Moja żona napisała SMS-a: „Jestem w Vegas na tydzień”. Odpowiedziałem: „Baw się dobrze. Dokumenty gotowe”. Potem ją zablokowałem. Wtedy właśnie w moich drzwiach pojawiła się jej siostra.

„Powiedziała ci, z kim jest?”

Olivia zacisnęła szczękę.

„Ona jest tam sama.”

„Nie, nie ma jej” – powiedziałem. „Jest tam z Derekiem Walshem”.

„Jej dwudziestokilkuletnia współpracowniczka, z którą sypia od sześciu miesięcy”.

Twarz Olivii straciła kolor.

Nie szok.

Potwierdzenie.

„Wiedziałeś” – powiedziałem cicho. „Albo podejrzewałeś”.

“Ja nie-“

„Nie kłam, Olivio. Skończyłem z kłamstwami.”

„Czy wiesz?”

Odwróciła wzrok.

„Widziałam ich kiedyś razem” – przyznała w końcu. „W restauracji w Scottsdale, trzy miesiące temu”.

„Ale ona powiedziała, że ​​to była kolacja biznesowa, że ​​on był jej podopiecznym i…”

„I uwierzyłeś jej, bo było to łatwiejsze niż przyznanie, że twoja siostra jest oszustką”.

Jej wzrok znów powędrował w moją stronę, a w jej oczach pojawił się błysk gniewu.

„Nie możesz tak do mnie mówić.”

„Właściwie tak” – powiedziałem. „Bo podczas gdy ty dawałeś jej szansę, ja dokumentowałem każde kłamstwo”.

„Każdej fikcyjnej podróży służbowej. Każdego dolara, którego wydała na pokoje hotelowe, nigdy nie widziałem”.

„No więc, Olivio, mogę się wściekać, że cała jej rodzina pomogła jej to ukryć”.

„Nie pomogłem jej niczego ukryć”.

„Nie powiedziałeś mi, co widziałeś.”

Cisza.

Przeniosła ciężar ciała, wyglądała na zakłopotaną.

„Dlaczego właściwie tu jesteś?” – zapytałem.

„Mama się martwi. Tata mówi, że sam tu przyjedzie.”

„Pozwól mu” – powiedziałem. „Powiem mu to samo, co tobie”.

„To małżeństwo się skończyło. Zostały tylko papierkowe sprawy”.

„Spencer, proszę, po prostu z nią porozmawiaj. Może jest jakieś wytłumaczenie”.

„Zawsze jest jakieś wytłumaczenie, Olivio. Tak właśnie robią ludzie tacy jak Gabrielle.”

„Wyjaśniają. Uzasadniają.”

„Sprawiają, że czujesz się szalony, bo nie wierzysz w ich wersję wydarzeń”.

„Ale mam już dość tego, że wmawia mi się, że jestem szalony, bo dostrzegam rzeczywistość”.

Olivia otworzyła usta, zamknęła je, spróbowała ponownie.

„A co, jeśli z nim zerwie? A co, jeśli zdecyduje się na terapię?”

„Wtedy będzie singielką i będzie chodzić na terapię”.

Zacząłem zamykać drzwi.

„Idź do domu, Olivio. To nie twoja walka.”

„Ona jest moją siostrą i dokonała swojego wyboru. Teraz ja dokonałam swojego”.

Cicho zamknąłem drzwi, przekręciłem klucz w zamku i obserwowałem przez kamerę, jak Olivia stała tam przez dłuższą chwilę, zanim w końcu wróciła do swojego samochodu.

Mój telefon zawibrował.

Tekst od Bena Kaufmana.

„Dokumenty złożone. Doręczymy jej je w poniedziałek rano pod wskazany adres służbowy”.

Odpowiedziałem:

“Doskonały.”

Potem nalałem sobie bourbona i wróciłem do pracy.

W poniedziałek rano byłem w trakcie wizji lokalnej pod kątem potencjalnej przekształcenia biura, gdy zadzwonił Ben.

