Moja pasierbica obraziła mnie w obecności przyjaciół. Kiedy się z nią skonfrontowałem, moja teściowa mnie uderzyła.

Wykonałem kilka telefonów

Po wyjściu moich przyjaciół, rodzina Thomasów wciąż stała w salonie, wyglądając na nieco przygnębionych, skoro postawili na swoim. Preston ostrożnie podszedł do mnie.

„Carla, może powinniśmy porozmawiać o tym spokojnie” – powiedział.

„Och, zrobimy to” – odpowiedziałem. „Ale nie teraz. Muszę wykonać kilka telefonów”.

Poszłam do sypialni i zamknęłam drzwi. Pierwszy telefon wykonałam do mojej adwokatki rozwodowej, Rebekki Martinez. Poznałam ją w pracy w dziale HR i wiedziałam, że jest świetna.

„Rebecco, tu Carla. Muszę złożyć pozew o rozwód.”

„Carla, jesteś pewna? Jesteś mężatką dopiero dwa lata.”

„Jestem pewien. Możesz wpaść jutro rano? Muszę z tobą omówić kilka spraw.”

Drugi telefon był do mojej szefowej, Marii. Zaledwie sześć miesięcy wcześniej awansowałem na stanowisko dyrektora ds. kadr i miałem jeszcze trochę zaoszczędzonego urlopu.

„Mario, muszę wziąć tydzień wolnego od poniedziałku. Nagły wypadek rodzinny”.

„Oczywiście, Carla. Wszystko w porządku?”

„Tak będzie.”

Trzeci telefon był do mojego brata Jake’a. Jake był odnoszącym sukcesy agentem nieruchomości i był mi winien przysługę.

„Jake, pamiętasz, jak pomagałem ci w walce o opiekę nad dziećmi z Melissą? Potrzebuję przysługi.”

„Coś tam, siostrzyczko. Co tam?”

„Potrzebuję, żebyś po cichu wystawił dom Prestona na sprzedaż. Wyjaśnię ci wszystko później, ale muszę to zrobić szybko i dyskretnie”.

Co się dzieje?

„Carla, co się dzieje?”

„Powiedzmy, że zamierzam uczyć kilka osób o dynamice rodziny”.

Czwarty telefon wykonałam do mojej przyjaciółki, dr Patricii Wong, która pracowała w klinice leczenia niepłodności, do której Preston i ja chodziliśmy na leczenie.

„Patricio, potrzebuję kopii wszystkich wyników badań z naszych wizyt. Możesz mi je wysłać mailem dziś wieczorem?”

„Mogę przesłać ci twoje wyniki, ale potrzebuję pisemnej zgody Prestona.”

„Tylko moje są w porządku. Właściwie, zwłaszcza moje.”

Ostatni raz zadzwoniłem do mojego księgowego, Stevena.

„Steven, musisz zebrać wszystkie dokumenty finansowe dotyczące wspólnych kont, które otworzyliśmy z Prestonem. Będę potrzebował pełnego obrazu naszych aktywów”.

„Carla, to brzmi poważnie.”

„Tak. Czy możesz mieć wszystko gotowe na poniedziałek rano?”

“Absolutnie.”

Tej nocy Preston próbował ze mną rozmawiać. Znalazł mnie w naszej sypialni, spokojnie pakującą walizkę.

„Carla, dokąd idziesz?”

„Do domu Amy na kilka dni. Potrzebuję trochę przestrzeni do namysłu.”

„To niedorzeczne. Przesadzasz z reakcją na nieporozumienie rodzinne”.

Przestałam się pakować i spojrzałam na niego. „Preston, twoja matka uderzyła mnie w domu, a ty nic nie powiedziałeś. Powiedziałeś mi, że jeśli chcę kogoś zdyscyplinować, powinnam mieć własne dziecko. Cała twoja rodzina dała mi jasno do zrozumienia, że ​​tak naprawdę nie jestem częścią tej rodziny. Właśnie. Na którą część tego wszystkiego powinnam nie reagować?”

Miał na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzonego. „Moja mama nie powinna była cię uderzyć. Porozmawiam z nią o tym”.

