężko pracujemy, Gary” – powiedziałem sztywno.

„Daj spokój” – zaśmiał się, popychając mnie. „Ona jest jak sutenerka. Wiesz, Linda, ciągle jej powtarzam, że powinna przejść na emeryturę. Spójrz na nią. Jest zestresowana. Zmarszczki z dnia na dzień stają się coraz głębsze”.

Mała grupa sąsiadów wokół nas ucichła.

To był niezręczny i złośliwy żart.

Linda zachichotała.

„Och, przestań, Gary. Brenda wygląda dostojnie.”

„Poza tym, w naszym wieku, nie wszyscy możemy wyglądać na dwadzieścia pięć lat.”

Wystroiła się, wygładzając sukienkę, wyraźnie dając do zrozumienia, że ​​jest wyjątkiem.

„Mów za siebie” – Gary puścił oko do Lindy. „Czuję się jak dwudziestolatek. Mam drugi oddech. Wielkie zmiany na horyzoncie”.

Podniósł toast piwem, nie zaszczycając nikogo konkretnego.

„Do nowych rozdziałów i ulepszeń.”

Sąsiedzi wymienili niezręczne spojrzenia.

Wyczuli to.

Brak szacunku.

Dziwna energia między Garym i Lindą.

Stałem tam czując żar słońca i żar własnej wściekłości.

Naśmiewał się ze mnie publicznie.

W zasadzie wznosił toast za swój romans tuż przed moimi oczami.

Postanowiłem sprawdzić, co się dzieje.

„Wymiana?” – zapytałem spokojnym głosem. „Planujesz kupić nowy samochód, Gary? Za jakie pieniądze?”

Powietrze stało się lodowate.

Uśmiech Gary’ego zniknął.

Jego oczy się zwęziły.

„Mam zasoby, Brenda. Nie wiesz wszystkiego”.

„Wiem wystarczająco dużo” – odpowiedziałem enigmatycznie.

Linda wyczuła napięcie i zareagowała.

„Więc, Brenda, słyszałem, że remontujesz kuchnię w domku nad jeziorem. Wybierasz granit czy kwarc?”

„Jeszcze się nie zdecydowałam” – powiedziałam, zwracając się do niej. „Myślę o zburzeniu całości. Czasami fundamenty są spróchniałe, Lindo. A kiedy fundamenty są spróchniałe, nie wystarczy po prostu wymienić blatów. Trzeba zburzyć całą konstrukcję i wynieść śmieci”.

Spojrzałem na nią.

Wpatrywanie się w siebie.

Na sekundę maska ​​opadła.

Linda wyglądała na przerażoną.

Zobaczyła coś w mojej twarzy.

Nie jesteś potulnym przyjacielem.

Przedsiębiorca, który negocjował umowy ze związkami zawodowymi pracowników przemysłu stalowego.

„Cóż” – wyjąkała – „to brzmi drastycznie”.

„To konieczne” – powiedziałem. „Przepraszam. Potrzebuję świeżego napoju. Ten smakuje kwaśno”.

Odszedłem, zostawiając ich tam stojących.

Przemieszczając się przez tłum, usłyszałem strzępki szeptów.

„Widziałeś jak patrzył na Lindę?”

„Dlaczego on tak traktuje Brendę?”

„On jest pijany, a ona wygląda na wykończoną”.