„Mamy problem.”

Odszedłem od mojego klienta.

„Jaki problem?”

„Adres firmy, który podała mi Gabrielle… nie istnieje”.

„Biuro maklerskie, w którym twierdzi, że pracuje, nie ma żadnych zapisów o jej zatrudnieniu”.

Poczułem ucisk w żołądku.

„To niemożliwe. Widziałem jej prawo jazdy na ścianie. Ciągle gada o swoich ofertach”.

„Właśnie przeglądam bazę danych stanowej komisji licencyjnej” – powiedział Ben. „Gabrielle Montgomery Brooks – numer licencji, którego używała”.

„Jest zarejestrowany na Gabrielle Henderson z Tucson. Wpis wygasł w 2019 roku”.

Świat lekko się przechylił.

„Ona korzysta z prawa jazdy innej osoby”.

„Wygląda na to, że tak” – powiedział Ben. „A to nie wszystko”.

„Wyciągnąłem jej rejestrację spółki LLC. Brooks Residential Properties nie istnieje. Nigdy nie została zarejestrowana.”

Odszedłem dalej od budynku.

Potrzebne powietrze.

„Od jak dawna o tym wiesz?”

„Od rana” – powiedział Ben – „Chciałem wszystko zweryfikować, zanim do ciebie zadzwonię”.

„Jeśli praktykowała bez ważnej licencji i podawała się za licencjonowanego agenta, to jest to oszustwo. Potencjalnie przestępstwo karne”.

“Jezus Chrystus.”

„Jest jeszcze coś” – powiedział Ben. „Znalazłem spółkę LLC zarejestrowaną osiem miesięcy temu. Montgomery Walsh Realty Solutions”.

„Połowa udziału przypada Gabrielle Montgomery i Derekowi Walshowi.”

I tak to się stało.

Nie był to zwykły romans.

Wspólnie opracowywali strategię wyjścia.

Używali do tego pieniędzy, które ukradli klientom, którzy myśleli, że współpracują z legalnym, licencjonowanym agentem.

„Co robimy?” zapytałem.

„W sprawach karnych to twoja sprawa” – powiedział Ben. „Możesz zgłosić ją do stanowej komisji. Złożyć skargę”.

„Z cywilnego punktu widzenia, to nam pomaga. Oszustwo w trakcie małżeństwa jest podstawą do nierównego podziału majątku”.

„A jeśli wykorzystywała fundusze małżeńskie lub twój kredyt do prowadzenia nielegalnej działalności, możesz odzyskać część majątku”.

„Znajdź wszystko” – powiedziałem. „Każdą transakcję. Każdego klienta, którego oszukała. Każdy dolar, który przeszedł przez tę fałszywą firmę”.

„Już zacząłem” – powiedział Ben. „Spencer… zrobi się brzydko”.

„Już było brzydko” – powiedziałem. „Teraz jest po prostu uczciwie”.

Rozłączyłem się i stałem na parkingu próbując to wszystko przeanalizować.

Dwanaście lat.

Dwanaście lat małżeństwa z kimś, kogo najwyraźniej nigdy nie znałam.

Nie jest to zwykły romans — systematyczne oszustwo, działalność przestępcza.

Wykorzystując moje nazwisko, moją wiarygodność i reputację jako przykrywkę, podczas gdy ona budowała przestępczą działalność ze swoim chłopakiem.

Zadzwonił mój telefon.

Howard Montgomery.

Tym razem odpowiedziałem.

„Tak, Howardzie.”

„Musimy się spotkać twarzą w twarz” – powiedział. „Mężczyzna z mężczyzną”.

„Słucham.”

„Gabrielle popełniła błędy. Rozumiem twój ból, ale rozwód – składanie dokumentów bez nawet próby skorzystania z terapii – to nie jest sposób, w jaki radzimy sobie z problemami w tej rodzinie”.

„Howard” – powiedziałem – „czy wiesz, że licencja na pośrednictwo w obrocie nieruchomościami twojej córki jest fałszywa?”