„Zrobisz to? Bo nie sprawiałeś wrażenia, że ​​masz z tym jakikolwiek problem, kiedy to się stało.”

Zaskoczyło mnie to

„Carla, wiesz, że cię kocham.”

„A ty? Bo twoje dzisiejsze działania sugerują co innego.”

Skończyłem pakować i ruszyłem do drzwi.

„Carla, proszę, nie odchodź. Damy radę.”

„Może możemy”, powiedziałem, „ale teraz potrzebuję trochę czasu, żeby pomyśleć o tym, jaki rodzaj małżeństwa chcę mieć i w jakiej rodzinie chcę być”.

Spędziłem weekend u Amy i była niesamowicie wspierająca. Była świadkiem całej tej upokarzającej sceny i była wściekła z mojego powodu.

„Nie mogę uwierzyć, że Preston po prostu tam stał” – powiedziała, gdy w sobotni wieczór siedzieliśmy na jej kanapie, popijając wino.

„Mogę” – odpowiedziałem. „Myślę, że to i tak musiało się w końcu wydarzyć. Ci od miesięcy testuje granice i za każdym razem, gdy próbowałem to poruszyć, Preston mnie podważał. To był po prostu pierwszy raz, kiedy wydarzyło się to publicznie”.

„No więc, co zamierzasz zrobić?”

„Przypomnę im wszystkim, że działania mają swoje konsekwencje”.

W ten weekend miałem czas, żeby naprawdę przemyśleć wszystko, co doprowadziło mnie do tego momentu. Nie chodziło tylko o policzek czy upokorzenie przed przyjaciółmi. To były dwa lata powolnego wypychania mnie z rodziny, do której desperacko starałem się przynależeć.

Przypomniałam sobie pierwszy raz, kiedy Sienna okazała mi jawny brak szacunku. To było jakieś osiem miesięcy po tym, jak Preston i ja się pobraliśmy. Poprosiła mnie, żebym zawiózł ją do domu znajomego, a potem kazała mi czekać na zewnątrz przez 45 minut, aż się przygotuje. Kiedy w końcu wyszła, wsiadła na tylne siedzenie zamiast siedzieć ze mną z przodu, włożyła słuchawki i całkowicie mnie ignorowała przez całą drogę. Kiedy później wspomniałam o tym Prestonowi, powiedział: „Carla, ona po prostu zachowuje się jak nastolatka. Nie bierz tego do siebie”.

Ale to było osobiste

Czułam się bardzo osobiście, kiedy zaczęła zapominać o mnie na rodzinnych zdjęciach. Czułam się bardzo osobiście, kiedy układała z Prestonem plany zajęć, na które wyraźnie chciałam się wybrać. Czułam się bardzo osobiście, kiedy przewracała oczami za każdym razem, gdy próbowałam włączyć się do rozmów o jej szkole lub zainteresowaniach.

Manipulacje finansowe również przebiegały stopniowo. Zaczęło się od drobiazgów – Preston wspominał, że Sienna potrzebuje nowych przyborów szkolnych, albo że jego rodzice borykają się z rachunkiem za media. Chętnie pomagałem, bo kochałem Prestona i chciałem wspierać jego rodzinę. Zarabiałem dobrze jako dyrektor ds. kadr i czułem się dobrze, mogąc ułatwiać im życie. Ale gdzieś po drodze stałem się rodzinnym bankomatem. Każdy kryzys, każde pragnienie, każda potrzeba w jakiś sposób stawały się moją odpowiedzialnością za ich rozwiązanie. A im więcej dawałem, tym mniej to doceniali.

Przypomniałam sobie, jak wydałam 3000 dolarów na imprezę urodzinową Sienny z okazji jej szesnastych urodzin, bo Preston nie mógł sobie pozwolić na miejsce, które chciała. Ledwo mi podziękowała, a kiedy zdjęcia pojawiły się w mediach społecznościowych, nie było mnie na ani jednym. Kiedy później ją o to zapytałam, powiedziała: „Och, po prostu pomyślałam, że dziwnie byłoby mieć macochę na urodzinowych zdjęciach”.

Przypomniały mi się ostatnie święta Bożego Narodzenia, kiedy kupiłem Siennie drogie przybory plastyczne i profesjonalną sztalugę, bo wspomniała, że ​​chce poważniej podejść do malarstwa. Otworzyła prezenty przed całą rodziną, podziękowała za wstęp, a potem spędziła resztę dnia, chwaląc się tańszymi prezentami, które przysłała jej biologiczna matka.

Przypomniałem sobie, ile razy Linda robiła drobne uwagi, że niektórzy ludzie powinni znać swoje miejsce, albo że Rodzina Krwi jest ważniejsza niż cokolwiek innego. Pomyślałem o tym, jak Robert zawsze zmieniał temat, gdy próbowałem włączyć się do dyskusji rodzinnych, jakby moje zdanie nie miało znaczenia.

Ale przede wszystkim myślałam o tym, jak kompletnie Preston nie potrafił się za mną wstawić. Za każdym razem, gdy jego rodzina mnie nie szanowała, szukał dla nich usprawiedliwień. Za każdym razem, gdy Sienna była dla mnie niegrzeczna, namawiał mnie, żebym była bardziej wyrozumiała. Za każdym razem, gdy wyrażałam frustrację dynamiką rodziny, dawał mi odczuć, że jestem nierozsądna. Im dłużej o tym myślałam, tym bardziej uświadamiałam sobie, że to nie policzek był problemem. To był jedynie końcowy objaw znacznie głębszego problemu. Ta rodzina nigdy mnie nie akceptowała, a Preston od samego początku pozwalał im na odrzucenie mnie.

W niedzielny poranek po raz pierwszy od miesięcy poczułem spokój i jasność umysłu. Amy zrobiła nam śniadanie i usiedliśmy na jej kuchennym balkonie w porannym słońcu.

„Wydajesz się dziś inny” – zauważyła.

„Czuję się inaczej. Czuję, że w końcu widzę sytuację jasno.”

„Co zamierzasz zrobić?”

„Przestanę próbować być częścią rodziny, która mnie nie chce. I przestanę wspierać finansowo ludzi, którzy mnie nie szanują”.

„Naprawdę zamierzasz się rozwieść z Prestonem?”

Popijałam kawę i zastanawiałam się nad pytaniem. „Amy, gdyby twój mąż pozwolił ci się uderzyć, a potem powiedział, że to twoja wina, co byś zrobiła?”

„Prawdopodobnie zadzwoniłabym do prawnika specjalizującego się w rozwodach”.

“Dokładnie.”

Dokumentacja finansowa

Tego popołudnia spędziłam godziny przeglądając wszystkie dokumenty finansowe, które ze sobą zabrałam. Stworzyłam arkusz kalkulacyjny z każdą pożyczką, każdą płatnością, każdym wkładem, jaki wniosłam do rodziny Thomasów w ciągu ostatnich dwóch lat. Kwoty były oszałamiające. Poza dużymi pożyczkami na dom i remont kuchni, pokryłam dziesiątki mniejszych wydatków: ubezpieczenie samochodu Sienny, jej leczenie stomatologiczne, szkolne wycieczki, pierścionek klasowy, sukienkę na bal. Zapłaciłam za leki na receptę ojca Prestona, kiedy ich ubezpieczenie ich nie pokryło. Kupiłam Lindzie nową pralkę, kiedy ich zepsuła się. Zapłaciłam za kurs certyfikacyjny Mike’a, kiedy starał się o awans w pracy. W sumie dałam lub pożyczyłam rodzinie Thomasów ponad 200 000 dolarów w ciągu dwóch lat. I co miałam do pokazania? Policzek w twarz i rodzinę, która traktowała mnie jak niemile widzianego obcego.

W niedzielne popołudnie zadzwoniłem do mojej doradczyni finansowej, Margaret.

„Margaret, tu Carla. Muszę poznać wszystkie możliwości odzyskania części pożyczek, które zaciągnęłam.”

„Carla, czy masz jakieś problemy finansowe?”

„Nie, mam jakieś problemy rodzinne. Muszę poznać procedurę prawną, żeby domagać się zwrotu pieniędzy, które pożyczyłem krewnym”.